"Μαροκινή Χυλόπιτα"
Σήμερα η γνωστή πετυχημένη στήλη "Συνταγές" θα σας
κρατήσει συντροφιά με μια νέα λιχουδιά: την Μαροκινή Χυλόπιτα.
Ας μη καθυστερούμε καθόλου:
ΥΛΙΚΑ
2 μπριζολάκια χοιρινού
1 πανέμορφη μελαχρινή εξωτική κοπελιά απ’ το Μαρόκο. Κατά
προτίμηση να ζει στη Γαλλία, ώστε να συνδυάζει τη
γαλλική elegance με το εξωτικό της Ανατολής.
1 φιλετάκι κοτόπουλο
1 Έλληνα εραστή πεινασμένο για περιπέτειες
2 φλιτζάνια ρύζι
1/2 κρεμμύδι
1 όμορφη Γερμανίδα
1 μποτίλια φίνο κρασί
1 Μαύρος γάτος
1 Ισπανός
1 Γάλλος
1 σόδα για το τέλος
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Αν για την ώρα δεν καταλαβαίνετε τίποτα, μη στεναχωριέστε, θα το ξεπεράσετε.
Αρχικά ανταλλάσουμε τηλέφωνα με την όμορφη Γερμανίδα. Μας στέλνει από κανένα μήνυμα, της στέλνουμε από κανένα μήνυμα, βγαίνουμε από καμιά φορά μαζί, γνωρίζουμε την παρέα της.
Στην παρέα της, παρατηρούμε ότι μας κοιτάει επιμόνως μια απίθανη κοπελιά, πράγμα που μας χαροποιεί ιδιαιτέρως και κοιτάμε να δούμε πως θα την πλησιάσουμε. Ως συνήθως είμαστε πολύ ντροπαλοί (βλακωδώς βέβαια, αλλά...) οπότε καθώς συνηθίζουμε στις εξόδους να φέρνουμε βόλτα καμιά δεκαριά μπαρ/ντισκοτέκ (ντισκοτέκ; α παπάπα, στο 1980 είμαστε?!) η κοπέλα αναλαμβάνει να μας προσεγγίσει.
Έπεται ένα πολυφυλετικό international μπουρδούκλωμα, καθώς η κοπέλα είναι από το Μαρόκο, ζει στη Γαλλία, βρίσκεται στην Ελλάδα και μιλάει μόνο Ισπανικά και Γαλλικά . Εμείς όντας Ελληνάρες μιλάμε και το Αγγλικό μας και το Γερμανικό μας αλλά το Ισπανικό μας και το Γαλλικό μας είναι πτωχό(ας οψεται η Σμαρω). Όμως η δίψα μας για περιπέτειες μας εξτασιάζει και κουτσά στραβά συνεννοούμαστε στα Ισπανικά.
Κατόπιν, αφού βράσουν τα παραπάνω και η ώρα πάει 4 το πρωί, η κοπέλα μας δίνει το τηλέφωνό της, ναι, ναι, οικιοθελώς. Καθίσταται πια προφανές ότι μας γουστάρει, πράγμα το οποίο μας κάνει να πετάμε απο τη χαρά μας που επιτέλους θα διαδώσουμε το μύθο του Greek Lover ΚΑΙ στην Ανατολή.
Εμείς την επόμενη ημέρα, της ρίχνουμε ένα τηλέφωνο και με τα κουτσά ισπανικά μας, κανονίζουμε δείπνο με μάγειρες... φυσικά εμάς (τι τις στέλνουμε τις συνταγές...!) στο κατάστημα μας και μετά έξοδο. Άψογα. Εδώ τελειώνει η προετοιμασία και μπαίνουμε στο κυρίως μέρος της ετοιμασίας.
ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Κατά τις 12:30 το βράδυ έρχεται η Μαροκέζα, ahhh, ain't she adorable! Οι συνεργάτες μένουν με κρεμασμένα τα σαγόνια μέχρι το πάτωμα όταν τη βλέπουν, αλλά εμείς κάνουμε τους αδιάφορους και κλεινόμαστε στην κουζίνα μετά της Μαροκέζας.
