Excalibur
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 29 Αυγ 2005
- Μηνύματα
- 8.502
- Κριτικές
- 55
- Like
- 5.105
- Πόντοι
- 15.565
Διάβασα με προσοχή τις θέσεις των φίλων
Ίσως τα χρόνια δουλειάς , ίσως οι διαφορετικές συνθήκες όλα αυτά τα χρόνια να με έχουν κάνει λίγο πιο «σοφό» στην καθημερινότητα που λέγετε δουλειά .
Δεν υπάρχουν καλές οι κακές εταιρίες , υπάρχουν καλοί ή κακοί διευθυντές καλοί και κακοί συνάδελφοι. Κοινή παραδοχή είναι ότι ένας καλός manager ? ιδιοκτήτης θα δώσει και το αντίστοιχο στίγμα .
Στις Ελληνικές μικρές ο κανόνας είναι ο νόμος του αφεντικού
Στις πολυεθνικές απλά υπάρχουν κανόνες , που υπάρχουν εκεί για να παραβιάζοντας ή για να βρίσκουν τα χαμόγια τα παράθυρα και να κάνουν ότι γουστάρουν .
Καμιά φορά , γνωστοί οι φίλοι εκδηλώνουν συναισθήματα μάλλον ζήλιας , για το μεγάλο αμάξι που αλλάζει κάθε δυο ή τρία χρόνια , για τα πολλά ταξίδια στο εξωτερικό , για τα χλιδατα ξενοδοχεία που συνήθως μένουμε , αλλά αυτό που κανένας δεν ζηλεύει είναι οι 10 , 11 , 12 ώρες δουλειάς , δεν ζηλεύει τις τεράστιες ευθύνες ούτε το ότι το κεφάλι ( μου και όλων όσων έχουν στην κάρτα τους τίτλο ) είναι συνέχεια κάτω από ένα τσεκούρι .
Σε εταιρία που έδωσα πραγματικά τον καλλίτερο μου εαυτό , που ξέχασα το σπίτι μου για τη γαμοδουλεια , με συνεχή ανερχομένη καριέρα και τρελά ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα λεφτά , με απέλυσαν μαζί με 2.500 αλλά άτομα , γιατί απλά, ένας μαλάκας CEO έδωσε στην wall street . μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης από αυτό που μπορούσε να φέρει η συγκεκριμένη εταιρία ?
Πάντα πίστευα ότι το σωστό παιχνίδι παίζεται ? I scratch your back , you scratch mine ?
Τα τελευταία χρόνια κατάλαβα ότι , σε μια αλλά πολυεθνική που είμαι τώρα ότι το παιχνίδι είναι ? If it?s gona be my ass or your ass , It?s gona be your ass ? .
Έτσι μου είπε το αφεντικό μου όταν με ενημέρωνε για τα καθήκοντα μου .
Ναι και γω σιχαίνομαι το δημόσιο γιατί οι περισσότερο δεν κάνουν κάτι δημιουργικό ή παραγωγικό , αλλά υπάρχει και η μονιμότητα , υπάρχει η σιγουριά ότι και αύριο θα υπάρχει μεροκάματο .
Αλλοίμονο να είναι κάποιος 40 και να χάσει τη δουλειά του .
Όλες οι μαλακιες θα ειπωθούν τότε
Είσαι μεγάλος , είσαι over qualified , είσαι ακριβός , δεν θα μπορείς να προσαρμοσθείς στο νέο περιβάλλον εργασίας , κλπ κλπ
Τελικά η όποια «γκλαμουριά» έχει τεράστιο κόστος και ακόμα ψάχνω να δω αν η «επιτυχία» και το κυνήγι της άξιζαν τον κόπο .
Δεν ξέρω αν δυο γαστρορραγίες και τα προκαρδια άλγη είναι ικανά να εξαγοράσουν ένα Audi ή μια BMW
Δεν ξέρω αν μια απόπειρα αυτοκτονίας συναδέλφου και 3 χρόνια ψυχοφάρμακα είναι ικανά να εξαγοράσουν τον τίτλο του πιο επιτυχημένου business Unit Director στον κόσμο.
