Σαν σήμερα, στις 5 Απριλίου του 1994 ήταν που αυτοκτόνησε ο πουτάνας γιος ο Kurt Cobain. Είχε πάρει αφενός θανατηφόρα δόση μορφίνης που θα μπορούσε να σκοτώσει τρία πρεζόνια μαζί και αυτοπυροβολήθηκε αφετέρου. Σε σημείο κάποιοι βλάκες τώρα να αμφισβητούν ότι πρόκειται για αυτοκτονία, λόγω της διπλής πράξης αυτοκτονίας. Εγώ ήμουν από τους καταθλιπτικούς θαυμαστές του front man των Nirvana και έκανα καιρό να ξεπεράσω τον εθισμό μου στη μουσική τους. Εκείνη την περίοδο ήμουν τόσο κολλημένος με τη μουσική τους που αγνοούσα άλλα τραγούδια και καλλιτέχνες. Με την πάροδο του χρόνου «ανακάλυψα» αξιόλογους μουσικούς καλλιτέχνες, όπως ο David Bowie, οι faith no more, οι Blondie και άλλοι πολλοί. Με συνέπεια να μην είμαι τώρα άμουσος όπως παλιά. Επίσης εκτίμησα και την ελληνική μουσική, παραδοσιακή και σύγχρονη και έγινα γνώστης της.
Θυμάμαι πόσο θρήνησε η γενιά μου τον «χαμό» του ταλαντούχου πρεζονιού. «Χαμός» σε εισαγωγικά επειδή μόνος του ήθελε να πεθάνει και κανείς άλλος δεν του έφταιγε. Για αυτό ακούγομαι θυμωμένος τώρα, επειδή πίστεψα σε έναν άνθρωπο, που το ταλέντο του ήταν λαχείο που είχε κληρωθεί. Αυτό στατιστικά είναι μία στο εκατομμύριο. Αυτά τα γράφω με αφορμή ένα χτεσινό περιστατικό. Οδηγούσα χτες στην πόλη και στο ραδιόφωνο ακούω το «δεύτερο πρόγραμμα» που είναι κρατικό ραδιοφωνικό κανάλι και θεωρείται το καλύτερο στην Ελλάδα. Αυτός ο σταθμός πάντοτε παίζει ελληνικό λαϊκό ρεπερτόριο, με τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια. Κάποια στιγμή όμως χτες έγινε τεράστια εξαίρεση. Παίχτηκε το “Come as you are”. Ίσως για την επέτειο των 31 χρόνων από τον θάνατο του τρελού πρεζονιού. Και αυτό δείχνει ίσως το μέγεθος της εκτίμησης προς την μουσική του.
“Memoria,
when I swear that I don’t have a gun,
no I don’t have a gun,
memoriaa.”