Για τον σύντεκνο που λέει ότι
α) "Οι Κύπριοι δεν είναι 'Έλληνες επειδή έχουν δικό τους κράτος."
Απάντηση: Να σε δω σε 5-6 χρόνια που θα σας ανακυρήξουν ανεξάρτητο κράτος σύντεκνε να δούμε αν θα μας λες τις ίδιες ανοησίες για διαβατήρια και εθνικότητες. Ο Θεός να μην το δείξει βέβαια. Εξάλλου με την δική σου λογική, επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας οι παππούδες σου (μας) ήταν ΤΟΥΡΚΟΙ και όχι Έλληνες αφού Έλληνες ....δεν υπήρχαν.
β) "Οι Κύπριοι δεν πολέμησαν στους αγώνες του έθνους."
Απάντηση: Αυτό είναι τεράστιο ψέμα. Είτε είσαι μικρός και αδαής και βλέπεις τα πάντα σαν ποδοσφαιρικό αγώνα (η ομάδα μας θα νικήσει την ομάδα σας οε-οε) είτε είσαι βαλτός. Από τα πάμπολλα άρθρα που υπάρχουν, αναφέρω ενδεικτικά τέσσερα σχετικά πρόσφατα:
1.
"Η Κύπρος στο πλευρό της μητέρας πατρίδας" (άρθρο της Μαρίας Μουζάκη)
2.
"Σύντομη Ιστορία της προσφοράς των Κυπρίων στους Εθνικούς Αγώνες", Άρθρο του Χάρη Φουρνίδη, 15 Οκτωβρίου, 2008.
2.
"Χριστόδουλος Σώζος: Ένα μοναδικό στο κόσμο". Άρθρο για τον δήμαρχο της πόλης μου, της Λεμεσού, Χριστόδουλο Σώζο, δημοσιεύτηκε στον 'Φιλελεύθερο' στις 11 Δεκεμβρίου, 1998.
Δεν ξέρω να υπάρχει άλλη πόλη στο κόσμο, στη Κύπρο σίγουρα όχι, με παρόμοια ιστορία Δημάρχου όπως αυτή του Χριστόδουλου Σώζου Δημάρχου Λεμεσού από το 1908 μέχρι το 1912 .
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 1908 ο Σώζος εκλέγεται Δήμαρχος. Ήταν γόνος μεγάλης αστικής οικογένειας αγωνιστών-πολεμιστών, γαλουχημένος με πατριωτικά αισθήματα. Ο παππούς του Αντώνιος Λοίζου από τη Λάρνακα πολέμησε το 1828 παρά το πλευρό του Φαβιέρου για την απελευθέρωση της Ακρόπολης των Αθηνών. Ο πατέρας του Σώζος Λοίζου πολέμησε στην επανάσταση της Κρήτης το 1866, παντρεύεται την Μαρία Χρ. Χατζηπαύλου αδελφή του διατελέσαντος Δημάρχου Λεμεσού Δημοσθένη Χατζηπαύλου(1887-1896) και του Δημητρίου Χατζηπαύλου και φέρνουν στη ζωή το 1872 στη Λεμεσό τον Χριστόδουλο.
Από παιδί ανήσυχος και ζωηρός ο Χρ. Σώζος, φεύγει για την Αθήνα όπου φοιτά στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και τελειώνει τη Νομική Σχολή.
Τελειώνοντας τις σπουδές του κάνει για λίγο διάστημα τον δικηγόρο στη Κερύνεια και την Πάφο για να εγκατασταθεί οριστικά πλέον στη Λεμεσό το 1898.
Διαπρέπει ως δικηγόρος και εκλέγεται βουλευτής για δύο βουλευτικές περιόδους από της ηλικίας των 29 χρόνων. Στο νομοθετικό σώμα οι Άγγλοι θαύμαζαν την ευφράδεια αλλά και την αγωνιστικότητα του και παρά το γεγονός ότι τους τα έλεγε πάντα έξω από τα δόντια υπερασπιζόμενος τα δίκαια του Κυπριακά λαού και τονίζοντας τις αδικίες που έκανα εις βάρος του, εκείνοι τον σέβονταν και τον άκουαν με μεγάλη προσοχή.
