trample
Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Μαρ 2006
- Μηνύματα
- 68
- Like
- 0
- Πόντοι
- 0
Η ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ»
Από τον VSL
Δέκα μέρες αποβολή για την εμφάνισή σου, δέκα για την συμπεριφορά σου Καλλιγά!
Η δεκαωκτάρα όμορφη έφηβη στεκόταν απέναντί μου ντυμένη gothic και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της μιας και ήξερε ότι θα ξανά έχανε για τρίτη φορά τη χρονιά της με αυτήν την αποβολή που της έριχνα.
Την επόμενη μέρα, μισή ώρα μετά το σχόλασμα ήμουν ο μόνος όχι μόνο στο γραφείο των καθηγητών , μα και σ’ ολόκληρο το κτήριο και ακόμη είχα πάρα πολύ δουλειά.
Το σχολείο που με είχαν μεταθέσει με δυσμενή ήταν σε μια από τις χειρότερες συνοικίες της δυτικής Αττικής, πραγματικό κωλοχανείο.
Η πόρτα του γραφείου μου χτύπησε.
Μπρος! Φώναξα συνεχίζοντας να είμαι σκυμμένος στη χαρτούρα μου.
Σήκωσα το κεφάλι μου.
Μπροστά μου στεκόταν μια γυναίκα γύρω στα 40 γύρω στο 1,70.
Ήταν εκπληκτικά όμορφη στο πρόσωπο.
Ίσιο πλατινέ μαλλί με το μέτωπο να σκεπάζεται από φράντζα, πιο σκούρο φρύδι και κατακόκκινα βαμμένα καλοσχηματισμένα χείλια.
Το ντύσιμό της ήταν εντελώς πρόστυχο.
Up μπουστάκι που μετά βίας έκρυβε τις ρόγες από τα τεράστια στήθη της, λεπτή μέση , μίνι δερμάτινη φούστα , μαύρες δικτυωτές κάλτσες που τόνιζαν τα καλλίγραμμα μακριά πόδια της που τελείωναν σε ένα ζευγάρι μυτερές γόβες με δεκάποντο μεταλλικό τακούνι και έκρυβαν μόνο τα δάκτυλα και τις φτέρνες.
«Κυρ καθηγητά χαίρετε, είμαι η μάνα της Καλλιγά…»
μου είπε μασώντας τσίχλα.
Αααα… μάλιστα….Παρακαλώ καθίστε,… της είπα δείχνοντάς της μία καρέκλα απέναντί από το γραφείο μου.
Καθώς καθόταν θαύμασα με μία κλεφτή ματιά τον σφικτό και πεταχτό ολοστρόγγυλο κώλο της και τα φανταστικά γραμμωμένα της πόδια σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια να μπαίνουν σε θέση σταυροπόδι.
Σας κάλεσα εδώ όπως καταλαβαίνετε , για την Ηρώ…
«Αχ, Κυρ καθηγητά, μην την διώξετε και ξαναμείνει στον τόπο…»
Η κόρη σας είναι προκλητική δεν διαβάζει και το χειρότερο είναι πως δεν αφήνει τους καθηγητές της να κάνουν μάθημα…
Δεν σας φώναξα εδώ γιατί θέλω να ανακαλέσω την αποβολή, αλλά για να πάρετε μέτρα και εσείς απέναντί της…Νομίζω ότι έχετε μεγάλη ευθύνη για τη μέχρι τώρα διαμόρφωση της προσωπικότητάς της… της είπα αυστηρά κοιτάζοντάς την ελαφρώς υποτιμητικά.
Είχε έρθει σε δύσκολη θέση.
Μου θύμιζε την κόρη της όταν την τιμωρούσα.
Είχε κατεβάσει τα πόδια της και χτυπούσε νευρικά τα τακούνια στο πάτωμα από αμηχανία.
«Σε παρακαλώ Κυρ καθηγητά, μην την τιμωρήσεις, εσύ πούσαι τόσο τρανός και μορφωμένος, δείξε λίγο λύπηση…» μου είπε χαμογελόντας.
«Δεν έχει πατέρα, και λείπω όλη μέρα απ το σπίτι για να μην της λείψει τίποτα…»
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα….αν της χαριστώ, η κατάσταση θα φύγει απ τα χέρια μας εντελώς… ξέρετε τι έπιασα την κόρη σας να κάνει σε ένα αγόρι του γυμνασίου στις τουαλέτες των αγοριών;;; της είπα αυστηρά.
Το βλέμμα της άστραψε και με ορθάνοικτα μάτια από αγωνία μου με ρώτησε : «μη μου πείτε ότι γαμήθηκε;;;!!! θα την κρεμάσω ανάποδα τη σιχαμένη!!»
Κάτι χειρότερο κυρία Καλλιγά…. Τον έγδυσε από τη μέση και κάτω, και του πήρε τα ρούχα και έφυγε αφήνοντας τον εκεί 3 ώρες…Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είμαι τόσο ενοχλημένος;;; Το παιδί σας είναι πολύ σκληρό…. Και πλέον είναι 18ωκτό, έχει γίνει γυναίκα, δεν επιτρέπεται να βγάζει τόση κακία και σκληρότητα σε ένα αγόρι που μάλιστα είναι 5 χρόνια μικρότερο εκμεταλλευόμενη την ωραία της εμφάνιση…
Το πρόσωπο της Καλλιγά ηρέμισε.
«Είπα και εγώ…» μονολόγησε και ξανακάθισε σταυροπόδι.
Τι θέλετε να πείτε; Δεν σας προβληματίζει η απαράδεκτη συμπεριφορά της;
Της είπα με έκπληξη για τη στάση της.
Γύρισε και με κοίταξε στα μάτια.
«Καθηγητά, επειδή έχω αφήσει τη δουλειά μου πίσω για να έρθω εδώ, θα μπω κατευθείαν στην ταμπακέρα.»
Σηκώθηκε και αργά αργά βημάτισε προς το γραφείο μου ανοίγοντας την τσάντα της.
Έβγαλε από μέσα μία δεσμίδα 20ευρα τυλιγμένα με μία κορδέλα τραπέζης που έγραφε 1000 ευρώ.
«Δικά σου αν της την χαρίσεις Καθηγητά!» είπε και μου τα πέταξε στο γραφείο.
Έμεινα αμίλητος κοιτάζοντάς τα.
Τα είχα τρομερή ανάγκη.
Α… αυτά είναι πολλά χρήματα Κα Καλλιγά… τι δουλειά κάνετε; Είστε Ιερόδουλος; Ρώτησα.
«Δεν πρέπει να φάει αποβολή, γιατί θα την έχω στο σπίτι , και δεν θα μπορώ να δουλέψω…»απάντησε με σοβαρό ύφος.
Προσπαθείς να με δωροδοκήσεις; Είπα σμίγοντας τα φρίδια μου με στόχο να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ αν υπήρχε πιθανότητα να μπλέξω αν τα δεχτώ.
«Άντε καθηγητάκο, σε τρώει η χούφτα σου το ξέρω, τσάκω τα ντε…» μου είπε ειρωνικά μόλις είδε το κομπλάρισμά μου.
Τα λόγια της με συνέφεραν αμέσως.
Ήταν προφανές πως η μουνάρα πουτάνα ήταν κολοπετσωμένη και αδίστακτη.
Άκου να σου πω ρε βιζιτού, πάρε τα λεφτά και την κόρη σου και μην ξαναπατήσεις ποτέ στο σχολείο μου ξανά! Ούρλιαξα έξαλος.
Μετά γύρισα και της τα πέταξα στα πόδια πολύ εκνευρισμένος.
Σηκώθηκε έσκυψε και μάζεψε τα λεφτά.
«Πάρτα ρε λιγούρη,… θα φύγω…» μου είπε ανεμίζοντάς τα στο πρόσωπό μου.
ΈΞΩ!!!!!!! Φώναξα και σηκώθηκα και την έσπρωξα δυνατά προς την πόρτα.
Έχασε την ισορροπία της παραπάτησε της βγήκε η μία γόβα και έπεσε.
Συνήλθα μετανιώνοντας για τη βιαιοπραγία που της είχα μόλις ασκήσει.
Πλησίασα να τη βοηθήσω να σηκωθεί και είδα από κοντά την υπέροχη πατούσα της μέσα στο Δίκτυ έτσι όπως ήταν μπρούμυτα.
Έσκυψα και μια μυρωδιά χτύπησε τα ρουθούνια μου , κάνοντας τον πούτσο μου να πεταρίσει μέσα από το παντελόνι μου.
Της άπλωσα το χέρι μου για να τη βοηθήσω να σηκωθεί ζητώντας της συγνώμη.
Όμως εκείνη γύρισε απότομα και μου έχωσε μία δυνατή κλωτσιά στ αρχίδια με το κουντεπιέ της.
Δίπλωσα από τον πόνο.
Εκείνη σηκώθηκε μπροστά μου έτσι όπως ήμουν γονατισμένος και σφάδαζα.
«Μη σώσεις ποτέ σου! Και έτσι για να το ξέρεις, έχω λεφτά όχι από βίζιτες, μα από κάτι τιποτένιους τρανούς άντρες σαν και σένα που με πληρώνουν για να τους ξεφτιλίζω!»
Χριστέ μου! Η τύπισσα ήταν αφέντρα … , σαν κι αυτές που καταθέτω το μισθό μου για 45 λεπτά ηδονής στο τέλος κάθε μήνα….
Μια δυνατή κλοτσιά με το γυμνό της κουντεπιέ, αυτή τη φορά στα μούτρα που παραλίγο να με αφήσει ανάσκελα αναίσθητο.
«Και ξέρεις τι μου ζητάνε περισσότερο απ όλα οι όμοιοί σου;;;» μου είπε χαμογελώντας και ανασηκώνοντας το πέλμα της πάνω από το τσαλακωμένο μου πρόσωπο.
Η γλυκιά μυρωδιά της καμπυλωτής πατούσας της χτυπούσε σαν φάρμακο το μυαλό μου αφαιρώντας σταδιακά τον πόνο και μετατρέποντάς τον σε καύλα.
«Αυτό…» είπε ακουμπώντας το πέλμα της στη μούρη μου άρχισε να την τρίβει.
«Μυρίζει ωραία;» ειρωνευόταν συνεχίζοντας να το τρίβει στη μούρη μου.
Μέσα σε δευτερόλεπτα ο πόνος είχε εξαφανιστεί αλλά συνέχισα να παίρνω μορφασμούς πόνου για να μην καταλάβει τίποτα.
Όμως μέσα στην υπέρτατη λαγνεία μου δεν σκέφτηκα δύο πράγματα:
Πρώτον πως δεν έκανα την παραμικρή κίνηση για να στρέψω αλλού τη μούρη μου, και δεύτερον και τραγικότερο ότι φορούσα υφασμάτινο φαρδύ παντελόνι και ακόμα πιο φαρδύ μποξεράκι.
Το ύφασμα στο ύψος του καβάλου μου είχε γίνει σηκώνεται σαν αντίσκηνο πράγμα που για τα καλυμμένα από τη γλυκιά της πατουσάρα μάτια μου δεν ήταν ορατό, όμως για τα δικά της….
«ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!» φώναξε εκείνη με τρελό ενθουσιασμό σα να είχε κερδίσει το joker.
Εκείνη τη στιγμή, η πόρτα του γραφείου μου άνοιξε.
«Μαμά, τι κάνει ξαπλωμένος εκεί ο κύριος καθηγητής;»
Η Κα Καλλιγά τράβηξε απότομα την πατούσα της από το πρόσωπό μου και φόρεσε τη γόβα της.
Τινάχτηκα όρθιος ξεσκονίστηκα όσο μπορούσα και μάταια προσπάθησα να νοικοκυρέψω το παλούκι μου σε θέση που δεν θα έδινε στόχο.
Γύρισε , με κοίταξε και μου είπε με ένα άκρως ανησυχητικό χαμόγελο: «Δεν σου ζητάω τίποτα για την Ηρώ… Νομίζω ότι είναι μεγάλη κοπέλα να τα κανονίσει μοναχή της για την αποβολή…»
Μετά πήρε την τσάντα της , έβαλε μέσα το ‘τούβλο’ και γυρνώντας προς την κόρη της, είπε σε πολύ σοβαρό ύφος:
«Ο Κος καθηγητάς, μου είπε πως είσαι τεμπέλα και είπε πως αν δεν στρώσεις, τα απογεύματα μετά το σχολείο θα αρχίσεις να δουλεύεις μαζί μου. Συμφωνάω κάργα μαζί του. Είσαι κοτζάμ γαϊδάρα και πρέπει να αρχίσεις να βγάζεις και συ κάνα φράγκο. Εξήγησα στον Κο Καθηγητά και θα σου μάθει τη δουλειά που κάνω γιατί είναι έξυπνος, τρανός και μορφωμένος και τα ξέρει όλα. Θα σε κάνει χρήσιμη και όχι ξύλο απελέκητο….Σε ένα πεντάλεπτο να είσαι σπίτι …»
«Μα μαμά έχω ραντεβού με τις φίλες μου για να πάμε έξω….»
«Είπα και τελείωσα! Ο Κος Καθηγητάς θα αποφασίσει για σένα. Και να ξέρεις ότι τέρμα το όξω και τα χαρτζιλικόματα από μένα άμα φας αποβολή»
Μετά πέρασε την τσάντα της στον ώμο, και λικνίζοντας τους γοφούς της έφυγε από το γραφείο…
Μείναμε οι δυο μας να κοιτιόμαστε αμήχανα.
Μετά από λίγο εκείνη σμίγοντας θυμωμένη τα φρύδια της, μου είπε: «Γιατί είπες στη μάνα μου να δουλέψω; Δεν φτάνει που με έχει υποχρεώσει να έρχομαι στο λύκειο, τώρα θα πρέπει και να δουλέψω;;; Εγώ δεν έχω καμία διάθεση να γίνω φυσιοθεραπεύτρια! Ακύρωσέ μου την αποβολή που μου έριξες»
Δεν απάντησα.
