1. Δοσίλογοι ή Κουίσλιγκ, όπως ονομάζονται διεθνώς, ήταν αυτοί που ετείχαν στις κυβερνήσεις μαριονέτες που έφτιαχναν οι Γερμανοί στις υπό κατοχή χώρες. Έτσι η κυβέρνηση των δοσιλόγων φτιάχτηκε την πρώτη μέρα που ήρθαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Η περίφημη κυβέρνηση Τσολάκογλου. Τα τάγματα φτιάχτηκαν 2,5 χρόνια μετά υπό τις συνθήκες που επανειλημένα έχω αναφέρει. Το να τους βάζεις όλους στο ίδιο τσουβάλι (Χίτες, ταγματασφαλίτες, μαυραγορίτες, δοσίλογους, εθνικές ή αστικές οργανώσεις αντίστασης) εξυπηρετεί το κύριο μεταπολεμικό επιχείρημα του ΚΚΕ στο οποίο δεν ανήκεις (πολλά κόμματα - δύο πολιτικές) αλλά επ' ουδενί δεν εξηγεί την Ιστορία αυτού του τόπου.
2. Πρώτη φορά μιλάς σε αυτό το θρεντ για εκατέρωθεν ακρότητες, ενώ εγώ έχω μιλήσει από το πρώτο μου ποστ για τις ακρότητες μόνο της παράταξης μου. Δεν μπήκα συνειδητά στη συζήτηση ούτε για τον Μελιγαλά, ούτε για τα άλλα που αναφέρθηκαν εδώ. Γιατί πιστεύω ότι ό,τι και να έκαναν οι κομμουνιστές στον πόλεμο εντασσόταν σε μια συγκεκριμένη στρατηγική περάσματος στο σοσιαλισμό (Γ' Διεθνής, την οποία εσύ ως αναθεωρητής μάλλον πρέπει να έχεις ξεπεράσει). Δεν σχολιάζω την στρατηγική του αντιπάλου από άποψη ηθική μέσα στην μάχη.
4. Αναφέρθηκα στην περίπτωση Μαλτέζου για να τονίσω τα δυσδιάκριτα όρια του πατριωτικού και του μη πατριωτικού, του εθνικού και του μη εθνικού, του δεξιού και του αριστερού, στην ψυχοσύνθεση αυτών των νέων ανθρώπων που έπεσαν μέσα σε μια μάχη, από την οποία πολλοί δεν βγήκαν ζωντανοί.
3. Δεν σου κάνω υποδείξεις για τίποτα. Έχω ποστάρει και εγώ δεν ξέρω πια πόσες φορές και το μόνο που ζήτησα είναι να μην βρίζεις. Από τη στιγμή που συνεχίζεις το βρίσιμο σταμάτησα να ασχολούμαι και με αυτό. Ούτε κάνω φλάμπουρο τη κουλτούρα μου παρά μόνο σε σένα. Και το φλάμπουρο αυτό είναι το φλάμπουρο του σεβασμού της ζωής, της ελευθερίας και της περιουσίας. Δλδ της ατομικότητας. Αν εσύ το βλέπεις μαύρο δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.
2. Πρώτη φορά μιλάς σε αυτό το θρεντ για εκατέρωθεν ακρότητες, ενώ εγώ έχω μιλήσει από το πρώτο μου ποστ για τις ακρότητες μόνο της παράταξης μου. Δεν μπήκα συνειδητά στη συζήτηση ούτε για τον Μελιγαλά, ούτε για τα άλλα που αναφέρθηκαν εδώ. Γιατί πιστεύω ότι ό,τι και να έκαναν οι κομμουνιστές στον πόλεμο εντασσόταν σε μια συγκεκριμένη στρατηγική περάσματος στο σοσιαλισμό (Γ' Διεθνής, την οποία εσύ ως αναθεωρητής μάλλον πρέπει να έχεις ξεπεράσει). Δεν σχολιάζω την στρατηγική του αντιπάλου από άποψη ηθική μέσα στην μάχη.
4. Αναφέρθηκα στην περίπτωση Μαλτέζου για να τονίσω τα δυσδιάκριτα όρια του πατριωτικού και του μη πατριωτικού, του εθνικού και του μη εθνικού, του δεξιού και του αριστερού, στην ψυχοσύνθεση αυτών των νέων ανθρώπων που έπεσαν μέσα σε μια μάχη, από την οποία πολλοί δεν βγήκαν ζωντανοί.
3. Δεν σου κάνω υποδείξεις για τίποτα. Έχω ποστάρει και εγώ δεν ξέρω πια πόσες φορές και το μόνο που ζήτησα είναι να μην βρίζεις. Από τη στιγμή που συνεχίζεις το βρίσιμο σταμάτησα να ασχολούμαι και με αυτό. Ούτε κάνω φλάμπουρο τη κουλτούρα μου παρά μόνο σε σένα. Και το φλάμπουρο αυτό είναι το φλάμπουρο του σεβασμού της ζωής, της ελευθερίας και της περιουσίας. Δλδ της ατομικότητας. Αν εσύ το βλέπεις μαύρο δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό.
