tomahok
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 12 Δεκ 2007
- Μηνύματα
- 19.034
- Κριτικές
- 1
- Like
- 2.857
- Πόντοι
- 606
Έχω ανεβάσει επεισόδιο απλά λόγω της αναβάθμισης δεν πρέπει να το είδατε!!!!]
Ετεροφυλική Έχω περάσει πολλά στη ζωή μου!!!
- Μέλος που άνοιξε το νήμα podhlaths
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 641
- Εμφανίσεις 226K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 6 άτομα (0 μέλη και 6 επισκέπτες)
Ετεροφυλικές ερωτικές ιστορίες.
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
Επεισόδιο 85
Για αλλη μια φορα η ζωή μουν ανω κατω. Από το παιδί του χωριού με τους σταθερούς παλμούς και το μόνο του άγχος εάν θα τα πάει καλά στις πανελλήνιες, τα τελευταία χρόνια βρέθηκα σε μια κατάσταση συνεχούς άγχους και αδρεναλίνης. Κάθε καλή στιγμή την διαδέχεται άμεσα η Κάκια στιγμή. Αλλά τώρα τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Δεν έχω προλάβει να ηρεμήσω από την κηδεία του πατέρα μου,δεν έχω προλάβει να ξεχάσω τα λόγια του που με πίκραναν όσο τίποτα μέχρι τώρα στη ζωή μου, και τώρα αυτό.
Άραγε τι περίεργο παιχνίδι μου παίζει η μοίρα. Γιατί με έφερε σε αυτή την κατασταση? Αν τα βάλεις κάτω τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Δεν καταφέραμε να πάμε Ζάκυνθο. Δεν μείναμε στην Κυλλήνη όπως θα ήταν το λογικό αλλά ήρθαμε Πάτρα. Ο μητσαρας αποφασίζει να με πάει στο κωλομπαρο και να μου επιλέξει την μαύρη. Την ώρα που περπατάμε για το ξενοδοχείο έτυχε να περνάνε οι ακροδεξιοί. Δεν ξέρω εάν υπάρχει Θεός αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο αυτό κάποιος το είχε ενορχηστρώσει. Αλλά το θέμα είναι γιατί σε μένα? Γιατί εγώ πάλι? Και εάν πρέπει εγώ να τα περάσω ο μητσαρας τι έφταιγε?
Οι τύποι αυτοί δεν παιζανε ήταν αποφασισμένοι να κάνουν το κακο και ήμασταν η ιδανική περίπτωση για αυτούς. Ο τύπος που μου έσπασε το κινητό πλέον είχε αγριεψει και χωρίς καμία εντολή από κανέναν άρχισε να με χτυπάει μπουκέτα και μόλις έπεσα κάτω κλοτσιες. Αμέσως οι υπόλοιποι σαν μελίσσι πέσανε πάνω στον μητσαρα και στα κορίτσια. Κανείς δεν εβλεπε ποιος χτύπαγε ποιον, κανείς δεν άκουγε τις κραυγές μας, κανείς δεν ένιωθε από αυτούς, γιατί εγώ ένιωθα και μαλιστα ενιωθα και το παραμικρό αγγιγμα. Είχα μείνει μισολυποθιμος κάτω με το δεξί μου αυτι να ακουμπάει την άσφαλτο και το βλέμμα μου να κοιτάει στο κενο. Σε μια κατάσταση που έχεις παραιτηθεί από όλα ακόμα και από την ίδια την ζωή και παρακαλάς υποσυνείδητα όλα αυτά να είναι όνειρο. Όλα αυτά να είναι παραισθήσεις από το ούζο στην ψαροταβέρνα. Και ενώ έχεις χάσει επαφή με το περιβάλλον και ο μόνος ήχος που ακούς είναι ένα συνεχόμενο βουητό τότε άρχισα να νιώθω κάτι ζεστό να ακουμπάει στο αυτί μου και στη μύτη μου ήρθε μια αποκρουστική μυρωδιά. Κάπου είχα διαβάσει ότι η μυρωδιά του αίματος και του πτώματος είναι αποκρουστική γιατί προειδοποιεί ενα ζώο ότι εδώ υπάρχει κίνδυνος. Σου προκαλεί πανικό και σε κάνει να θέλεις να τρέξεις. Εμένα εκείνη τη στιγμή με συνέφερε, με επανέφερε στην πραγματικότητα και ενώ προσπάθησα να σηκωθώ άρχισα να διαπιστώνω ότι το αίμα δε είναι δικο μου. Το βλέμμα αργά ακολούθησε το ρυάκι που είχε σχηματιστεί και ….
