Το απόσπασμα είναι από άρθρο του Ερπετόπουλου με τον οποίο-συνήθως- διαφωνώ :
Πριν από μερικά χρόνια, όταν προπονητής της Μπάρτσα ήταν ο ιδεολογικός της πατέρας, δηλαδή ο Γιόχαν Κρόιφ, τον είχαν κατηγορήσει για «προβλεψιμότητα». Στον Κρόιφ είχε απαγγελθεί η συνηθισμένη δημοσιογραφική κατηγορία, που βρίσκει πάντα υποστηρικτές μεταξύ των οπαδών όταν τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα. Ο Κρόιφ λοιπόν είχε κατηγορηθεί ότι δεν αλλάζει τίποτα και ότι παίζει πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ο Ολλανδός, στραβωμένος από την κριτική, απάντησε ότι μια μεγάλη ομάδα πρέπει να είναι πάντα προβλέψιμη! Εγραψε μάλιστα σε μια τοπική εφημερίδα της Μπάρτσα και τον ορισμό της μεγάλης ομάδας, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι «μεγάλη ομάδα είναι αυτή που δεν κρύβεται και δεν έχει μυστικά. Αυτή που δεν φοβάται να σου δείξει πώς παίζει, που αναλαμβάνει την πρωτοβουλία, που κάνει στο γήπεδο ό,τι ακριβώς σου υπόσχεται. Αυτή που έχει ένα παιχνίδι πολύ δικό της, που τελειοποιεί μέσω της επανάληψης τους τρόπους της». Και πρόσθεσε ότι «μεγάλη ομάδα είναι αυτή που έχει αρτίστες που θέτουν το ταλέντο τους στην υπηρεσία του συνόλου. Η ομάδα που δεν σταματά να τρέχει, να πιέζει και να μοχθεί ούτε τις βραδιές που η διαφορά της από τον αντίπαλό της είναι τεράστια, που παίζει για να κερδίζει φίλους και που κερδίζει τίτλους όταν είναι πραγματικά καλύτερη». Κυρίως, έγραψε: «Μεγάλη ομάδα είναι αυτή που όταν σε κερδίζει σε κάνει να καταλαβαίνεις γιατί έχασες κι εσένα και κάθε ανίδεο που παρακολουθεί το ματς».
Εγώ, αν και αλλόθρησκος, κι ίσως, ανίδεος, κατάλαβα....