Από την συγκυριακή αλλά παρατεταμένη αγαμία, η επιθυμία για ηδονική μουνοθεραπεία είχε εξελιχθεί σε πιεστική ανάγκη, βεβαίως πάντοτε εντός των ηθικών πλαισίων της Λαγνείας και της Ασωτίας.
Στο ράδιο του αυτοκινήτου ακούγονταν μια ακόμη τέλεια στημένη διαφήμιση ηλεκτρονικού τζόγου, μια ακόμη Μεγάλη Εισβολή…
Πρέζα καινοφανής και νόμιμη, που καλπάζοντας διαλύει ανθρώπους και σπίτια…
Ο νους απομακρύνθηκε από τη μιαρή διαφήμιση και πήγε στην Καινή Διαθήκη…
…μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει ἑαυτῆς• ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς…
(σε παράφραση, «δεν πάει να γαμηθεί το αύριο, ας δούμε τι θα κάνουμε σήμερα»)
Επιθυμούσα συνουσία “trash”…
Νύχτα στην οδό Περγάμου, κανείς Οίκος δεν λειτουργούσε εκτός από τον επί της οδού Αλκαμένους αρ. 117.
Εισήλθα αποφασισμένος να συνουσιασθώ με οποιοδήποτε δίποδο θα ήταν διαθέσιμο.
Με προϋπάντησε προαγωγός – μαστροπός κατά πάσα πιθανότητα τράβελος. Αναφέρω «κατά πάσα πιθανότητα», καθότι παρά το ότι ορισμένα χαρακτηριστικά του μου κίνησαν υποψίες για το φύλο του (φωνή, όψη), εντούτοις ήταν τόσο έντονος ο οίστρος μου για σαρκική επαφή, ώστε έπιασα τον εαυτό μου με ψήγματα θετικής προδιάθεσης στο ενδεχόμενο συνουσίας με άρρεν προσποιούμενο το θήλυ.
Επιδείχθηκε εκδιδόμενη, την οποία αποδέχτηκα πανηγυρικά, χωρίς καλά – καλά να τη δω.
Το δωμάτιο συνουσιών είχε φωτισμό ελάχιστο, κατάλληλο για επεξεργασία φιλμ, ή για συνουσίες τυφλών.
Προσήλθε η ολίγον ευτραφής Πολωνή Μαρία.
Εκείνη τη νύχτα η Μαρία καρπώνονταν τα αποφάγια της σοβιετικής υπερπόρνης Τζούλιας, η οποία τις πρωινές και απογευματινές ώρες με το στόμα της να χάσκει ως χωνευτήρι, ως ρουφήχτρα, ως καταβόθρα, απορροφά τα ψωλοχύματα των περαστικών.
Παρά το ότι έχει ρουφήξει τις ψωλές όλου του κόσμου, η Τζούλια είναι υγιής (ή τουλάχιστον έτσι δείχνει).
Εκτιμώ ότι ορισμένα θήλεα όπως η Τζούλια, η Νανά, η Όλγα, κι άλλες πολλές, διαθέτουν ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα και αίμα με ισχυρά αντισώματα.
Αφήνω λοιπόν ανοιχτή παρακαταθήκη, αν ποτέ χρειαστώ μετάγγιση αίματος, να μου διοχετεύσουν αίμα εκδιδόμενων θηλέων από την υπο-Αχάρνεια περιοχή των Αθηνών.
Τη Μαρία σχεδόν δεν την άγγιξα καθόλου, εκτός από τα μαστάρια της τα οποία μάλαξα ελαφρά για να διαπιστώσω ότι είχαν την ίδια πυκνότητα και υφή με το υπόλοιπο σώμα της. Ομοίαζαν με μαστάρια γουρουνίτσας.
Με υποτυπώδη προδιέγερση μερικών δευτερολέπτων επήλθε χαλύβδινη στύση και διείσδυση χωρίς χρονοτριβή.
Καθώς παλινδρομούσα εντός της σπερματοδέκτριας, παρατηρούσα το ροδαλό της δέρμα και τα κεντροευρωπαϊκά χαρακτηριστικά της κεφαλής της, συλλογιζόμενος ότι μάλλον αυτά παρατηρεί ο κάθε παρίας, εξώλης και προώλης Ασιάτης ή Αφρικανός που ασελγεί επάνω της, έχοντας πληρώσει πριν το αντίτιμο σε κέρματα που μάζεψε επαιτώντας.
Με αυτές τις άκοσμες και βδελυρές σκέψεις, πολύ σύντομα επήλθε χειμαρρώδες χύσιμο, επιπέδου ανακουφιστικής αφόδευσης.