Μεταξύ μπαχαχά και μπουχουχού και τα γνωστά χαριτωμένα, "πορτοκάλι θες" κτλ, ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι, το αλατοπιπεροριγανίζουμε, ομοίως και τα 2 μπριζολάκια χοιρινού. Κατόπι, ρίχνουμε σε ενα κατσαρολάκι λίγο λάδι και μόλις κάψει ρίχνουμε το κρεμμύδι. Μόλις τσιτσιριστεί καλά το κρεμμύδι, ρίχνουμε τα 2 φλυτζάνια ρύζι (ναι, έτσι όπως είναι, ωμό.) Μόλις πολύ ελαφρά ροδίσει το ρύζι, ρίχνουμε τη σωστή (άσκηση για τον αναγνώστη) ποσότητα νερού στο κατσαρολάκι και αφήνουμε το ρύζι να βράσει όπως έχουμε μάθει από προηγούμενες συνταγές.
Βάζουμε σε ένα τηγάνι λάδι, και ρίχνουμε τα μπριζολάκια. Τώρα μεγάλη προσοχή: Είναι η στιγμή που η Μαροκέζα που μέχρι τώρα μας κοιτούσε με έκσταση μη ξέροντας τι να πρωτοθαυμάσει, την ευχέρεια μας στο μαγείρεμα, το ωσάν αρχαιοελληνικό άγαλμα κορμί μας(χαχαχα) να κινείται σαν αίλουρος μέσα στην κουζίνα, μας ρωτάει:
Τι κρέας είναι αυτό; (Δείχνοντας τα μπριζολάκια).
"Χοιρινό" απαντάμε εμείς περιχαρείς, μη γνωρίζοντας τι πολιτισμικό ΣΟΚ μας περιμένει στη γωνία.
"Μα δεν τρώω χοιρινό, το απαγορεύει η θρησκεία!" , μας λέει χαμογελαστά η θεά που έχουμε μπροστά μας.
ΓΑΜΩΤΟ, σκεπτόμαστε ενώ ένα ηλίθιο χαμόγελο αμηχανίας κρέμεται στα χείλη μας. Στο Μαρόκο είναι μουσουλμάνοι... Το μυαλό μας δουλεύει γρήγορα. Δεν πρέπει να δείξουμε ότι το αγνοούσαμε, τουλάχιστον μια που την κάναμε την γκάφα, ας προσπαθήσουμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Και να που η προνοητικότητά μας θα μας σώσει. Ανοίγουμε το ψυγείο και βγάζουμε τα φιλέτα κοτόπουλο.
"Για σένα έχω κοτόπουλο, βρε κουτό!!!", λέμε με στύλ Δόγγανου που περιέργως πιάνει και στο εξωτερικό.
Ενόσω μαγειρεύουμε, πιάνουμε μια άσχετη συζήτηση για να ξεχαστεί η παρολίγον μοιραία γκάφα μας, όπως και το ότι είναι λίγο περίεργο να ήταν προσχεδιασμένο άλλο να φάμε εμείς και άλλο η κοπέλα. Επίσης ανοίγουμε το φίνο κρασί και βάζουμε ένα ποτήρι στην κοπέλα, βάζουμε και σε μας, όπου πέφτουμε σε δεύτερη γκάφα. Όλα τα ποτήρια είναι άπλυτα στην κουζίνα, οπότε πάμε να χρησιμοποιήσουμε εκείνα τα άδεια βαζάκια από μαρμελάδα που παίζουν πια το ρόλο των ποτηριών.
Έχουμε όμως ξεχάσει οτι στη Γαλλία το κρασί είναι ιεροτελεστία και ακολούθως η Γαλλίδα μας επιπλήττει ανηλεώς, οπότε πλένουμε δυο ποτήρια και αφήνουμε κατά μέρος τα πρωην βαζάκια μαρμελάδας.
