Καταρχήν οι Γερμανοί έπαιξαν πολύ καλό μπάσκετ με εκπληκτική ευστοχία.
Αλλά εμείς τους επιτρέψαμε να οργιάσουν.
Οι δικοί μας οι περιφερειακοί ήταν για τα μπάζα τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά.
Δεν υπήρχε περίπτωση με τέτοια συμπεριφορά και αστοχία να κερδίσουμε.
Εξαίρεση ο Λαρετζάκης ο οποίος ήταν συγκινητικός και ψυχάρα.
Σε τέτοια νοκ άουτ παιχνίδια χρειάζεσαι 10 Λαρετζάκηδες να μασάνε σίδερα.
Καλάθης, Ντόρσεϊ και Σλούκας έπαιζαν σαν αδελφές και βάραγαν και τούβλα.
Τα περίμεναν όλα σπο τον Γιάννη.
Στο τέλος έβλεπες τον Γιάννη να προσπαθεί να τα κάνει όλα μόνος του.
Να κατεβάζει μπάλα, να κάνει μπασίματα και να επιχειρεί τρίποντα.
Γιατί συτό ?
Γιατί οι υπόλοιποι ήταν ανύπαρκτοι.
Ευθύνη μεγάλη έχει και ο Ιτούδης.
Δεν είχε κανένα πλάνο αντιμετώπισης αυτής της Γερμανικής ομάδας και πρίν και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.