Εκδίδομαι, γι’ αυτό θα προτιμήσω να γράψω αυτό το κείμενο διατηρώντας την ανωνυμία μου. Κάνω αυτή τη δουλειά περισσότερο από ενάμιση χρόνο κι όμως τώρα που έχω κάνει έναν πλήρη κύκλο, από Χριστούγεννα σε Χριστούγεννα, νιώθω όλο το βάρος και τη φθορά. Φθορά σωματική και ψυχική. Για ένα χρόνο και οχτώ μήνες, δεν ξέρω πόσες εβδομάδες, έχω καθημερινές επαφές, «συνουσίες» που υποτίθεται ότι είναι συναινετικές, όμως κατά κύριο λόγο θυμίζουν επικίνδυνα βιασμούς. Οι επιλογές ή -Θεός φυλάξει- οι επιθυμίες μου, δεν έχουν ποτέ το ίδιο βάρος με αυτές του έτερου εμπλεκόμενου στο αλισβερίσι. Ίσως η λέξη αλισβερίσι να νομίζετε ότι δεν είναι αντιπροσωπευτική, κι όμως δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορώ να το χαρακτηρίσω. Πρόκειται για εκμετάλλευση, της ανάγκης για δουλειά, για επιβίωση, για αξιοπρέπεια. Και κάπου εκεί έρχεται ο πάτρωνας, γιατί συν τοις άλλοις χρειάζεσαι και προστασία γιατί: «έξω» είναι δύσκολα, χειρότερα, απάνθρωπα. Και συν τοις άλλοις κάποιος πρέπει να σε μάθει πώς να φέρεσαι και τι πρέπει να κάνεις για να ευχαριστείς αυτούς που σε εκμεταλλεύονται. Να σου δείξει πώς να λες ευχαριστώ σε όσους σου δίνουν ψίχουλα ως αντάλλαγμα για τις «υψηλές» σου υπηρεσίες.
Φυσικά οι συνευρέσεις είναι πάντα σύμφωνες με τα βίτσια αυτού που αποφασίζει, ποτέ με τα δικά μου, με τα δικά σου, με κάποιου άλλου, μόνο αυτού που έχει την εξουσία, τη δύναμη, που πληρώνει, που δεν έχει την ανάγκη σου και αν θέλει σε αντικαθιστά.
Κάποιες μέρες παλεύονται, κάποιες είναι ευχάριστες, κάποιες άλλες, είναι δραματικές. Οι τελευταίες, είναι εκείνες οι μέρες που γυρνάς σπίτι νιώθοντας το σώμα σου κουρελιασμένο, μολυσμένο και βρώμικο, το μυαλό σου πουρέ, τα συναισθήματα σου νεκρά (πάλεψες πολύ για να τα νεκρώσεις, είναι πιο βολικό να μη νιώθεις). Την ψυχή σου δε, εκεί νιώθεις τα χειρότερα, γιατί πολύ απλά δεν την νιώθεις δική σου. Της λείπουν κομμάτια, της κλέβουν καθημερινά από ένα θραύσμα, μέχρι που αναρωτιέσαι αν την εξουσιάζεις ολάκερη, αν θα μπορέσεις μια μέρα να αφήσεις όλα αυτά πίσω και να την εξουσιάσεις από την αρχή, αφού τη χτίσεις από την αρχή, αφού τη δομήσεις όπως πρέπει να είναι η ψυχή κάθε ελεύθερου και «αρτιμελή» ανθρώπου, που δεν σπαταλάει τη μέρα του ψελλίζοντας συνεχώς και ποικιλοτρόπως «μάλιστα», «ό,τι πείτε» «όπως νομίζετε».
Ξέχασα να πω κάτι, που δεν αλλάζει την ουσία, όμως δεν θα ήθελα να δημιουργήσω λανθασμένες εντυπώσεις: δεν εξασκώ το επάγγελμα της πόρνης, δημοσιογράφος είμαι! Και ειλικρινά εύχομαι μέσα από την καρδιά μου η χρονιά που έρχεται να είναι λίγο πιο ανθρώπινη, εύκολη δεν θα 'ναι σίγουρα, αλλά τουλάχιστον ας έχει όσο της είναι μπορετό, περισσότερο συναίσθημα, μιας και το επάγγελμα του νταβατζή έχει ανοίξει, έχει πιάσει πολλούς κλάδους και σε όποιον κι αν βρίσκεται, ο νταβατζής θα καταπατήσει πάντα την ίδια αξιοπρέπεια και τα ίδια δικαιώματα μας...
