Η Χριστίνα, αν λέμε την ίδια, ήταν πολύ καλή. Καστανόξανθη με γαλάζια μάτια, γλυκό πρόσωπο κ τσουπωτή από τη μέση κ κάτω. 80 ή 100/ ώρα (δεν θυμάμαι καλά-έχουν περασει και 6 η 7 χρόνια από τότε που την είδα τελευταία φορά), με κωλο, και όσες φορές άντεχες μέσα στην ώρα. Είχε χώρο σε μια μεζονέτα, δεξιά όπως έμπαινες για πανόραμα από περιφερειακό.
Τι μου θύμισες ρε αδερφέ...
ναι ετσι ειναι! Αστερι! θυμαμαι ειχε και ενα μικρο παιδακι στο αλλο δωμάτιο ...
Για παιδάκι, δεν γνωρίζω και, για να είμαι ειλικρινής, πρώτη φορά το ακούω. Αν είχα, έστω, υποψιαστεί κάτι τέτοιο, δεν θα καθόμουν επ ουδενί. Τι ψυχή θα παραδώσω;
Αυτό που θυμάμαι, έντονα, πάντως, είναι το ότι, καθόλη τη διάρκεια του αγώνα, άκουγε Eros Ramazzoti...
Έρως ανικατε μαχαν!!!