Αμά φτάσεις 70 και δεν έχεις κάνει τη καβάντζα σου (γυναίκα εννοώ) μπορεί να τρώς και φάπες από καμιά αλβανίδα... Γι αυτό κι ο Liomas έχει τη σωστή λύση. Και πουτανίτσες και το γυναικάκι στο σπίτι για τα γεράματα.
Όποιος μείνει ανύπαντρος θα ζήσει σαν άνθρωπος και θα πεθάνει σαν σκύλος. Κι όποιος παντρευτεί θα ζήσει σαν σκύλος και θα πεθάνει σαν άνθρωπος. Κι όσοι παντρεύονται προσπαθούν να "κοροϊδέψουν" τον παραπάνω "κανόνα" με τις πουτάνες και τις γκόμενες. Για τους ανύπαντρους δε ξέρω....
Lioma γερό να 'ναι .....
Μπα ρε συ.. Το σενάριο που αναφέρεις είναι μάλλον μια πραγματικότητα.. Αλλά δεν είναι καλύτερο να προτιμάς να ζήσεις τη στιγμή, χωρίς να σκέφτεσαι τα οποιόδηποτε -άντα ή -ήντα? Σκέψου μόνο πόσους ξέρεις που αποφάσισαν να παντρευτούν επειδή έφτασε ένα σημείο που δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν ή απλά φοβόντουσαν να δοκιμάσουν το ο,τιδήποτε καινούριο.
Τι πάει να πει να πεθάνεις αξιοπρεπώς? Όταν έρθει το Αλτσχάιμερ, ο καρκίνος, οι αρθρίτιδες κτλ. το αξιοπρεπώς πεθαίνει.. όποιον/όποιαν και να έχεις δίπλα σου. ʼλλωστε ο θάνατος είναι κάτι που επίσης κάνουμε μια φορά. Εγώ προτιμώ να πάω λίγα εώς πολλά χρόνια γρηγορότερα, αλλά έστω , γαμώτο, να πάω με στυλ..
Και για όσους αναφέρουν τις αναμνήσεις.. Εγώ ποτέ δεν θα θυμόμουν ούτε πόσο δυνατά ούρλιαξε κάποια επειδή τον έφαγε, ούτε με πόσα επιχείρηματα με παρακάλεσε να την γαμήσω.. Από τις γυναίκες θα θυμάμαι, θα νοσταλγώ και για την πάρτη τους θα ρίχνω ένα χαμόγελο και θα ανάβω ένα τσιγάρο μόνο τις στιγμές που με κοίταξε κάποια στα μάτια και κατάλαβα τί ήθελε.. ή που έμεινε στην αγκαλιά μου μέχρι το πρωί επειδή δεν θα προτιμούσε να είναι πουθενά αλλού εκείνη τη στιγμή..
Lioma φίλε μου να σαι καλά και καλώς να τον υποδεκτείς τον παίδαρο.. Σιδερένιος και με τα μυαλά του πατρός εύχομαι..