Δεν ξέρω τελικά αν η ανάγκη για την συντήρηση μιας οικογένειας πληρώνει το «σκύψιμο» του κεφαλιού στον κάθε μαλάκα
Μάλλον πολύ πίκρα βγάζω
Αλλά εσύ για τους πιο μικρούς σε ηλικία φίλους που τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία , ας θυμούνται το «ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός»
Ίσως τα χρόνια δουλειάς , ίσως οι διαφορετικές συνθήκες όλα αυτά τα χρόνια να με έχουν κάνει λίγο πιο «σοφό» στην καθημερινότητα που λέγετε δουλειά .
Δεν υπάρχουν καλές οι κακές εταιρίες , υπάρχουν καλοί ή κακοί διευθυντές καλοί και κακοί συνάδελφοι. Κοινή παραδοχή είναι ότι ένας καλός manager ? ιδιοκτήτης θα δώσει και το αντίστοιχο στίγμα .
Στις Ελληνικές μικρές ο κανόνας είναι ο νόμος του αφεντικού
Στις πολυεθνικές απλά υπάρχουν κανόνες , που υπάρχουν εκεί για να παραβιάζοντας ή για να βρίσκουν τα χαμόγια τα παράθυρα και να κάνουν ότι γουστάρουν .
Καμιά φορά , γνωστοί οι φίλοι εκδηλώνουν συναισθήματα μάλλον ζήλιας , για το μεγάλο αμάξι που αλλάζει κάθε δυο ή τρία χρόνια , για τα πολλά ταξίδια στο εξωτερικό , για τα χλιδατα ξενοδοχεία που συνήθως μένουμε , αλλά αυτό που κανένας δεν ζηλεύει είναι οι 10 , 11 , 12 ώρες δουλειάς , δεν ζηλεύει τις τεράστιες ευθύνες ούτε το ότι το κεφάλι ( μου και όλων όσων έχουν στην κάρτα τους τίτλο ) είναι συνέχεια κάτω από ένα τσεκούρι .
Σε εταιρία που έδωσα πραγματικά τον καλλίτερο μου εαυτό , που ξέχασα το σπίτι μου για τη γαμοδουλεια , με συνεχή ανερχομένη καριέρα και τρελά ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα λεφτά , με απέλυσαν μαζί με 2.500 αλλά άτομα , γιατί απλά, ένας μαλάκας CEO έδωσε στην wall street . μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης από αυτό που μπορούσε να φέρει η συγκεκριμένη εταιρία ?
Πάντα πίστευα ότι το σωστό παιχνίδι παίζεται ? I scratch your back , you scratch mine ?
Τα τελευταία χρόνια κατάλαβα ότι , σε μια αλλά πολυεθνική που είμαι τώρα ότι το παιχνίδι είναι ? If it?s gona be my ass or your ass , It?s gona be your ass ? .
Έτσι μου είπε το αφεντικό μου όταν με ενημέρωνε για τα καθήκοντα μου .
Ναι και γω σιχαίνομαι το δημόσιο γιατί οι περισσότερο δεν κάνουν κάτι δημιουργικό ή παραγωγικό , αλλά υπάρχει και η μονιμότητα , υπάρχει η σιγουριά ότι και αύριο θα υπάρχει μεροκάματο .
Αλλοίμονο να είναι κάποιος 40 και να χάσει τη δουλειά του .
Όλες οι μαλακιες θα ειπωθούν τότε
Είσαι μεγάλος , είσαι over qualified , είσαι ακριβός , δεν θα μπορείς να προσαρμοσθείς στο νέο περιβάλλον εργασίας , κλπ κλπ
Τελικά η όποια «γκλαμουριά» έχει τεράστιο κόστος και ακόμα ψάχνω να δω αν η «επιτυχία» και το κυνήγι της άξιζαν τον κόπο .
Δεν ξέρω αν δυο γαστρορραγίες και τα προκαρδια άλγη είναι ικανά να εξαγοράσουν ένα Audi ή μια BMW
Δεν ξέρω αν μια απόπειρα αυτοκτονίας συναδέλφου και 3 χρόνια ψυχοφάρμακα είναι ικανά να εξαγοράσουν τον τίτλο του πιο επιτυχημένου business Unit Director στον κόσμο.
Δεν ξέρω τελικά αν η ανάγκη για την συντήρηση μιας οικογένειας πληρώνει το «σκύψιμο» του κεφαλιού στον κάθε μαλάκα
Μάλλον πολύ πίκρα βγάζω
Αλλά εσύ για τους πιο μικρούς σε ηλικία φίλους που τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία , ας θυμούνται το «ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός»
