εύγε κύριοι!
φτύσιμο κι όσο αντέξετε(-ουμε)!!!
κι εγώ μαζί σας. έχω όμως μια ρημάδα απορία (πάλι).
Κατά τις τελευταίες μου σχέσεις(?!) δήλωνα εξ'αρχής την απέχθειά μου σε καραγκιοζιλίκια του τύπου τηλέφωνα όλη μέρα, συνέχεια στρείδια ο ένας με τον άλλο κλπ.
κι ενώ στην αρχή οι νέοι συμφωνούσαν εγκαρδίως, κάπου στη διαδρομή άρχιζε το παρατράγουδο..
ενώ εγώ τηρούσα την αρχική γραμμή πλεύσης, ο εκάστοτε γκόμενος άρχιζε τα ναζάκια χαζογκόμενας β' κατηγορίας.
μήπως τελικά όταν το βρίσκουν το ποθούμενο (την γκόμενα που δεν τους τα πολυπρήζει, δηλ.) ανακαλύπτουν ότι δεν το ήθελαν τόσο όσο νόμιζαν?
Xεχεχε, η τελευταία σου πρόταση τα λέει όλα. Ένας πολύ σημαντικός λόγος που παντρεύτηκα την γυναίκα μου ήταν ότι δεν μου τα έπρηζε. Μάλλον... μου τα έπρηζε (γιατί να μην στα πρήζει καθόλου γυναίκα... αυτό δεν γίνεται!) απλά μου τα έπρηζε λιγότερο από κάθε άλλη.
Μετά από 5-6 μήνες γάμου λοιπόν, κι όταν ήρθε και το παιδί, άρχισε να μου τα πρήζει. Επειδή λοιπόν εγώ δεν καταλαβαίνω από ορμόνες, λεχώνες και όοοοοοολες αυτές τις παπαριές που έχουν σκαρφιστεί οι γυναίκες για να δικαιολογούνται, της είπα πολύ απλά 2 πράγματα στην κατάλληλη στιγμή:
1. Οι ορμόνες οι δικιές της επηρρεάζουν και τις δικιές μου ορμόνες.
2. Να σταματήσει να μου τα ζαλίζει γιατί αν συνεχίσει το διαλάμε ΣΗΜΕΡΑ και δεν λογαριάζω ούτε παιδί ούτε τίποτα για να το διαλύσω (φυσικά δεν το εννοούσα αυτό για το παιδί αλλά της το είπα τόσο ορθά-κοφτά που την έπεισα).
Έίδε λοιπόν ότι μιλούσα πολύ σοβαρά και μαζεύτηκε. Όχι ότι έχει σταματήσει να μου τα ζαλίζει ενίοτε, αλλά τουλάχιστον έχουμε πάει πίσω στα ανεκτά επίπεδα, όπως είμασταν πρωτού παντρευτούμε. Και τώρα τον τλευταίο 1μιση χρόνο (από τότε που κάναμε την κουβέντα) είμαστε μια χαρά και περνάμε κι οι δυο πολύ καλύτερα.
Και να σημειώσω και κάτι άλλο... είμαι κατά 99.9999% σίγουρος ότι έκανε πίσω γιατί βγάζω τα υπερτριπλάσια από όσα βγάζει εκείνη (δουλεύει κι εκείνη αλλά δεν παίρνει κάναν τρομερό μισθό), άρα εγώ συντηρώ σπίτι/οικογένεια/παιδί και ξέρει πολύ καλά ότι αν χωρίζαμε, θα έπαιρνε μεν διατροφή η οποία όμως θα πήγαινε ΜΟΝΟ στο παιδί (είχα φτάσει σε σημείο να τα ψάξω όλα με δικηγόρο εξειδικευμένο σε αυτές τις υποθέσεις) το οποίο φυσικά θα φρόντιζα να μεγαλώσει βασιλικά αλλά για εκείνη... νιέντε!!! Αφήστε που το παιδί θα μεγάλωνε στην "παράγκα" (σε σχέση με το σπίτι που μένουμε) των γονιών της, κάτι που φυσικά δεν ήθελε.
Πάντως νομίζω ότι σε καλό μας βγήκε και των δύο αυτή η κόντρα. Κι εκείνη περνάει πολύ καλύτερα κι είναι ευτυχισμένη, κι εγώ το ίδιο. Κάποιες φορές... πρέπει να βαράς το χέρι πάνω στο τραπέζι...