«Λιοσίων 73 Γάμα — Η αιώνια τρικυμία ενός μπουρδελομυαλού»

[tobezis]

Εδωνά-χύνε​

Η μικροαριστοκρατικής καταγωγής οπαδός της Ευγονικής, Ιουλία Κυριακούλη, ύψος 1.55 με τακούνι και βάρος 42 κιλά με χειμωνιάτικα ρούχα, οψίμως κοκκινομάλλα με ξανθισμένο μουστάκι και ελαφρώς παραμελημένο μαύρο χνούδι που παρέπεμπε σε απαλό μούσι το οποίο κρυβόταν επιμελώς κάτω από έντονο γοτθικό μακιγιάζ, αποφοίτησε από το μεταφραστικό τμήμα του Ιονίου Πανεπιστημίου με βαθμό σχεδόν άριστα (5,12 για την ακρίβεια) και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο του βροχερού Στρασβούργου το οποίο οι συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι γονείς της εκθείαζαν στους γείτονες πότε ως ηλιόλουστο Εδιμβούργο και πότε ως εξωτικό Αμβούργο, αν και το ίδιο κάνει τελικά μιας και οι σπουδές της ήταν εξ αποστάσεως και δεν χρειάστηκε να παραστεί ποτέ ούτε η ίδια ούτε κανένας από τους γονείς της, κάτι που δεν την εμπόδισε ωστόσο να διατείνεται ανερυθρίαστα ότι κατά την πολυετή διαμονή της στο εξωτερικό δραστηριοποιήθηκε σε εξέχοντες λογοτεχνικούς και προεξέχοντες ακαδημαϊκούς κύκλους, αν και οι γείτονές της ορκίζονταν ότι δεν την είδαν ποτέ να φεύγει για πάνω από δύο μέρες από την οδό Χρεμωνίδου στο Παγκράτι, όπου διέμενε με τους γονείς της και τη γάτα της τη Σουσέλ, επίσης αριστοκρατικής καταγωγής, που όταν την πήγαν για στείρωση ο κτηνίατρος τούς ενημέρωσε ότι επρόκειτο για γάτο, αλλά παραήταν αργά να του αλλάξουν όνομα κι έτσι του έμεινε το Σουσέλ, όνομα ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ των αριστοκρατικών οικογενειών και στο Στρασβούργο και στο Εδιμβούργο και στο Αμβούργο, εδώ που τα λέμε.