Κάπου στο ενδιάμεσο, τρυπώνει εξαπίνης στη κουζίνα ένας ενοχλητικός Γάλλος που μένει κάπου εδώ τριγύρω και αρχίζει να μιλάει με τη θεά μας στα γαλλικά. Εμείς σκάμε απο το κακό μας και του ρίχνουμε μερικές άγριες ματιές ξεροβήχοντας οπότε και τσακίζεται. Μια μέρα θα τον ψεκάσουμε εντομοκτόνο, δεν θα τη γλυτώσει.
Όταν λοιπόν τα φιλέτα κοτόπουλο και το μπριζολάκια είναι σχεδόν έτοιμα, ρίχνουμε με μπλαζέ ύφος λίγο κρασί σβήνοντας τα μπριζολάκια και το κοτόπουλο.
Κάπου εδώ και το ρύζι πρέπει να είναι έτοιμο οπότε σερβίρουμε και τρώμε.
Προσοχή, δεν πίνουμε τη σόδα, θα μας χρειαστεί αργότερα.
Μετά η πανωραία δεσποινίδα μας προτείνει να πάμε βόλτα στην Πορταρα. Πιστέψτε με, όταν μας το προτείνει μια ύπαρξη σαν και αυτή, δεν λέμε όχι. Είναι μεγάλο λάθος.
Μας προτείνει να κάτσουμε σε ένα παγκάκι ατενίζοντας το πανέμορφο μνημείο της Αριάδνης και μας λέει δυο πράματα για την ιστορία τής. Α, ξεχάσαμε να αναφέρουμε ότι η εν λόγω δεσποινίς σπουδάζει αρχιτέκτων.
Καθώς καθόμαστε, εν μέσω διαλόγων υπάρχει μια τέτοια ησυχία, και ένα τέτοιο κλίμα που ξέρουμε τι σημαίνει: Η δεσποινίς θέλει να την πάρουμε και να τη φιλήσουμε παθιασμένα. Εμείς όμως θέλουμε να την βασανίσουμε! Μπα, μάλλον απλώς κολώνουμε για την ώρα.
Με τα χαζά, η ώρα πέρασε, και η δεσποινίς μας προτείνει να τη συνοδεύσουμε σπίτι! Ω, ναι! Μην αμφιβάλλετε καθόλου , το λέει η συνταγή! Μια και δεν μας συμβαίνει κάθε μέρα να μας προτείνει κάτι τέτοιο ένα σούπερ μοντέλο, πάλι δεν λέμε όχι. Περπατάμε προς το ξενοδοχείο της, οι δρόμοι έρημοι, πάλι μερικές στιγμές το κλίμα φωνάζει ότι θέλει να την πάρουμε και να τη φιλήσουμε. Αλλά την αφήνουμε κι άλλο να βασανιστεί. Κάποτε φτάνουμε προς το ξενοδοχείο της οπότε σκεφτόμαστε ότι δεν είναι κάθε μέρα Πασχαλιά, τώρα θα μας πει "γειά, καλό βράδυ", εμείς όμως δεν θα αφήσουμε την ευκαιρία, τώρα είναι η ώρα που θα την πάρουμε και θα τη φιλήσουμε.
Μπρρρρ, hace mucho frio
(κάνει κρύο), λέει χαριτωμένα καθώς βγάζει τα κλειδιά της από την τσέπη της. Μια ατάκα μας έρχεται στο μυαλό: "Ξέρω ένα καλό τρόπο να ζεσταθούμε..." και μετά "την αρπάζουμε τρυφερά να τη φιλήσουμε". Όμως πριν προλάβει η σκέψη να γίνει πράξη, αυτή έχει ανοίξει την εξώπορτα του ξενοδοχείου , έχει μπει μέσα και μας κάνει νόημα να μπούμε. Αχα, μας καλεί να ανέβουμε πάνω! Τέτοια τύχη ούτε του παπά να μην το πεις.
Μόλις ανοίγει την πόρτα και μπαίνουμε μέσα, μας επιτίθεται ένας μαύρος γάτος (αυτός μας έκοψε την τύχη) που μας κόβει τη χολή. Αυτή γελάει χαριτωμένα με το πάθημα μας και καθόμαστε στον καναπέ της Reception, είναι και ένας Ισπανός στο σαλόνι που βλέπει τον τελικό του πανευρωπαϊκού κυπέλου Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ (σε επανάληψη παρακαλώ ποιος ξέρει τι είχε πιει) αλλά ευτυχώς το παιχνίδι τελειώνει σε πέντε λεπτά.