Στο μεταξύ, ο πούτσος μου είχε ηρεμήσει.
Ξαφνικά η όψη της άλλαξε, ηρέμησε.
Μου γύρισε την πλάτη και προχώρησε αργά προς το γραφείο μου.
«Ηρώ , φύγε απ το γραφείο μου, δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη….» είπα επιστρατεύοντας την ηρεμία και την αυστηρότητα του λυκειάρχη που μου είχε απομείνει από το ρεζίλεμα που είχα υποστεί από τη μάνα της μπρος στα μάτια της..
«Γιατί σου αρέσει να γλύφεις γυναικείες πατούσες Κε Καθηγητά;» με ρώτησε με σοβαρό ύφος.
ΕΞΩ ΑΠ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ!!! ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΔΙΑΝΝΟΗΘΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ, ΓΙΑΤΙ!!…
Εκείνη με ένα σάλτο κάθισε πάνω στο γραφείο μου ,άναψε ένα τσιγάρο με θράσος και άρχισε να ανεβοκατεβάζει αργά το φερμουάρ που είχε στο πλάι το μποτάκι .
«Το μποτίνι… με χτυπάει…» είπε και συνέχισε: «θες να με βοηθήσεις να το βγάλω;»
Κοντοστάθηκα. Το μυτερό ψηλοτάκουνο κατάμαυρο μποτάκι γυάλιζε μπροστά στα μάτια μου και ο ήχος του φερμουάρ τρυπούσε τα αυτιά μου.
Έκανα μισό βήμα μπροστά προς το μέρος της .
Ανασήκωσε ελαφρά το πόδι ανάμεσα στα δικά μου.
Έτριψε το κουντεπιέ της και η μύτη της μπότας διέσχισε την κολοχαράδρα μου.
Σε δευτερόλεπτα το παντελόνι μου ήταν πάλι αντίσκηνο.
Τότε, με ένα απότομο σάλτο κατέβηκε από το γραφείο, πέταξε μπροστά στα πόδια μου το αναμμένο τσιγάρο, λέγοντάς μου: «Τα λέμε αύριο στην τάξη, φεύγω να πω στη μαμά τα ευχάριστα νέα….»
Εκείνο το απόγευμα έκανα μία ώρα να συνέλθω.
Πήγα σπίτι και δεν έκλεισα μάτι σκεπτόμενος το τι θα επακολουθούσε την επόμενη μέρα αν δεχόμουν την Ηρώ πίσω στο σχολείο.
Θα ήταν καταστροφικό.
Έτσι πήρα τις αποφάσεις μου.
Θα την περίμενα στην πύλη του λυκείου και θα την έδιωχνα.
Στο κάτω-κάτω, αν εξαιρέσεις το ότι αν ήθελε μερικές ώρες πριν θα μπορούσε να με κάνει να σέρνομαι σαν το σκουλήκι στα πόδια της εκλιπαρώντας την να με ταπεινώσει, δεν της υποσχέθηκα τίποτα για άρση τιμωρίας…
Το επόμενο πρωινό ήμουν στην πύλη μισή ώρα πριν την προσευχή.
Οι πρώτοι μαθητές κατέφθαναν και με καλημέριζαν.
Η μισή ώρα πέρασε και εκείνη δεν είχε φανεί.
Ανακουφισμένος ξεφύσηξα και κατευθύνθηκα στο προαύλιο.
Ο εθνικός ύμνος έπαιξε και εξελίχθηκε η γνωστή διαδικασία.
Ένας μαθητής να ανέβει να πει την προσευχή, καμία ανταπόκριση, και πάνω που ετοιμαζόμουν να φωνάξω την απουσιολόγο, …
«Εγώ Κε Λυκιάρχα…» ακούστηκε μία γυναικεία φωνή.
Γύρισα το βλέμμα μου.
Οι μαθητές παραμέρισαν και ανάμεσά τους βημάτισε προς το μέρος που ήμασταν οι καθηγητές η Ηρώ…
Κοίταξα καλύτερα.
Ήταν εντελώς διαφορετική, από την κορφή ως τα νύχια.
Είχε τα μαλλιά της πιασμένα σε ένα ψηλό κότσο.
Το πρόσωπό της ήταν πολύ ελαφριά βαμμένο , καμία σχέση με το γότθικ βαρύ βάψιμο που είχε συνήθως.
Τα καλοσχηματισμένα βαμμένα μαύρα χείλια της τώρα είχαν μία ροδοκόκκινη απόχρωση και η γαλλική της μυτούλα δεν είχε πλέον κανένα χαλκά περασμένο.
Πιο κάτω, τα κατάμαυρα χοντροκομμένα της ρούχα είχαν αντικατασταθεί από μία ροζ εφαρμοστή κολεγιακή μπλούζα στην οποία τονίζονταν αυθάδικα τα σφικτά ολόστητα στήθη της που σκόπευαν τον ουρανό.
Τη δερμάτινη σούπερ μίνι φούστα της είχε αντικαταστήσει με μία υφασμάτινη κλαρωτή ως το γόνατο γαλάζια φουστίτσα και σε κάθε της βήμα ανέμιζε προκλητικά αποκαλύπτοντας μέρος των σμιλευτών καλλίγραμμων λαχταριστών μηρών της.
Φορούσε ένα λεπτό γυαλιστερό στο χρώμα του δέρματος καλσόν μέσα από το οποίο οι ονειρικές της γάμπες συσπούνταν και τόνιζαν τις καμπύλες τους σε κάθε της βήμα.
Και πιο κάτω… πιο κάτω η χαριστική βολή για τα ταλαίπωρα μάτια μου….
Δύο ροζ χαμηλοτάκουνα κομψά μιουλάκια, που άφηναν ακάλυπτα εκτός από τη φτέρνα και όλο το υπέροχο πεταχτό της κουντεπιέ και έκρυβαν μόνο τις άκρες των δακτύλων της.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το πόδι της τόσο γυμνό… Πάντα μέχρι τώρα φορούσε αυτά τα αρχαία σέξι μποτίνια.
Χριστέ μου, φορούσε πάνω από 40 νούμερο, και ήταν εκπληκτικά ερεθιστικά!
Από το πλάι και παρ όλο που το τακούνι ήταν χαμηλό (όχι πάνω από δέκα πόντους) έβλεπα μία καμάρα που άνετα χωρούσε όχι ο δικός μου καυλωμένος πούτσος, αλλά αλόγου.
Ήθελα να της πω να σηκωθεί να φύγει, αλλά ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις που να αρθρώσω λέξη.
Έφτασε κοντά μας .
Όλοι οι καθηγητές είχαν μείνει με ανοικτό το στόμα όχι προφανώς για τους δικούς μου κύριους λόγους, μα γιατί πολύ απλά ήταν τόσο διαφορετική, και τόσο μα τόσο … μουνάρα…
Ο δεύτερος σε αρχαιότητα καθηγητής μιας και εγώ ήμουν αμίλητος, της είπε:
«Μπα τι βλέπω; Έβαλες επιτέλους μυαλό Καλλιγά; Αποφάσισες να γίνεις άνθρωπος έστω και στο τέλος;»
Εκείνη σταύρωσε τα δάκτυλα των χεριών της, τέντωσε με νάζι τα χέρια της, χαμήλωσε ελαφρά το κεφάλι της, έβγαλε το δεξί της πόδι από το ροζ mule, το ακούμπησε το πέλμα στη στρογγυλή γάμπα του δεξιού της ποδιού, και ανασήκωσε τις ματάρες της και με κοίταξε.
Μετά με ύφος Λολίτας που κάνει ναζάκια , χαμογελώντας μου και γέρνοντας το κεφάλι της στο πλάι, και γεμίζοντας τα αυτιά μου από τον ήχο που κάνει το νάιλον όταν τρίβεται με νάιλον, απάντησε:
«Ναι Κε καθηγητά, άλλαξα… και το οφείλω στην καλή μου τη μαμά, μα πιο πολύ στον κύριο Λυκειάρχη μας που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία…»
Τα γόνατά μου έτρεμαν και για καλή μου τύχη φορούσα σλιπάκι που περιόριζε το θηρίο…
Ο καθηγητής γύρισε και με κοίταξε με θαυμασμό και έκπληξη για τη μεταμόρφωση της οποίας πίστευε πως είχα επιτύχει σε αυτό το παλιοκόριτσο και στη συνέχεια γυρίζοντας το βλέμμα του σε αυτήν είπε: «Άντε σοβαρέψου και προχώρα …»
Εκείνη, ξανάβαλε το πόδι στο mule της και γυρίζοντας προς τους μαθητές άρχισε να λέει την προσευχή …
Αν είπε προσευχή, αν έβρισε, αν τραγούδησε Πέγκυ Ζήνα, δεν έχω ιδέα.
Ήμουν συνέχεια καρφωμένος στα προκλητικά πεταχτά της κωλομάγουλα και στα μακριά της πόδια με τα μάτια μου να κοντεύουν να βγουν και τα σάλια μου να τρέχουν…
Σε ένα τέταρτο όλοι οι μαθητές ήταν στις τάξεις τους και το μάθημα είχε αρχίσει.
Σήμερα δίδασκα επαγγελματικό προσανατολισμό την τελευταία ώρα στη θέση ενός συναδέλφου που ήταν άρρωστος.
Η ώρα περνούσε, είχα μείνει στο γραφείο των καθηγητών, και λόγω του φόρτου των διοικητικών του λυκείου είχα καταφέρει να την ξεχάσω και να ηρεμήσω, όταν μπήκε αλαφιασμένη η μεσήλικας γεροντοκόρη φιλόλογος…
Πρέπει να σας μιλήσω αμέσως Κε λυκειάρχη μου είπε με δάκρια στα μάτια και λυγμούς.
Σήκωσα από τα χαρτιά το κεφάλι μου και με ήρεμη φωνή της είπα:
Καθίστε , ηρεμήστε και πείτε μου τι συμβαίνει…
«Η Καλλιγά… κάνατε λάθος που τη δεχτήκατε πίσω… δεν είναι κορίτσι, είναι δαίμονας!!!» μου είπε με αναφιλητά.
«Τι έκανε η Καλλιγά;» Ρώτησα με περιέργεια.
«Και τι δεν έκανε!!» απάντησε η φιλόλογος και συμπλήρωσε:
«Ήρθε και κάθισε στο δεύτερο θρανίο μπροστά μου και όχι στο τελευταίο που καθόταν πάντα…»
Και γιατί είναι πρόβλημα αυτό; Ρώτησα με απορία.
«Μέχρις εδώ, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα…
Αφού κάθισε έβγαλε μια τσιχλόφουσκα και άρχισε να τη μασάει σαν την κατσίκα και να σκάει φούσκες με κρότο καθ’ όλη τη διάρκεια του μαθήματός μου…»
Καλά, γιατί δεν της είπατε να σταματήσει ; ρώτησα όχι από συμπόνια για τη φιλόλογο αλλά περισσότερο από περιέργεια.
«Της έκανα παρατήρηση να την πετάξει , και ξέρετε τι έκανε;;;»
Τι;
«Έβγαλε την τσίχλα με το αριστερό της χέρι και με το δεξί της έσφιξε τον Αργυρίου τον διπλανό της με δύναμη στη γεννητική του περιοχή λέγοντάς του να κάνει αααα… Εκείνος ούρλιαξε από τον πόνο και του έχωσε βαθιά στο στόμα την τσίχλα λέγοντάς του να την καταπιεί…»
Κ…και την κατάπιε;; ρώτησα νιώθοντας τον πούτσο μου να τινάζεται μέσα στο παντελόνι.
«Ναι! Και όταν της φώναξα τι πράγματα είναι αυτά, ξέρετε τι έκανε;;;»
……Με ανοικτό το στόμα κρεμόμουν απ’ τα χείλη της φιλολόγου. Η φιλόλογος, έσμιξε τα φρύδια της και συνέχισε:«Γύρισε και ειρωνικά του είπε βάζοντας το δείκτη της κάτω από το σαγόνι του και ανασηκώνοντας το κεφάλι του: ‘τι λέμε;’…. και ο Αργυρίου είπε άκουσον-άκουσον ‘ευχαριστώ Ηρώ!’ και μετά γύρισε και μου είπε: ‘βλέπετε, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα του αρέσουν οι τσίχλες,’ έβγαλε το χέρι της και τον χάιδεψε στο κεφάλι σαν σκυλάκι, και άρχισε να γελάει όλη η τάξη»
Μου είχε ήδη σηκωθεί , ήθελα σαν τρελός να συνεχίσει την αφήγησή της.
Και μετά; Τι κάνατε;;;
«Της είπα να βγει αμέσως από την τάξη μου, και … και ο Αργυρίου άρχισε να με παρακαλάει να μην την πετάξω έξω… καλά αυτή, ξέρω τι κουμάσι είναι, αλλά ο Αργυρίου; Ο καλύτερος μαθητής μου να τα κάνει πλακάκια μαζί της για να με τρελάνουν;;;»
Δεν υπήρχε αμφιβολία πως ο Αργυρίου ήταν «δικός μας…» πράγμα που αγνοούσε εντελώς η φιλόλογος.
Ασυναίσθητα, κάτω απ το γραφείο μου είχα αρχίσει να τρίβω τον πούτσο μου.
«Έδωσα τόπο στην οργή Κε Λυκειάρχη, και προσπάθησα να συνεχίσω το μάθημα, μα πλέον η τάξη ήταν υπό διάλυση…»
Φέρνοντας στο μυαλό μου το όλο σκηνικό, είχα μείνει αμίλητος και ερεθισμένος.
«Λοιπόν; Δεν θα κάνετε τίποτα;» είπε επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα.
Φέρτε μου εδώ τον Αργυρίου και την Καλλιγά… της απάντησα με αυστηρό ύφος.