Η αγάπη της για την Ελλάδα αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι, αντί να επιδιώξει να διαδώσει ότι έχει αποδεχθεί θέση καθηγήτριας στο πανεπιστήμιου κάποιου -ούργου, αυτή είχε το φιλότιμο να επιμείνει να ανθίσει στην πατρίδα της και επιδόθηκε στην τυφλή αποστολή βιογραφικών με κρυφή κοινοποίηση σε εκατοντάδες εκδοτικούς οίκους, η οποία όμως δεν έδειχνε να φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Τώρα, έφταιγε η αριστοκρατική προσφώνηση «Αγαπητοί εν βιβλίω αδελφοί» με την οποία ξεκινούσε όλα τα μέιλ της, έφταιγε το πλούσιο βιογραφικό των 18 σελίδων χωρίς φωτογραφία όπου απαριθμούσε κάθε ημερίδα στην οποία θα ήθελε να έχει παρευρεθεί και κάθε εργαστήριο στο οποίο θα ήθελε να έχει διδάξει, κανείς δεν θα το μάθει ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, όταν αποφάσισε να στείλει μία και μοναδική φωτοσοπαρισμένη φωτογραφία με έντονο βλέμμα και ακόμη πιο έντονο κραγιόν, χωρίς καν συνοδευτικό βιογραφικό και χωρίς την παραμικρή λέξη στο μέιλ, εκτός από τα μυστηριώδη αρχικά Ι.Κ., έλαβε δώδεκα ενθουσιώδεις απαντήσεις μέσα σε μία ώρα. Στους σημαντικούς εκδοτικούς οίκους της χώρας που απάντησαν χωρίς να χάσουν χρόνο συγκαταλέγονται οι φεμινιστικές εκδόσεις Εμμηνοροές του πρώην νταή ιδιοκτήτη μπουρδέλων Μπάμπη Κουρνούτου, ο οποίος μόλις είχε αποφυλακιστεί μετά από πολυετή καταδίκη για τον τακτικό βαρύ ξυλοδαρμό Μολδαβών ιερόδουλων, οι πατριαρχικές εκδόσεις Κρόιτσμπεργκ της ελληνογερμανίδας λεσβίας Σάντυς Κολλάτου-Κολ η οποία είχε αφήσει εποχή με τη σειρά παρουσιάσεων και εκδηλώσεων «Στο παπάρι του Κρόιτσμπεργκ» με καλεσμένους ομοφοβικούς εκπροσώπους ακροδεξιών παρατάξεων, αντιεμβολιαστές ομοιοπαθητικούς παιδιάτρους και λοιπούς ψεκασμένους, οι σαδομαζοχιστικές εκδόσεις Χερμής του αγγλικής καταγωγής Τζέιμς Κάμελτο ο οποίος διατηρούσε για χρόνια τις εκδόσεις Hermes στο Μάντσεστερ και, αν και 8 χρόνια ήδη στην Ελλάδα, δεν είχε καταλάβει τα προβλήματα της μεταγραφής του αρχικού H στα ελληνικά, αλλά ούτε και τον ενημέρωσε κανείς από τους διανοούμενους του πεζοδρομίου οι οποίοι τα έτσουζαν κάθε βράδυ στο βιβλιοπωλείο που μετατρεπόταν σε κέντρο διερχομένων αλκοολικών, καθώς και οι σαφώς πιο προοδευτικές πολιτικοποιημένες εκδόσεις Μπρόοδος του Γεράσιμου Μπουμπούνα ο οποίος, αν και είχε πάνω από μια δεκαετία να εκδώσει βιβλίο, εξακολουθούσε να προεδρεύει στην Ένωση Ελλήνων Εκδοτών, Ελληνίδων Εκδοτριών και Ελλήνων/Ελληνίδων Εκδιδομένων (ΕΕΕΕΕΕΕ) και να παριστάνει τον πρωτοπόρο —ως μοναδικός, άλλωστε, αποκλειστικά ψηφιακός εκδότης στον ελληνικό χώρο—, χωρίς να πτοείται από τον μέσο όρο των έξι ετήσιων επισκέψεων στον ιστότοπο των εκδόσεων.

Τελικά, όμως, όσο κι αν προσπάθησαν διάφοροι επιτήδειοι από το χώρο του βιβλίου, την υπογραφή της ταλαντούχας μεταφράστριας απέσπασαν με το σπαθί τους οι νεοσύστατες εκδόσεις βιβλίων αυτοβελτίωσης Ξώπλατον, που της έδωσαν την ευκαιρία να είναι εκείνη που θα μετέφραζε για πρώτη φορά στα Ελληνικά από τα Γαλλικά (που δεν μιλούσε) μέσω της αγγλικής αυτοέκδοσης (που ψιλοκαταλάβαινε) το φημολογούμενο μπεστ σέλερ δοκίμιο «Να μ’ αγαπάς, ακούς;» του παγκοσμίως άγνωστου life coach Τσβίκα Σόλομον, μια «ατέλειωτη πηγή θάρρους και αγάπης για τη ζωή» σύμφωνα με τον υπότιτλο.