Η αγωνία κορυφώνεται (προφανώς όχι για το παιχνίδι), αλλά θα φταίει το γρουσούζικο το μαύρο γατί γιατί το σκορ είναι 87-87 (η κάτι τέτοιο) και το παιχνίδι ανεβάζει την αδρεναλίνη.
Σκοράρει ο Παναθηναϊκός , νικάει, πάει ο Ισπανός αμέσως για ύπνο (ή πολύ κουρασμένος ήταν, ή πολύ διακριτικός η πολύ φτιαγμένος), οπότε λέμε, ήρθε η ώρα να σκοράρουμε και εμείς.
Περιμένουμε κανένα πενταλεπτάκι ακόμα μέχρι ο Ισπανός να κοιμηθεί καλά, μην τύχει και εμφανιστεί στο άσχετο και μας χαλάσει τη συνταγή. Βάζουμε εντωμεταξύ στην τηλεόραση το πιο βλακώδες πρόγραμμα που θα βρούμε, και κάθε τόσο λέμε "μα τι βλακείες...".
Ελπίζω να έχω κρατήσει το ενδιαφέρον σας, λίγο ακόμα και τελειώνουμε.
Στο τέλος, αφού έχουμε απηυδήσει τάχα, κλείνουμε την τηλεόραση, γυρνάμε, την κοιτάμε στα πανέμορφα μαύρα μάτια της, είναι η στιγμή που όλοι περιμέναμε, και λέμε σε άπταιστα ισπανικά κοιτώντας πάλι με μπλαζέ αυτάρεσκο ύφος Δόγγανου: "Sabes porque tu eres muy peligrosa? Porque tu eres muy sympatica..."*** και γέρνουμε προς το μέρος της για να φιληθούμε.
Αυτή τραβιέται και όχι μόνο δεν μας αφήνει να τη φιλήσουμε, αλλά μας αρχίζει και ένα κήρυγμα για τον σημερινό κόσμο που είναι κόσμος Φάστ-Φούντ, και όλοι τα θέλουν όλα τώρα, και κανείς δεν έχει υπομονή, και τα είχε με έναν Χοσέ, αλλά δεν τον άφηνε να ... χωσέ, ενώ εκείνος ήθελε πολύ να... χωσέ, και χωρίσανε για αυτό και τώρα φοβάται μήπως της συμβεί το ίδιο, και Θέλει Να Μείνει Μόνη Της Για Λίγο Καιρό (sic) και μπλά, μπλά μπλά.
Όταν κάποτε τελειώνει το κήρυγμα, και το στομάχι μας βαρύ από τη "Χυλόπιτα αλά Μαρόκ" που μόλις φάγαμε, παίρνουμε τον πικρό δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, όπου και πίνουμε τη σόδα και...
Με τις υγειές μας και καλή χώνεψη!
*** "Sabes porque tu eres muy peligrosa? Porque tu eres muy sympatica...": Δεν έχει σημασία η μετάφραση, είναι μια από αυτές τις μοναδικές μας ατάκες (που τουλάχιστον στις Ευρωπαίες έχουν αποδείξει ότι δουλεύουν).
PS. Σαν συνοδευτικό του όλου, σαν επιδόρπιο ας πούμε, μπορούμε γυρνώντας στο σπίτι, να πετύχουμε δυο, εε, χμμμ, πως να το πω politically correct, δυο ομοφυλόφιλους οι οποίοι θα μας προτείνουν (χμμ, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο) να περάσουμε την υπόλοιπη βραδιά μαζί τους. Θα αρνηθούμε κατηγορηματικά. Όχι να πάμε για μαλλί, να βγούμε και κουρεμένοι. E όχι....οχι…
Δόγγανοs the Τσουτσου Lover
Edit AssFiller : μετακίνηση θέματος
Σήμερα η γνωστή πετυχημένη στήλη "Συνταγές" θα σας
κρατήσει συντροφιά με μια νέα λιχουδιά: την Μαροκινή Χυλόπιτα.