Με ύφος δικαίωσης και ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της έφυγε απ το γραφείο.
Μετά από λίγο γύρισε μαζί τους.
Έστρεψα το βλέμμα μου στον Αργυρίου.«Αργυρίου! Δεν θα ξαναφάς τσίχλα στην τάξη ! Και μακριά από την Καλλιγά! Αν ξανακούσω τίποτα αλίμονό σου! Θα σου κόψω τα πόδια! Συνεννοηθήκαμε;;;»
«Μ…μάλιστα Κε Λυκειάρχη…» μου είπε με κατεβασμένο το κεφάλι εκείνος.
Η φιλόλογος παρακολουθούσε την επίδειξη του ανδρισμού μου και την είχε καταβρεί. Από την πρώτη μέρα που είχα έρθει στο Λύκειο, είχα καταλάβει πως της ήμουν ελκυστικός. Περίμενε με ανοικτό το στόμα να περιλάβω και την Καλλιγά.
«Χάσου απ’ τα μάτια μου !» του φώναξα και έφυγε τρέχοντας.
Και τώρα έρχονταν τα δύσκολα… Ο λαγός πιπέρι τρίβει… σκεφτόμουν ψάχνοντας να βρω πως θα τοποθετηθώ…
Γύρισα και την κοίταξα με το πιο αυστηρό μου ύφος.
Οι ματάρες της με κάρφωσαν και ένας κόμπος έπνιξε τα στήθη μου.
Ξεροκάταπια.
Σηκώθηκα και στάθηκα ανάμεσα τους με την πλάτη μου γυρισμένη στη φιλόλογο και μπροστά στη μαθήτρια και τέντωσα το ανάστημά μου με τέτοιο τρόπο που η καύλα μου διαγραφόταν καθαρά πάνω στο παντελόνι.
Ευχόμουν να το παρατηρίσει.
Οι προσευχές μου εισακούστηκαν , το βλέμμα της έπεσε εκεί.
«Όταν σου μιλάει ο Λυκιάρχης να τον κοιτάς στα μάτια!» φώναξα και σήκωσε το βλέμμα της.
Της έκλεισα το μάτι.
Εκείνη τράβηξε το ένα της πόδι έξω απ το παπούτσι και είπε ειρωνικά «με έχει χτυπήσει αυτό το παπούτσι...»
Το βλέμμα της παγερό σε αντίθεση με το δικό μου που έβγαζε απόγνωση.
Στο μεταξύ η φιλόλογος ερχόταν από το πλάι να παρακολουθήσει τη νουθέτηση της Καλλιγά.
Ξαφνικά η Ηρώ χαμογέλασε και μου είπε :»Μάλιστα Κε Λυκιάρχη είπε και η ποδάρα της ξαναπήκε στο mule της.
«Καλλιγά, θα τα πούμε μετά το σχόλασμα μια και καλή!
Φύγε τώρα!» φώναξα σαν κοκκόρι ελπίζοντας να μη θυμώσει.
Η μικρή έφυγε χωρίς να πει τίποτα.
Ξαναανάσανα.
Η φιλόλογος με κοίταξε με θαυμασμό , άνοιξε το στόμα της , μα πριν προλάβει να πει τίποτα, την έκοψα :
«Σας παρακαλώ Κα συνάδελφε, αφήστε με τώρα γιατί ασχολούμαι τόση ώρα με τις βλακείες των μαθητών και έχω αφήσει τη δουλειά μου στη μέση…»
Το κουδούνι χτύπησε, είχε φτάσει η τελευταία ώρα που αναλάμβανα διδασκαλία.
Ήμουν άκρως τρομοκρατημένος για το τι θα επακολουθούσε.
Η Ηρώ με είχε στο χέρι, ή καλύτερα μέσα στο παπούτσι της, το ένιωθα.
Τελικά το αποφάσισα.
Θα τους έδιωχνα σπίτι τους.
Μπήκα στην τάξη.
«Δεν θα γίνει μάθημα , μπορείτε να πάτε σπίτια σας» είπα με σοβαρό ύφος στους μαθητές.
Σε δευτερόλεπτα και μέσα σε οχλοβοή η τάξη εκκενώθηκε.
Με μία δεύτερη ματιά παρατήρησα πως … σχεδόν εκκενώθηκε…
Η Ηρώ συνέχιζε να κάθετε στο θρανίο της κάνοντας dangling.
Κοιταχτήκαμε.
Με το δάκτυλο του χεριού της μου έκανε νόημα να πλησιάσω κοντά της.
Κοίταξα έξω από την πόρτα στο διάδρομο, και αφού βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε ψυχή, την έκλεισα και την πλησίασα.
«Δεν παίζετε τίμια Κε Λυκειάρχη…» μου είπε με σοβαρό ύφος και αργή σταθερή φωνή.
Ξεροκάταπια.
«Γιατί; Θέλετε να με κάνετε να θυμώσω;;;;»
Ξεροκάταπια ξανά και απάντησα: «Ό… όχι….»
«ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ;;;;;;!!!!!!!» μου φώναξε και αντήχησε η φωνή της στην άδεια αίθουσα.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, κοκκίνισα, κατέβασα το κεφάλι μου ασυναίσθητα και ένιωσα σαν παιδί που έχει κάνει αταξία και το μαλώνουν.
Μετά η φωνή της μαλάκωσε, γλύκανε, και σηκώθηκε όρθια.
«Με εκθέσατε στην καθηγήτριά μου…και το δέχτηκα…. Και τώρα που το σωστό θα ήταν να πατσίσω μπρος στους συμμαθητές μου φερθήκατε τόσο άτιμα….Δεν νομίζετε πως πρέπει να πάτε να φωνάξετε τη φιλόλογο να έρθει εδώ;;; …»
«Ηρώ,… ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορώ να σε αφήσω να το κάνεις αυτό…Εδώ είναι η δουλειά μου…» απάντησα.
Πλέον είχε έρθει μπροστά μου και σιγά σιγά μου κατέβαζε το φερμουάρ του παντελονιού μου.
«Άντε, αργείς…» μου ψιθύρισε ακουμπώντας τα χειλάκια της στ αυτί μου και γλίστρησε το τρυφερό της χέρι μέσα γεμίζοντας χάδια το παλαμάρι μου και το πουτσοκέφαλό μου.
Λιώνοντας από καύλα, έφερα στο μυαλό μου την Ηρώ να με ταπεινώνει μπροστά σε μία άλλη γυναίκα, έστω κι αν αυτή ήταν η συνάδελφός μου και εν ριπή οφθαλμού έχυσα στην τρυφερή της παλάμη.
Εκείνη έβγαλε το χέρι της από το παντελόνι με κοίταξε λίγο στα μάτια, και μου έκανε νόημα να αρχίσω.
Έγλυφα από την παλάμη και τα δάκτυλά της τα υγρά μου και επεξεργαζόμουν αυτό που μου ζητούσε.
Η φιλόλογος με γούσταρε… και μπορεί από φάτσα να μην έλεγε τίποτα, αλλά από κορμί και πόδια, έσκιζε.
Όμως ήταν πολύ ριψοκίνδυνο κάτι τέτοιο…
Βυθισμένος μέσα στις σκέψεις μου δεν είχα συνειδητοποιήσει πως το χέρι της είχε καθαρίσει , και συνέχισα να το γλύφω ενώ στο μεταξύ ο πούτσο μου είχε ξεκαβλώσει και ηρεμήσει από την εκτόνωση.
Η Ηρώ , τράβηξε το χέρι της από το στόμα της και με ένα επιφώνημα «μπλιαχ!» και με γέλια, άρχισε να το σκουπίζει πάνω στο σακάκι μου από τα σάλια.
«Ηρώ, ξέχασε το, δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο…» της είπα.
Εκείνη, μονολογώντας «Και μου το’χε πει η μαμά πως οι άντρες ακούνε με τον πούτσο…» έσκυψε και έβγαλε το mule της και μου το έφερε στο πρόσωπό μου.
Ελάτε Κε Λυκειάρχη , πάρτε μία τζούρα …» μου είπε, έχωσε το εσωτερικό του στα ρουθούνια μου και ακούμπησε την άλλη της παλάμη πάνω στον ζαρωμένο μου πούτσο.
Η μυρωδιά χτύπησε σαν σφυρί τον εγκέφαλό μου και τον πούτσο μου που άρχισε να τινάζεται σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου και να μεγαλώνει ξανά πάνω στη ζεστή της, τρυφερή παλάμη.
«Και όταν τη φέρεις , θα γευτείς … και το real thing …» μου είπε κλείνοντας μου το μάτι και απομακρύνθηκε αφήνοντας με σε στάση προσοχής και με τη μαλαπέρδα μου ντούρα και πάλι να κοιτά το ταβάνι.
Πλέον κυβερνούσε ο πούτσος και με γοργό βήμα προχωρούσα προς το γραφείο καθηγητών για να προλάβω τη φιλόλογο.
Έφτασα στο γραφείο.
Εκείνη τη στιγμή ετοιμαζόταν να φύγει.
Κοντοστάθηκα και την κοίταξα προσεκτικά έτσι όπως ήταν γυρισμένη και μάζευε κάποια διαγωνίσματα για να τα βάλει στην τσάντα της.
Για πρώτη φορά είδα με άλλο μάτι τα δυνατά της καπούλια να διαγράφονται πεταχτά μέσα από τη μακριά και κακόγουστη αλλά στενή φούστα της.
Κα συνάδελφε, ελάτε παρακαλώ στην τάξη μου της είπα και πριν προλάβει να γυρίσει έφυγα τρέχοντας πίσω.
Κάτι πρέπει να μουρμούρισε αλλά δεν μπορούσα να το ακούσω.
Μπήκα ξανά μέσα στην τάξη.
Η Ηρώ τώρα, είχε αλλάξει θέση , καθόταν σταυροπόδι πάνω στην έδρα και έκανε dangling.
Μετά από λίγο μπήκε μέσα και η φιλόλογος.
Κοίταξε με έκπληξη την Ηρώ να κάθεται με αυθάδεια πάνω στην έδρα και μετά γύρισε και με κοίταξε με απορία που επέτρεπα να κάνει κάτι τόσο ανάρμοστο.
Δεν μίλησε κανένας μας.
Ξαφνικά ακούστηκε ένα κλάκ!
Το mule της Ηρούς είχε πέσει με κρότο στο πάτωμα και εκείνη είχε τεντώσει εμπρός το πόδι της και με έδειχνε με το μεγάλο της δάκτυλο.
Το νάιλον είχε τεντώσει σαν γέφυρα ανάμεσα στα ονειρικά της δάκτυλα και στη φτέρνα της.
«θέλετε να μυρίσετε Κε Λυκειάρχη;;…» είπε κοιτάζοντας με ειρωνικά και παίζοντας προκλητικά τα δάκτυλα.
Η φιλόλογος ούρλιαξε: «ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;;; ΤΙ ΑΙΣΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;;!!!»
Αυτή η ύστατη ταπείνωση με κράτησε σιωπηλό και άρχισα να βηματίζω κοντά της.
«ΤΑ ΘΕΛΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ‘ΠΑΘΕΣ ΚΑΛΛΙΓΑ!!!» φώναξε με ικανοποίηση η φιλόλογος πεπεισμένη την πλησιάζω για να της χώσω καμία σφαλιάρα.
Πλέον την είχα πλησιάσει τόσο που το τεντωμένο της πόδι ήταν στο ύψος της ζώνης μου.
Η καρδιά μου χτυπούσε σαν ταμπούρλο.
Το αίμα χτυπούσε με δύναμη στα μυνήγκια μου.
Πάλευα με τον εαυτό μου, αυτό που πήγαινα να κάνω ήταν καταστροφικό.
Έκανα μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αντισταθώ.
«Καλλιγά, κατέβα από την έδρα τώρα, γιατί….»
«Γιατί τι;;;» με έκοψε ειρωνικά και ανασήκωσε το πόδι της και έπαιξε τα δάκτυλα ακριβώς κάτω από τα ρουθούνια μου.
Αυτό ήταν.
Γράπωσα το πόδι της από τον αστράγαλο και κόλλησα τη μούρη μου στη νάιλον πατούσα της εισπνέοντας αχόρταγα τον αέρα που τη διαπερνούσε για να φτάσει στα ρουθούνια μου.
Ξαφνικά τίναξε το πόδι της και με απώθησε.
«Πιάσε το παπούτσι μου, πρέπει να φύγω…» είπε και πόζαρε την ποδάρα της για να της το φορέσω.
Έσκυψα, το σήκωσα και με τρεμάμενα χέρια της το φόρεσα.
Σηκώθηκε, πήρε την τσάντα της και κατευθυνόταν προς την πόρτα στην πόρτα, όταν ξαφνικά γύρισε , κοίταξε την εμβρόντητη φιλόλογο και κλείνοντάς της το μάτι της είπε: «βγάλε κάνα παπούτσι,σου εγκυώμαι ότι θα το διασκεδάσεις…»
Η Ηρώ βγήκε από την αίθουσα και η πόρτα κοπάνησε με δύναμη.
Γύρισα και έριξα μία κλεφτή ματιά στη φιλόλογο.
Είχε κάτσει σε μία καρέκλα, είχε βγάλει τα μυωπικά γυαλιά της και με το ένα της χέρι έτριβε τα μάτια της .
Μετά τα ξαναφόρεσε και με κοίταξε.
Δεν έβγαλα άχνα.
Ούτε και εκείνη.
Η αμηχανία ήταν έκδηλη και στους δυο μας.
Μετά από μερικές στιγμές σιωπής ξεκίνησα να φύγω.
«Αργύρη…» μου φώναξε.
Γύρισα ψιλοξαφνιασμένος.
Μέχρι σήμερα δεν τολμούσε όχι να με φωνάξει με το μικρό μου, μα ούτε και να με κοιτάξει καλά-καλά στα μάτια.
