H παγκοσμιοποίηση αλλάζει τον κόσμο πολύ πιο γρήγορα από ότι οι περισσότεροι φαντάζονται.
Οι μεταβολές στην παγκόσμια οικονομία, την τεχνολογία, την αγορά εργασίας, τις ανάγκες εκπαίδευσης, το γενικότερο περιβάλλον και τις άμεσες σχέσεις όλων αυτών είναι πια πιο γρήγορες από τα όρια ανοχής του εθνικού σχεδιασμού των κρατών.
Και αυτό έχει μια συγκεκριμένη στόχευση. Το να κάνει τους πολιτικάντηδες μαριονέτες του διεθνούς κεφαλαίου πράγμα που σταδιακά γίνεται πραγματικότητα, αλλά και εμφανές σε όλο και περισσότερο κόσμο. Για όποιον έχει αμφιβολίες ας πάει να κάνει πολιτική καριέρα σε οποιαδήποτε χώρα της δύσης χωρίς Σπόνσορες ( εδώ γελάνε
).
Παραδοσιακά ισχυρές οικονομίες περνάνε σε δεύτερη μοίρα από ανερχόμενες οικονομίες που κάποτε αποτελούσαν τριτοκοσμικές περιοχές του πλανήτη. Αν κάποιος έχει αμφιβολίες ας κάνει μια βόλτα στη Σιγκαπούρη, στην Κουάλα Λαμπούρ στη Μαλαισία, η στο Γκουαντσού στη Κίνα.
Μπροστά σε αυτές τις μεταβολές, η ελληνική κοινωνία στα πλαίσια μιας μαζικής μαλακο - ονείρωξης νοσταλγεί ένα ''πέτσινο'' παρελθόν βασισμένο πάνω σε δανεικά. Και όταν αποσπασματικά ξυπνάει για λίγο απο την ονείρωξη προτιμάει να ξαναχώνει γρήγορα το κεφάλι στην άμμο σαν στρουθοκάμηλος.
Το χειρότερο όλων, στα πλαίσια μιας μαζικής εγωιστικής παράκρουσης δεν έχει κανένα όραμα για τα παιδιά της. Οι μεγαλύτερες γενιές συνεχίζουν και ζούνε πεισματικά εις βάρος των νεότερων γενεών, ναρκοθετώντας διαρκώς το άμεσο μέλλον, οξύνοντας το δημογραφικό και εξαναγκάζοντας είτε στη μετανάστευση, είτε στην παραμονή σε μία χώρα χωρίς μέλλον.
Εχω ζήσει περίπου 20 χρόνια συνολικά στο εξωτερικό. Και η γενικότερη πεποίθηση των Ελλήνων του εξωτερικού ειναι ότι:
Η Ελλάδα δεν είναι χώρα για να ζει και να εργάζεται κάποιος. Είναι μία χώρα για διακοπές. Να πηγαίνεις μερικές μέρες, να το ρίχνεις στο χαβαλέ και μετά να επιστρέφεις σε μία πιο πολιτισμένη, οργανωμένη, δημοκρατική και αξιοκρατική καθημερινότητα.
Εννοιες όπως η αξιοκρατία, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανεξάρτητη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών απλά απουσιάζουν. Πνιγόμαστε απο τη σοβαροφάνεια ενώ απουσιάζει η σοβαρότητα. Οι έντιμοι, οι νομοταγείς, οι οραματιστές, οι άριστοι, οι μετριοπαθείς, καταλήγουν να θεωρούνται απλά ΜΑΛΑΚΕΣ. Οι νεοελληνικές πραγματικές αρετές είναι ο ατομικισμός, η ακρότητα, η καχυποψία, η κομπίνα, η κρυπτοκλεψιά.
Όποιος ζει σήμερα αξιοπρεπώς στην Ελλάδα βασίζεται σε αρπαχτές της εποχής των παχαίων αγελάδων που του έχουν επιτρέψει να φτιάξει μία οικονομική «φούσκα» μέσα στην οποία έχει ''ασφαλίσει'' τη ζωή του και της οικογένειάς του. Εχει έτσι ''απομονωθεί'' απο την όλο και επιδεινούμενη κοινωνική κατάσταση γύρω του.
Οι παραπάνω φούσκες έχουν κυρίως νεποτιστική βάση. Οι γιοί των γιατρών γιατροί, οι γιοί των μηχανικών μηχανικοί, οι γιοί των πολιτικών πολιτικοί, ακόμη και οι γιοί των τραγουδιστών τραγουδιστές.
Ομως όλες οι φούσκες κάποτε σκάνε !!! Και όσο πιο μεγάλες είναι τόσο περισσότερο θόρυβο κάνουν όταν σκάνε.
Αν κάποιος θέλει να έχει τόσο ο ίδιος όσο και τα παιδιά του μέλλον πρέπει να αναπτύξει δεξιότητες που να του επιτρέπουν να μπορεί να γίνει πολίτης ενός νέου παγκόσμιου διακρατικού περιβάλλοντος. Πρέπει επαγγελματικά να μπορεί να στέκεται παντού. Ετσι ώστε να μπορεί να φεύγει απο τις παγκόσμιες φαβέλες και να ζεί σε αξιοπρεπή κοινωνικά και οικονομικά περιβάλλοντα.
Τους τσάμπα μάγκες τους πάτησε η τους πατάει αυτή τη στιγμή το τραίνο !!!
Ανατέλλει η εποχή του πραγματικού του ''παγκόσμιου'' μάγκα.
Οσο νωρίτερα κάποιος το καταλάβει τόσο καλύτερα για αυτόν.