Ως Δήμαρχος Λεμεσού υπήρξε από τους πιο επιτυχημένους και επί της σύντομης σχετικά δημαρχίας του που διακόπηκε τόσο απότομα με τον ηρωικό θάνατο του, η Λεμεσός γνώρισε κάποια σημαντικά και πρωτοποριακά για τη Κύπρο έργα.
Εγκατέστησε στη Λεμεσό, πρώτη από όλες τις πόλεις της Κύπρου, οδικό φωτισμό που λειτούργησε στις 21 Μαΐου 1912, έκανε τον γνωστό και σήμερα Δημόσιο Κήπο, έφτιαξε σημαντικό οδικό δίκτυο, φιλαρμονική, αντιπλημμυρικά έργα, προκυμαία και πολλά άλλα.
Όμως το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μας έργο της ζωής του ή καλύτερα πράξη του, αυτή που τον ξεχώρισε από τους υπόλοιπους και τον πέρασε στην αθανασία ήταν η απόφαση του να καταταγεί εθελοντής και μάλιστα ως απλός στρατιώτης για να πολεμήσει στους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 μαζί και με τον επ’ αδελφή γαμπρό του- και μετέπειτα Δήμαρχο Λεμεσού - Αλέκο Ζήνωνος και εκατοντάδες άλλους λεμεσιανούς νέους, δίδοντας το παράδειγμα ως πρώτος δημότης της πόλης του.
Όταν ο φίλος του από την Λάρνακα ιατρός Ζαννέτος έτρεξε εκεί, στο λιμάνι, να τον αποτρέψει να αναχωρήσει, τη προτροπή και των συγγενών του στη Λεμεσό, που το πληροφορήθηκαν εντωμεταξύ και παρά τη μυστικότητα που φρόντισε να κρατήσει, επιχειρηματολογώντας ότι είναι λαϊκός ηγέτης και οι υπηρεσίες του χρειάζονται στον τόπο, ο Σώζος του απάντησε περήφανα:
«Πραγματικοί ηγέται δεν είναι εκείνοι που μονάχα υποκινούν τον λαόν αλλά εκείνοι που προκινδυνεύουν μαζί του».
Φτάνοντας στην Αθήνα τους δέχεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος και του προτείνει τιμητική θέση στο επιτελείο για να μη διακινδυνεύσει τη ζωή του στο μέτωπο. Το αρνείται και το μόνο που δέχεται είναι η κατάταξη του, τιμής ένεκεν, στο Α Σύνταγμα «το τιμημένο» όπως γράφει σε μια επιστολή του στον πατέρα του, γιατί είχε αποδεκατισθεί στο Σαραντάπορο.
Στο μέτωπο πέφτει μαχόμενος στις 6 Δεκεμβρίου στο λόφο του Προφήτη Ηλία προ των Ιωαννίνων κατά την απελευθέρωση της πόλης.
Για τις συνθήκες του ηρωικού θανάτου του η εφημερίδα της Λεμεσού «Σάλπιγξ» ημερ. 28 Δεκ. 1912 δημοσιεύει επιστολή από την Αθήνα του συμμαθητή του Σώζου , λεμεσιανού καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σίμου Μενάρδου, σύμφωνα με την οποία, από προσωπική μαρτυρία του λοχία της ενωμοτίας που υπηρετούσε ο Σώζος Θεόδωρου Αργυρού: « Ο Σώζος έπεσεν εμπρός μου. Εκ των 70 στρατιωτών της ενωμοτίας μου ελάχιστοι έμειναν άτρωτοι. Άλλοι εφονεύθησαν και άλλοι ετραυματίσθησαν. Οι νεκροί ετάφησαν αμέσως. Ο Σώζος επολέμησεν γενναιότατα, όταν είδε πλησιάσαντας εις τα χαρακώματα των τους Τουρκαλαβανούς ανεσηκώνετο και επηροβόλει όρθιος, τότε δε τον επήραν σφαίραι ταχυβόλου.»