Τι να της έλεγα όμως… Πριν από λίγο αυτοξεφτιλιζόμουν ρουφώντας το άρωμα των πελμάτων του απίστευτου πορνιδίου μπροστά της, και τώρα ήθελα να επαναφέρω το κύρος μου στα μάτια της;
«Σου αρέσει να σε ξεφτιλίζει μια γυναίκα;» με ρώτησε με σοβαρό ύφος ξαναβγάζοντας τα γυαλιά της.
Ένα φετίχ έχω με τα γυναικεία πέλματα! Πως τολμάς και λες πως θέλω να με ξεφτιλίζουν;;;!!! Φώναξα αγριεμένος.
«Δήμητρα με λένε…γιατί δεν με λες με τ’ όνομά μου;» πρόσθεσε και ανασηκώνοντας τη φούστα της κάθισε πάνω στην έδρα εκεί που λίγα λεπτά πριν καθόταν η Ηρώ.
Δεν μας παρατάς λέω γω;;; Φώναξα και έπιασα το σακάκι μου και πήγα να το φορέσω για να την κάνω.
«Συγνώμη… Έχεις δίκιο Αργύρη… δεν είναι κακό να έχεις ένα φετίχ για ένα σημείο του γυναικείου σώματος… ασφαλώς και δεν θες να σε ξεφτιλίζουν…» είπε σκύβοντας και βγάζοντας το ένα της παπούτσι.
Με την άκρη του ματιού μου κοίταξα το πόδι της.
«Θέλεις να το φιλήσεις;» μου είπε τεντώνοντας ψηλά το πόδι και παίζοντας τα δάκτυλα σαν να ήθελε να τα ξεμουδιάσει.
Κοντοστάθηκα.
Η πατούσα της ήταν πελώρια φαρδιά γεμάτη ζάρες και έπαιζε μπροστά μου με τρομερή ευλυγισία.
«Έλα λοιπόν…» μου είπε χαμογελώντας και ανασηκώνοντας περισσότερο τη φούστα της.
Είχα εντυπωσιαστεί από το πόδι της αλλά δεν ήμουν ερεθισμένος.
Μου ήταν πολύ δύσκολο να την δω σαν αφέντρα.
Είχε και αυτή τη φάτσα της ανέραστης γεροντοκόρης που μόνο που την κοίταζα ξενέρωνα.
Δε γαμιέται… σκέφτηκα, ένα ακόμη ποδαράκι. Ας το δοκιμάσουμε.
«Άντε να σου κάνω τη χάρη,» είπα και την πλησίασα.
Ακούμπησα διστακτικά τη μύτη μου κάτω από το μεγάλο της δάκτυλο.
Μια υπέροχη μυρωδιά, πολύ πιο έντονη και λαχταριστή από της Ηρούς, χτύπησε τα ρουθούνια μου.
Ο πούτσος μου τινάχτηκε.
Άνοιξα το στόμα μου χωρίς σκέψη για να το ρουφήξω.
«Άσε καλύτερα…σήμερα είχα τέσσερις ώρες μάθημα και με έφαγε η ορθοστασία… μάλλον θα μυρίζει …» είπε και χαμογελώντας υποχθόνια τράβηξε μακριά μου το πόδι της.
«Όχι δεν πειράζει!» μου ξέφυγε.
«Δηλαδή σου αρέσει η ποδαρίλα;» με ρώτησε σηκώνοντας το φρύδι της.
Όχι!… απάντησα με ταχυκαρδία. Δεν μου μυρίζουν ,… πρόσθεσα για να τα μπαλώσω και πλησίασα περισσότερο εκεί που το είχε μαζέψει.
Εκείνη, βάζοντας την παλάμη της στο μέτωπό μου, με φρέναρε και βάζοντας το γυμνό της πόδι οκλαδόν κάτω από το άλλο μου είπε:
«Κάνεις λάθος, τα πέλματά μου μυρίζουν, φοράω αυτό το καλσόν από τη Δευτέρα , και τα παπούτσια μου είναι παλιά. Δεν είναι σωστό, δεν αισθάνομαι άνετα…»
Ήμουν στα γόνατα μπροστά της , και χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει ήμουν απίστευτα ερεθισμένος από την άρνησή της.
«Σου είπα δεν μυρίζει, άσε με να το φιλήσω,…» της είπα όσο πιο άνετα και αδιάφορα μπορούσα.
Όμως η έξαψη με είχε κυριαρχήσει και η κατάστασή μου έκανε κρα.
Εκείνη έφερε το πόδι της στη μύτη της και παίρνοντας ένα μορφασμό αηδίας γύρισε και μου είπε:
«Μόνο αν παραδεχτείς πως είσαι βρομιάρης και σου αρέσει να τα μυρίζεις θα σε αφήσω…»
Μετά ακούμπησε τις γάμπες της στον ώμο μου και άρχισε να τρίβει πότε το κουντεπιέ του γυμνού της ποδιού και πότε το άλλο με το παπούτσι πάνω από το σβέρκο μου στα μαλλιά μου.
Η φούστα της είχε ανοίξει και έβλεπα το μαύρο κυλοτάκι της που διαγραφόταν έντονα κάτω από το καλσόν.
Γύρισα και την κοίταξα στα μάτια.
Το απολάμβανε.
Πλέον έλιωνα από καύλα.
«…Είμαι βρομιάρης…» ξεστόμισα.
Με κοίταξε γεμάτη ικανοποίηση αλλά συνέχισε να έχει τα πόδια της στους ώμους μου.
«Παρακάλεσε με.»
…Σε παρακαλώ, άσε με να σου φιλήσω την πατούσα… είπα.
«Με πιο πολύ πάθος…»
«ΕΙΜΑΙ ΒΡΟΜΙΑΡΗΣ!»
«Και τι θες;»
«ΝΑ ΣΟΥ ΓΛΥΨΩ ΤΑ ΠΕΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΡΟΥΦΗΞΩ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑ!»
«Και τι άλλο;»με ρώτησε και κατεβάζοντας το πόδι με το παπούτσι πάτησε με δύναμη τον ατσάλινο πούτσο μου με το τακούνι της.
«Αααααα…….» αναστέναξα σαν παρθενίτσα.
«ΤΙ ΑΛΛΟ;;;!!!» φώναξε και μου άστραψε ένα δυνατό σκαμπίλι Συνεχίζοντας να τρίβει με δύναμη τη σόλα της πάνω στον καβάλο μου.
«Αααα…. Ότι θέλεις εσύ Δήμητρα!….»
Εκείνη δεν απάντησε, χαμογέλασε με ικανοποίηση και ακούμπησε την πατούσα της πάνω στη μούρη μου.
Άρχισα να μυρίζω και να φιλάω κάθε σπιθαμή του.
Η γλώσσα μου ακούμπησε το αλμυρό της πέλμα και ταξιδεύοντας αδιάκοπα και ακούραστα μούσκευε το νάιλον που το τύλιγε.
«Σου αρέσω;» ρώτησε σφίγκοντας τα χείλη της..
Ναιαιαια… πολύ!!!!…… βόγκηξα
«Μου ζητάς να κάνουμε σχέση;» μου είπε χαϊδεύοντας με την παλάμη της το λαιμό μου και το μάγουλό μου.
Έλειωνα.
Ναι!!!!!!!…
Ήμουν έτοιμος να τελειώσω όταν απότομα σταμάτησε και τράβηξε τα πόδια της από πάνω μου.
«Και η Καλλιγά;» με ρώτησε σμίγοντας τα φρύδια της.
Τι η Καλλιγά;;; απάντησα.
«Προηγουμένως ήσουν στα πόδια της… Δεν ξέρω… είμαι πολύ επιφυλακτική…»
Τέλος η Καλλιγά! Θα την αποβάλω αν ξανά τολμήσει να κάνει οτιδήποτε άπρεπο ! φώναξα με σθένος.
«Πείσε με!» μου είπε αυστηρά.
Πως;… της είπα γεμάτος απορία.
Τράβηξε τα πόδια της από την πλάτη μου, φόρεσε το παπούτσι της σηκώθηκε όρθια .
«Αύριο αγάπη μου, αύριο θα μου το αποδείξεις…έλα τώρα , δώσε μου ένα φιλί γιατί πρέπει να φύγω …» απάντησε και με το δείκτη της μου έδειξε χαμηλά στα παπούτσια της.
Γονάτισα και άρχισα να φιλάω και να γλύφω τα παπούτσια της.
Εκείνη, έβαλε την τσάντα της στον ώμο της και έφυγε αφήνοντάς με στα γόνατα και τη γλώσσα να κρεέμεται να την κοιτάω να απομακρύνεται λικνίζοντας τον τουρλωτό κώλο της λες και ήταν η Ναόμι σε πασαρέλα…
Η πόρτα της αίθουσας χτύπησε δυνατά ακόμα μία φορά.
Έπρεπε να λυτρωθώ επειγόντως από το υπέροχα σκληρό μου μαρτύριο.
Έτσι γονατιστός όπως ήμουν, έβγαλα το παλαμάρι μου, το άρπαξα γερά και έφερα στο μυαλό μου την καινούργια μου εξουσιάστρια και πρώην μπάζο, τη φιλόλογο Δήμητρα.
Δεν χρειάστηκαν παρά καμία δεκαριά χτυπήματα και ένας ποταμός λάβας ξεχύθηκε στο πάτωμα…
Μαλάκας με πτυχίο σκέφτηκα ενώ έκλεινα το παντελόνι μου και προσπαθούσα να συμμαζευτώ….
Τρίτη και τελευταία μέρα-Η ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ-
Το πρωί, μπήκα αγουροξυπνημένος .
Περνώντας έξω από όλες τις τάξεις άκουγα οχλοβοή και χάος.
Τι σκατά είχε γίνει; Και τι έκαναν όλοι οι καθηγητές και άφησαν το Λύκειο μου να μεταμορφωθεί σε κωλοχανείο;;
Στην αρχή σκέφτηκα να μπω μέσα στις τάξεις για να επαναφέρω το νόμο.
Όμως στο μυαλό μου ήρθε η Καλλιγά και το πόσο επικίνδυνη θα ήταν μία τέτοια ενέργεια από μέρους μου.
Μπήκα στο γραφείο καθηγητών.
Λογικά δεν θα ήταν μέσα κανένας καθηγητής μιας και είχε περάσει ήδη ένα τέταρτο από τότε που χτύπησε το κουδούνι για την πρώτη ώρα.
Όμως ήταν όλοι μαζεμένοι αραχτοί με τα πόδια πάνω στα γραφεία σαν καουμπόηδες, κάπνιζαν , έπιναν τα καφεδάκια τους και γελούσαν.
Με το που με είδαν να μπαίνω μέσα σηκώθηκαν και άρχισαν να με καλοσορίζουν και να μου δίνουν συγχαρητήρια όλοι.
Όλοι;… σχεδόν όλοι….
Η Δήμητρα η φιλόλογος ήταν ακόμα καθισμένη με τα πόδια της γυμνά σταυρωμένα πάνω στο γραφείο.
Την κοίταξα προσεκτικά.
Ήταν εντελώς διαφορετική.
Τόσο ριζικά διαφορετική…
Τα μαλλιά της ήταν λυμένα από τον κότσο που συνήθιζε να τα κρατάει.
Δεν φορούσε γυαλιά.
Τα μάτια της και τα χείλη της ήταν έντονα βαμμένα και έδιναν στη μορφή της μία απίστευτα λάγνα και σέξι εμφάνιση.
Πιο κάτω, φορούσε ένα βαθύ ντεκολτέ που αποκάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος ενός ζευγαριού από τις πιο σέξι μπάλες που είχα δει ποτέ στη ζωή μου.
Τα πόδια της κάλυπτε μία εφαρμοστή ως το γόνατο φούστα.
Οι καμπυλωτές γάμπες της ξεχώριζαν και γράμμωναν έτσι όπως ήταν ακουμπισμένες στο γραφείο και χαϊδεύοντας από ένα αραχνοΰφαντο μαύρο νάιλον με έντονη λεπτή ραφή από πίσω, που τόνιζε ονειρικά όλη τη διαδρομή των θεσπέσιων ποδιών της.
Και το κερασάκι στην τούρτα: κάτω από τους απίστευτους λεπτούς αστραγάλους της, ένα ζευγάρι λεπτά και μυτερά κατάμαυρα 10ποντα mules με αστραφτερά τακούνια στιλέτο, που μόλις και μετά βίας έκρυβαν τα ακροδάκτυλά της…
Πριν προλάβω να συνέλθω, ο μαθηματικός μου έσφιξε θερμά το χέρι και αγκαλιάζοντας με μου είπε: «Κε Λυκειάρχη, η ώρα η καλή!»
Είχα μείνει να τους κοιτάω όλους σαν ούφο.
«Μπουλάκο μου άργησες!!» είπε ξαφνικά και δυνατά η Δήμητρα.
Μπουλάκο;;; Τι έλεγε μπρος σε όλους;;
Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς παιζόταν, εκείνη σηκώθηκε, μου έσκασε ένα φιλί στο μέτωπο που άφησε μία τεράστια στάμπα από κοκκινάδι στο κούτελό μου και μου ψιθύρισε στ αυτί: «…αν βγάλεις την παραμικρή αντίρρηση σε αυτά που θα πω, θα σε κάνω ρεζίλι εδώ και τώρα σε όλους…καταλαβαινόμαστε;;;;…»
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
Μετά, γυρίζοντας στους υπόλοιπους Καθηγητές είπε :
«Μπουλάκο μου, δεν μπορούσαμε να το κρατήσουμε άλλο μυστικό από τους συναδέλφους μας…Τους είπα για τη σχέση μας και για την πρόταση γάμου που μου έκανες χθες το απόγευμα γονατίζοντας στα πόδια μου με τόσο ρομαντισμό…»
…………………..!!!!!!!.