Δυστυχώς για όλους, το τελικό αποτέλεσμα έπασχε, κι αυτό οφείλεται σε μια σειρά από ατυχίες και αμέλειες, όπως η κάψα της νεοπροσληφθείσας γραμματέως να στείλει το πρώτο της επαγγελματικό μέιλ, με αποτέλεσμα να επισυνάψει πάνω στη βιασύνη της ως πρωτότυπο κείμενο τον μισό έκτο τόμο των Απάντων του Χάιντεγκερ, η απουσία της εκδότριας για έξι μήνες σε σεμινάριο γιόγκα στο βάθος της ινδικής επαρχίας, χωρίς να έχει πρόσβαση σε τηλέφωνο ή ίντερνετ, ο διεκπεραιωτικός τυπογράφος που δεν πρόσεξε ότι του ζητήθηκε βιβλίο 428 σελίδων ενώ αυτός τύπωσε μόνο 64, αν και έστω με το σωστό εξώφυλλο, μα κυρίως το τέχνασμα της ταλαντούχας μεταφράστριας να κάνει τα γλυκά μάτια στον επιμελητή κατά την πρώτη τους συνάντηση, με αποτέλεσμα εκείνος να επιλέξει όχι μόνο να διορθώσει χωρίς να κοιτάξει το πρωτότυπο (κάτι αναμενόμενο μιας και η εκδότρια είχε εκτιμήσει τόσο την ειλικρίνειά του ότι μιλούσε μόνο Ελληνικά όσο και τη διάθεσή του να δουλέψει για 60 σεντ τη σελίδα), αλλά παράλληλα να κάνει και τα στραβά μάτια παρόλο που από την πρώτη σελίδα έπεφτε διαρκώς πάνω σε εκφράσεις όπως «Το εδωνά-χύνε συγκροτείται από διανοικτότητα» και «Το εδωνά-χύνε φέρνει αρχέγονα μαζί του το εδωνά του», οι οποίες μάλλον δεν είχαν σχέση με βιβλία αυτοβελτίωσης. Όμως, η καπάτσα μεταφράστρια τον έπεισε ότι ίσως πρέπει και ο ίδιος να αυτοβελτιωθεί, από τη στιγμή που δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την ορολογία ενός τόσο δύστροπου κειμένου, και τελικά όντως τον έπεισε γιατί ο ίδιος της ομολόγησε ότι νιώθει πολύ λίγος μπροστά της, μιας και μόλις είδε το βιογραφικό των 18 σελίδων ήταν έτοιμος να δηλώσει κώλυμα στην εκδότρια, όμως η συμπονετική μεταφράστρια επέμεινε ότι, παρά τα 63 του χρόνια, πρέπει να βρει κίνητρο για την αυτομόρφωσή του και ότι, αν επέλεγε να βασιστεί στη βοήθειά της, αυτή θα του πρόσφερε μειωμένη τιμή 45 ευρώ την ώρα για μάθημα των 45 λεπτών, κι ας είναι το μισό της ελάχιστης τιμής που χρέωνε όταν «σάρωνε την Ευρώπη» όπως του είπε χαρακτηριστικά την ώρα που παράγγελνε τον λάτε της, ο οποίος δυστυχώς ουδεμία σχέση είχε με την κρεμώδη υφή που συναντά κανείς στο Bonanza του Prenzlauer Berg, ούτε καν την πιο ανατολίτικη γεύση του Ben Rahim στο Mitte, αλλά, τέλος πάντων, μην τα θέλουμε όλα δικά μας, κάποιες ένδοξες στιγμές του παρελθόντος ας μείνουν αναμνήσεις, αρκεί που τα ζήσαμε όλα αυτά, τώρα ας κάνουμε κάτι για τον τόπο μας.

