Καλώς ή κακώς έχω φτάσει στο σημείο να μη «σκάω» για 200-300 ευρώ…
Και σε καμία περίπτωση τα παραπάνω ποσά δεν είναι αμελητέα. Κάποτε αρκούσαν για ολόκληρο ενοίκιο! Αλλά μεγαλώνοντας εξοικειώνεσαι με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς…
Δέχεσαι τις παράπλευρες απώλειες. Συμβιβάζεσαι με την ιδέα πως θα υπάρξουν ακυρώσεις ακόμα και last minute. Συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα φας φέσι ή θα σου δώσουν πλαστά.
Προφανώς εκνευρίζεσαι όταν συμβαίνει.
Νιώθεις ταύρος εν υαλοπωλείω.
Σφίγγεις γροθιές…
Αλλά βαθιά μέσα σου το ξέρεις ότι είναι μέσα στο «παιχνίδι».
Το είχες προβλέψει, είχες συμβιβαστεί με αυτή την ιδέα.
Ακόμα και το να σε βλάψει ο ανταγωνισμός το θεωρούσες πιθανό!
Πως μπορείς να δεχτείς , όμως, ότι σου κάνουν καψόνια απλά για να γελάσουν; Ότι σε τρέχουν στην άλλη άκρη της Αθήνας για καυλάντα και διπλοκλείνουν ραντεβού; Ότι χτυπάς πόρτα και δεν ανοίγουν;
Πως μπορείς να μείνεις ψύχραιμος και να μην σε παρασέρνει η λαίλαπα της κακεντρέχειας;
Κάποια στιγμή δεν αντέχεις, λυγίζεις. Μπουχτίζεις και είσαι πολύ κοντά στο να σπάσεις. Πολύ κοντά στο να ξεχάσεις για λίγο τα καθώς πρέπει και να απαντήσεις στους ανάγωγους στη γλώσσα τους… μπας και καταλάβουν!
Προσπαθείς, όμως, να κρατήσεις επίπεδο.
Συνεπώς δε στεναχωριέμαι για τα λεφτά. Με την ασέβεια και την μικροψυχία του κόσμου εξακολουθώ να στεναχωριέμαι όμως.
Καλές γιορτές να έχουμε