Εκείνη, στη συνέχεια χτυπώντας τα χέρια της άρχισε να φωνάζει: «Έλα! Όλοι στις τάξεις σας τώρα! Ας αρχίσει
Από τον VSL
Δέκα μέρες αποβολή για την εμφάνισή σου, δέκα για την συμπεριφορά σου Καλλιγά!
Η δεκαωκτάρα όμορφη έφηβη στεκόταν απέναντί μου ντυμένη gothic και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της μιας και ήξερε ότι θα ξανά έχανε για τρίτη φορά τη χρονιά της με αυτήν την αποβολή που της έριχνα.
Την επόμενη μέρα, μισή ώρα μετά το σχόλασμα ήμουν ο μόνος όχι μόνο στο γραφείο των καθηγητών , μα και σ’ ολόκληρο το κτήριο και ακόμη είχα πάρα πολύ δουλειά.
Το σχολείο που με είχαν μεταθέσει με δυσμενή ήταν σε μια από τις χειρότερες συνοικίες της δυτικής Αττικής, πραγματικό κωλοχανείο.
Η πόρτα του γραφείου μου χτύπησε.
Μπρος! Φώναξα συνεχίζοντας να είμαι σκυμμένος στη χαρτούρα μου.
Σήκωσα το κεφάλι μου.
Μπροστά μου στεκόταν μια γυναίκα γύρω στα 40 γύρω στο 1,70.
Ήταν εκπληκτικά όμορφη στο πρόσωπο.
Ίσιο πλατινέ μαλλί με το μέτωπο να σκεπάζεται από φράντζα, πιο σκούρο φρύδι και κατακόκκινα βαμμένα καλοσχηματισμένα χείλια.
Το ντύσιμό της ήταν εντελώς πρόστυχο.
Up μπουστάκι που μετά βίας έκρυβε τις ρόγες από τα τεράστια στήθη της, λεπτή μέση , μίνι δερμάτινη φούστα , μαύρες δικτυωτές κάλτσες που τόνιζαν τα καλλίγραμμα μακριά πόδια της που τελείωναν σε ένα ζευγάρι μυτερές γόβες με δεκάποντο μεταλλικό τακούνι και έκρυβαν μόνο τα δάκτυλα και τις φτέρνες.
«Κυρ καθηγητά χαίρετε, είμαι η μάνα της Καλλιγά…»
μου είπε μασώντας τσίχλα.
Αααα… μάλιστα….Παρακαλώ καθίστε,… της είπα δείχνοντάς της μία καρέκλα απέναντί από το γραφείο μου.
Καθώς καθόταν θαύμασα με μία κλεφτή ματιά τον σφικτό και πεταχτό ολοστρόγγυλο κώλο της και τα φανταστικά γραμμωμένα της πόδια σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια να μπαίνουν σε θέση σταυροπόδι.
Σας κάλεσα εδώ όπως καταλαβαίνετε , για την Ηρώ…
«Αχ, Κυρ καθηγητά, μην την διώξετε και ξαναμείνει στον τόπο…»
Η κόρη σας είναι προκλητική δεν διαβάζει και το χειρότερο είναι πως δεν αφήνει τους καθηγητές της να κάνουν μάθημα…
Δεν σας φώναξα εδώ γιατί θέλω να ανακαλέσω την αποβολή, αλλά για να πάρετε μέτρα και εσείς απέναντί της…Νομίζω ότι έχετε μεγάλη ευθύνη για τη μέχρι τώρα διαμόρφωση της προσωπικότητάς της… της είπα αυστηρά κοιτάζοντάς την ελαφρώς υποτιμητικά.
Είχε έρθει σε δύσκολη θέση.
Μου θύμιζε την κόρη της όταν την τιμωρούσα.
Είχε κατεβάσει τα πόδια της και χτυπούσε νευρικά τα τακούνια στο πάτωμα από αμηχανία.
«Σε παρακαλώ Κυρ καθηγητά, μην την τιμωρήσεις, εσύ πούσαι τόσο τρανός και μορφωμένος, δείξε λίγο λύπηση…» μου είπε χαμογελόντας.
«Δεν έχει πατέρα, και λείπω όλη μέρα απ το σπίτι για να μην της λείψει τίποτα…»
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα….αν της χαριστώ, η κατάσταση θα φύγει απ τα χέρια μας εντελώς… ξέρετε τι έπιασα την κόρη σας να κάνει σε ένα αγόρι του γυμνασίου στις τουαλέτες των αγοριών;;; της είπα αυστηρά.
Το βλέμμα της άστραψε και με ορθάνοικτα μάτια από αγωνία μου με ρώτησε : «μη μου πείτε ότι γαμήθηκε;;;!!! θα την κρεμάσω ανάποδα τη σιχαμένη!!»
Κάτι χειρότερο κυρία Καλλιγά…. Τον έγδυσε από τη μέση και κάτω, και του πήρε τα ρούχα και έφυγε αφήνοντας τον εκεί 3 ώρες…Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είμαι τόσο ενοχλημένος;;; Το παιδί σας είναι πολύ σκληρό…. Και πλέον είναι 18ωκτό, έχει γίνει γυναίκα, δεν επιτρέπεται να βγάζει τόση κακία και σκληρότητα σε ένα αγόρι που μάλιστα είναι 5 χρόνια μικρότερο εκμεταλλευόμενη την ωραία της εμφάνιση…
Το πρόσωπο της Καλλιγά ηρέμισε.
«Είπα και εγώ…» μονολόγησε και ξανακάθισε σταυροπόδι.
Τι θέλετε να πείτε; Δεν σας προβληματίζει η απαράδεκτη συμπεριφορά της;
Της είπα με έκπληξη για τη στάση της.
Γύρισε και με κοίταξε στα μάτια.
«Καθηγητά, επειδή έχω αφήσει τη δουλειά μου πίσω για να έρθω εδώ, θα μπω κατευθείαν στην ταμπακέρα.»
Σηκώθηκε και αργά αργά βημάτισε προς το γραφείο μου ανοίγοντας την τσάντα της.
Έβγαλε από μέσα μία δεσμίδα 20ευρα τυλιγμένα με μία κορδέλα τραπέζης που έγραφε 1000 ευρώ.
«Δικά σου αν της την χαρίσεις Καθηγητά!» είπε και μου τα πέταξε στο γραφείο.
Έμεινα αμίλητος κοιτάζοντάς τα.
Τα είχα τρομερή ανάγκη.
Α… αυτά είναι πολλά χρήματα Κα Καλλιγά… τι δουλειά κάνετε; Είστε Ιερόδουλος; Ρώτησα.
«Δεν πρέπει να φάει αποβολή, γιατί θα την έχω στο σπίτι , και δεν θα μπορώ να δουλέψω…»απάντησε με σοβαρό ύφος.
Προσπαθείς να με δωροδοκήσεις; Είπα σμίγοντας τα φρίδια μου με στόχο να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ αν υπήρχε πιθανότητα να μπλέξω αν τα δεχτώ.
«Άντε καθηγητάκο, σε τρώει η χούφτα σου το ξέρω, τσάκω τα ντε…» μου είπε ειρωνικά μόλις είδε το κομπλάρισμά μου.
Τα λόγια της με συνέφεραν αμέσως.
Ήταν προφανές πως η μουνάρα πουτάνα ήταν κολοπετσωμένη και αδίστακτη.
Άκου να σου πω ρε βιζιτού, πάρε τα λεφτά και την κόρη σου και μην ξαναπατήσεις ποτέ στο σχολείο μου ξανά! Ούρλιαξα έξαλος.
Μετά γύρισα και της τα πέταξα στα πόδια πολύ εκνευρισμένος.
Σηκώθηκε έσκυψε και μάζεψε τα λεφτά.
«Πάρτα ρε λιγούρη,… θα φύγω…» μου είπε ανεμίζοντάς τα στο πρόσωπό μου.
ΈΞΩ!!!!!!! Φώναξα και σηκώθηκα και την έσπρωξα δυνατά προς την πόρτα.
Έχασε την ισορροπία της παραπάτησε της βγήκε η μία γόβα και έπεσε.
Συνήλθα μετανιώνοντας για τη βιαιοπραγία που της είχα μόλις ασκήσει.
Πλησίασα να τη βοηθήσω να σηκωθεί και είδα από κοντά την υπέροχη πατούσα της μέσα στο Δίκτυ έτσι όπως ήταν μπρούμυτα.
Έσκυψα και μια μυρωδιά χτύπησε τα ρουθούνια μου , κάνοντας τον πούτσο μου να πεταρίσει μέσα από το παντελόνι μου.
Της άπλωσα το χέρι μου για να τη βοηθήσω να σηκωθεί ζητώντας της συγνώμη.
Όμως εκείνη γύρισε απότομα και μου έχωσε μία δυνατή κλωτσιά στ αρχίδια με το κουντεπιέ της.
Δίπλωσα από τον πόνο.
Εκείνη σηκώθηκε μπροστά μου έτσι όπως ήμουν γονατισμένος και σφάδαζα.
«Μη σώσεις ποτέ σου! Και έτσι για να το ξέρεις, έχω λεφτά όχι από βίζιτες, μα από κάτι τιποτένιους τρανούς άντρες σαν και σένα που με πληρώνουν για να τους ξεφτιλίζω!»
Χριστέ μου! Η τύπισσα ήταν αφέντρα … , σαν κι αυτές που καταθέτω το μισθό μου για 45 λεπτά ηδονής στο τέλος κάθε μήνα….
Μια δυνατή κλοτσιά με το γυμνό της κουντεπιέ, αυτή τη φορά στα μούτρα που παραλίγο να με αφήσει ανάσκελα αναίσθητο.
«Και ξέρεις τι μου ζητάνε περισσότερο απ όλα οι όμοιοί σου;;;» μου είπε χαμογελώντας και ανασηκώνοντας το πέλμα της πάνω από το τσαλακωμένο μου πρόσωπο.
Η γλυκιά μυρωδιά της καμπυλωτής πατούσας της χτυπούσε σαν φάρμακο το μυαλό μου αφαιρώντας σταδιακά τον πόνο και μετατρέποντάς τον σε καύλα.
«Αυτό…» είπε ακουμπώντας το πέλμα της στη μούρη μου άρχισε να την τρίβει.
«Μυρίζει ωραία;» ειρωνευόταν συνεχίζοντας να το τρίβει στη μούρη μου.
Μέσα σε δευτερόλεπτα ο πόνος είχε εξαφανιστεί αλλά συνέχισα να παίρνω μορφασμούς πόνου για να μην καταλάβει τίποτα.
Όμως μέσα στην υπέρτατη λαγνεία μου δεν σκέφτηκα δύο πράγματα:
Πρώτον πως δεν έκανα την παραμικρή κίνηση για να στρέψω αλλού τη μούρη μου, και δεύτερον και τραγικότερο ότι φορούσα υφασμάτινο φαρδύ παντελόνι και ακόμα πιο φαρδύ μποξεράκι.
Το ύφασμα στο ύψος του καβάλου μου είχε γίνει σηκώνεται σαν αντίσκηνο πράγμα που για τα καλυμμένα από τη γλυκιά της πατουσάρα μάτια μου δεν ήταν ορατό, όμως για τα δικά της….
«ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!» φώναξε εκείνη με τρελό ενθουσιασμό σα να είχε κερδίσει το joker.
Εκείνη τη στιγμή, η πόρτα του γραφείου μου άνοιξε.
«Μαμά, τι κάνει ξαπλωμένος εκεί ο κύριος καθηγητής;»
Η Κα Καλλιγά τράβηξε απότομα την πατούσα της από το πρόσωπό μου και φόρεσε τη γόβα της.
Τινάχτηκα όρθιος ξεσκονίστηκα όσο μπορούσα και μάταια προσπάθησα να νοικοκυρέψω το παλούκι μου σε θέση που δεν θα έδινε στόχο.
Γύρισε , με κοίταξε και μου είπε με ένα άκρως ανησυχητικό χαμόγελο: «Δεν σου ζητάω τίποτα για την Ηρώ… Νομίζω ότι είναι μεγάλη κοπέλα να τα κανονίσει μοναχή της για την αποβολή…»
Μετά πήρε την τσάντα της , έβαλε μέσα το ‘τούβλο’ και γυρνώντας προς την κόρη της, είπε σε πολύ σοβαρό ύφος:
«Ο Κος καθηγητάς, μου είπε πως είσαι τεμπέλα και είπε πως αν δεν στρώσεις, τα απογεύματα μετά το σχολείο θα αρχίσεις να δουλεύεις μαζί μου. Συμφωνάω κάργα μαζί του. Είσαι κοτζάμ γαϊδάρα και πρέπει να αρχίσεις να βγάζεις και συ κάνα φράγκο. Εξήγησα στον Κο Καθηγητά και θα σου μάθει τη δουλειά που κάνω γιατί είναι έξυπνος, τρανός και μορφωμένος και τα ξέρει όλα. Θα σε κάνει χρήσιμη και όχι ξύλο απελέκητο….Σε ένα πεντάλεπτο να είσαι σπίτι …»
«Μα μαμά έχω ραντεβού με τις φίλες μου για να πάμε έξω….»
«Είπα και τελείωσα! Ο Κος Καθηγητάς θα αποφασίσει για σένα. Και να ξέρεις ότι τέρμα το όξω και τα χαρτζιλικόματα από μένα άμα φας αποβολή»
Μετά πέρασε την τσάντα της στον ώμο, και λικνίζοντας τους γοφούς της έφυγε από το γραφείο…
Μείναμε οι δυο μας να κοιτιόμαστε αμήχανα.
Μετά από λίγο εκείνη σμίγοντας θυμωμένη τα φρύδια της, μου είπε: «Γιατί είπες στη μάνα μου να δουλέψω; Δεν φτάνει που με έχει υποχρεώσει να έρχομαι στο λύκειο, τώρα θα πρέπει και να δουλέψω;;; Εγώ δεν έχω καμία διάθεση να γίνω φυσιοθεραπεύτρια! Ακύρωσέ μου την αποβολή που μου έριξες»
Δεν απάντησα.
