Στο στρατό δεν πας να πουλήσεις μαγκιά πας για να κάνεις μία αθόρυβη θητεία και να μην φαίνεσαι εύκολα. Ναι μεν σε κάποιες περιπτώσεις έφαγα χώσιμο, αλλά ήταν καλά και αντικειμενικά η καλύτερη μου ήταν στις ασκήσεις όπου τουλάχιστον μαθαίναμε κάποια πράγματα
σκηνικά συνέβησαν πολλά είχαμε και κλεφτρόνια και πρεζόνια και ανώμαλους (φάση να έχουν βάλει μέλι στον πούτσο και να τον ακουμπήσουν σε στόμα φαντάρου συνέβη και μάλιστα έγινε της πουτάνας μετά γιατί το έκαναν Κριτικοί και το θύμα ήταν Αθηναίος και έπρεπε να αντιδράσουμε), οπότε την επόμενη μέρα τους ξεχάσαμε στη σκοπιά όλη μέρα...
Ξύλο δεν έπεφτε μην λέμε μαλακίες και μπορω να πω με σιγουριά πως δεν είχε κανείς το κουράγιο να της παίξει με τόσες αγγαρείες. (Είχαν γίνει κάποια σκηνικά, αλλά επειδή πάντα υπήρχε ο φόβος της καμπάνας, το αποφεύγαμε)
Απλά εμείς είχαμε μουνόπανα Κρητικούς οι οποίοι ήταν κλίκα.
Και μπορεί κάποιος να μου πει ότι η ρόδος το καλοκαίρι γαμάει, αλλά πως να τη δεις όταν ο μόνος τρόπος για να βγεις από το τάγμα είναι με υπηρεσιακό σημείωμα. Βγαίναμε πολύ δύσκολα εξοδούχοι δυστυχώς και φτάσαμε σε σημείο να ζηλεύουμε αυτούς στον Εβρο λόγω πληρότητας στρατοπέδων.