Πρωί, στην Αθήνα, περάσαμε από το μπουρδέλο της οδού Ιωαννίνων:
Κριστίνα, καστανόξανθη, με παραπάνω κιλά, ελαφρά μπανταλεμένη.
Προσεγγίσαμε τη συστοιχία των τριών μπουρδέλων της οδού Αλκιβιάδου.
Η πρώτη πόρτα ήταν κλειδωμένη με λουκέτο.
Πίσω από τη δεύτερη πόρτα, επεδείχθησαν και περιφέρθηκαν δύο θήλεα:
Πρώτη η Νικόλ: Νεόφερτη πόρνη - νεοσσός, νεαρά, αμήχανη, χονδρή, χαμηλού αναστήματος, κορμοστασιά αθλήτριας ρίψεων, μαύρα μακριά μαλλιά βοστρυχωτά.
Η Νικόλ στήνει και κώλο…
Νικώλ…
Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα του δωματίου συνουσιών και εξήλθε βιαστικά το έτερο θήλυ, η Νίκα, έχοντας βληθεί με μια ριπή χύσια.
Χωρίς να περάσει από το χώρο αναμονής και επιδείξεων, όπως ήταν σπερμόρφυρτη, πασαλειμμένη, κατευθύνθηκε κάτωθεν του καταιονητήρος, πλύθηκε, απομάκρυνε τα ψωλοχύματα από το πρόσωπο και τους μαστούς και τελικά επεδείχθη χαμογελαστή και φρεσκαρισμένη.
Η Νίκα είναι καστανόξανθη, με συνηθισμένο σωματότυπο, μέτριων διαστάσεων.
Στην τρίτη πόρτα, βρήκαμε την κα Κατερίνα, μια από τις πιο αξιόλογες πόρνες των λαϊκών πορνείων των Αθηνών.
40ετής Ρουμάνα, που προσπαθεί να φτιάξει αέρα αινιγματικής εταίρας, διαρρέοντας τη φήμη ότι είναι Σέρβα.
Ωραίο παράστημα, λαμπρή επιδερμίδα, ευμεγέθεις μαστοί, κοντό μαλλί ως αθλήτρια δρόμων…
Το ιδίωμα της κας Κατερίνας είναι ο θόρυβος που προκαλεί σε όλη τη διάρκεια της συνουσίας: Πλαταγίζει διαρκώς και ακατάπαυστα τη γλώσσα και τα χείλη της, ενώ ταυτόχρονα παράγει ένα διαρκή ήχο με το λάρυγγα, που θαρρώ ότι είναι η νότα «φα»…
Λειτουργεί ως ανθρωπόμορφη μηχανική κατασκευή, της οποίας η άνω απόληξη του πεπτικού σωλήνος είναι προγραμματισμένη να θορυβεί, να γλύφει και να ρουφά αδιάκοπα, με επαναλαμβανόμενους μηχανικούς σπασμούς…
Οτιδήποτε κι αν πλησιάσει ο αντισυνουσιαζόμενος, στο στόμα της κας Κατερίνας, (στόμα, δάχτυλα, ώμο, πούτσα, χέρια, κ.ο.κ.), αυτό αυτομάτως εγκλωβίζεται στο πλατάγισμα του μηχανικού στόματος και αυτοστιγμεί επαλείφεται από ζεστή και υγρή σίελο.
Ευρισκόμενος στο χώρο αναμονής και επιδείξεων, πίσω από τον τοίχο κρυφάκουγα αμυδρά ήχους και θορύβους από τη συνουσία της κας Κατερίνας με τον προηγούμενο πελάτη.
Παρατήρησα με έκπληξη, ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της πράξης, οι δύο αντισυνουσιαζόμενοι μιλούσαν διαρκώς μεταξύ τους.
Δεν ήταν αυτιστικός μονόλογος κάποιου από τους δύο: Ήταν διαλογική συζήτηση, χωρίς καμία διακοπή.
Οι διάλογοι είχαν συνεχή και γρήγορη ροή, στη διάρκεια των προκαταρκτικών (όταν ακούγονταν οι παφλασμοί από τις γλώσσες), στη διάρκεια της κυρίως συνουσίας (όταν έτριζε το κρεβάτι), αλλά και στη διάρκεια των πλύσεων στο νιπτήρα…
Τα λόγια έπαψαν να ακούγονται όταν η κα Κατερίνα ξεπρόβαλλε.
Με αντίκρισε, με αναγνώρισε, χαμήλωσε το βλέμμα και χαμογέλασε αμήχανα. Την καταλαβαίνω… Το πέρασμα από τον έναν πελάτη στον άλλον, απαιτεί ενδιάμεση επανεκκίνηση…
Η κα Κατερίνα, μου μιλά ανακατεμένα, στον ενικό και στον πληθυντικό:
- Πως πάει η ζωή, Κατερίνα;
- Ε, πώς να πάει; Καλά μέχρι τώρα… Εσείς, τι λέτε;
- Σκέφτεσαι το αύριο;
- Μπα, όχι πολύ… Ποιος ξέρει για το αύριο… Ελπίζω ότι θα είναι καλύτερο… Τι λες εσύ;
- Φρούδες ελπίδες…
- Φλούδες… τι φλουδ…;; γκλουπ – σχλατς – σλουτς… (βαθεία προώθηση ψωλής στη στοματική κοιλότητα του θήλεος)…
Συνέχεια κατά τα γνωστά: Ανάταση ψωλής, καταγάμευση, ανάταση ψυχής.
