Πολύ απόλυτος είσαι billk και το να είσαι απόλυτος μέσα στην άγνοιά σου είναι τουλάχιστον επικίνδυνο. Το νόμισμα όπως είπε και ο φίλος πελοποννήσιος έχει δύο όψεις. Όταν ήμουν στην Αλεξανδρούπολη είχα πάρε-δώσε με μια μαυρούλα που δούλευε στο στριπ με μαύρες (εκεί είχα γνωρίσει και έναν απίστευτα γλοιώδη τύπο τον Κωνσταντίνο, αλήθεια τον ξέρει κανείς;). Κάποια στιγμή, φεύγουμε από το ξενοδοχείο που έμενα και επειδη είχα ακόμα κάποια ώρα στη διάθεση μου, μου λέει πάμε σπίτι μου. "Πάμε λέω" και σκέφτομαι ο μέγας εραστής, "λες να παιχτεί κάτι και με τη συγκατοικό της;!" Το σπίτι που έμεναν ήταν (και είναι ακόμα φαντάζομαι) πάνω από το στριπ. Λαμαρίνες, μιζέρια, ξεφλουδισμένοι τοίχοι και ταβάνια, παντελής απουσία κάθε είδους ζεστασιάς, μια θλίψη να πλανάται παντού, σχεδόν να στάζει από τις ρωγμές. Ένα δωμάτιο 3Χ3 και για τις δύο, με δυο ντιβάνια/ράντζα, ένας καθρέφτης για τον καλλωπισμό της βιτρίνας τους, φάρμακα, κραγιόν κτλ, όλα στοιβαγμένα έτσι ώστε να περισσεύει μια ελάχιστη γωνία για ένα ραδιοκασετόφωνο, που θα ήταν συμπαθητικό την εποχή που ο μακαρίτης Ανδρέας φόραγε ζιβάγκο. Και δεν είχε σημασία πια που ήταν ημίγυμνες, το μόνο που ήθελα ήταν πια να φύγω, πλήρης εξαθλίωση. Η τιμωρία μου κράτησε πάνω από ώρα. Φυσικά δεν ξαναπάτησα ποτέ εκεί. Η γυμνή, χωρίς αμπαλάζ αλήθεια, σε κάνει να συνειδητοποιείς κάποια πράγματα για τον εαυτό σου, που μόνο κολακευτικά δεν είναι. Φυσικά υπάρχει και η αντίπερα όχθη, όταν αποφάσισα μετά από 2 χρόνια να δω μια παλιά "γνωστή" μου, η οποία μου έκανε τη χάρη να μου δείξει το καινούριο της διαμέρισμα, σε νεόδμητη οικοδομή της Συγγρού και έμεινα μαλάκας, ο μαλάκας. Αυτή δεν ήταν που έψαχνες μαζί της διαμέρισμα και σε είχε βάλει στο τριπάκι να μοιραστείς μαζί της τα έξοδα για να μην στεναχωριέται το κακόμοιρο, ήταν και μόνο του και απαγοητεύμενο, και πως, τι άντρας είσαι αν δεν ξεπερνάς τις αναστολές της λογικής σου. Και να το πανάκριβο σαλόνι από τη μια, οι εντοιχισμένες κουζίνες, οι τεράστιες πλάσμα τηλεοράσεις, τα σπάνια κατοικίδια και η μαύρη BMW στο πάρκινγκ. Παρόλα αυτά είχε το θράσος να μου ζητήσει να την βοηθήσω λίγο με το ενοίκιο, εκείνο το μήνα μόνο, γιατί είχε καποια προβλήματα, ενώ η μαυρούλα μια τηλεφωνική κάρτα το πολύ, την οποία και χρησιμοποιούσε για να τηλεφωνεί και όχι για να κάνει μόνο αναπάντητες. Εννοείται πως αν είχε την ευκαιρία και μπορούσε θα έκανε και αυτή τα ίδια. Ένδοξα χρόνια θυμήθηκα και πάλι!