Για αλλη μια φορα η ζωή μουν ανω κατω. Από το παιδί του χωριού με τους σταθερούς παλμούς και το μόνο του άγχος εάν θα τα πάει καλά στις πανελλήνιες, τα τελευταία χρόνια βρέθηκα σε μια κατάσταση συνεχούς άγχους και αδρεναλίνης. Κάθε καλή στιγμή την διαδέχεται άμεσα η Κάκια στιγμή. Αλλά τώρα τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Δεν έχω προλάβει να ηρεμήσω από την κηδεία του πατέρα μου,δεν έχω προλάβει να ξεχάσω τα λόγια του που με πίκραναν όσο τίποτα μέχρι τώρα στη ζωή μου, και τώρα αυτό.
Άραγε τι περίεργο παιχνίδι μου παίζει η μοίρα. Γιατί με έφερε σε αυτή την κατασταση? Αν τα βάλεις κάτω τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Δεν καταφέραμε να πάμε Ζάκυνθο. Δεν μείναμε στην Κυλλήνη όπως θα ήταν το λογικό αλλά ήρθαμε Πάτρα. Ο μητσαρας αποφασίζει να με πάει στο κωλομπαρο και να μου επιλέξει την μαύρη. Την ώρα που περπατάμε για το ξενοδοχείο έτυχε να περνάνε οι ακροδεξιοί. Δεν ξέρω εάν υπάρχει Θεός αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο αυτό κάποιος το είχε ενορχηστρώσει. Αλλά το θέμα είναι γιατί σε μένα? Γιατί εγώ πάλι? Και εάν πρέπει εγώ να τα περάσω ο μητσαρας τι έφταιγε?
Οι τύποι αυτοί δεν παιζανε ήταν αποφασισμένοι να κάνουν το κακο και ήμασταν η ιδανική περίπτωση για αυτούς. Ο τύπος που μου έσπασε το κινητό πλέον είχε αγριεψει και χωρίς καμία εντολή από κανέναν άρχισε να με χτυπάει μπουκέτα και μόλις έπεσα κάτω κλοτσιες. Αμέσως οι υπόλοιποι σαν μελίσσι πέσανε πάνω στον μητσαρα και στα κορίτσια. Κανείς δεν εβλεπε ποιος χτύπαγε ποιον, κανείς δεν άκουγε τις κραυγές μας, κανείς δεν ένιωθε από αυτούς, γιατί εγώ ένιωθα και μαλιστα ενιωθα και το παραμικρό αγγιγμα. Είχα μείνει μισολυποθιμος κάτω με το δεξί μου αυτι να ακουμπάει την άσφαλτο και το βλέμμα μου να κοιτάει στο κενο. Σε μια κατάσταση που έχεις παραιτηθεί από όλα ακόμα και από την ίδια την ζωή και παρακαλάς υποσυνείδητα όλα αυτά να είναι όνειρο. Όλα αυτά να είναι παραισθήσεις από το ούζο στην ψαροταβέρνα. Και ενώ έχεις χάσει επαφή με το περιβάλλον και ο μόνος ήχος που ακούς είναι ένα συνεχόμενο βουητό τότε άρχισα να νιώθω κάτι ζεστό να ακουμπάει στο αυτί μου και στη μύτη μου ήρθε μια αποκρουστική μυρωδιά. Κάπου είχα διαβάσει ότι η μυρωδιά του αίματος και του πτώματος είναι αποκρουστική γιατί προειδοποιεί ενα ζώο ότι εδώ υπάρχει κίνδυνος. Σου προκαλεί πανικό και σε κάνει να θέλεις να τρέξεις. Εμένα εκείνη τη στιγμή με συνέφερε, με επανέφερε στην πραγματικότητα και ενώ προσπάθησα να σηκωθώ άρχισα να διαπιστώνω ότι το αίμα δε είναι δικο μου. Το βλέμμα αργά ακολούθησε το ρυάκι που είχε σχηματιστεί και ….
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
Επεισόδιο 86
Το βλέμμα μου γύρισε ακαριαία… Η εικόνα ήταν σοκαριστική. Αν η μυρωδιά του αίματος σου προκαλούσε πανικό η εικόνα αυτή σε διέλυε ολοκληρωτικά. Τουλάχιστον σε εμένα που δεν ήμουν μαθημένος σε τέτοιες εικόνες που δεν ήμουν μαθημένος σε τέτοιες συμπεριφορές.