Στο μεταξύ, ο πούτσος μου είχε ηρεμήσει.
Ξαφνικά η όψη της άλλαξε, ηρέμησε.
Μου γύρισε την πλάτη και προχώρησε αργά προς το γραφείο μου.
«Ηρώ , φύγε απ το γραφείο μου, δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη….» είπα επιστρατεύοντας την ηρεμία και την αυστηρότητα του λυκειάρχη που μου είχε απομείνει από το ρεζίλεμα που είχα υποστεί από τη μάνα της μπρος στα μάτια της..
«Γιατί σου αρέσει να γλύφεις γυναικείες πατούσες Κε Καθηγητά;» με ρώτησε με σοβαρό ύφος.
ΕΞΩ ΑΠ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ!!! ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΔΙΑΝΝΟΗΘΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ, ΓΙΑΤΙ!!…
Εκείνη με ένα σάλτο κάθισε πάνω στο γραφείο μου ,άναψε ένα τσιγάρο με θράσος και άρχισε να ανεβοκατεβάζει αργά το φερμουάρ που είχε στο πλάι το μποτάκι .
«Το μποτίνι… με χτυπάει…» είπε και συνέχισε: «θες να με βοηθήσεις να το βγάλω;»
Κοντοστάθηκα. Το μυτερό ψηλοτάκουνο κατάμαυρο μποτάκι γυάλιζε μπροστά στα μάτια μου και ο ήχος του φερμουάρ τρυπούσε τα αυτιά μου.
Έκανα μισό βήμα μπροστά προς το μέρος της .
Ανασήκωσε ελαφρά το πόδι ανάμεσα στα δικά μου.
Έτριψε το κουντεπιέ της και η μύτη της μπότας διέσχισε την κολοχαράδρα μου.
Σε δευτερόλεπτα το παντελόνι μου ήταν πάλι αντίσκηνο.
Τότε, με ένα απότομο σάλτο κατέβηκε από το γραφείο, πέταξε μπροστά στα πόδια μου το αναμμένο τσιγάρο, λέγοντάς μου: «Τα λέμε αύριο στην τάξη, φεύγω να πω στη μαμά τα ευχάριστα νέα….»
Εκείνο το απόγευμα έκανα μία ώρα να συνέλθω.
Πήγα σπίτι και δεν έκλεισα μάτι σκεπτόμενος το τι θα επακολουθούσε την επόμενη μέρα αν δεχόμουν την Ηρώ πίσω στο σχολείο.
Θα ήταν καταστροφικό.
Έτσι πήρα τις αποφάσεις μου.
Θα την περίμενα στην πύλη του λυκείου και θα την έδιωχνα.
Στο κάτω-κάτω, αν εξαιρέσεις το ότι αν ήθελε μερικές ώρες πριν θα μπορούσε να με κάνει να σέρνομαι σαν το σκουλήκι στα πόδια της εκλιπαρώντας την να με ταπεινώσει, δεν της υποσχέθηκα τίποτα για άρση τιμωρίας…
Το επόμενο πρωινό ήμουν στην πύλη μισή ώρα πριν την προσευχή.
Οι πρώτοι μαθητές κατέφθαναν και με καλημέριζαν.
Η μισή ώρα πέρασε και εκείνη δεν είχε φανεί.
Ανακουφισμένος ξεφύσηξα και κατευθύνθηκα στο προαύλιο.
Ο εθνικός ύμνος έπαιξε και εξελίχθηκε η γνωστή διαδικασία.
Ένας μαθητής να ανέβει να πει την προσευχή, καμία ανταπόκριση, και πάνω που ετοιμαζόμουν να φωνάξω την απουσιολόγο, …
«Εγώ Κε Λυκιάρχα…» ακούστηκε μία γυναικεία φωνή.
Γύρισα το βλέμμα μου.
Οι μαθητές παραμέρισαν και ανάμεσά τους βημάτισε προς το μέρος που ήμασταν οι καθηγητές η Ηρώ…
Κοίταξα καλύτερα.
Ήταν εντελώς διαφορετική, από την κορφή ως τα νύχια.
Είχε τα μαλλιά της πιασμένα σε ένα ψηλό κότσο.
Το πρόσωπό της ήταν πολύ ελαφριά βαμμένο , καμία σχέση με το γότθικ βαρύ βάψιμο που είχε συνήθως.
Τα καλοσχηματισμένα βαμμένα μαύρα χείλια της τώρα είχαν μία ροδοκόκκινη απόχρωση και η γαλλική της μυτούλα δεν είχε πλέον κανένα χαλκά περασμένο.
Πιο κάτω, τα κατάμαυρα χοντροκομμένα της ρούχα είχαν αντικατασταθεί από μία ροζ εφαρμοστή κολεγιακή μπλούζα στην οποία τονίζονταν αυθάδικα τα σφικτά ολόστητα στήθη της που σκόπευαν τον ουρανό.
Τη δερμάτινη σούπερ μίνι φούστα της είχε αντικαταστήσει με μία υφασμάτινη κλαρωτή ως το γόνατο γαλάζια φουστίτσα και σε κάθε της βήμα ανέμιζε προκλητικά αποκαλύπτοντας μέρος των σμιλευτών καλλίγραμμων λαχταριστών μηρών της.
Φορούσε ένα λεπτό γυαλιστερό στο χρώμα του δέρματος καλσόν μέσα από το οποίο οι ονειρικές της γάμπες συσπούνταν και τόνιζαν τις καμπύλες τους σε κάθε της βήμα.
Και πιο κάτω… πιο κάτω η χαριστική βολή για τα ταλαίπωρα μάτια μου….
Δύο ροζ χαμηλοτάκουνα κομψά μιουλάκια, που άφηναν ακάλυπτα εκτός από τη φτέρνα και όλο το υπέροχο πεταχτό της κουντεπιέ και έκρυβαν μόνο τις άκρες των δακτύλων της.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το πόδι της τόσο γυμνό… Πάντα μέχρι τώρα φορούσε αυτά τα αρχαία σέξι μποτίνια.
Χριστέ μου, φορούσε πάνω από 40 νούμερο, και ήταν εκπληκτικά ερεθιστικά!
Από το πλάι και παρ όλο που το τακούνι ήταν χαμηλό (όχι πάνω από δέκα πόντους) έβλεπα μία καμάρα που άνετα χωρούσε όχι ο δικός μου καυλωμένος πούτσος, αλλά αλόγου.
Ήθελα να της πω να σηκωθεί να φύγει, αλλά ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις που να αρθρώσω λέξη.
Έφτασε κοντά μας .
Όλοι οι καθηγητές είχαν μείνει με ανοικτό το στόμα όχι προφανώς για τους δικούς μου κύριους λόγους, μα γιατί πολύ απλά ήταν τόσο διαφορετική, και τόσο μα τόσο … μουνάρα…
Ο δεύτερος σε αρχαιότητα καθηγητής μιας και εγώ ήμουν αμίλητος, της είπε:
«Μπα τι βλέπω; Έβαλες επιτέλους μυαλό Καλλιγά; Αποφάσισες να γίνεις άνθρωπος έστω και στο τέλος;»
Εκείνη σταύρωσε τα δάκτυλα των χεριών της, τέντωσε με νάζι τα χέρια της, χαμήλωσε ελαφρά το κεφάλι της, έβγαλε το δεξί της πόδι από το ροζ mule, το ακούμπησε το πέλμα στη στρογγυλή γάμπα του δεξιού της ποδιού, και ανασήκωσε τις ματάρες της και με κοίταξε.
Μετά με ύφος Λολίτας που κάνει ναζάκια , χαμογελώντας μου και γέρνοντας το κεφάλι της στο πλάι, και γεμίζοντας τα αυτιά μου από τον ήχο που κάνει το νάιλον όταν τρίβεται με νάιλον, απάντησε:
«Ναι Κε καθηγητά, άλλαξα… και το οφείλω στην καλή μου τη μαμά, μα πιο πολύ στον κύριο Λυκειάρχη μας που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία…»
Τα γόνατά μου έτρεμαν και για καλή μου τύχη φορούσα σλιπάκι που περιόριζε το θηρίο…
Ο καθηγητής γύρισε και με κοίταξε με θαυμασμό και έκπληξη για τη μεταμόρφωση της οποίας πίστευε πως είχα επιτύχει σε αυτό το παλιοκόριτσο και στη συνέχεια γυρίζοντας το βλέμμα του σε αυτήν είπε: «Άντε σοβαρέψου και προχώρα …»
Εκείνη, ξανάβαλε το πόδι στο mule της και γυρίζοντας προς τους μαθητές άρχισε να λέει την προσευχή …
Αν είπε προσευχή, αν έβρισε, αν τραγούδησε Πέγκυ Ζήνα, δεν έχω ιδέα.
Ήμουν συνέχεια καρφωμένος στα προκλητικά πεταχτά της κωλομάγουλα και στα μακριά της πόδια με τα μάτια μου να κοντεύουν να βγουν και τα σάλια μου να τρέχουν…
Σε ένα τέταρτο όλοι οι μαθητές ήταν στις τάξεις τους και το μάθημα είχε αρχίσει.
Σήμερα δίδασκα επαγγελματικό προσανατολισμό την τελευταία ώρα στη θέση ενός συναδέλφου που ήταν άρρωστος.
Η ώρα περνούσε, είχα μείνει στο γραφείο των καθηγητών, και λόγω του φόρτου των διοικητικών του λυκείου είχα καταφέρει να την ξεχάσω και να ηρεμήσω, όταν μπήκε αλαφιασμένη η μεσήλικας γεροντοκόρη φιλόλογος…
Πρέπει να σας μιλήσω αμέσως Κε λυκειάρχη μου είπε με δάκρια στα μάτια και λυγμούς.
Σήκωσα από τα χαρτιά το κεφάλι μου και με ήρεμη φωνή της είπα:
Καθίστε , ηρεμήστε και πείτε μου τι συμβαίνει…
«Η Καλλιγά… κάνατε λάθος που τη δεχτήκατε πίσω… δεν είναι κορίτσι, είναι δαίμονας!!!» μου είπε με αναφιλητά.
«Τι έκανε η Καλλιγά;» Ρώτησα με περιέργεια.
«Και τι δεν έκανε!!» απάντησε η φιλόλογος και συμπλήρωσε:
«Ήρθε και κάθισε στο δεύτερο θρανίο μπροστά μου και όχι στο τελευταίο που καθόταν πάντα…»
Και γιατί είναι πρόβλημα αυτό; Ρώτησα με απορία.
«Μέχρις εδώ, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα…
Αφού κάθισε έβγαλε μια τσιχλόφουσκα και άρχισε να τη μασάει σαν την κατσίκα και να σκάει φούσκες με κρότο καθ’ όλη τη διάρκεια του μαθήματός μου…»
Καλά, γιατί δεν της είπατε να σταματήσει ; ρώτησα όχι από συμπόνια για τη φιλόλογο αλλά περισσότερο από περιέργεια.
«Της έκανα παρατήρηση να την πετάξει , και ξέρετε τι έκανε;;;»
Τι;
«Έβγαλε την τσίχλα με το αριστερό της χέρι και με το δεξί της έσφιξε τον Αργυρίου τον διπλανό της με δύναμη στη γεννητική του περιοχή λέγοντάς του να κάνει αααα… Εκείνος ούρλιαξε από τον πόνο και του έχωσε βαθιά στο στόμα την τσίχλα λέγοντάς του να την καταπιεί…»
Κ…και την κατάπιε;; ρώτησα νιώθοντας τον πούτσο μου να τινάζεται μέσα στο παντελόνι.
«Ναι! Και όταν της φώναξα τι πράγματα είναι αυτά, ξέρετε τι έκανε;;;»
……Με ανοικτό το στόμα κρεμόμουν απ’ τα χείλη της φιλολόγου. Η φιλόλογος, έσμιξε τα φρύδια της και συνέχισε:«Γύρισε και ειρωνικά του είπε βάζοντας το δείκτη της κάτω από το σαγόνι του και ανασηκώνοντας το κεφάλι του: ‘τι λέμε;’…. και ο Αργυρίου είπε άκουσον-άκουσον ‘ευχαριστώ Ηρώ!’ και μετά γύρισε και μου είπε: ‘βλέπετε, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα του αρέσουν οι τσίχλες,’ έβγαλε το χέρι της και τον χάιδεψε στο κεφάλι σαν σκυλάκι, και άρχισε να γελάει όλη η τάξη»
Μου είχε ήδη σηκωθεί , ήθελα σαν τρελός να συνεχίσει την αφήγησή της.
Και μετά; Τι κάνατε;;;
«Της είπα να βγει αμέσως από την τάξη μου, και … και ο Αργυρίου άρχισε να με παρακαλάει να μην την πετάξω έξω… καλά αυτή, ξέρω τι κουμάσι είναι, αλλά ο Αργυρίου; Ο καλύτερος μαθητής μου να τα κάνει πλακάκια μαζί της για να με τρελάνουν;;;»
Δεν υπήρχε αμφιβολία πως ο Αργυρίου ήταν «δικός μας…» πράγμα που αγνοούσε εντελώς η φιλόλογος.
Ασυναίσθητα, κάτω απ το γραφείο μου είχα αρχίσει να τρίβω τον πούτσο μου.
«Έδωσα τόπο στην οργή Κε Λυκειάρχη, και προσπάθησα να συνεχίσω το μάθημα, μα πλέον η τάξη ήταν υπό διάλυση…»
Φέρνοντας στο μυαλό μου το όλο σκηνικό, είχα μείνει αμίλητος και ερεθισμένος.
«Λοιπόν; Δεν θα κάνετε τίποτα;» είπε επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα.
Φέρτε μου εδώ τον Αργυρίου και την Καλλιγά… της απάντησα με αυστηρό ύφος.
Με ύφος δικαίωσης και ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της έφυγε απ το γραφείο.
