15 χρόνια πριν πήγα σε θέατρο του κεντρου με τη φίλη μου για να παρακολουθήσουμε μια κωμωδία. Δεν θα αναφέρω τίτλο και συντελεστές. Αρκετά μεγάλο θέατρο, και η πλατεία γεμάτη.
Δίπλα μου εκτός από την φιλη που φλέρταρα τότε, έτυχε να κάτσει μια τότε σχετικά χοτ ηθοποιός. Πρωταγωνιστούσε σε δραματική σειρά. Έκτοτε έχει ψιλοχαθει.
Χωρίς να γνωρίζω κουτσομπολιά μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως είχε κάποιου είδους σύνδεση με έναν από τους πρωταγωνιστές της παράστασης που βλέπαμε καθώς αντιδρούσε θερμά μόνο στις δικές του ερμηνευτικές φιοριτούρες. Εκείνος ήταν και παραμένει από τα πρώτα ονόματα στον χώρο.
Σε κάθε του κουβέντα, η διπλανή μου, γέλαγε δυνατά, χειροκροταγε μέχρι που κάποια στιγμή σφύριξε κιόλας. Τους άλλους του θιάσου τους αγνοούσε επιδεικτικά.
Γύρισα και την κοίταξα, με κοίταξε κι εκείνη χαμογέλασα αμήχανα και γύρισα το βλέμμα μου στη σκηνή. Με την άκρη του ματιού μου ομως καταλάβαινα πως εκείνη συνέχιζε να με κοιτάζει. Την ξανά κοίταξα με απορία.
Και τότε εκείνη, προς μεγάλη μου έκπληξη έβαλε τα χέρια της στα μάτια μου να μη βλέπω. Δίπλα η φιλη μου χασκογελαγε με το θεατρικό, χαμπάρι δεν πήρε.
Η σελέμπριτι λοιπόν αφού μου άνοιξε πάλι τα μάτια έστρεψε το κεφάλι μου προς την σκηνή. Έβαλε το χέρι της μέσα στο παντελόνι μου και άρχισε να μου τον παίζει. Μου ψιθύριζε συνέχεια «μη με κοιτάς μη με κοιτάς». Τότε ήμουν πιτσιρικάς καβλωνα και με τις πρίζες. Έχυσα στα χέρια της.
Έβγαλε τα χέρια της από το παντελόνι μου σκούπισε τα χύσια πάνω μου (!) και δεν είπαμε τίποτα για το υπόλοιπο της παράστασης.