Ας μη καθυστερούμε καθόλου:
ΥΛΙΚΑ
2 μπριζολάκια χοιρινού
1 πανέμορφη μελαχρινή εξωτική κοπελιά απ’ το Μαρόκο. Κατά
προτίμηση να ζει στη Γαλλία, ώστε να συνδυάζει τη
γαλλική elegance με το εξωτικό της Ανατολής.
1 φιλετάκι κοτόπουλο
1 Έλληνα εραστή πεινασμένο για περιπέτειες
2 φλιτζάνια ρύζι
1/2 κρεμμύδι
1 όμορφη Γερμανίδα
1 μποτίλια φίνο κρασί
1 Μαύρος γάτος
1 Ισπανός
1 Γάλλος
1 σόδα για το τέλος
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Αν για την ώρα δεν καταλαβαίνετε τίποτα, μη στεναχωριέστε, θα το ξεπεράσετε.
Αρχικά ανταλλάσουμε τηλέφωνα με την όμορφη Γερμανίδα. Μας στέλνει από κανένα μήνυμα, της στέλνουμε από κανένα μήνυμα, βγαίνουμε από καμιά φορά μαζί, γνωρίζουμε την παρέα της.
Στην παρέα της, παρατηρούμε ότι μας κοιτάει επιμόνως μια απίθανη κοπελιά, πράγμα που μας χαροποιεί ιδιαιτέρως και κοιτάμε να δούμε πως θα την πλησιάσουμε. Ως συνήθως είμαστε πολύ ντροπαλοί (βλακωδώς βέβαια, αλλά...) οπότε καθώς συνηθίζουμε στις εξόδους να φέρνουμε βόλτα καμιά δεκαριά μπαρ/ντισκοτέκ (ντισκοτέκ; α παπάπα, στο 1980 είμαστε?!) η κοπέλα αναλαμβάνει να μας προσεγγίσει.
Έπεται ένα πολυφυλετικό international μπουρδούκλωμα, καθώς η κοπέλα είναι από το Μαρόκο, ζει στη Γαλλία, βρίσκεται στην Ελλάδα και μιλάει μόνο Ισπανικά και Γαλλικά . Εμείς όντας Ελληνάρες μιλάμε και το Αγγλικό μας και το Γερμανικό μας αλλά το Ισπανικό μας και το Γαλλικό μας είναι πτωχό(ας οψεται η Σμαρω). Όμως η δίψα μας για περιπέτειες μας εξτασιάζει και κουτσά στραβά συνεννοούμαστε στα Ισπανικά.
Κατόπιν, αφού βράσουν τα παραπάνω και η ώρα πάει 4 το πρωί, η κοπέλα μας δίνει το τηλέφωνό της, ναι, ναι, οικιοθελώς. Καθίσταται πια προφανές ότι μας γουστάρει, πράγμα το οποίο μας κάνει να πετάμε απο τη χαρά μας που επιτέλους θα διαδώσουμε το μύθο του Greek Lover ΚΑΙ στην Ανατολή.
Εμείς την επόμενη ημέρα, της ρίχνουμε ένα τηλέφωνο και με τα κουτσά ισπανικά μας, κανονίζουμε δείπνο με μάγειρες... φυσικά εμάς (τι τις στέλνουμε τις συνταγές...!) στο κατάστημα μας και μετά έξοδο. Άψογα. Εδώ τελειώνει η προετοιμασία και μπαίνουμε στο κυρίως μέρος της ετοιμασίας.
ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Κατά τις 12:30 το βράδυ έρχεται η Μαροκέζα, ahhh, ain't she adorable! Οι συνεργάτες μένουν με κρεμασμένα τα σαγόνια μέχρι το πάτωμα όταν τη βλέπουν, αλλά εμείς κάνουμε τους αδιάφορους και κλεινόμαστε στην κουζίνα μετά της Μαροκέζας.
