Κατά τ' άλλα, αφήνοντας έξω τους τραμπουκόμπατσους της αστυνομίας της Θεσσαλονίκης που πρωταγωνίστησαν στο συγκεκριμένο συμβάν, έχει ποτέ σκεφτεί κανείς τι λούκι τραβούν οι μπάτσοι;
Είναι παιδιά της διπλανής πόρτας. Μπορεί να είναι, αδέρφια, ξαδέρφια, ή γειτονόπουλά μας. Είναι κακοπληρωμένα. Δεν έχουν καλή εκπαίδευση, ή εξοπλισμό. Είτε θα κάθονται σε γραφείο να κολλούν χαρτόσημα, είτε θα είναι οι Φιλιππινέζες κάποιου/ας βουλευτή ή υπουργού, είτε θα περιπολούν κινδυνεύοντας να φάνε σφαίρα από τον κάθε κακοποιό, ή τρομοκράτη (το επεισόδιο στην Κηφισιά με το "γάζωμα" του ειδικού φρουρού, χαραξκτηριστική περίπτωση). Πάνε σε πορείες και έχουν εντολή να υφίστανται τα πάντα, χωρίς να αμύνονται. Δείχνουν ελαστικότητα και αποτρεπτικότητα σε βάνδαλους και αναρχικούς και χαρακτηρίζονται ανεπαρκείς και άχρηστοι. Αν αναλάβουν δράση και τους ξεφύγει -μία φορά στις εκατό- καμιά κλωτσιά παραπάνω, γίνονται τραμπούκοι και φασίστες. Ρε παιδιά, επιτέλους, ας στραφούμε λίγο στη λογική μας, ας ανακαλύψουμε την αίσθηση του μέτρου σε όλα, και ας μην πέφτουμε μέσα στην παγίδα των υπερβολών, απ' όπου και αν προέρχονται.