Για τον έρωτα ισχύει αυτό που λέγεται για το γήρας, τουτέστιν ου γαρ έρχεται μόνος. Αυτό σημαίνει ότι είναι αδύνατον να ερωτευτείς ένα πρόσωπο χωρίς να ορκιστείς αιώνια πίστη στις συνθήκες που γέννησαν αυτόν τον έρωτα και τον κάνουν να ευδοκιμεί. Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν κρατάει για πάντα, καθώς ο κόσμος εξελίσσεται, μεταβάλλεται, αλλάζει. Είναι λοιπόν εύλογο ότι ο έρωτας αποτελεί ευρύτερο φαινόμενο από τον όποιο πόθο για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, κατά το ότι ολόκληρη η ύπαρξή μας καταφάσκει στην τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων. Ο περιορισμός του ερωτικού πόθου αποκλειστικά και μόνο σε ένα πρόσωπο δεν σημαίνει κατάφαση αλλά τυφλή αποδοχή, υποτέλεια του ατόμου στον κόσμο. Λέγεται καυλίαση, νταλκάς, ντουζένι, επ' ουδενί όμως έρωτας. Ο πόθος του νταβατζή για την Ευδοκία δεν είναι έρωτας, του λοχία όμως που μισεί τον στρατό και την ιεραρχία, στρατιωτική και κοινωνική, είναι καθαρός έρωτας. Ο πόθος του για την Ευδοκία εμπεριέχει την ανάγκη ανατροπής όλης της καθεστηκυίας τάξης. Αναφέρομαι στην ταινία του Αλέξη Δαμιανού φυσικά, γιατί στη χώρα της Αντιγόνης και της Αρετούσας δεν χρειαζόμαστε Τζόις και τα τοιαύτα. Από τυραννίσκους, νταβατζήδες και ξύλα απελέκητα, η χώρα μας ανέκαθεν έβριθε. Όπως δεν της έλειψαν διαχρονικά και τα άξια τέκνα, που φώναζαν απ' τα κρατητήρια της δικτατορίας "παπαδοπουλάκια θα σας γαμήσω!". Τέτοιους ανθρώπους ερωτεύονται προσωπικότητες όπως η Οριάννα Φαλάτσι, κι όχι τενεκέδες ξεγάνωτους.
Ανθρώπους δηλαδή που δεν σκαλώνουν κομπλεξικά με κάποιον άλλο για λόγους ατομικούς, αλλά που στην ιδιοσυγκρασία τους μετέχουν τα παιχνίδια της τύχης με τρόπους που μόνο αυτή γνωρίζει.
Για τον έρωτα ισχύει κάτι ακόμα που είχε πει ο Ηράκλειτος, αλλά γι' αυτό θα μιλήσουμε άλλη ώρα.
το πουλί για να τραφεί πρέπει να αλλάζει την τροφή και όχι συνέχεια καβούρι καβούρι 
