[size=12pt]Κάνεις λάθος.[/size]
Ο Χίμλερ ήταν χοιροτρόφος (και όχι καθηγητής) είχε δηλαδή φάρμα όπου εξέτρεφε γουρούνια.
Από το 1933 ανακατεύτηκε στην πολιτική (ίσως και νωρίτερα) και ο Χίτλερ τον πήρε κοντά του (τύπου Νο 2 τον ανάδειξε), γιατί κάπου είδε ότι μπορούσε να τον εμπιστεύεται και να βασίζεται σ' αυτόν.
Πράμα που δε συνέβαινε με τον Γκαίριγκ, που ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας και όχι "λαϊκό παιδί" όπως ο Χίμλερ (και ο Χίτλερ).
Για το αίμα που λες, πράγματι είχε ευαίσθητο στομάχι.
Κάποτε είχε πάει να παρακολουθήσει (ενώ γενικά το απέφευγε) εκτελέσεις κρατουμένων.
Ήταν πριν από τους θαλάμους και τους φούρνους, και η εκτέλεση γινόταν με μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Το θύμα έπεφτε σε έναν ομαδικό τάφο, μπροστά του.
Από ένα πυροβολισμό, μυαλό απ' το κρανίο του κρατούμενου πετάχτηκε και λέρωσε τη στολή του Χίμλερ.
Ο Χίμλερ ζαλίστηκε, αισθάνθηκε τάση για εμετό, και τον πήραν παραπέρα. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι "είχε ευαίσθητο στομάχι".
Παρακολουθώντας αυτές τις εκτελέσεις, κατάλαβε ότι με αυτό τον τρόπο (σφαίρα, λάκκος κλπ) δε θα κατάφερναν (γρήγορα και αποτελεσματικά) να λύσουν το "πρόβλημα" των ανεπιθύμητων στον κόσμο του Γ' ράϊχ. Και γι' αυτό έβαλαν τα οργανωτικά τους μυαλά κάτω (Γερμανοί βλέπεις, ικανοί στο να σχεδιάζουν αποτελεσματικές λύσεις), και σχεδίασαν τις ομαδικές εξοντώσεις με θαλάμους αερίων, φούρνους, κλπ. Βιομηχανική λύση.
Να υποθέσω (δικό μου συμπέρασμα αυτό) ότι τα γουρούνια στη φάρμα του δεν τα έσφαζε ο ίδιος.
Πριν από τη δίκη του στη Νυρεμβέργη, αυτοκτόνησε με κάψουλα κυανίου που είχε κρυμμένη στο στόμα του.