Ήταν μια ακόμη ικανοποίηση του ενστίκτου για τη διαιώνιση του είδους, ικανοποίηση της ορμέμφυτης βιολογικής ανάγκης.
Η εν λόγω ανάγκη ενίοτε μεταμφιέζεται, περιβαλλόμενη από μανδύες, όπως π.χ. ο μανδύας που λέγεται Έρως, ή μετασχηματίζεται σε Ποίηση, ή σε Δημιουργία, ή σε Έγκλημα, κ.ο.κ…
Παρά την αποστράγγιση της σπερματοδόχου κύστεως, η επόμενη ημέρα ξημέρωσε με άσβεστη την επιθυμία για ετέρα συνουσία "trash”.
Στο ράδιο του αυτοκινήτου τέλειωσε το Sidekick – Deep Fear (Phobia), άλλαξα σταθμό και έπεσα στον Μίκη Θεοδωράκη σε ηχογραφημένη προ εικοσαετίας συνέντευξή του.
Εντυπωσιακός, πληθωρικός, περιέγραφε το παρελθόν του με λόγια ηρωικά, πατριωτικά, επαναστατικά, φιλοσοφημένα.
Κάποια στιγμή άρχισε να πλέκει το εγκώμιο του Στάλιν, λέγοντας ότι «…άδικα του προσάπτουν ότι δολοφόνησε αθώο σοβιετικό λαό, γιατί αυτός ο σπουδαίος ηγέτης απλά πολέμησε τους εσωτερικούς αντιπάλους του...»
Αναλογίστηκα ότι αυτός ο παγκόσμια διάσημος Γραικύλος είναι ένας ακόμη εγγενώς ατελής άνθρωπος και άλλαξα με αποστροφή σταθμό.
Στον επί της οδού Ιουλιανού 71 υπόγειο Οίκο, συνήθως εκδίδονται Μαστόδοντες (πρόγονοι των ελεφάντων που έζησαν 2,5 - 3,5 εκατομμύρια χρόνια πριν στην περίοδο του Πλειόκαινου και εξαφανίστηκαν όταν ξεκίνησε η περίοδος του Πλειστόκαινου με τους παγετώνες), ωστόσο ήμουν αποφασισμένος να συνουσιασθώ με οποιοδήποτε Μαστόδοντο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Επιδείχθηκε η περίπου 60 ετών ημεδαπή Λίζα, μειδιούσα και γυμνόστηθη. Τεράστιοι μαστοί.
Πρόκειται για εταιριζόμενη το όνομα της οποίας πρέπει να γραφτεί στις χρυσές δέλτους της ιστορίας.
Στις δεκαετίες 80s – 90s εκδίδονταν στον επί της οδού Σολωμού 32 ισόγειο Οίκο.
Τον καιρό εκείνο, δεν είχαν καταρρεύσει ακόμη τα κομμουνιστικά καθεστώτα και δεν είχε ενσκήψει το κύμα των εκπορνευμένων θηλέων από τις χώρες της ανατολικής Εσπερίας.
Έτσι λοιπόν, τη νεαρή και ευειδή Λίζα στα Εξάρχεια τη γαμούσε κόσμος πολύς, ανάμεσά τους κι εγώ.
Στο δωμάτιο συνουσιών, εκτός από την tv, υπήρχε και μεγάφωνο συνδεδεμένο με ράδιο, που ο συντονισμός του παράπαιε μεταξύ ενός σταθμού με βαριά λαϊκά και του Τρίτου προγράμματος της ΕΡΑ, που μετέδιδε όπερα. Ο Βασίλης Καρράς εναλλάσσονταν με άριες και κρεσέντο.
Αναμένοντας τη Λίζα και όντας σε κατάσταση ημι-στύσης, εστίασα την ακοή μου στη συνομιλία που ακουγόταν στο βάθος πίσω από την πόρτα, μεταξύ της ψυχαναγκαστικής θεόρατης βοηθού και της Λίζας.
Η μια από τις δυο φωνές έμοιαζε με τη φωνή του Γιώργου Τράγκα.
Αναρωτήθηκα ποια από τις δυο μίλαγε όπως ο Τράγκας, και δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν η Λίζα!
Μετά, στο δωμάτιο είχαμε αποκαλύψεις…
Με θυμήθηκε, δήλωσε συγκινημένη, μου έπλεξε το εγκώμιο και με πεοθήλασε.
Στη διάρκεια των εναγκαλισμών, έβγαλε βαθύ αναστεναγμό, και ο ήχος του λαρυγγισμού της θύμιζε τον Θεόδωρο Πάγκαλο.
Μετά από σύντομη κλινοπάλη, έχυσα όπως χύνεται ο Κηφισός στο Φάληρο όταν βρέχει…
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στη Μεγάλη Βδομάδα…
(αστειεύομαι)
