Μονόλογος
Περνάω περασμένη εβδομάδα ένα απόγευμα.
Μπαίνω, κάθομαι, βγαίνει η υπηρεσία...εδώ ξεκινά το γλέντι.
Μοιάζει με το γκόλουμ που έχει κάνει σολάριουμ, σε κάποια στιγμή που μιλάει νομίζω ότι κρατάει με το άλλο χέρι μια πέστροφα για κολατσιό.
Αναμένω να δω τέλος πάντων ποια εργάζεται. Ακούω τακούνια, αλλά ο ήχος δεν κάνει match με το ανάλαφρο ρυθμικό ήχο που προδιαθέτει ότι κάτι αεράτο θα σκάσει μύτη από τη σκάλα στο σαλόνι.
Το ηχητικό στιγμιότυπο, το ίχνος, δίνει τη δικαίωση στο οπτικό μέρος.
Το << ΠΟΤΕΜΚΙΝ>> βγήκε στη στεριά, δίχως τους ναύτες όμως για περιπολία. Ίσως καλύτερο να ήταν να μείνει στη θάλασσα, ή να βουλιάξει σε κανένα νεροχύτη.
Φυσικά και δε δοκίμασα, διότι η συνείδησή μου, εν σειρά με τη χρηματική συνδρομή στις WWF & Greenpeace με αποτρέπει από το να κάνω τέτοιες ενέργειες.
Ένα έχω να συμπεράνω, η μπογιά του Κ30 ξεθώριασε, το 60άρι όμως...60άρι ακατέβατο.
Είπα να κάτσω λίγο να χαϊδολογήσω την ασπρόμαυρη γάτα με τη φουντωτή ουρά, αλλά θα μου ζητούσαν χρήματα και γι' αυτό, οπότε σηκώθηκα κι έφυγα.