Ευτυχώς για όλους, οι απανωτές αναποδιές δεν στάθηκαν εμπόδιο στην αποθέωση της έκδοσης από τους κριτικούς, και ειδικά της μετάφρασης, η οποία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και μάλιστα όχι μόνο συμπεριλήφθηκε αρχικά στη βραχεία λίστα για το κρατικό βραβείο μετάφρασης ξένης λογοτεχνίας, αν και επρόκειτο για δοκίμιο, αλλά εν τέλει το απέσπασε κιόλας. Κατά τη διάρκεια της απονομής, η καλή μεταφράστρια εμφανίστηκε κάνοντας διαρκώς υποκλίσεις προκειμένου να προεξέχει το μενταγιόν με το σήμα των Ροδόσταυρων, πάνω στο οποίο είχε χυθεί δυστυχώς αρκετό από το μακιγιάζ λόγω του καύσωνα, αφιέρωσε το βραβείο στον μακρινό πρόγονό της Έριχ Ι. Χάρτμαν που υπήρξε από τους σημαντικότερους ναΐτες ιππότες και θα ήταν περήφανος για τη σπορά του, δηλαδή για την ίδια, ενώ δεν παρέλειψε να τονίσει με στόμφο τη σφραγίδα που έχουν αφήσει στη σύγχρονη λογοτεχνική κληρονομιά μας τα μπορντέλα του περιθωριακού Σεφέρη και οι άγριες θάλασσες του ναυτικού Καβάφη, εκπλήσσοντας τους παρευρισκόμενους ακαδημαΐκούς με την εμβάθυνσή της στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, καθώς τόλμησε να εκστομίσει στοιχεία μέχρι πρότινος άγνωστα και ταμπού για τον μέσο ερευνητή. Την εκδήλωση επιλόγισε με έξαψη ο υπεύθυνος της μονομελούς επιτροπής βράβευσης Χρυσόστομος Κλαπαρχίδης, για τους φίλους του απλά «Κλάπα», του οποίου το χαμόγελο κόπηκε όταν το φως του προβολέα αποκάλυψε το ξανθισμένο μουστάκι και το ελαφρώς παραλημένο μαύρο χνούδι της παγκρατογυρισμένης μεταφράστριας.

 

[tobezis]

Η Μαλακία οδηγεί το λαό​

Λόγω των μαζικών απεργιών που μάστισαν τη Γαλλία το 2023, η γαλλική κυβέρνηση αναγκάστηκε να απευθύνει δραματική έκκληση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ώστε να καλύψει νευραλγικές θέσεις που, αν έμεναν κενές, θα παρέλυαν κομβικούς τομείς της χώρας, και ειδικά το χώρο του πολιτισμού. Η νέα πολύχρωμη ελληνική κυβέρνηση υπήρξε η πρώτη που όχι απλώς ανταποκρίθηκε στο αίτημα αλλά συνέταξε μέσα σε μία ώρα λίστα με τριάντα ειδικούς που θα βοηθούσαν τη Γαλλία να αποφύγει την κατάρρευση, κι όλο αυτό ήταν έργο ενός μόνο ανθρώπου, του Θοδωρή Αυγερόπουλου, συμβούλου στο Υπουργείο Πολιτισμού, ο οποίος κουβαλούσε λαμπρή καριέρα πίσω του καθώς, αν και το 1997 αδικήθηκε από το εκπαιδευτικό μας σύστημα που τελευταία στιγμή ανέβασε τις βάσεις για τα ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας στο Μεσολόγγι στο 2,75, με αποτέλεσμα το μέχρι πρότινος υπεραρκετό 1,43 να μην αρκεί πλέον, αυτός δεν παράτησε τα όπλα και γεμάτος αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές του έκανε το κατάλληλο τηλεφώνημα που τον διόρισε για 6 μήνες νυχτοφύλακα στο Κάστρο των Γρεβενών με το πασίγνωστο αναγεννησιακό μουσείο, εμπειρία που σαφώς δεν έχει ο οποιοσδήποτε, κι αν η μετέπειτα δεξιά κυβέρνηση δεν του ανανέωσε τη σύμβαση επειδή τάχαμου τα Γρεβενά δεν έχουν κάστρο και μουσείο, πράγμα εντελώς αναληθές σύμφωνα με τον διακεκριμένο αριστερό ιστορικό Τάσο Κατσαπλιάκο, αλλά πότε έμαθαν οι δεξιοί από Ιστορία, τέλος πάντων, ο Θοδωρής δεν πτοήθηκε και συνέχισε τις αιτήσεις για νευραλγικές θέσεις του δημοσίου τομέα, που όμως είχαν ήδη γεμίσει από δεξιά βύσματα, έλα όμως που πίσω έχει η αχλάδα την ουρά και η στενή σχέση αλληλοεμπιστοσύνης που ανέπτυξε με τον μετέπειτα Υπουργό Πολιτισμού όταν ο πρώτος εργαζόταν σκληρά ως σερβιτόρος στην ταβέρνα όπου ο δεύτερος μεγαλουργούσε ως ψήστης ήταν αρκετή για να του εξασφαλίσει την πλέον κομβική θέση στη νεοσύστατη κυβέρνηση.

