Μα τι να γαμήσεις; Ίσως να συγχέω το γαμήσι με τη σχέση, έστω στα στοιχειώδη, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ το γαμήσι έξω από μια πρώτη κι αναγκαία συσχέτιση.
Και δε θέλω άλλη: το παρακάτω είθισται ν' αποδείχνεται τοξικό.
Ε, αυτή η πρώτη συσχέτιση αναδίδει όλη την μπόχα της ετεροκανονικότητας στην Ελλάδα. Απ' την οποία, για να μην παρεξηγηθώ, λάμπει ως διά μαγείας, ετεροφωτισμένη, η στρεϊτίλα (το αντίθετο της ετεροκανονικότητας ήθελα να γράψω αλλά δε βρίσκω τη λέξη, ας βοηθήσει κάποιος).
Δεν ξέρω αν έχω αυτοκτονικές τάσεις ή όχι, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι για όσους έχουν, το περιβάλλον αυτό δεν βοηθάει καθόλου.
Χίπστερ, αναρχικοί, καμμένοι που 'χουν βγάλει κάποια λεφτά, μαγαζάτορες που πηδάνε τις σερβιτόρες τους, ζόμπι που ζουν με το "αυτό" στο χέρι (ό,τι κι είναι αυτό, από κομποσκοίνι μέχρι άιφων), ζόμπι που ζουν σ' έναν αέναο περισπσσμό, όλοι αυτοί ναι, μπορεί να γαμάνε "εκτός σχέσης".
Σχετίζονται με την (ανύπαρκτη) σχέση στη συγκεκριμένη περίπτωση, κι όχι με τη γκόμενα που γαμάνε.
Οπότε οι υπόλοιποι περνάμε μια χαρά στα μπουρδέλα, έστω με τα πάνω και με τα κάτω τους.