Μεταξύ μπαχαχά και μπουχουχού και τα γνωστά χαριτωμένα, "πορτοκάλι θες" κτλ, ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι, το αλατοπιπεροριγανίζουμε, ομοίως και τα 2 μπριζολάκια χοιρινού. Κατόπι, ρίχνουμε σε ενα κατσαρολάκι λίγο λάδι και μόλις κάψει ρίχνουμε το κρεμμύδι. Μόλις τσιτσιριστεί καλά το κρεμμύδι, ρίχνουμε τα 2 φλυτζάνια ρύζι (ναι, έτσι όπως είναι, ωμό.) Μόλις πολύ ελαφρά ροδίσει το ρύζι, ρίχνουμε τη σωστή (άσκηση για τον αναγνώστη) ποσότητα νερού στο κατσαρολάκι και αφήνουμε το ρύζι να βράσει όπως έχουμε μάθει από προηγούμενες συνταγές.
Βάζουμε σε ένα τηγάνι λάδι, και ρίχνουμε τα μπριζολάκια. Τώρα μεγάλη προσοχή: Είναι η στιγμή που η Μαροκέζα που μέχρι τώρα μας κοιτούσε με έκσταση μη ξέροντας τι να πρωτοθαυμάσει, την ευχέρεια μας στο μαγείρεμα, το ωσάν αρχαιοελληνικό άγαλμα κορμί μας(χαχαχα) να κινείται σαν αίλουρος μέσα στην κουζίνα, μας ρωτάει:
Τι κρέας είναι αυτό; (Δείχνοντας τα μπριζολάκια).
"Χοιρινό" απαντάμε εμείς περιχαρείς, μη γνωρίζοντας τι πολιτισμικό ΣΟΚ μας περιμένει στη γωνία.
"Μα δεν τρώω χοιρινό, το απαγορεύει η θρησκεία!" , μας λέει χαμογελαστά η θεά που έχουμε μπροστά μας.
ΓΑΜΩΤΟ, σκεπτόμαστε ενώ ένα ηλίθιο χαμόγελο αμηχανίας κρέμεται στα χείλη μας. Στο Μαρόκο είναι μουσουλμάνοι... Το μυαλό μας δουλεύει γρήγορα. Δεν πρέπει να δείξουμε ότι το αγνοούσαμε, τουλάχιστον μια που την κάναμε την γκάφα, ας προσπαθήσουμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Και να που η προνοητικότητά μας θα μας σώσει. Ανοίγουμε το ψυγείο και βγάζουμε τα φιλέτα κοτόπουλο.
"Για σένα έχω κοτόπουλο, βρε κουτό!!!", λέμε με στύλ Δόγγανου που περιέργως πιάνει και στο εξωτερικό.
Ενόσω μαγειρεύουμε, πιάνουμε μια άσχετη συζήτηση για να ξεχαστεί η παρολίγον μοιραία γκάφα μας, όπως και το ότι είναι λίγο περίεργο να ήταν προσχεδιασμένο άλλο να φάμε εμείς και άλλο η κοπέλα. Επίσης ανοίγουμε το φίνο κρασί και βάζουμε ένα ποτήρι στην κοπέλα, βάζουμε και σε μας, όπου πέφτουμε σε δεύτερη γκάφα. Όλα τα ποτήρια είναι άπλυτα στην κουζίνα, οπότε πάμε να χρησιμοποιήσουμε εκείνα τα άδεια βαζάκια από μαρμελάδα που παίζουν πια το ρόλο των ποτηριών.
Έχουμε όμως ξεχάσει οτι στη Γαλλία το κρασί είναι ιεροτελεστία και ακολούθως η Γαλλίδα μας επιπλήττει ανηλεώς, οπότε πλένουμε δυο ποτήρια και αφήνουμε κατά μέρος τα πρωην βαζάκια μαρμελάδας.
