Βασικά ναι, ΠΟΛΥ σίγουρος, και, μιας και απ'οτι καταλαβαίνω υπάρχει μια γενιά ανθρώπων που δέν γνώρισαν τις Αλβανίδες όταν μόλις είχε πέσει ο Χότζα, που ήταν κυριολεκτικά αγρίμια και ντεκαυλέ όσο δεν παίρνει, οι Ρουμάνες έπαιζαν μονοπώλιο στα μπουρδέλα της εποχής. Και, με την απανωτή φόλα που έφαγα για κοντά μια δεκαετία, σταμάτησα να εμπιστεύομαι Ρουμάνες. Τώρα, αν καμιά απο εκείνη την γενιά ασκεί το επάγγελμα ακόμη, λογικά θα βρίσκεται μαζί με τις υπόλοιπες θείτσες στα ψηλά της Ιάσωνος, ή χαμηλά στην Κολωνού. Εννοείται ονόματα δεν υπάρχει περίπτωση να θυμάμαι απο τότε, ούτε και θα είχε καμία σημασία αν θυμόμουν. Πάντως, για να γινω για μια ακόμη φορά ο μεσήλικας μπάρμπας που δηλώνει η ηλικία μου, θα διηγηθώ μια ιστορία.
Ήταν μεταξύ 1993 και 1995, ήμουν πενταετής στο ΠΝ, είχα έξοδο, είχαμε πληρωθεί, και πήγα με κάτι κολλητούς για ποτά. Μετά, τους άφησα και έκανα μια βόλτα στη Φυλής, τότε που η νυχτερινή βάρδια γέμιζε το δρόμο με τσαρκαδόρους για καυλάντα και χαβαλέ. Ανάμεσα στι;ς Ρωσίδες, τις μεσόκοπες Ελληνίδες (ναι, υπήρχαν ακόμα τέτοιες) και κάμποσες Ρουμάνες. Οι Ελληνίδες δε μου έκαναν κλικ εμφανισιακά, οι Ρωσίδες είχαν τόσο κόσμο που έπαιζε να γαμούσα σε δέκα εργάσιμες, και κάπου κοντά στο 84 (ίσως και το ίδιο το 84) ήταν μια Ρουμάνα θέμουνο. Εποχή που οι πλαστικές δεν ήταν ακόμα το στάνταρ, βυζί μικρό και στητό, κώλος για δάγκωμα, τόσο μεγάλος όσο πρέπει, πόδι σωστό, ηλικία, πάνω-κάτω 20-κάτι. Ούτε το σκέφτηκα, αν και είχα ήδη κακή εμπειρία με Ρουμάνες, έδωσα τα δύο χιλιάρικα (το εικοσάρικο της εποχής), μπήκα στο δωμάτιο... εννοείται, τότε δεν έπαιζε να μην υπήρχε άλλος πελάτης πριν απο εσένα, παντού γινόταν ένας μικρός χαμός. Γδύνομαι, φρεσκάρομαι (ακάποτο δεν υπήρχε τότε, το φρεσκάρισμα ήταν γιατί δεν είμαι γύφτος, το ίδιο κάνω και τώρα), ανάβω τσιγάρο, και περιμένω ακούγοντας τα βογκητά του συναγωνιστή απο δίπλα και το κρεβάτι που έτριζε λες και αυτό τον έτρωγε. Με τα πολλά, ανοίγει η πόρτα του, τα τακούνια διαγράφουν τη διαδρομή μέχρι το σαλόνι και χάνονται, για περίπου δύο λεπτά. Ναι, το να κάνει κανονικό ντούς τότε μια πουτάνα έπαιζε να ήταν εξαίρεση, ο κανόνας ήταν "πλύνε λίγο το μουνί και πάμε, έχουμε κόσμο". Στη συνέχεια τα τακούνια πλησιάζουν, η πόρτα ανοίγει και μπουκάρει ο μούναρος... τον οποίο μούναρο, δεν γάμησα ΠΟΤΕ, γιατί, αφού μου φόρεσε καπότα και πιπίλισε λίγο το κεφαλάκι, σφηνώθηκε ανάμεσα στα πόδια μου και... μου τον έπαιζε! Έφτασα στο σημείο να στραβώσω και να της το πω στα ίσια "τι θα γίνει κουκλίτσα μου; Δε γαμάμε απόψε;"... χασκογέλασε, αλλά τίποτα. Σκεφτόμενος τη ντουλάπα που έπιασε το μάτι μου στο κουζινάκι, πίσω απο την τσατσά, δεν το προχώρησα, και την άφησα να παιδευτεί λίγο ακόμα πριν της πω "οκ, μπορείς να φύγεις" ευγενικά και με χαμόγελο... και, σχεδόν με πήρε φαλάγγι η τσατσά. Άχυστος και αισθανόμενος μαλάκας, πήγα και γάμησα την πρώτη που βρήκα διαθέσιμη στη Φυλής, μόνο και μόνο για να μη γυρίσω στο αντιτορπιλικό καυλωμένος.
Ε, μετά απο αυτό, γιατί να εμπιστευτώ Ρουμάνα σε μπουρδέλο;
