Στεντ και μπαλονάκι καταρχήν, είναι το ίδιο πράγμα. Άσχετε!
Πώς ειναι το ιδιο ρε τύπε?
ο μπαλονάκι (αγγειοπλαστική) έιναι η πρώτη μέθοδος που εφαρμόστηκε για να ανοίξουμε στενώματα των αρτηριών της καρδιάς (1977). Η στένωση ανοίγει με διαστολή ενός μπαλονιού που βρίσκεται στην άκρη ενός καθετήρα αρκετά μικρού, για να προωθηθεί μέσα στην στεφανιαία αρτηρία. Στην εξωτερική άκρη του καθετήρα συνδέεται μια αντλία. Όταν το μπαλόνι φτάσει στο σημείο της βλάβης, ασκείται θετική πίεση από την αντλία, οπότε το μπαλόνι διατείνεται και ανοίγει ο αυλός της αρτηρίας.
Το stent είναι ένα μικροσκοπικό μεταλλικό πλέγμα που τοποθετήθηκε αργότερα (1987) πάνω στο μπαλόνι, ανοίγει, όταν φουσκώνει το μπαλόνι και παραμένει στο τοίχωμα της αρτηρίας. Η αρτηρία ανοίγει χάρις στην διαστολή του μπαλονιού στο σημείο της στένωσης, ακριβώς όπως συμβαίνει με την αγγειοπλαστική. Η παραμονή του μεταλλικού πλέγματος στο εσωτερικό τοίχωμα της αρτηρίας σταθεροποιεί το αρχικό αποτέλεσμα, οδηγώντας σε επιτυχία την επέμβαση.
Στην πράξη σπάνια χρησιμοποιούμε το «μπαλονάκι» χωρίς να τοποθετήσουμε stent στο σημείο της στένωσης, επειδή η σχετική εμπειρία έχει αποδείξει πως με το stent έχουμε καλύτερα αποτελέσματα, που διαρκούν περισσότερο χρόνο. Συχνά άλλωστε μπορεί να χρειαστεί τοποθέτηση δύο “stent” για κάποιο αγγείο, όπως συνέβη στην περίπτωση σας. Η αντιμετώπιση ενός εκ των αγγείων με “μπαλονάκι” μόνον ίσως εξηγείται από το σημείο της στένωσης ή μπορεί να προέκυψε λόγω τεχνικής δυσκολίας στην τοποθέτηση “stent”.