Κάπου στο ενδιάμεσο, τρυπώνει εξαπίνης στη κουζίνα ένας ενοχλητικός Γάλλος που μένει κάπου εδώ τριγύρω και αρχίζει να μιλάει με τη θεά μας στα γαλλικά. Εμείς σκάμε απο το κακό μας και του ρίχνουμε μερικές άγριες ματιές ξεροβήχοντας οπότε και τσακίζεται. Μια μέρα θα τον ψεκάσουμε εντομοκτόνο, δεν θα τη γλυτώσει.
Όταν λοιπόν τα φιλέτα κοτόπουλο και το μπριζολάκια είναι σχεδόν έτοιμα, ρίχνουμε με μπλαζέ ύφος λίγο κρασί σβήνοντας τα μπριζολάκια και το κοτόπουλο.
Κάπου εδώ και το ρύζι πρέπει να είναι έτοιμο οπότε σερβίρουμε και τρώμε.
Προσοχή, δεν πίνουμε τη σόδα, θα μας χρειαστεί αργότερα.
Μετά η πανωραία δεσποινίδα μας προτείνει να πάμε βόλτα στην Πορταρα. Πιστέψτε με, όταν μας το προτείνει μια ύπαρξη σαν και αυτή, δεν λέμε όχι. Είναι μεγάλο λάθος.
Μας προτείνει να κάτσουμε σε ένα παγκάκι ατενίζοντας το πανέμορφο μνημείο της Αριάδνης και μας λέει δυο πράματα για την ιστορία τής. Α, ξεχάσαμε να αναφέρουμε ότι η εν λόγω δεσποινίς σπουδάζει αρχιτέκτων.
Καθώς καθόμαστε, εν μέσω διαλόγων υπάρχει μια τέτοια ησυχία, και ένα τέτοιο κλίμα που ξέρουμε τι σημαίνει: Η δεσποινίς θέλει να την πάρουμε και να τη φιλήσουμε παθιασμένα. Εμείς όμως θέλουμε να την βασανίσουμε! Μπα, μάλλον απλώς κολώνουμε για την ώρα.
Με τα χαζά, η ώρα πέρασε, και η δεσποινίς μας προτείνει να τη συνοδεύσουμε σπίτι! Ω, ναι! Μην αμφιβάλλετε καθόλου , το λέει η συνταγή! Μια και δεν μας συμβαίνει κάθε μέρα να μας προτείνει κάτι τέτοιο ένα σούπερ μοντέλο, πάλι δεν λέμε όχι. Περπατάμε προς το ξενοδοχείο της, οι δρόμοι έρημοι, πάλι μερικές στιγμές το κλίμα φωνάζει ότι θέλει να την πάρουμε και να τη φιλήσουμε. Αλλά την αφήνουμε κι άλλο να βασανιστεί. Κάποτε φτάνουμε προς το ξενοδοχείο της οπότε σκεφτόμαστε ότι δεν είναι κάθε μέρα Πασχαλιά, τώρα θα μας πει "γειά, καλό βράδυ", εμείς όμως δεν θα αφήσουμε την ευκαιρία, τώρα είναι η ώρα που θα την πάρουμε και θα τη φιλήσουμε.
Μπρρρρ, hace mucho frio
(κάνει κρύο), λέει χαριτωμένα καθώς βγάζει τα κλειδιά της από την τσέπη της. Μια ατάκα μας έρχεται στο μυαλό: "Ξέρω ένα καλό τρόπο να ζεσταθούμε..." και μετά "την αρπάζουμε τρυφερά να τη φιλήσουμε". Όμως πριν προλάβει η σκέψη να γίνει πράξη, αυτή έχει ανοίξει την εξώπορτα του ξενοδοχείου , έχει μπει μέσα και μας κάνει νόημα να μπούμε. Αχα, μας καλεί να ανέβουμε πάνω! Τέτοια τύχη ούτε του παπά να μην το πεις.
Μόλις ανοίγει την πόρτα και μπαίνουμε μέσα, μας επιτίθεται ένας μαύρος γάτος (αυτός μας έκοψε την τύχη) που μας κόβει τη χολή. Αυτή γελάει χαριτωμένα με το πάθημα μας και καθόμαστε στον καναπέ της Reception, είναι και ένας Ισπανός στο σαλόνι που βλέπει τον τελικό του πανευρωπαϊκού κυπέλου Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ (σε επανάληψη παρακαλώ ποιος ξέρει τι είχε πιει) αλλά ευτυχώς το παιχνίδι τελειώνει σε πέντε λεπτά.