΄Ετσι ηρωικά και απλά έπεσε ο Χριστόδουλος Σώζος Δήμαρχος Λεμεσού, βουλευτής και λαϊκός ηγέτης. Όπως αρμόζει σε αληθινούς ηγέτες και ήρωες…
======================================================================================
4.
"Έδιναν και τις βέρες τους για την Ελλάδα" (άρθρο του Χριστάκη Γιαννακού στην εφημερίδα 'Φιλελεύθερος', 29 Αυγούστου 2007).
Η ΚΥΠΡΟΣ βρισκόταν από αρχαιοτάτων χρόνων πάντοτε δίπλα από την Ελλάδα, στέλνοντας χρήματα, υλικό και εθελοντές όποτε οι Ελληνες βρίσκονταν σε δεινή θέση. Σταθμός για την Κυπριακή συμπαράσταση ήταν η Ελληνική Επανάσταση οπότε οργανώθηκε η Φάλαγγα των Κυπρίων, οι οποίοι γέμιζαν αμέσως τα πλοία και πήγαιναν να συνδράμουν την Ελλάδα. Πιο κάτω δημοσιεύουμε τις πιο γνωστές περιπτώσεις που η Κύπρος προσέτρεξε για να βοηθήσει τη συνεχώς κατατρεγμένη Ελλάδα: >> Η πρώτη ίσως οργανωμένη βοήθεια της Κύπρου προς την Ελλάδα στη νεότερη ιστορία, ήταν στις 9 Ιουνίου 1821 όταν ο μπουρλοτιέρης Κανάρης αγκυροβόλησε στην Ασπρόβρυση της Λαπήθου και στην Καρπασία, γεμίζοντας τα καράβια του με δωρεές, ζώα και εθελοντές, που πολέμησαν στην Ελληνική Επανάσταση. Επίσης το 1821 στο δοκίμιο του Φιλίμωνος υπάρχει έγγραφο του Αρχιεπισκόπου της Κύπρου Κυπριανού με το οποίο διαβεβαίωνε τον Υψηλάντη ότι η Κύπρο θα χρηματοδοτεί την Ελληνική Επανάσταση. >> Το 1897 κατά τον λεγόμενο «Ατυχή Πόλεμο» στη Θεσσαλία η Κύπρος έστειλε 1.000 εθελοντές. >> Το 1866 η Κύπρος παρούσα και στην Επανάσταση της Κρήτης με χρήματα και εθελοντές. >> Το 1904 έγινε έρανος για τον Εθνικό στόλο. >> Το 1912 στους Βαλκανικούς πολέμους η Κύπρος εκτός από εθελοντές έστελνε και χρυσάφι, αξίας 16.000, ποσό που αποτελούσε το 5% των εισφορών από όλο τον κόσμο. >> Το 1922 κατά τη Μικρασιατική καταστροφή δεν έλειψε η αρωγή από την Κύπρο. Εθελοντές έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις και μετά την καταστροφή η Κύπρος έστειλε χρήματα. >> Τέλη της δεκαετίας του 1920 ο Μακάριος Β' με έρανο μάζεψε χρήματα με τα οποία αγοράστηκε πολεμικό αεροπλάνο για την Ελλάδα. >> 1940, η κορωνίδα της κυπριακής ψυχής. Μαζεύτηκε ποσό ?350.000 από χρυσαφικά που έδιναν οι Κύπριες. Εξω από τις εκκλησίες είχαν στρωθεί σεντόνια όπου οι γυναίκες τοποθετούσαν τα χρυσά κοσμήματα τους για τη δοκιμαζόμενη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Ελλάδα. Χρυσές λίρες που είχαν στο λαιμό, σκουλαρίκια και βραχιόλια όλα εδίδοντο απλόχερα. Οι παντρεμένες γυναίκες κατέθεταν και τη χρυσή βέρα τους, και τους επαραχωρείτο χάλκινη βέρα, για να δείχνουν ότι είναι παντρεμένες.
=========================================================================================
που να γινει και πολεμος......θα φαμε τα κρεατα μας...... 