Μετά από λίγο γύρισε μαζί τους.
Έστρεψα το βλέμμα μου στον Αργυρίου.«Αργυρίου! Δεν θα ξαναφάς τσίχλα στην τάξη ! Και μακριά από την Καλλιγά! Αν ξανακούσω τίποτα αλίμονό σου! Θα σου κόψω τα πόδια! Συνεννοηθήκαμε;;;»
«Μ…μάλιστα Κε Λυκειάρχη…» μου είπε με κατεβασμένο το κεφάλι εκείνος.
Η φιλόλογος παρακολουθούσε την επίδειξη του ανδρισμού μου και την είχε καταβρεί. Από την πρώτη μέρα που είχα έρθει στο Λύκειο, είχα καταλάβει πως της ήμουν ελκυστικός. Περίμενε με ανοικτό το στόμα να περιλάβω και την Καλλιγά.
«Χάσου απ’ τα μάτια μου !» του φώναξα και έφυγε τρέχοντας.
Και τώρα έρχονταν τα δύσκολα… Ο λαγός πιπέρι τρίβει… σκεφτόμουν ψάχνοντας να βρω πως θα τοποθετηθώ…
Γύρισα και την κοίταξα με το πιο αυστηρό μου ύφος.
Οι ματάρες της με κάρφωσαν και ένας κόμπος έπνιξε τα στήθη μου.
Ξεροκάταπια.
Σηκώθηκα και στάθηκα ανάμεσα τους με την πλάτη μου γυρισμένη στη φιλόλογο και μπροστά στη μαθήτρια και τέντωσα το ανάστημά μου με τέτοιο τρόπο που η καύλα μου διαγραφόταν καθαρά πάνω στο παντελόνι.
Ευχόμουν να το παρατηρίσει.
Οι προσευχές μου εισακούστηκαν , το βλέμμα της έπεσε εκεί.
«Όταν σου μιλάει ο Λυκιάρχης να τον κοιτάς στα μάτια!» φώναξα και σήκωσε το βλέμμα της.
Της έκλεισα το μάτι.
Εκείνη τράβηξε το ένα της πόδι έξω απ το παπούτσι και είπε ειρωνικά «με έχει χτυπήσει αυτό το παπούτσι...»
Το βλέμμα της παγερό σε αντίθεση με το δικό μου που έβγαζε απόγνωση.
Στο μεταξύ η φιλόλογος ερχόταν από το πλάι να παρακολουθήσει τη νουθέτηση της Καλλιγά.
Ξαφνικά η Ηρώ χαμογέλασε και μου είπε :»Μάλιστα Κε Λυκιάρχη είπε και η ποδάρα της ξαναπήκε στο mule της.
«Καλλιγά, θα τα πούμε μετά το σχόλασμα μια και καλή!
Φύγε τώρα!» φώναξα σαν κοκκόρι ελπίζοντας να μη θυμώσει.
Η μικρή έφυγε χωρίς να πει τίποτα.
Ξαναανάσανα.
Η φιλόλογος με κοίταξε με θαυμασμό , άνοιξε το στόμα της , μα πριν προλάβει να πει τίποτα, την έκοψα :
«Σας παρακαλώ Κα συνάδελφε, αφήστε με τώρα γιατί ασχολούμαι τόση ώρα με τις βλακείες των μαθητών και έχω αφήσει τη δουλειά μου στη μέση…»
Το κουδούνι χτύπησε, είχε φτάσει η τελευταία ώρα που αναλάμβανα διδασκαλία.
Ήμουν άκρως τρομοκρατημένος για το τι θα επακολουθούσε.
Η Ηρώ με είχε στο χέρι, ή καλύτερα μέσα στο παπούτσι της, το ένιωθα.
Τελικά το αποφάσισα.
Θα τους έδιωχνα σπίτι τους.
Μπήκα στην τάξη.
«Δεν θα γίνει μάθημα , μπορείτε να πάτε σπίτια σας» είπα με σοβαρό ύφος στους μαθητές.
Σε δευτερόλεπτα και μέσα σε οχλοβοή η τάξη εκκενώθηκε.
Με μία δεύτερη ματιά παρατήρησα πως … σχεδόν εκκενώθηκε…
Η Ηρώ συνέχιζε να κάθετε στο θρανίο της κάνοντας dangling.
Κοιταχτήκαμε.
Με το δάκτυλο του χεριού της μου έκανε νόημα να πλησιάσω κοντά της.
Κοίταξα έξω από την πόρτα στο διάδρομο, και αφού βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε ψυχή, την έκλεισα και την πλησίασα.
«Δεν παίζετε τίμια Κε Λυκειάρχη…» μου είπε με σοβαρό ύφος και αργή σταθερή φωνή.
Ξεροκάταπια.
«Γιατί; Θέλετε να με κάνετε να θυμώσω;;;;»
Ξεροκάταπια ξανά και απάντησα: «Ό… όχι….»
«ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ;;;;;;!!!!!!!» μου φώναξε και αντήχησε η φωνή της στην άδεια αίθουσα.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, κοκκίνισα, κατέβασα το κεφάλι μου ασυναίσθητα και ένιωσα σαν παιδί που έχει κάνει αταξία και το μαλώνουν.
Μετά η φωνή της μαλάκωσε, γλύκανε, και σηκώθηκε όρθια.
«Με εκθέσατε στην καθηγήτριά μου…και το δέχτηκα…. Και τώρα που το σωστό θα ήταν να πατσίσω μπρος στους συμμαθητές μου φερθήκατε τόσο άτιμα….Δεν νομίζετε πως πρέπει να πάτε να φωνάξετε τη φιλόλογο να έρθει εδώ;;; …»
«Ηρώ,… ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορώ να σε αφήσω να το κάνεις αυτό…Εδώ είναι η δουλειά μου…» απάντησα.
Πλέον είχε έρθει μπροστά μου και σιγά σιγά μου κατέβαζε το φερμουάρ του παντελονιού μου.
«Άντε, αργείς…» μου ψιθύρισε ακουμπώντας τα χειλάκια της στ αυτί μου και γλίστρησε το τρυφερό της χέρι μέσα γεμίζοντας χάδια το παλαμάρι μου και το πουτσοκέφαλό μου.
Λιώνοντας από καύλα, έφερα στο μυαλό μου την Ηρώ να με ταπεινώνει μπροστά σε μία άλλη γυναίκα, έστω κι αν αυτή ήταν η συνάδελφός μου και εν ριπή οφθαλμού έχυσα στην τρυφερή της παλάμη.
Εκείνη έβγαλε το χέρι της από το παντελόνι με κοίταξε λίγο στα μάτια, και μου έκανε νόημα να αρχίσω.
Έγλυφα από την παλάμη και τα δάκτυλά της τα υγρά μου και επεξεργαζόμουν αυτό που μου ζητούσε.
Η φιλόλογος με γούσταρε… και μπορεί από φάτσα να μην έλεγε τίποτα, αλλά από κορμί και πόδια, έσκιζε.
Όμως ήταν πολύ ριψοκίνδυνο κάτι τέτοιο…
Βυθισμένος μέσα στις σκέψεις μου δεν είχα συνειδητοποιήσει πως το χέρι της είχε καθαρίσει , και συνέχισα να το γλύφω ενώ στο μεταξύ ο πούτσο μου είχε ξεκαβλώσει και ηρεμήσει από την εκτόνωση.
Η Ηρώ , τράβηξε το χέρι της από το στόμα της και με ένα επιφώνημα «μπλιαχ!» και με γέλια, άρχισε να το σκουπίζει πάνω στο σακάκι μου από τα σάλια.
«Ηρώ, ξέχασε το, δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο…» της είπα.
Εκείνη, μονολογώντας «Και μου το’χε πει η μαμά πως οι άντρες ακούνε με τον πούτσο…» έσκυψε και έβγαλε το mule της και μου το έφερε στο πρόσωπό μου.
Ελάτε Κε Λυκειάρχη , πάρτε μία τζούρα …» μου είπε, έχωσε το εσωτερικό του στα ρουθούνια μου και ακούμπησε την άλλη της παλάμη πάνω στον ζαρωμένο μου πούτσο.
Η μυρωδιά χτύπησε σαν σφυρί τον εγκέφαλό μου και τον πούτσο μου που άρχισε να τινάζεται σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου και να μεγαλώνει ξανά πάνω στη ζεστή της, τρυφερή παλάμη.
«Και όταν τη φέρεις , θα γευτείς … και το real thing …» μου είπε κλείνοντας μου το μάτι και απομακρύνθηκε αφήνοντας με σε στάση προσοχής και με τη μαλαπέρδα μου ντούρα και πάλι να κοιτά το ταβάνι.
Πλέον κυβερνούσε ο πούτσος και με γοργό βήμα προχωρούσα προς το γραφείο καθηγητών για να προλάβω τη φιλόλογο.
Έφτασα στο γραφείο.
Εκείνη τη στιγμή ετοιμαζόταν να φύγει.
Κοντοστάθηκα και την κοίταξα προσεκτικά έτσι όπως ήταν γυρισμένη και μάζευε κάποια διαγωνίσματα για να τα βάλει στην τσάντα της.
Για πρώτη φορά είδα με άλλο μάτι τα δυνατά της καπούλια να διαγράφονται πεταχτά μέσα από τη μακριά και κακόγουστη αλλά στενή φούστα της.
Κα συνάδελφε, ελάτε παρακαλώ στην τάξη μου της είπα και πριν προλάβει να γυρίσει έφυγα τρέχοντας πίσω.
Κάτι πρέπει να μουρμούρισε αλλά δεν μπορούσα να το ακούσω.
Μπήκα ξανά μέσα στην τάξη.
Η Ηρώ τώρα, είχε αλλάξει θέση , καθόταν σταυροπόδι πάνω στην έδρα και έκανε dangling.
Μετά από λίγο μπήκε μέσα και η φιλόλογος.
Κοίταξε με έκπληξη την Ηρώ να κάθεται με αυθάδεια πάνω στην έδρα και μετά γύρισε και με κοίταξε με απορία που επέτρεπα να κάνει κάτι τόσο ανάρμοστο.
Δεν μίλησε κανένας μας.
Ξαφνικά ακούστηκε ένα κλάκ!
Το mule της Ηρούς είχε πέσει με κρότο στο πάτωμα και εκείνη είχε τεντώσει εμπρός το πόδι της και με έδειχνε με το μεγάλο της δάκτυλο.
Το νάιλον είχε τεντώσει σαν γέφυρα ανάμεσα στα ονειρικά της δάκτυλα και στη φτέρνα της.
«θέλετε να μυρίσετε Κε Λυκειάρχη;;…» είπε κοιτάζοντας με ειρωνικά και παίζοντας προκλητικά τα δάκτυλα.
Η φιλόλογος ούρλιαξε: «ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;;; ΤΙ ΑΙΣΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ;;!!!»
Αυτή η ύστατη ταπείνωση με κράτησε σιωπηλό και άρχισα να βηματίζω κοντά της.
«ΤΑ ΘΕΛΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ‘ΠΑΘΕΣ ΚΑΛΛΙΓΑ!!!» φώναξε με ικανοποίηση η φιλόλογος πεπεισμένη την πλησιάζω για να της χώσω καμία σφαλιάρα.
Πλέον την είχα πλησιάσει τόσο που το τεντωμένο της πόδι ήταν στο ύψος της ζώνης μου.
Η καρδιά μου χτυπούσε σαν ταμπούρλο.
Το αίμα χτυπούσε με δύναμη στα μυνήγκια μου.
Πάλευα με τον εαυτό μου, αυτό που πήγαινα να κάνω ήταν καταστροφικό.
Έκανα μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αντισταθώ.
«Καλλιγά, κατέβα από την έδρα τώρα, γιατί….»
«Γιατί τι;;;» με έκοψε ειρωνικά και ανασήκωσε το πόδι της και έπαιξε τα δάκτυλα ακριβώς κάτω από τα ρουθούνια μου.
Αυτό ήταν.
Γράπωσα το πόδι της από τον αστράγαλο και κόλλησα τη μούρη μου στη νάιλον πατούσα της εισπνέοντας αχόρταγα τον αέρα που τη διαπερνούσε για να φτάσει στα ρουθούνια μου.
Ξαφνικά τίναξε το πόδι της και με απώθησε.
«Πιάσε το παπούτσι μου, πρέπει να φύγω…» είπε και πόζαρε την ποδάρα της για να της το φορέσω.
Έσκυψα, το σήκωσα και με τρεμάμενα χέρια της το φόρεσα.
Σηκώθηκε, πήρε την τσάντα της και κατευθυνόταν προς την πόρτα στην πόρτα, όταν ξαφνικά γύρισε , κοίταξε την εμβρόντητη φιλόλογο και κλείνοντάς της το μάτι της είπε: «βγάλε κάνα παπούτσι,σου εγκυώμαι ότι θα το διασκεδάσεις…»
Η Ηρώ βγήκε από την αίθουσα και η πόρτα κοπάνησε με δύναμη.
Γύρισα και έριξα μία κλεφτή ματιά στη φιλόλογο.
Είχε κάτσει σε μία καρέκλα, είχε βγάλει τα μυωπικά γυαλιά της και με το ένα της χέρι έτριβε τα μάτια της .
Μετά τα ξαναφόρεσε και με κοίταξε.
Δεν έβγαλα άχνα.
Ούτε και εκείνη.
Η αμηχανία ήταν έκδηλη και στους δυο μας.
Μετά από μερικές στιγμές σιωπής ξεκίνησα να φύγω.
«Αργύρη…» μου φώναξε.
Γύρισα ψιλοξαφνιασμένος.
Μέχρι σήμερα δεν τολμούσε όχι να με φωνάξει με το μικρό μου, μα ούτε και να με κοιτάξει καλά-καλά στα μάτια.
