Συγνώμη που το κείμενο μου βγήκε λίγο μεγάλο (700 λέξεις περίπου) αλλά αυτή είναι η κατάσταση και μόνο έτσι μπορώ να την περιγράψω.
οι μισθοι να μπορουσαν να πανε ενα χιλιαρικο και οι συνταξεις 600,
ΑΛΛΑ
να μην πληρωνουμε φακκελακια στους γιατρους
να καταργηθουν τα ιδιωτικα φροντιστηρια
να εξαφανιστουν τα πασης φυσεως λαδωματα
να καταργηθουν τα εκτακτα χαρατσια
η ΔΕΗ να μην ειναι μισο μηνιατικο και ο φορος στα πετρελαια να μειωθει κατα 80%
Χάνεις το δάσος φίλε, γιατί κοιτάς όχι το δέντρο, αλλά ένα κλαρί του.
Λες διάφορα εδώ για το "πως θα πρεπε να 'ναι τα πράματα".
Όμως αυτά είναι ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ στόχοι. Σωστοί, δε λέω, αλλά το πρόβλημα δεν είναι εκεί.
Αυτοί που αποφασίζουν (και διαχειρίζονται τα πράματα), δηλαδή αυτοί που ΕΜΕΙΣ υποτίθεται ότι έχουμε βάλει για να κάνουν αυτή τη δουλειά, έχουν αποφασίσει ότι:
Σε μια χώρα που το ΑΕΠ της (δηλαδή η συνολική παραγωγή της, προσφορά υπηρεσιών, τα πάντα όλα μέσα) είναι 160 δις ευρώ (περίπου) το χρόνο, θα πρέπει να υπάρχει ένας "κρατικός μηχανισμός" που για να δουλέψει χρειάζεται 80 δις ευρώ το χρόνο.
Δηλαδή τα μισά. Κάθε χρόνο τα μισά.
Αυτά είναι τα νούμερα χοντρά-χοντρά, που καθορίζουν τη ζωή σου και τις ζωές όλων μας.
Αυτά που λες εσύ ισχύουν, αλλά είναι πολύ μικρό επί μέρους κομμάτι του συνολικού προβλήματος. Το χοντρό πρόβλημα (που πρέπει να λυθεί) είναι αυτό που σου λέω: το 50% του ΑΕΠ πάει για κατανάλωση στο (μη παραγωγικό) κράτος.
Αυτό το βλέπεις κι από μια άλλη σκοπιά αν εξετάσεις το πράμα, ότι δηλαδή για κάθε δραστηριότητα, οι φόροι είναι περί το 50%. Τόσο πρέπει να πληρώνεις (αν θέλεις να είσαι νόμιμος). Τόσα σου ζητάνε με τους νόμους τους.
Πως μπορεί να αλλάξει αυτό το ποσοστό (50%)?
Με δυο τρόπους:
1) Ή να μειωθούν οι φόροι.
2) Ή να αυξηθεί το ΑΕΠ (και οι φόροι να μείνουν στάσιμοι)
Ή βέβαια ένας συνδυασμός και των δύο.
Επί 4 χρόνια τώρα αυτοί που αποφασίζουν (και διαχειρίζονται τα πράματα), δηλαδή αυτοί που ΕΜΕΙΣ υποτίθεται ότι έχουμε βάλει για να κάνουν αυτή τη δουλειά, έχουν αποδείξει ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να αυξήσουν το ΑΕΠ.
Παρά τις εξαγγελίες, τα μέτρα, τις υποσχέσεις, τις αλλαγές κυβερνήσεων κλπ, επί 4 χρόνια η χώρα συνεχίζει να σημειώνει κάθε χρόνο ΥΦΕΣΗ (δηλαδή συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας πάνω της). Ούτε καν σταθερή πορεία, όχι ανάπτυξη (που μας έχουν ζαλίσει με δαύτην).
Από μια άποψη αυτό είναι δικαιολογημένο, κι αυτό γιατί η ανάπτυξη δεν έρχεται με ευχές και προσευχές, αλλά με μέτρα (και μάλιστα βραδείας επίδρασης μέτρα). Και όχι μόνο μ' αυτά. Πρέπει να συνυπάρχουν πολλοί παράγοντες για να παρατηρηθεί ανάπτυξη σε μια οικονομία. Για διάφορους λόγους λοιπόν, ανάπτυξη δεν έρχεται (και δεν πρόκειται να έρθει). Το ΑΕΠ μας δεν πρόκειται να αυξηθεί.
Άρα μας μένει ο άλλος τρόπος (ο 1) για να βγούμε από το αδιέξοδο. Να πάψει η ανάγκη του κράτους για χρηματοδότηση να είναι 80 δις το χρόνο, και να γίνει 35~40 δις το χρόνο.
Έτσι η απορόφηση του εθνικού παραγόμενου πλούτου από το κράτος θα πάψει να είναι 50% (που είναι τώρα) και θα πέσει στο 22~25%, που είναι ένα λογικό ποσοστό.
Και θα περισσεύουν και λεφτά για να πέσουν σε "αναπτυξιακές" επενδύσεις. Έτσι όπως πάμε, δεν υπάρχει σάλιο.
Μην ασχολείσαι λοιπόν με μισθούς, φακελάκια, φροντιστήρια, λαδώματα κλπ, και κατάλαβε ότι το πρόβλημα είναι ΣΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ, και όχι σε αυτά.
Οι προσπάθειες όλων μας πρέπει να επικεντρωθούν σε αυτό, και κάθε άλλη κουβέντα (για μισθούς, φακελάκια, φροντιστήρια, λαδώματα κλπ) α) δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα, και β) ΕΙΝΑΙ αποτέλεσμα αποπροσανατολισμού από το κυρίως πρόβλημα, γιατί βέβαια καταλαβαίνεις ότι αυτοί που αποφασίζουν (και διαχειρίζονται τα πράματα), δηλαδή αυτοί που ΕΜΕΙΣ υποτίθεται ότι έχουμε βάλει για να κάνουν αυτή τη δουλειά, έχουν ΣΥΜΦΕΡΟΝ να μη λιγοστέψουν τα 80 δις που διαχειρίζονται κάθε χρόνο. Γιατί αν λιγοστέψουν αυτά, θα χάσουν αυτοί τα πλεονεκτήματα που τους δίνει η διαχείρηση τόσο μεγάλων ποσών.
Είναι σα να είσαι υπάλληλος σε ένα μαγαζί που κάνει τζίρο 1.000 ευρώ την ημέρα, και ξαφνικά ο τζίρος να γινόταν 500. Θα σ' άρεσε? Όχι βέβαια. Έ, το ίδιο γίνεται και με αυτούς. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να πέσει ο τζίρος τους.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε όλοι ότι ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ μας είναι να πέσει αυτός ο τζίρος. Όλα όσα μας λέγονται είναι παπαριές, αν δεν έχουν ΑΥΤΟ σαν στόχο.
Τα βήματα επομένως είναι τα εξής:
1) Πρώτα συμφωνούμε ότι ο κρατικός προϋπολογισμός (δαπάνες) θα είναι το 25% του ΑΕΠ.
2) Μετά κοιτάμε ποιός από αυτούς που διεκδικούν την ψήφο μας έχει και αυτός τον ίδιο στόχο. Και αυτόν ενισχύουμε.
3) Και μετά μπαίνουμε σε συζητήσεις για το πως θα κατανεμηθούν τα λεφτά (δαπάνες) του προϋπολογισμού της χώρας, για να είναι δίκαιη η μοιρασιά.