ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΚΑΒΟΥΡΟΣΑΛΑΤΑ ΣΤΗΝ ΤΟΡΤΙΓΙΑ
Η ώρα είναι 10:20 πρωινή.
Έχω ξυπνήσει όπως κάθε μέρα στις 6:45, έχω πιεί τον ελληνικό μου, έχω ρίξει το ωραιότατο πρωινό μου χέσιμο (ρουτίνας), και με πλυμένα δόντια και φτιαγμένο μαλλί, ξεκινάω για να πάω στη δουλειά.
Ψωμί στο σπίτι δεν είχα, ξέχασα χθες να αγοράσω, δημητριακά σκέτα δεν λέει (ούτε γάλα αγόρασα), συνεπώς το πρωινό στο σπίτι πήρε αναβολή για σήμερα.
Δε γαμιέται λέω, θα πάρω κάτι στο δρόμο.
Εκεί που οδηγώ, βλέπω την ταμπέλα ενός πολύ γνωστού αρτοζαχαροπλαστείου της συμπρωτεύουσας, και λαό να εξυπηρετείται.
Βγάζω φλας, σταματώ έξω ακριβώς απο το εν λόγο κατάστημα εστίασης, ανάβω τα αλάρμ και ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου μου.
Πρώτα πατούν στο δρόμο οι άκρως καλοκαιρινές και εντυπωσιακές μου εσπαντρίγιες και μετά εμφανίζεται το υπέροχο παντελόνι μου.
Φοράω γυαλί ηλίου, σιάχνω το πουκάμισό μου για να στρώνει καλά επάνω μου και με μια κίνηση ματ, πατώ του κουμπί του ιμομπιλάϊζερ για να κλειδώσει το όχημα. Κλακ κλακ. Αισθάνομαι ασφαλής για την περιουσία μου και κατευθύνομαι προς το αρτοζαχαροπλαστείο για να βρω τροφή.
Η πωλήτρια μια άκρως εντυπωσιακή κοπέλα μεταξύ 25-30 ετών, μαλλί ξανθό πιασμένο κοτσίδα ψηλά, πράσινα και μελί μάτια και μασκούλα.
Την καλημερίζω λέγοντάς της ένα γεμάτο ευγνωμοσύνη "μπράβο" μιας και τα κρούσματα ανεβαίνουν επικίνδυνα και η ίδια προσέχει τον εαυτό της με την ΚΝ95 λευκή της μάσκα.
"Επιβάλλεται" μου λέει και διακρίνω στο ύφος της ένα αίσθημα ασφάλειας προς το άτομό μου μιας και φορούσα και ε΄γω μάσκα.
-Τι θα θέλατε?
Με εμένα να ετοιμάζομαι να ξεστομίσω "Εσένα μόνο με τα εσώρουχα ιδρωμένη για να σε γλύψω απο πάνω μέχρι κάτω" αλλά το πάνω κεφάλι νικά το κάτω και σεβόμενος το λειτούργημα που ασκεί (να ταϊζει πεινασμένους διαβάτες) της αποκρίνομαι:
-Θα ήθελα κάτι για πρωινό, έχεις να μου προτείνεις τίποτα ανάλαφρο?
-Βεβαίως! με κατευθύνει στον πάγκο των κρύων σάντουϊτς...
Έχουμε τορτίγια με ψητό κοτόπουλο, σαλάτα iceberg, μουστάρδα και μαγιονέζα.
Εχουμε τορτίγια με γαλοπούλα, edam, μαρούλι και ντομάτα
Εχουμε τορτίγια με καβούρι, μαγιονέζα, λάχανο και θυμάρι.
Στο θυμάρι κάτι έσπασε μέσα μου. Ενιωσα να με τραβά μια ακατανίκητη έλξη προς το βουνίσιο.
Ηρθε στο νου μου μυρωδιά απο ανεξερεύνητους προορισμούς σε κάποιο νησί του αιγαίου, ανεβαίνοντας πλαγιές και φορώντας σαγιονάρες και βερμούδα, ενώ ταυτόχρονα χτυπά το πρόσωπό μου ένα δροσερό μελτέμι αιγαιοπελαγίτικο και εγώ να προσπαθώ να κρατήσω με το χέρι μου το ψάθινο καπέλο σαν άλλος Reimond Reddicton στο Blacklist.
Αρπάζει την τορτίγια με καβούρι μαγιονέζα λάχανο και θυμάρι η κορασίδα, την τοποθετεί σε ενα ειδικό σακουλάκι και κατευθύνεται προς το ταμείο.
Ξάφνου με αφοπλίζει με την κάτωθι ερώτηση:
-Θα θέλατε να πιείτε κάτι μαζί με την τορτίγια?
Και ξανά το κάτω κεφάλι λέει στον εγκέφαλο "τα ζουμιά απο το μουνάκι σου κορίτσι μου, να τα ρουφήξω σα να μην υπάρχει αύριο"
Αλλα! Υπερισχύει ξανά η λογική και ο σεβασμός στον εργαζόμενο που κάνει τη δουλειά του για 600€ και έρχομαι στην πραγματικότητα.
-Ένα χυμό ρόδι παρακαλώ, βλεπω οτι έχετε φρεσκοστυμμένο.
-Ιδανική επιλογή (λέει αυτή) και κάτω απο τη μάσκα αντιλαμβάνομαι οτι χαμογελάει.
Πληρώνω το αντίτιμο στο ταμείο, την καλημερίζω και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο.
