Ζούμε μία εποχή απόλυτης παρακμής. Άθλια ανθρωπάκια μηδαμινού αναστήματος, φρικτοί μεταπράτες πάσης φύσεως συμφερόντων έχουν τεμαχίσει τα πάντα και πουλάνε την χώρα και τους ανρθώπους της κομμάτι κομμάτι. Πολιτικοί χωρίς ίχνος οράματος, με μόνη φιλοδοξία τον εύκολο πλουτισμό και την εξυπηρέτηση ημετέρων. Το κλίμα ζοφερό, η κυβέρνηση να παίζει μπάλα μόνη της και η παντελής απουσία αντιπολίτευσης όχι μόνο να δίνει το πράσινο φως στην ψήφιση απίθανων νομοθετημάτων, αλλά και να τινάζει στον αέρα ένα ήδη ξεχαρβαλωμένο κατ' ευφημισμό "δημοκρατικό" πολίτευμα.
Τα χρόνια τα παλιά για να γίνει κάποιος πολιτικός, θα έπρεπε να είχε ήδη μεγάλη περιουσία γιατί δεν μπορούσε να συντηρηθεί απο το πενιχρό εισόδημα της πολιτείας. Ο Καποδίστριας αρνήθηκε το μισθό του κυβερνήτη και έκανε μεγάλες δωρεές απο την προσωπική του περιουσία. Ο Τρικούπης , πρωθυπουργός επτάκις, σχεδόν εκποίησε το σύνολο της περιουσίας του για να συντηρηθεί στην διάρκεια της θητείας του, ενώ ο Πλαστήρας έμενε στο νοίκι και απαγόρευε στους συγγενείς του να χρησιμοποιούν το όνομα του. Αν δεν απατώμαι του είχε προταθεί δάνειο για αγορά κατοικίας με ευνοϊκούς όρους, το οποίο και είχε αρνηθεί. Αυτοί και πάρα πολλοί άλλοι για να μην πιάσω τους οπλαρχηγούς που έδωσαν τα πάντα για τον εθνικό αγώνα. Οι συγκρίσεις με τους πολιτικούς το σήμερα μόνο μελαγχολία προκαλούν. Μπαίνουν στον κομματικό σωλήνα απο τα εκκολαπτήρια κηφήνων, τις φοιτητικές οργανώσεις δηλαδή, και ουδέποτε βγαίνουν απ' αυτόν. Παίρνουν τα πτυχία τους όπως ο Τσίπρας που ως μηχανικός δεν μπορεί να διακρίνει την διαφορά μεταξύ 180 και 360 μοιρών, και ακολούθως αρχίζουν να αρμέγουν εφ' όρου ζωής την κρατική αγελάδα. Οι δήθεν ιδελογικές - πολιτικές διαφορές είναι για τους ευήθεις και το πόπολο. Στην πραγματικότητα είναι μία φάρα όλοι που νέμονται εναλάξ και με την σειρά την εξουσία απο την μεταπολίτευση εντεύθεν. Με αυτές τις συνθήκες ένας νέος φέρελπις επιχειρηματίας δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να πετύχει σ' αυτή την χώρα.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι σοβαροί και μορφωμένοι άνθρωποι που δεν ανήκουν στην κατηγορία των τρόλς, όπως ο Άλεξ, τους υπερασπίζονται σθεναρά και τους χειροκροτάνε σε κάθε νέα μαλακία. Κομματικοί στρατοί και συμφέροντα υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντοτε. Κάποιος φίλος είχε γράψει σ' ένα προηγούμενο πόστ ότι η μεγαλύτερη ξεφτίλα είναι να έρχονται τώρα πρώην ψηφοφόροι τους και να κλαίγονται, και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια. Όσο όμως αυξάνεται αυτός ο αριθμός των ξεφτιλισμένων πρώην ψηφοφόρων, τόσο ανοίγει μία χαραμάδα ελπίδας, ότι ίσως κάποτε τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.