Η γαλλική κυβέρνηση εξέφρασε δημοσίως τον ενθουσιασμό της για την άμεση απόκριση των «βαλκάνιων γειτόνων μας που δίνουν σύγχρονη πνοή στην αρχαιοελληνική έννοια της αλληλοβοήθειας», αλλά η σκληρή γαλλική γραφειοκρατία αποδείχθηκε για άλλη μία φορά εμπόδιο, μιας κι ένας από τους απεργοσπάστες υπαλλήλους αποφάσισε να ξεψειρίσει την ελληνική αίτηση και άρχισε να εγείρει αντιρρήσεις για την έλλειψη συγκεκριμένων στοιχείων για τους 30 ειδικούς, καθώς περιλαμβανόταν μόνο το όνομα «Antonios Tabakidis & team», και το γκουγκλάρισμα δεν απέδωσε καρπούς, οπότε ζητήθηκαν διευκρινίσεις από τους Έλληνες ομολόγους τους, που αποφάσισαν να στείλουν τον Αντώνιο Ταμπακίδη αρχικά μόνο του, χωρίς τις 14 μαθήτριες (she/her), τους 14 μαθητές (he/him) και το 1 μαθητ* (they/them) των σεμιναρίων μεσογειακού πολιτισμού στους οποίους έδινε τα φώτα του, κι αυτός προς τιμήν του αποδέχθηκε να σηκώσει όλο αυτό το βάρος στον τομέα των διεθνών σχέσεων και να αποδείξει ότι εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε παίξε-γέλασε σε θέματα πολιτισμού, πριν από εμάς τρώγατε κρουασάν στα δέντρα, κωλογάλλοι, τώρα θα μου τα ζητάτε στο Παρίσι τα σεμινάρια που κάνω κι εγώ θα σας λέω όχι, ο Ουάιλντ σάς έφταιγε, μπουρτζόβλαχοι.

Η άφιξη του Ταμπακίδη στο αεροδρόμιο του Παρισιού, όπου τον περίμεναν τόσο η Γαλλίδα Υπουργός Πολιτισμού Κωλέτ Νταρντάν όσο και πλήθος δημοσιογράφων, ξεκίνησε παράδοξα και σαφώς μαξιμαλιστικά, με τον ήρωά μας να έχει αφήσει το λάπτοπ του καταγής για να παραγγείλει τέσσερις κρέπες στην παρακείμενη κρεπερί, δύο από τις οποίες μάλιστα κρατούσε τρώγοντας εναλλάξ στο αριστερό και το δεξί του χέρι παράγοντας ασταμάτητους βρυχηθμούς ηδονής, ενώ δεν δίστασε να αφήσει τις άλλες δύο πάνω στο πληκτρολόγιο του ανοιχτού λάπτοπ όπου παρακολουθούσε οκλαδόν τα χαϊλάιτ από τη χτεσινή ήττα της Παρί Σεν Ζερμέν όσο έκανε δηλώσεις μπροστά στις κάμερες στα γαλλικά, μιας και είχε καθησυχάσει τους αξιωματούχους του Υπουργείου ότι δεν χρειάζεται διερμηνέα, αυτός ήξερε απέξω τον Μποντλέρ και τον Ζολά, τους ήξερε κανένας διερμηνέας απέξω, ούτε εσείς εδώ στο Υπουργείο τούς ξέρετε, εμ είδες που σου λέω, άσ’ το πάνω μου, το ‘χω, και λοιπόν μετά τα χαμόγελα, τις σέλφι, τους σφιχτούς εναγκαλισμούς, τις χειραψίες και τα πολλά «κρεπ, φανταστίκ, σουπέρ, ανκόρ, ανκόρ, κατρ, κατρ» με την ταυτόχρονη ανύψωση τεσσάρων δαχτύλων μιας και η διεθνής νοηματική πάντοτε υπερισχύει σε βάρος κάθε άλλης εθνικής γλώσσας, κατευθύνθηκε προς το Λούβρο όπου θα προέβαινε στην πρώτη γνωμοδότηση πριν ξεκινήσουν οι εργασίες συντήρησης των πιο γνωστών έργων τέχνης.

