Τα μοιρασαν ομως στο λαο και εκαναν εργα, μη λεμε οτι θελουμε οι κακεντρεχεις.
Σε ένα αποκαλυπτικό νοοτροπίας άρθρο του στην Καθημερινή της Δευτέρας 6 Ιουλίου 2015, ο Άγγελος Στάγκος έγραψε: «Όταν ακόμα και με τράπεζες κλειστές οι πολίτες ψηφίζουν όχι, είναι σαφές και αναμφισβήτητο πλέον ότι οι Έλληνες δεν θέλουν την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη που τους τάισε, τους στόλισε και τους νοικοκύρεψε τα προηγούμενα 35 χρόνια, εκτός και αν οι Ευρωπαίοι αλλάξουν στάση. Εκτός, δηλαδή, και αν αρχίσουν αμέσως να στέλνουν λεφτά με νταλίκες, πλοία και αεροπλάνα για να τα μοιράζουν χωρίς πολλά λόγια και χωρίς να απαιτούν λογαριασμό. Περί αυτού πρόκειται, αυτή είναι η πραγματικότητα και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας».
Τα λόγια αυτά του Άγγελου Στάγκου μού θύμισαν μία συζήτηση που είχα με τον αείμνηστο Τάκη Λαμπρία στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν, ως ευρωβουλευτής τότε της Νέας Δημοκρατίας, με είχε καλέσει στο Στρασβούργο μαζί με άλλους συναδέλφους για να παρακολουθήσουμε τις συζητήσεις στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα περίφημα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ): «Το μόνο που ενδιαφέρει τον Έλληνα είναι να απλώνει το χέρι στην Ευρώπη και η τελευταία να τού το γεμίζει με λεφτά, που πάνε κατευθείαν στην κατανάλωση. Αυτή την νοοτροπία καλλιεργούν ο Ανδρέας Παπανδρέου και το κόμμα του και κάποια μέρα θα την πληρώσουμε ακριβά».
Κάθε άλλο παρά έξω έπεσε στην πρόβλεψή του ο Τάκης Λαμπρίας. Για παράδειγμα, τα δισεκατομμύρια των ΜΟΠ την εποχή εκείνη κατασπαταλήθηκαν σε απίθανα έργα βιτρίνας και σε επιδοτήσεις «ημετέρων», οι οποίες ενίσχυαν μία μεταπρατική και αντιπαραγωγική επιχειρηματική τάξη, η οποία ενδιαφερόταν περισσότερο για συμμετοχή στην πολιτική εξουσία παρά για τον εκσυγχρονισμό και την εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας.
Παράλληλα, με την πλήρη ανοχή των κοινοτικών εταίρων μας, ο κρατισμός στην Ελλάδα προσέλαβε τεράστιες διαστάσεις, με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων να διπλασιάζεται μέσα σε οκτώ χρόνια. Απίστευτες για τα ελληνικά δεδομένα γεωργικές επιδοτήσεις μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), αντί να τονώσουν και να αναδιαρθρώσουν την ελληνική γεωργία, μετατράπηκαν σε εισαγωγές πολυτελών αυτοκινήτων και σε πολυτελείς βίλες. Ενισχύθηκε έτσι ο καταναλωτικός δυναμισμός μίας αντιπαραγωγικής οικονομίας η οποία είχε αρχίσει να καταναλώνει και δάνεια, πέρα από τις επιδοτήσεις.
Έτσι, μέσα σε 35 χρόνια, κάπου 600 δισεκατομμύρια ευρώ καθαρές κοινοτικές εισροές αντί να συμβάλλουν στον άνετο εκσυγχρονισμό της οικονομίας, οδήγησαν σε ένα εξαμβλωματικό καταναλωτικό πρότυπο, που πλαισιωνόταν από διεφθαρμένο κρατισμό και μία χυδαία οικονομική παρεοκρατία –η οποία εκχυδάισε και το σύνολο του επικοινωνιακού χώρου, με κάποιες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Με απλά λόγια, για μία μακρά περίοδο η κοινοτική βοήθεια, επενδυτική και αναπτυξιακή, κάλυπτε κατά μέσον όρο ποσοστό 4% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) μας, γεγονός που αποτελούσε και μοναδική τονωτική ένεση σε μία οικονομία ελάχιστα εξωστρεφή και αισθητά μη ανταγωνιστική σε σχέση με τις προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες. Και όταν αυτό το οικονομικό μοντέλο τελικά πτώχευσε, η Ευρώπη ήταν αυτή που ήλθε να το σώσει από την πλήρη κατάρρευσή του. Η Ελλάδα δέχθηκε άλλα 315 δισεκατομμύρια ευρώ υπό μορφή ρευστότητος και εγγυήσεων, παράλληλα δε το χρέος της «κουρεύτηκε» και κατά 100 δισ. ευρώ!
Διαχρονικά, έτσι, στα 35 χρόνια παρουσίας της στην ενωμένη Ευρώπη, η χώρα μας έχει δεχθεί σε απόλυτη καθαρή βοήθεια 7 ετών συνολικό ΑΕΠ. Δηλαδή, σε επτά από τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια, κάποιοι αποκτούσαν εισόδημα χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε. Απλώς μετέτρεπαν το εισόδημα αυτό σε υπερτιμημένα ακίνητα και σε εισαγωγές, αυξάνοντας έτσι τον ρόλο της καταναλώσεως στον σχηματισμό του ΑΕΠ.
Την 5η Ιουλίου, ο «πιο έξυπνος λαός του κόσμου» πήρε μέρος στην μεγαλύτερη πολιτική απάτη που θα καταγράψει η ευρωπαϊκή Ιστορία στον 21ο αιώνα. Αποφάσισε δε, μόνος του, ότι η Ευρώπη θα πρέπει να τού δίνει δανεικά για να κάνουν την πλάκα τους ιδεοληπτικοί πολιτικοί απατεώνες, με αρκετά εκατομμύρια ευρώ εκτός Ελλάδος και σε σίγουρες τράπεζες.
