Δεν απαξιώνω την έννοια της ιδιοκτησίας. Δεν είμαι αναρχικός. Είμαι απλά δειλός.
Η υπεράσπιση δικών του ανθρώπων δεν είναι εγγενής στον άνθρωπο, η μορφή αγάπης που είναι εγγενής είναι αυτή που αντιλαμβάνεται η μάνα προς το νεογέννητο και τούμπαλιν. Έχει τη βάση της σε φερομόνες και είναι ένα απλό κόλπο της φύσης μέσα από την εξελικτική διαδικασία για να κρατάει το ανθρώπινο είδος ζωντανό. Αν δε γίνονταν, δε θα υπήρχαμε, όπως φαντάζομαι κάποιο άλλο είδος, αν είχε τέτοιο θέμα, θα είχε εξαφανιστεί.
Ακόμα και αυτή όμως η μορφή αγάπης φθίνει με τον χρόνο. Πλέον υπάρχουν τα αόρατα δεσμά που δημιουργεί η μνήμη μιας παλιάς αγάπης. Ψάχνουμε και βρίσκουμε άλλους τρόπους έκφρασής της, με άλλους συντρόφους, ερωτικούς, με φίλους κλπ. Δε διαφωνώ πως όλα αυτά είναι σημαντικά σε έναν άνθρωπο.
Εδώ όμως μπαίνει και η δική μου σκέψη στο παιχνίδι. Σαν άθεος και μηδενιστής, αναγνωρίζω πως αυτή είναι η μόνη ζωή που έχω, δε πρόκειται να ξαναζήσω, όσο ζωή έχω είναι τώρα και δε παίζουν δεύτερες ευκαιρίες. Από το να πεθάνω, προτιμώ να πεθάνει κάποιος άλλος. Τι; Ακούγεται εγωιστικό; Και λοιπόν; Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση μέσα μου, έτσι σκέφτομαι και έτσι θα πράξω. Αν από τη μια έχω να επιλέξω τη ζωή μου και την άλλη τη δική σου ζωή θα προτιμήσω τη δική μου.
Δεν έχω παιδιά, αν είχα μπορεί η φύση να με έσπρωχνε να τα υπερασπιστώ, όμως τώρα δε δίνω δεκάρα. Πάντως αν είχα παιδιά το πιθανότερο να προσπαθούσα να τα βγάλω και αυτά από τη χώρα, όπως και τους δικούς μου ανθρώπους.
Δεν αναγνωρίζω καμία αρχή που να επιδρά πάνω μου από τη στιγμή που δε κάνω κακό σε άλλους. Όταν ο ADMRIRAL βρεθεί μπροστά μου, θα προσπαθήσω να τον σκοτώσω για να μη με σκοτώσει. Τώρα ΟΚ, λίγη ευχαρίστηση ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.