Η αγωνία κορυφώνεται (προφανώς όχι για το παιχνίδι), αλλά θα φταίει το γρουσούζικο το μαύρο γατί γιατί το σκορ είναι 87-87 (η κάτι τέτοιο) και το παιχνίδι ανεβάζει την αδρεναλίνη.
Σκοράρει ο Παναθηναϊκός , νικάει, πάει ο Ισπανός αμέσως για ύπνο (ή πολύ κουρασμένος ήταν, ή πολύ διακριτικός η πολύ φτιαγμένος), οπότε λέμε, ήρθε η ώρα να σκοράρουμε και εμείς.
Περιμένουμε κανένα πενταλεπτάκι ακόμα μέχρι ο Ισπανός να κοιμηθεί καλά, μην τύχει και εμφανιστεί στο άσχετο και μας χαλάσει τη συνταγή. Βάζουμε εντωμεταξύ στην τηλεόραση το πιο βλακώδες πρόγραμμα που θα βρούμε, και κάθε τόσο λέμε "μα τι βλακείες...".
Ελπίζω να έχω κρατήσει το ενδιαφέρον σας, λίγο ακόμα και τελειώνουμε.
Στο τέλος, αφού έχουμε απηυδήσει τάχα, κλείνουμε την τηλεόραση, γυρνάμε, την κοιτάμε στα πανέμορφα μαύρα μάτια της, είναι η στιγμή που όλοι περιμέναμε, και λέμε σε άπταιστα ισπανικά κοιτώντας πάλι με μπλαζέ αυτάρεσκο ύφος Δόγγανου: "Sabes porque tu eres muy peligrosa? Porque tu eres muy sympatica..."*** και γέρνουμε προς το μέρος της για να φιληθούμε.
Αυτή τραβιέται και όχι μόνο δεν μας αφήνει να τη φιλήσουμε, αλλά μας αρχίζει και ένα κήρυγμα για τον σημερινό κόσμο που είναι κόσμος Φάστ-Φούντ, και όλοι τα θέλουν όλα τώρα, και κανείς δεν έχει υπομονή, και τα είχε με έναν Χοσέ, αλλά δεν τον άφηνε να ... χωσέ, ενώ εκείνος ήθελε πολύ να... χωσέ, και χωρίσανε για αυτό και τώρα φοβάται μήπως της συμβεί το ίδιο, και Θέλει Να Μείνει Μόνη Της Για Λίγο Καιρό (sic) και μπλά, μπλά μπλά.
Όταν κάποτε τελειώνει το κήρυγμα, και το στομάχι μας βαρύ από τη "Χυλόπιτα αλά Μαρόκ" που μόλις φάγαμε, παίρνουμε τον πικρό δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, όπου και πίνουμε τη σόδα και...
Με τις υγειές μας και καλή χώνεψη!
*** "Sabes porque tu eres muy peligrosa? Porque tu eres muy sympatica...": Δεν έχει σημασία η μετάφραση, είναι μια από αυτές τις μοναδικές μας ατάκες (που τουλάχιστον στις Ευρωπαίες έχουν αποδείξει ότι δουλεύουν).
PS. Σαν συνοδευτικό του όλου, σαν επιδόρπιο ας πούμε, μπορούμε γυρνώντας στο σπίτι, να πετύχουμε δυο, εε, χμμμ, πως να το πω politically correct, δυο ομοφυλόφιλους οι οποίοι θα μας προτείνουν (χμμ, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο) να περάσουμε την υπόλοιπη βραδιά μαζί τους. Θα αρνηθούμε κατηγορηματικά. Όχι να πάμε για μαλλί, να βγούμε και κουρεμένοι. E όχι....οχι…
Δόγγανοs the Τσουτσου Lover
Edit AssFiller : μετακίνηση θέματος