Η γλώσσα μπορεί να έχει σύνορα, η πειθώ όμως όχι, κι έτσι ο Έλληνας ειδικός κατάφερε με διάφορα τεχνάσματα να μείνει μόνος στην κεντρική αίθουσα του Λούβρου, κι είχε έρθει η ώρα που περίμενε τόσα χρόνια, κάποιος έπρεπε να δείξει στα όρθια βόδια τι ήθελαν να πουν εκείνοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οπότε χωρίς να χάσει χρόνο βάλθηκε να κάνει κάποιες μικροδιορθώσεις που επιτέλους θα αποκαθιστούσαν την ιστορική αλήθεια, κι άρχισε να ζωγραφίζει, κάπως άτσαλα είναι η αλήθεια μιας και δεν ήταν ποτέ το φόρτε του, ένα θεόρατο πέος σε απόσταση αναπνοής από τη Μόνα Λίζα, της πλάτυνε λίγο και το χαμόγελο γιατί ο μαλάκας ο Λεονάρντο αμελούσε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες, είχε ξεκουτιάνει στα γεράματα, από το πρώτο σεμινάριο έχει μαλλιάσει η γλώσσα του να το λέει, έπειτα πρόσθεσε κοράκια πάνω από τα σταροχώραφα του Βαν Γκογκ κι έξυσε τα άλλα που φαίνονταν σαν μαύρες μουτζούρες, ρε τον μαλάκα τον καταθλιπτικό το έχασε το μυαλό του και τα ξέχασε τα πουλιά, μάλλον ήθελε κάνα πουλί στον κώλο για να τα θυμηθεί, και τέλος δεν δίστασε να πειράξει τη σειρά των χρωμάτων της σημαίας στην «Ελευθερία που οδηγεί το λαό» του Ντελακρουά, θα συμφωνούσε άλλωστε και ο καλός ζωγράφος ότι κάπως πρέπει να αναδειχθεί η χώρα που γέννησε τον Πούσκιν και τον Γκόρκι, θέλει να την ξεπαστρέψει η Δύση, αλλά δεν θα της περάσει, τι Γαλλία και πράσσειν άλογα, είδατε να γίνονται απεργίες στη Ρωσία;

Η έκπληξη στα πρόσωπα των Γάλλων υπευθύνων του Μουσείου όταν άνοιξαν τις πύλες της κεντρικής αίθουσας την επόμενη μέρα παραλίγο να οδηγήσει σε διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ των δύο χωρών, αλλά αυτό αποφεύχθηκε μιας και κανείς στις ελληνικές αρχές δεν σήκωνε το τηλέφωνο, άντε να εξηγήσεις στους άσχετους Γάλλους τώρα τι σημαίνει τετραήμερο, κι όσο για τη γαλλική αστυνομία, άλλοι ανίκανοι κι αυτοί, αναζητούσαν τον βασικό υπαίτιο στον Πύργο του Άιφελ και στο Περ-Λασέζ, την ώρα που αυτός σήκωνε θριαμβευτικά τα χαρακτηριστικά τέσσερα δάχτυλα στην κρεπερί του αεροδρομίου και περνούσε τελευταία στιγμή από το μηχάνημα του ελέγχου ασφαλείας αρνούμενος να αποχωριστεί τις τέσσερις κρέπες, για τις οποίες μίλησε με τα καλύτερα λόγια τους 29 μαθητές που τον υποδέχθηκαν ζητωκραυγάζοντας στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.