Ξεκλειδώνω το ιμμομπιλάιζερ, μπαίνω μέσα, ανοίγω μηχανή, ανοίγω κλιματισμό και σκέφτομαι οτι η ώρα είναι 9:30 και πεινάω.
Ας φάω εδω λεώ. γιατί να περιμένω μέχρι να πάω στο γραφείο?
Ανοίγω ευλαβικά το πάνω μερος του περιτυλίγματος της τορτίγιας, ανακουν΄ώ το μπουκάλι με το χυμό ροδιού και ξεκινάω το φαγοπότι ακούγοντας στο spotify τη λίστα που έχω φτιάξει με Hard Rock Classics
Μετά απο 5 λεπτά εχοντας τελειώσει το γεύμα μου, σκουπίζομαι με μωρομάντηλα, τσεκάρω μηπως εχω καμια στάμπα μαγιονέζας στα φανταστικά ρούχα που με κάνουν να δείχνω υπέροχος, βλέπω οτι ειμαι καθαρός και βάζω πλώρη να ξεκινήσω.
Σβήνω αλάρμ, βγάζω φλας και δίνω γκαζιά να βγώ στο δρόμο με το εργαλείο να μουγκρίζει προσπαθώντας να δαμάσει τα άλογα στην καυτή ασφαλτο.
Εχω προχωρήσει περίπου 3 χιλιόμετρα και νιώθω φούσκες στο καλογυμνασμένο μου στομάχι, που αποτελείται απο ΕΝΑ κοιλιακό.
Δεν δίνω σημασία και κουμπώνω τρίτη μιας και ο δρόμος ειναι χαλαρός απο κίνηση.
Οι φούσκες αποφασίζουν να δώσουν περισσότερο πόνο.
Ο πόνος γίνεται ακόμα πιο έντονος.
Τις φούσκες διαδέχονται ο κρύος ιδρώτας που έχει αρχίσει να ποτίζει το εκπληκτικό πουκάμισό μου.
Ξάφνου, περνά απο το μυαλό μου η εικόνα των μωρομάντηλων και μου έρχεται στη μύτη η μυρωδιά τους (ειναι με χαμομηλι). Μεγάλε σε λίγο θα τα χρειαστείς , λέει μια φωνή απο μέσα μου...
Βγάζω φλας, αλλάζω κατεύθυνση, και βγαίνω καρφί στην παραλιακή.
Ευτυχώς ειναι πρωι, και μπορείς να παρκάρεις σχετικά εύκολα.
Βρίσκω ένα διακριτικό μέρος με ψηλούς θάμνους, πατώ τα αλάρμ με ύφος "κουμπί πυρηνικών" και με τα μωρομάντηλα στη μασχάλη κατευθύνομαι στο θάμνο που έχω λοκάρει απο το αυτοκίνητο ήδη.
Ξεκουμπώνω παντελόνι, κάθομαι βαθύ κάθισμα και το ράμφος που ένιωθα στον πρωκτό τόση ώρα βλέπει για πρώτη φορά τον μάταιο τούτο κόσμο.
Βόμβα βρώμας, υγρασίας, με ακτίνα κάλυψης τουλάχιστον 2 χιλιόμετρα στη διασπορά της.
Η οποία δεν σταματά να βγαίνει. Συνεχόμενα!
Αφού νιώθω το έντερο να έχει αδειάσει, τα πόδια μου να τρέμουν απο αγγαλίαση και ανακούφιση σκουπίζομαι σχολαστικά και ανεβάζω παντελόνι.
Την ώρα που κουμπώνω τη ζώνη μου ένας παππούς με ένα σκυλί περνούν απο κοντινή απόσταση και διαπιστώνω την αηδία στο πρόσωπό του.
Απο τη μυρωδιά?
Απο την απόφασή μου να βγάλω τα λύμματά μου στο διαμάντι της πόλης?
Δεν θα μάθω ποτέ.
Κάνω λίγα βήματα και βλέπω οτι οι εκπληκτικές μου καλοκαιρινές εσπαντρίγιες είναι για πέταμα...
Για καλή μου τύχη θυμάμαι οτι στο πόρτ μπαγάζ έχω ένα ζευγάρι δίχαλες παντόφλες με σημαία της Βραζιλίας που φόρεσα στη Χαλκιδική πριν μερικές ημέρες.
Πετάω στα σκουπίδια τις εσπαντρίγιες, βγάζω και τα λεπτά μου καλτσάκια και γινομαι ένα με τις δίχαλες παντόφλες μου.
Τώρα που γράφω αυτ΄΄ές τις γραμμές, βρίσκομαι στη δουλειά και όλο το γραφείο με έχει δει να κάνω εντυπωσιακή είσοδο, με τα απαστράπτοντα ρούχα μου, φορώντας όμως δίχαλες παντόφλες παραλίας...
Άτιμη κορασίδα που μου πούλησες τορτίγια με καβούρι... Θα σε φλερτάρω, θα πιούμε ποτό και θα σε πηδήξω επιστρατεύοντας την απαράμιλλη γοητεία μου, μόνο και μόνο για να πάρω το αίμα μου πίσω για τις εσπαντρίγιες που πέταξα στα σκουπίδια...
Ούτε έρωτες ούτε ροματζάδες. Μόνο άγριο σεξ απ όλες τις τρύπες...
Σου ρχομαι...
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΚΑΒΟΥΡΟΣΑΛΑΤΑ ΣΤΗΝ ΤΟΡΤΙΓΙΑ