Τι να της έλεγα όμως… Πριν από λίγο αυτοξεφτιλιζόμουν ρουφώντας το άρωμα των πελμάτων του απίστευτου πορνιδίου μπροστά της, και τώρα ήθελα να επαναφέρω το κύρος μου στα μάτια της;
«Σου αρέσει να σε ξεφτιλίζει μια γυναίκα;» με ρώτησε με σοβαρό ύφος ξαναβγάζοντας τα γυαλιά της.
Ένα φετίχ έχω με τα γυναικεία πέλματα! Πως τολμάς και λες πως θέλω να με ξεφτιλίζουν;;;!!! Φώναξα αγριεμένος.
«Δήμητρα με λένε…γιατί δεν με λες με τ’ όνομά μου;» πρόσθεσε και ανασηκώνοντας τη φούστα της κάθισε πάνω στην έδρα εκεί που λίγα λεπτά πριν καθόταν η Ηρώ.
Δεν μας παρατάς λέω γω;;; Φώναξα και έπιασα το σακάκι μου και πήγα να το φορέσω για να την κάνω.
«Συγνώμη… Έχεις δίκιο Αργύρη… δεν είναι κακό να έχεις ένα φετίχ για ένα σημείο του γυναικείου σώματος… ασφαλώς και δεν θες να σε ξεφτιλίζουν…» είπε σκύβοντας και βγάζοντας το ένα της παπούτσι.
Με την άκρη του ματιού μου κοίταξα το πόδι της.
«Θέλεις να το φιλήσεις;» μου είπε τεντώνοντας ψηλά το πόδι και παίζοντας τα δάκτυλα σαν να ήθελε να τα ξεμουδιάσει.
Κοντοστάθηκα.
Η πατούσα της ήταν πελώρια φαρδιά γεμάτη ζάρες και έπαιζε μπροστά μου με τρομερή ευλυγισία.
«Έλα λοιπόν…» μου είπε χαμογελώντας και ανασηκώνοντας περισσότερο τη φούστα της.
Είχα εντυπωσιαστεί από το πόδι της αλλά δεν ήμουν ερεθισμένος.
Μου ήταν πολύ δύσκολο να την δω σαν αφέντρα.
Είχε και αυτή τη φάτσα της ανέραστης γεροντοκόρης που μόνο που την κοίταζα ξενέρωνα.
Δε γαμιέται… σκέφτηκα, ένα ακόμη ποδαράκι. Ας το δοκιμάσουμε.
«Άντε να σου κάνω τη χάρη,» είπα και την πλησίασα.
Ακούμπησα διστακτικά τη μύτη μου κάτω από το μεγάλο της δάκτυλο.
Μια υπέροχη μυρωδιά, πολύ πιο έντονη και λαχταριστή από της Ηρούς, χτύπησε τα ρουθούνια μου.
Ο πούτσος μου τινάχτηκε.
Άνοιξα το στόμα μου χωρίς σκέψη για να το ρουφήξω.
«Άσε καλύτερα…σήμερα είχα τέσσερις ώρες μάθημα και με έφαγε η ορθοστασία… μάλλον θα μυρίζει …» είπε και χαμογελώντας υποχθόνια τράβηξε μακριά μου το πόδι της.
«Όχι δεν πειράζει!» μου ξέφυγε.
«Δηλαδή σου αρέσει η ποδαρίλα;» με ρώτησε σηκώνοντας το φρύδι της.
Όχι!… απάντησα με ταχυκαρδία. Δεν μου μυρίζουν ,… πρόσθεσα για να τα μπαλώσω και πλησίασα περισσότερο εκεί που το είχε μαζέψει.
Εκείνη, βάζοντας την παλάμη της στο μέτωπό μου, με φρέναρε και βάζοντας το γυμνό της πόδι οκλαδόν κάτω από το άλλο μου είπε:
«Κάνεις λάθος, τα πέλματά μου μυρίζουν, φοράω αυτό το καλσόν από τη Δευτέρα , και τα παπούτσια μου είναι παλιά. Δεν είναι σωστό, δεν αισθάνομαι άνετα…»
Ήμουν στα γόνατα μπροστά της , και χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει ήμουν απίστευτα ερεθισμένος από την άρνησή της.
«Σου είπα δεν μυρίζει, άσε με να το φιλήσω,…» της είπα όσο πιο άνετα και αδιάφορα μπορούσα.
Όμως η έξαψη με είχε κυριαρχήσει και η κατάστασή μου έκανε κρα.
Εκείνη έφερε το πόδι της στη μύτη της και παίρνοντας ένα μορφασμό αηδίας γύρισε και μου είπε:
«Μόνο αν παραδεχτείς πως είσαι βρομιάρης και σου αρέσει να τα μυρίζεις θα σε αφήσω…»
Μετά ακούμπησε τις γάμπες της στον ώμο μου και άρχισε να τρίβει πότε το κουντεπιέ του γυμνού της ποδιού και πότε το άλλο με το παπούτσι πάνω από το σβέρκο μου στα μαλλιά μου.
Η φούστα της είχε ανοίξει και έβλεπα το μαύρο κυλοτάκι της που διαγραφόταν έντονα κάτω από το καλσόν.
Γύρισα και την κοίταξα στα μάτια.
Το απολάμβανε.
Πλέον έλιωνα από καύλα.
«…Είμαι βρομιάρης…» ξεστόμισα.
Με κοίταξε γεμάτη ικανοποίηση αλλά συνέχισε να έχει τα πόδια της στους ώμους μου.
«Παρακάλεσε με.»
…Σε παρακαλώ, άσε με να σου φιλήσω την πατούσα… είπα.
«Με πιο πολύ πάθος…»
«ΕΙΜΑΙ ΒΡΟΜΙΑΡΗΣ!»
«Και τι θες;»
«ΝΑ ΣΟΥ ΓΛΥΨΩ ΤΑ ΠΕΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΡΟΥΦΗΞΩ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑ!»
«Και τι άλλο;»με ρώτησε και κατεβάζοντας το πόδι με το παπούτσι πάτησε με δύναμη τον ατσάλινο πούτσο μου με το τακούνι της.
«Αααααα…….» αναστέναξα σαν παρθενίτσα.
«ΤΙ ΑΛΛΟ;;;!!!» φώναξε και μου άστραψε ένα δυνατό σκαμπίλι Συνεχίζοντας να τρίβει με δύναμη τη σόλα της πάνω στον καβάλο μου.
«Αααα…. Ότι θέλεις εσύ Δήμητρα!….»
Εκείνη δεν απάντησε, χαμογέλασε με ικανοποίηση και ακούμπησε την πατούσα της πάνω στη μούρη μου.
Άρχισα να μυρίζω και να φιλάω κάθε σπιθαμή του.
Η γλώσσα μου ακούμπησε το αλμυρό της πέλμα και ταξιδεύοντας αδιάκοπα και ακούραστα μούσκευε το νάιλον που το τύλιγε.
«Σου αρέσω;» ρώτησε σφίγκοντας τα χείλη της..
Ναιαιαια… πολύ!!!!…… βόγκηξα
«Μου ζητάς να κάνουμε σχέση;» μου είπε χαϊδεύοντας με την παλάμη της το λαιμό μου και το μάγουλό μου.
Έλειωνα.
Ναι!!!!!!!…
Ήμουν έτοιμος να τελειώσω όταν απότομα σταμάτησε και τράβηξε τα πόδια της από πάνω μου.
«Και η Καλλιγά;» με ρώτησε σμίγοντας τα φρύδια της.
Τι η Καλλιγά;;; απάντησα.
«Προηγουμένως ήσουν στα πόδια της… Δεν ξέρω… είμαι πολύ επιφυλακτική…»
Τέλος η Καλλιγά! Θα την αποβάλω αν ξανά τολμήσει να κάνει οτιδήποτε άπρεπο ! φώναξα με σθένος.
«Πείσε με!» μου είπε αυστηρά.
Πως;… της είπα γεμάτος απορία.
Τράβηξε τα πόδια της από την πλάτη μου, φόρεσε το παπούτσι της σηκώθηκε όρθια .
«Αύριο αγάπη μου, αύριο θα μου το αποδείξεις…έλα τώρα , δώσε μου ένα φιλί γιατί πρέπει να φύγω …» απάντησε και με το δείκτη της μου έδειξε χαμηλά στα παπούτσια της.
Γονάτισα και άρχισα να φιλάω και να γλύφω τα παπούτσια της.
Εκείνη, έβαλε την τσάντα της στον ώμο της και έφυγε αφήνοντάς με στα γόνατα και τη γλώσσα να κρεέμεται να την κοιτάω να απομακρύνεται λικνίζοντας τον τουρλωτό κώλο της λες και ήταν η Ναόμι σε πασαρέλα…
Η πόρτα της αίθουσας χτύπησε δυνατά ακόμα μία φορά.
Έπρεπε να λυτρωθώ επειγόντως από το υπέροχα σκληρό μου μαρτύριο.
Έτσι γονατιστός όπως ήμουν, έβγαλα το παλαμάρι μου, το άρπαξα γερά και έφερα στο μυαλό μου την καινούργια μου εξουσιάστρια και πρώην μπάζο, τη φιλόλογο Δήμητρα.
Δεν χρειάστηκαν παρά καμία δεκαριά χτυπήματα και ένας ποταμός λάβας ξεχύθηκε στο πάτωμα…
Μαλάκας με πτυχίο σκέφτηκα ενώ έκλεινα το παντελόνι μου και προσπαθούσα να συμμαζευτώ….
Τρίτη και τελευταία μέρα-Η ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ-
Το πρωί, μπήκα αγουροξυπνημένος .
Περνώντας έξω από όλες τις τάξεις άκουγα οχλοβοή και χάος.
Τι σκατά είχε γίνει; Και τι έκαναν όλοι οι καθηγητές και άφησαν το Λύκειο μου να μεταμορφωθεί σε κωλοχανείο;;
Στην αρχή σκέφτηκα να μπω μέσα στις τάξεις για να επαναφέρω το νόμο.
Όμως στο μυαλό μου ήρθε η Καλλιγά και το πόσο επικίνδυνη θα ήταν μία τέτοια ενέργεια από μέρους μου.
Μπήκα στο γραφείο καθηγητών.
Λογικά δεν θα ήταν μέσα κανένας καθηγητής μιας και είχε περάσει ήδη ένα τέταρτο από τότε που χτύπησε το κουδούνι για την πρώτη ώρα.
Όμως ήταν όλοι μαζεμένοι αραχτοί με τα πόδια πάνω στα γραφεία σαν καουμπόηδες, κάπνιζαν , έπιναν τα καφεδάκια τους και γελούσαν.
Με το που με είδαν να μπαίνω μέσα σηκώθηκαν και άρχισαν να με καλοσορίζουν και να μου δίνουν συγχαρητήρια όλοι.
Όλοι;… σχεδόν όλοι….
Η Δήμητρα η φιλόλογος ήταν ακόμα καθισμένη με τα πόδια της γυμνά σταυρωμένα πάνω στο γραφείο.
Την κοίταξα προσεκτικά.
Ήταν εντελώς διαφορετική.
Τόσο ριζικά διαφορετική…
Τα μαλλιά της ήταν λυμένα από τον κότσο που συνήθιζε να τα κρατάει.
Δεν φορούσε γυαλιά.
Τα μάτια της και τα χείλη της ήταν έντονα βαμμένα και έδιναν στη μορφή της μία απίστευτα λάγνα και σέξι εμφάνιση.
Πιο κάτω, φορούσε ένα βαθύ ντεκολτέ που αποκάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος ενός ζευγαριού από τις πιο σέξι μπάλες που είχα δει ποτέ στη ζωή μου.
Τα πόδια της κάλυπτε μία εφαρμοστή ως το γόνατο φούστα.
Οι καμπυλωτές γάμπες της ξεχώριζαν και γράμμωναν έτσι όπως ήταν ακουμπισμένες στο γραφείο και χαϊδεύοντας από ένα αραχνοΰφαντο μαύρο νάιλον με έντονη λεπτή ραφή από πίσω, που τόνιζε ονειρικά όλη τη διαδρομή των θεσπέσιων ποδιών της.
Και το κερασάκι στην τούρτα: κάτω από τους απίστευτους λεπτούς αστραγάλους της, ένα ζευγάρι λεπτά και μυτερά κατάμαυρα 10ποντα mules με αστραφτερά τακούνια στιλέτο, που μόλις και μετά βίας έκρυβαν τα ακροδάκτυλά της…
Πριν προλάβω να συνέλθω, ο μαθηματικός μου έσφιξε θερμά το χέρι και αγκαλιάζοντας με μου είπε: «Κε Λυκειάρχη, η ώρα η καλή!»
Είχα μείνει να τους κοιτάω όλους σαν ούφο.
«Μπουλάκο μου άργησες!!» είπε ξαφνικά και δυνατά η Δήμητρα.
Μπουλάκο;;; Τι έλεγε μπρος σε όλους;;
Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς παιζόταν, εκείνη σηκώθηκε, μου έσκασε ένα φιλί στο μέτωπο που άφησε μία τεράστια στάμπα από κοκκινάδι στο κούτελό μου και μου ψιθύρισε στ αυτί: «…αν βγάλεις την παραμικρή αντίρρηση σε αυτά που θα πω, θα σε κάνω ρεζίλι εδώ και τώρα σε όλους…καταλαβαινόμαστε;;;;…»
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
Μετά, γυρίζοντας στους υπόλοιπους Καθηγητές είπε :
«Μπουλάκο μου, δεν μπορούσαμε να το κρατήσουμε άλλο μυστικό από τους συναδέλφους μας…Τους είπα για τη σχέση μας και για την πρόταση γάμου που μου έκανες χθες το απόγευμα γονατίζοντας στα πόδια μου με τόσο ρομαντισμό…»
…………………..!!!!!!!.
Εκείνη, στη συνέχεια χτυπώντας τα χέρια της άρχισε να φωνάζει: «Έλα! Όλοι στις τάξεις σας τώρα! Ας αρχίσει
