Η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν "ελεύθερη", αλλά κωδικοποιημένη σύμφωνα με αυστηρούς κανόνες, που απέκλειαν όχι μόνο την ένωση μεταξύ δούλων και ελεύθερων, αλλά επίσης την παθητική ηδονή και την πορνεία, καθώς και κάθε σχέση που στηριζόταν μόνο στην ηδονή και δεν είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα. Οι περιορισμοί αυτοί ωστόσο εγγραφόταν στο πλαίσιο των αστικών νόμων, δεν αμφησβιτούσαν τον "φυσικό" χαρακτήρα της ομοφυλοφιλίας, εξέφραζαν αντίθετα την πρόθεση να επιβληθούν όρια στην εξάπλωση ενός ενστίκτου που θεωρούνταν "επικίνδυνα φυσικό" και έπρεπε να τεθεί σε σοβαρό έλεγχο, προς το συμφέρον όλων