Δημήτριος Τόφαλος (Πάτρα 1884[1]- Πάτρα 15 Νοεμβρίου 1966) ήταν αθλητής της άρσης βαρών
Δεν ευτύχησε να λάβει μέρος στην Ολυμπιάδα του 1904 στο Σαιντ Λούις καθώς αρρώστησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και αναγκάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο στην Αμβέρσα. Μέγιστη ατυχία, αν αναλογιστεί κανείς πως για να πραγματοποιήσει το ταξίδι έγινε έρανος ώστε να συγκεντρωθεί το ποσό που χρειαζόταν, το οποίο ήταν υπέρογκο για την εποχή.
Αυτοί ήταν αθλητές φίλε... Πολυπράγμονες και αγωνιστές της ζωής. Εδιναν το παράδειγμα στον απλό κόσμο, και με τα φυσικά σωματικά τους προσόντα αλλά και με το μεγαλείο της ψυχής τους (που βοηθούνταν από τα σωματικά τους χαρίσματα).
Οι σημερινοί τι είναι που αποθεώνονται? Μαριονέτες του συστήματος. Διαφημιστές, άφρονες, πλουτιζουν κατα κόρον, "πουλάνε" και όχι "προσφέρουν" θέαμα στον κόσμο.
Μετα μου λένε για Δήμα και Καχιασβίλι. Πως ξεκίνησαν φτωχοί κλπ κλπ. Οκ. Μετέπειτα όμως? Υπεκυψαν στις ταγες του συστηματος για να δοξαστουν. Μες στη ντόπα και στο αναβολικο. Αθλητές διαφημιστές του συστήματος και του εαυτού τους. Που τους μοίρασαν αφειδώς στρατιωτικούς τίτλους και μισθούς.
Και το αποτέλεσμα μετά την εθνική λαγνεία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004? Ποιο ήταν?
"Προάγεται ο αθλητισμός και τα νιάτα"!!!!! Τι προάχθηκε?
Βλέπετε εσείς τίποτα? Αθλητικά τμήματα που μπορούσε η νεολαία να γραφτεί, και κάθε τοπικός αθλητικός σύλλογος συντηρούσε, κλείνουν, ή έχουν γίνει γκέτο. Για να αθλήσεις το παιδι σου δεν υπάρχει χώρος ή πρέπει να πληρώσεις μαθήματα.
Πάνε οι αλάνες που παίζαμε μικροί.. οι μπασκέτες ερημώσανε, τα μικρά χωμάτινα ποδοσφαιράκια χτιστήκανε... Και παντού λεφτά!
Χάθηκε ο αυθορμητος χαρακτήρα του αθλητισμού.
ΑΥΤΟΣ ο αυθορμητισμός μπορούσε να τον χαρακτηρίσει και ως μεγαλειώδη, στις εκφάνσεις των θριάμβων του.
Τώρα είναι όλα κούφια, ψεύτικα. Επομένως ας είμαστε και εμεις φειδωλοί στους χαρακτηρισμούς μας, για τους μετέπειτα τουλάχιστον, αν θελουμε να είμαστε και στοιχειωδώς ηθικοί.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο μέγιστος Αλεξεγιεφ δεν αξίζει την αναγνώριση που του αρμόζει.