Συγγνωμη, σε περιπτωση που ο τιτλος βγαζει τις συγχρονες σουφραζετες απ' τις πιτζαμες τους, αλλα ετσι ειναι!
Ενταξει, ειναι χαρακτηριστικη η αδυναμια των γυναικων να καινοτομησουν και να διακριθουν ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ. Απλα δεν μπορουν να πανε ενα βημα παραπερα.
Δεν το λεω με ειρωνια, δεν το λεω με κακεντρεχεια, ή με προκαταληψη, απλα περιγραφω μια καταφανη, αδιαμφισβητητη (ουτε ενα αντιπαραδειγμα) πραγματικοτητα.
Εκει που πραγματικα επαθα πλακα ηταν οταν αρχισα να διαβαζω το βιβλιο του Καστανιωτη "Ελληνικα Εγκληματα 4".
Για οσους δεν ξερετε, προκειται για μια συλλογικη δουλεια, 19 συγγραφεων, που ο καθενας απ' αυτους συνεισφερει κι απο μια μικρη αστυνομικη ιστορια...
Ε, λοιπον, σας πληροφορω πως ΟΛΕΣ οι γυναικειες ιστοριες ηταν, οχι απλα κακες, αλλα καπως σαν ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΕΣ μπροστα στις καλες αντρικες. Τα, δε, "κουσουρια" τους (πχ αδυναμια επικεντρωσης στην ουσια κι αποφυγης του λιπους), ειναι τοσο πανομοιοτυπα, που δεν μου επιτρεπουν να μην κανω κοινη κατηγοριοποιηση "γυναικεια λογοτεχνια"!
Για την ιστορια, το μοναδικο (αμιγως) γυναικειο εργο που εχω διαβασει ειναι το Εργοστασιο Μολυβιων της Τριανταφυλλου, το οποιο μου αρεσε ως εμπνευση, αλλα και παλι ταλανιζοταν απο αυτα τα ρημαδια τα κουσουρια της "γυναικειας γραφης"/ Και, btw, η ιστοριουλα της Τριανταφυλλου για την εν λογω αστυνομικη εκδοση ηταν by far η χειροτερη...
Ενα ακομη στοιχειο που με εντυπωσιαζει, και με ωθησε να ανοιξω αυτο το θρεντ ειναι το εξης:
Οι γυναικες μιλανε πολυ. Οι γυναικες ασχολουνται συνεχεια με ψυχες, συναισθηματα, υποσυνειδητα, μεταφυσικα, κοινωνικα φαινομενα ΑΛΛΑ, οι γαμημενες, οταν ερθει η ωρα να γραψουν ενα κωλοβιβλιο, δεν τα καταφερνουν!!!!
Σε αντιθεση, πχ, με τον Καφκα, τον Ντοστογιεφσκι, ή τον Καμυ.
Δηλαδη, πολυ απλα, δεν μπορουν να γινουν ουσιαστικες!
Το ιδιο και σε αλλους κλαδους οπου εχουν, θεωρητικα και φαινομενικα, το πλεονεκτημα. Πχ, η μαγειρικη.
Δειτε τους μεγαλους Σεφ.
Ενταξει, ειναι χαρακτηριστικη η αδυναμια των γυναικων να καινοτομησουν και να διακριθουν ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ. Απλα δεν μπορουν να πανε ενα βημα παραπερα.
Δεν το λεω με ειρωνια, δεν το λεω με κακεντρεχεια, ή με προκαταληψη, απλα περιγραφω μια καταφανη, αδιαμφισβητητη (ουτε ενα αντιπαραδειγμα) πραγματικοτητα.
Εκει που πραγματικα επαθα πλακα ηταν οταν αρχισα να διαβαζω το βιβλιο του Καστανιωτη "Ελληνικα Εγκληματα 4".
Για οσους δεν ξερετε, προκειται για μια συλλογικη δουλεια, 19 συγγραφεων, που ο καθενας απ' αυτους συνεισφερει κι απο μια μικρη αστυνομικη ιστορια...
Ε, λοιπον, σας πληροφορω πως ΟΛΕΣ οι γυναικειες ιστοριες ηταν, οχι απλα κακες, αλλα καπως σαν ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΕΣ μπροστα στις καλες αντρικες. Τα, δε, "κουσουρια" τους (πχ αδυναμια επικεντρωσης στην ουσια κι αποφυγης του λιπους), ειναι τοσο πανομοιοτυπα, που δεν μου επιτρεπουν να μην κανω κοινη κατηγοριοποιηση "γυναικεια λογοτεχνια"!
Για την ιστορια, το μοναδικο (αμιγως) γυναικειο εργο που εχω διαβασει ειναι το Εργοστασιο Μολυβιων της Τριανταφυλλου, το οποιο μου αρεσε ως εμπνευση, αλλα και παλι ταλανιζοταν απο αυτα τα ρημαδια τα κουσουρια της "γυναικειας γραφης"/ Και, btw, η ιστοριουλα της Τριανταφυλλου για την εν λογω αστυνομικη εκδοση ηταν by far η χειροτερη...
Ενα ακομη στοιχειο που με εντυπωσιαζει, και με ωθησε να ανοιξω αυτο το θρεντ ειναι το εξης:
Οι γυναικες μιλανε πολυ. Οι γυναικες ασχολουνται συνεχεια με ψυχες, συναισθηματα, υποσυνειδητα, μεταφυσικα, κοινωνικα φαινομενα ΑΛΛΑ, οι γαμημενες, οταν ερθει η ωρα να γραψουν ενα κωλοβιβλιο, δεν τα καταφερνουν!!!!
Σε αντιθεση, πχ, με τον Καφκα, τον Ντοστογιεφσκι, ή τον Καμυ.
Δηλαδη, πολυ απλα, δεν μπορουν να γινουν ουσιαστικες!
Το ιδιο και σε αλλους κλαδους οπου εχουν, θεωρητικα και φαινομενικα, το πλεονεκτημα. Πχ, η μαγειρικη.
Δειτε τους μεγαλους Σεφ.
