Γειά σου μικρούλη...
Με τα μάτια της φαντασίας μου έβλεπα τον μικρούλη να μεγαλώνει και εμένα να σας ενημερώνω για τις προόδους του μέσα από αυτό το θέμα, που θα συμπλήρωνε πολλές σελίδες.
Διαβάζεται ίσως αστείο, αλλά φανταζόμουν να τον παίρνω μαζί μου σε κάποιες απ' τις τσάρκες και να τον φωτογραφίζω μπροστά από τα σπιτάκια.
Μάλιστα σκεφτόμουν ότι θα πρότεινα σε κάποιες κοπέλες να τον κρατάνε αγκαλιά για να τον φωτογραφίζω μαζί τους (Εννοείται τις κοπέλες από το λαιμό και κάτω).
Οταν γύρισα από την κτηνίατρο, τον πήρα στις χούφτες μου και κάθησα στην πολυθρόνα.
Τον έβλεπα ν' αργοσαλεύει και ν' αναπνέει δύσκολα.
Ενιωθα ένα σφίξιμο στο στήθος. Μια στεναχώρια με κυρίευε.
Είναι συγκλονιστικό να ''σβήνει'' ένα μικρό πλασματάκι κυριολεκτικά μέσα στα χέρια σου και εσύ ανήμπορος απλά να παρακολουθείς και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.
Κάποια στιγμή νιαούρισε αδύναμα και το κορμάκι του έμεινε ακίνητο. Τον μετέφερα απαλά από τη μία, στην άλλη μου παλάμη χωρίς ν' αντιδράσει.
Κατάλαβα ότι είχε ''κοιμηθεί''.
Δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά μου και τα μάτια θάμπωσαν.
Ημουν μόνος στο σπίτι και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να ξεσπάσει.
Ενα κλάμα βουβό και γεμάτο πόνο.
Ο μικρούλης μου είχε ''φύγει''.
Αργότερα και στην προσπάθειά μου να νιώσω λίγη ανακούφιση, σκέφτηκα ότι είναι παρήγορο πως μέσα από τις σελίδες αυτού του θέματος, αλλά και μέσα στον καθένα από εμάς ξεχωριστά, θα συνεχίσει να ζεί.
Ο μικρούλης μπορεί να μήν κατάφερε να επιβιώσει, κατάφερε όμως ν' αποκαλύψει την καλοσύνη και τα συναισθήματα συμπάθειας των μελών ενός site για μπουρδέλα και πουτάνες απέναντι στα ζώα. Κάτι δηλαδή αντίστοιχο με αυτό που ονομάζουμε ανθρωπιά και αυτό είναι πραγματικά πολύ σημαντικό.
Τελικά, ίσως να υπάρχει ελπίδα.
Σας ευχαριστώ.
![URL]]](http://[URL unfurl="true"]www.mamapeinao.gr/img/uploads/articles/4fd310e20be2c.jpg[/img[/URL]])
