Και συνεχίζω την ερωτική μου ατζέντα.
02/11/2011: Στις 20:09 ύστερα από 9 ημέρες στερητικού συνδρόμου, πήρα ξανά τηλέφωνο από το Skype την κυρία Νίκη. Αυτή τη φορά όμως, ήταν και τα παιδιά της στο άλλο δωμάτιο. Έτσι λοιπόν, μιλήσαμε μόνο για 3-4 λεπτά. Αν και δεν μπορούσε να μιλήσει, με αποκαλούσε "αγάπη μου". Τι γλυκύτατη γυναίκα. Είναι δυνατόν τέτοιον άγγελο να μην αγαπάω και να μην την έχω στην καρδιά μου;
07/11/2011: Στις 20:09 (είχα βάλει ξυπνητήρι) την ξαναπήρα τηλέφωνο. Είχα μεγάλη ανάγκη να την ακούσω. Το Σάββατο 5 Νοεμβρίου στο ταξίδι, που είχα πάει στο Isle of Wight, την σκεφτόμουν συνέχεια και μίλαγα μόνος μου. Επειδή όμως, τα παιδιά της κοιμόντουσαν, μου μίλησε απότομα. Έτσι λοιπόν, από τη στιγμή που έκλεισα το τηλέφωνο μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί, έκλαιγα διαρκώς. Μάλιστα, κάποια στιγμή μες τη νύχτα ξύπνησα με σουβλιές στην καρδιά από τη στενοχώρια μου.
08/11/2011: Στις 07:33 την πήρα τηλέφωνο από το κινητό μετά το χέσιμο. Συνολική διάρκεια ομιλίας: 3 λεπτά. Αυτή τη φορά ήταν μόνο με την κόρη της. Παρόλα αυτά μου ζήτησε συγνώμη για την ανάρμοστη συμπεριφορά της και μου μίλησε γλυκά. Εγώ της είπα για την προγραμματισμένη επίσκεψη στο μοναστήρι το Σάββατο 12 Νοεμβρίου και για την προγραμματισμένη εξομολόγηση.
12/11/2011: Τι να πρωτοσχολιάσω; Επιστρέφοντας από το Kelvedon by train to London Stratford, κάθισα απέναντι από μια α-καπέλο με πολυφλεκτικά χρυσά ριγκάκια. Κάποια στιγμή αποφάσισα να την προσεγγίσω (ώρα 16:08) λέγοντας "Oh the sunset in Southampton is at 16:30. On the other hand, in London the sunset is roughly at 16:00. It is so depressive". Αυτό όμως έμεινε μόνο στο μυαλό μου. Εκεί που την κοίταζα και μετρούσα από μέσα μου αντίστροφα από το 60 μέχρι το 1 για να της μιλήσω, σηκώθηκε με τη βαλίτσα της και άλλαξε θέση. Κουλό ε; Επιπλέον το τρένο από London Waterloo to Southampton Central έφευγε στις 21:38. Εγώ από τις 21:28 είχα φτάσει στην πλατφόρμα αναχώρησης. Στο τρένο είχα σταμπάρει μια πολυφυλετική α-καπέλο μαυροφόρα με τρικ-τρικ, η οποία καθόταν μόνη της στο παράθυρο. Εγώ περίμενα λίγο να γεμίσει το τρένο για να πάω να καθίσω δίπλα της. Στις 21:35 μπήκα στο τρένο. Ωστόσο, για κακή μου τύχη, μόλις με είδε άλλαξε θέση και κάθισε στο διάδρομο. Έτσι λοιπόν, κάθισα κάπου μόνος μου και έκανα μια δυνατή προσευχή για την καρδουλίτσα μου. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο, την πραγματικότητα που ζούσα.
14/11/2011: Στις 07:29 μετά το πλύσιμο των δοντιών, αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Ήθελα να ακούσω μια γλυκιά, ζεστή φωνή, να ζεστάνει την ψυχούλα μου και να κάνω ένα διαλειμματάκι από την ψυχρή Αγγλική κοινωνία. Την πήρα από το κινητό και μιλήσαμε για 4 λεπτά. Ήταν με την ξαδέρφη της και έτσι μπορούσε να μιλήσει σχετικά άνετα. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας είχα κανονίσει με τον Lion King, ο οποίος έχει φίλο έναν προαγωγό, να μου στείλει στο ξενοδοχείο στις 21:00 μια 41-χρονη Ρωσίδα call-girl με πολυφλεκτικά χρυσά ριγκάκια (με 100 λίρες) για να την πηδήξω και μετά να την κεράσω φαγητό στα Fridays. Από τις 20:30 είχα κάνει ντους και σκεφτόμουν τα ριγκάκια της Σταυρούλας για να φτιαχτώ. Δυστυχώς όμως, η Ρωσίδα δεν ήρθε ποτέ. Ο λόγος, όπως ενημερώθηκα την επόμενη μέρα, ήταν ότι ο προαγωγός έφυγε εκτάκτως για την Κύπρο, γιατί η αδερφή του ήταν στο νοσοκομείο. Τι ατυχία!!!
16/11/2011: Στις 12:50 στο διάλειμμα του φροντιστηρίου, βγήκα στο Eastleigh Park, κάθισα στο συντριβάνι και πήρα τηλέφωνο από το κινητό μου την κυρία Νίκη. Ήθελα πολύ να την ακούσω, γιατί η πραγματικότητα που ζούσα δεν με ικανοποιούσε ΚΑΘΟΛΟΥ. Μιλήσαμε συνολικά 3 λεπτά. Αν και εκείνη την ώρα ήθελε να σερβίρει φαγητό τα παιδιά της, μου μίλησε όμορφα και χωρίς να βιάζεται. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, προσευχήθηκα για εκείνη συγκινημένος.
To be continued.