Το παράδειγμα της Γαλλίας.
«Στον πρώτο γύρο των επαναληπτικών εκλογών που έγιναν στις 16 Ιουνίου, ο σοσιαλιστής υποψήφιος ήρθε… τρίτος. Πρώτος ήρθε ο υποψήφιος της Δεξιάς και δεύτερος ο υποψήφιος του… ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, το οποίο από το 15,7% που είχε πάρει πέρυσι στις βουλευτικές εκλογές, φέτος, μετά από έναν χρόνο διακυβέρνησης του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ, εκτινάχθηκε στο 26% των ψήφων. Μετά την απερίγραπτη ψυχρολουσία, αυτομάτως οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές, οι οικολόγοι σχημάτισαν το πάγιο στη Γαλλία «δημοκρατικό μέτωπο» – συμπαρατάχθηκαν δηλαδή πίσω από τον υποψήφιο της Δεξιάς για να σταματήσουν τον ακροδεξιό υποψήφιο. Την Κυριακή 23 Ιουνίου ήρθε το δεύτερο, πολύ ισχυρότερο σοκ, το οποίο πάγωσε το αίμα στις φλέβες της Γαλλίας. Ναι μεν την έδρα την πήρε ο δεξιός Ζαν-Λουί Κοστ, έχοντας πίσω του όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο, αλλά το ποσοστό που πήρε ανήλθε μόλις στο 53,7%. Το ποσοστό που πήρε ο ακροδεξιός υποψήφιος Ετιέν Μπουσκέ-Κασάν ανήλθε στο φανταστικό, ασύλληπτο… 46,3%!!! Η Ακροδεξιά 46,3% σε γαλλική βουλευτική εκλογή! Το ποσοστό αυτό προκαλεί δικαιολογημένα πολιτικό τρόμο γιατί σημαίνει πρώτα πρώτα ότι ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων των σοσιαλιστών και της Αριστεράς ψήφισαν τον… ακροδεξιό υποψήφιο! Όχι απλά δεν ψήφισαν τον δεξιό υποψήφιο, ψήφισαν τον ακροδεξιό…».
