Λοιπόν θα σας πω σημερινή ιστορία (με λίγα λόγια).
Έψαχνα να βρω μια βιοτεχνία παλιού φίλου. Ήξερα ότι δουλεύει. Είχα διεύθυνση (δε θα πω ούτε περιοχή).
Πάω, ισόγειο κατάστημα (άσχετο), δίπλα είσοδος πολυκατοικίας (ανοιχτή).
Ρωτάω στο κατάστημα:
«Κάπου εδώ υπάρχει μια βιοτεχνία [που κάνει αυτό] (δε θα πω ούτε τι κάνει: υπάρχουν λίγες), ξέρετε που είναι?»
«Ανέβα πάνω» (στην πολυκατοικία) είπε το μαγαζί.
Δε ρώτησα όροφο.
Παίρνω το ασανσέρ, και πατάω «1». Κανένας, κλειστή η πόρτα. (μια πόρτα ανά όροφο).
Πατάω «2». Κλειστή πόρτα, αλλά θόρυβος από μέσα.
Χτυπάω.
Ανοίγει η πόρτα.
25-30 ραπτομηχανές, και αντίστοιχοι Πάκηδες που γάζωναν. Δεν ήταν η βιοτεχνία που έψαχνα, ήταν άλλη, που έφτιανε ρούχα.
«Συγγνώμη, λάθος» λέω σ’ αυτόν που μου άνοιξε, και πάω με το ασανσέρ στο «3».
Όπου και βρήκα το φίλο μου.
Στη κουβέντα, ρώτησα:
«Πακιστανοί είναι αυτοί από κάτω?»
«Όχι, Μπαγκλαντεσιανοί».
«Και φτιάνουν ρούχα».
«Ναι, φασόν».
«Δουλεύουν μαύρα, έτσι?»
«Βέβαια. 250 το μήνα τους δίνει»
Αυτή είναι η κατάσταση κύριοι.
Και νομίζω ότι χωρίς αυτή την κατάσταση, η χώρα θα είχε ψοφήσει τελείως. Γιατί αυτοί τουλάχιστον με τα 250 που παίρνουν (στη χώρα τους δε θα παιρναν ούτε 60 το μήνα) ΦΤΙΑΝΟΥΝ ΡΟΥΧΑ.
Και δεν τα φέρνουμε (αυτά τα συγκεκριμένα) από την Κίνα.
Και αυτές είναι οι αμοιβές στη χώρα μας.
Ολόκληρη βιοτεχνία με 25-30 άτομα προσωπικό, το αμοίβει με 250 το μήνα.
Καθήστε λοιπόν εδώ οι υπόλοιποι να συζητάτε για Πασοκ, ΝΔ, Τσίπρα, Κουβέλη, χρυσή αυγή, Μέρκελ και σαρκοζί.
