με το μπάσκετ στα χειρότερα του, ένας παίχτης με λίγο iq όταν όλοι είναι βγαλμένοι από αθλητικό εργοστάσιο, λογικό να είναι όαση.
τα 80ς και τα 90ς, ο κάθε αθλητής είχε την προσωπικότητα του, και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και σε όποιο άλλο ομαδικό άθλημα θες
αυτά που κάνει τώρα ο Ντοτσιτς, ο Αντετοκουμπο, παλιότερα ο Νοβιτσκι δεν μπορούν να συγκριθούν με κανέναν αθλητή εκείνης της εποχής.
Ο Νοβιτσκι πχ θα γυάλιζε τα παπούτσια του Βλάντε και του Αρβίντας.
Όλοι εσείς που λέτε αυτά που λετε, σκεφτείτε ένα πράγμα:
Η Γιουγκοσλαβια και η ΕΣΣΔ, πόσο κατάφερναν να κοντράρουν την Αμερική;
πόσες ήττες έχει κάνει η Αμερική τα τελευταία 20 χρόνια ως και ο Σοφοκλης τους κέρδισε και την επόμενη μέρα φάγανε μια ανευ πρπηγουμενου σφαλιάρα από τους Ισπανούς.
για να είσαι κορυφαιος, πρέπει να έχεις επιρροή. Ο Γκαλης έβαλε σε κάθε σχολείο από μια μπασκετα. Ο Ντραζεν είναι σύμβολο, λες Ντραζεν και δεν ρωτάει κανείς ποιος Ντράζεν.
υπήρξαν τεράστιοι παίχτες με τεράστιες προσωπικότητες. δες πχ τι παίχτες πέρασαν από Αρη που παρεππε, από Παοκ, από Σπόρτιγκ, από Μύλωνα, από ΒΑΟ που έπεσε Α2 με νίκη στον πρωταθλητή Ευρώπης ολυμπιακό.
όσο μεγαλύτερος ο ανταγωνισμός τόσο μπορείς να πεις ότι ναι, αυτός έχει το σεβασμό μου.
μπορώ να παραθέσω 200 ονόματα των οποίων έχω το σεβασμό στα 80-90ς, ούτε 20 από το 2000 και μετά.
το ποδόσφαιρο και το μπασκετ πέθαναν από το νόμο μποσμαν ,τους κοινωτικους, τα τεράστια συμβολαια.
Οποτε ναι, στους τυφλούς βασιλεύει ο μονοφθαλμος
αλλά καλύτερα που δε το σήκωσαν οι Ισπανοί 