Εάν είχα την ικανότητα που βλέπουμε στις ταινίες να σταματήσω τον χρόνο για όλους και για όλα γύρω μου και να μπορω να κινούμαι μόνο εγώ. Και σηκωνόμουν αργα και πριν γυρίσω το κεφάλι να δω ποιος είχε χτυπήσει…. Εάν είχα τον χρόνο να σκεφτώ και να επιλέξω ποιανού το αίμα θα ήθελα να είναι. Ήταν άραγε του μητσάρα ήταν άραγε της μαύρης κοπέλας? Σίγουρα δεν ήταν η άλλη κοπέλα γιατί το οπτικό μου πεδίο μου επέτρεπε να την δω χτυπημένη και πεσμένη στο έδαφος αλλά όχι σκοτωμένη. Ποιον θα επέλεγα ? Ποιον θα ευχόμουν να δω.
Κι όμως δεν θα ήθελα να έχω αυτή την ικανότητα και ευτυχώς δεν την έχω. Από την φύση μου όχι μόνο απεχθάνομαι τη βία αλλά δεν θα ήμουν ποτέ εγώ αυτός που θα διάλεγε ποιος να πεθάνει. Ούτε σαν ευχή.
Γύρισα το κεφάλι και είδα την μαύρη κοπέλα ξαπλωμένη στο εδαφος. Το σώμα της μέσα στα αίματα το κεφάλι ακουμπούσε στο έδαφος και τα μάτια της κοιτούσαν προς τα πάνω.
Αλήθεια γιατί όσοι βρίσκουν τραγικό θάνατο οι κόρες τους κοιτούν προς τα πάνω? Είναι άραγε η απεγνωσμένη τους προσπάθεια να πείσουν τον Θεό να τους βοηθήσει? Η θέλουν να κοιτάξουν στα μάτια τον εκτελεστή τους.
Στην προκειμένη περίπτωση τα συγκεκριμένα ζώα και η μάνα τους να τα κοίταζε στα μάτια δεν θα συγκινουνταν. Ήταν αποφασισμένοι ήταν ανεγκέφαλοι ήταν φανατισμένοι.
Μέσα σε καθε αγέλη γιατί αυτοί ήταν αγέλη υπάρχει ένας που είναι πιο διστακτικός ένας που είναι πιο υποτακτικός και ένας που ενώ νοιώθει τύψεις φοβάται να πει τι σκέφτεται. Αυτός όμως είναι που πανικοβλήθηκε πρώτος όταν κατάλαβαν τι κάνανε. Αυτός ήταν που άρχισε να φωνάζει και τους έκανε όλους να τραπούν σε φυγή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Μείναμε μόνοι μας. 4 άτομα πεσμένα στην άσφαλτο να μας φωτίζει αυτό το περίεργο κίτρινο φως που επιλέγουν να φωτίσουν κάποιες υποβαθμισμένες περιοχές στην πόλη. 4 πτώματα γιατί έτσι μοιάζαμε και ένα σπασμένο κινητό. 5 λεπτά πριν στο ίδιο σημείο είμασταν χαρούμενοι υγειεις και ανεμελοι.
Έπεσα πάνω στην μαύρη κοπέλα και προσπαθούσα να την συνεφερω. Ο μητσαρας πιο πέρα ανήμπορος να κινηθεί έβγαλε το κινητό του και κάλεσε αστυνομία και Εκαβ.
Εγώ συνέχισα να φωνάζω με όλη μου την δύναμη στην κοπέλα λες και ο λόγος που δεν μου απαντούσε ήταν ότι δεν με άκουγε.
Υπομονή μικρέ σε λίγο θα έρθει βοήθεια ψέλλισε ο μητσαρας…
Το βλέμμα μου γύρισε ακαριαία… Η εικόνα ήταν σοκαριστική. Αν η μυρωδιά του αίματος σου προκαλούσε πανικό η εικόνα αυτή σε διέλυε ολοκληρωτικά. Τουλάχιστον σε εμένα που δεν ήμουν μαθημένος σε τέτοιες εικόνες που δεν ήμουν μαθημένος σε τέτοιες συμπεριφορές.
Εάν είχα την ικανότητα που βλέπουμε στις ταινίες να σταματήσω τον χρόνο για όλους και για όλα γύρω μου και να μπορω να κινούμαι μόνο εγώ. Και σηκωνόμουν αργα και πριν γυρίσω το κεφάλι να δω ποιος είχε χτυπήσει…. Εάν είχα τον χρόνο να σκεφτώ και να επιλέξω ποιανού το αίμα θα ήθελα να είναι. Ήταν άραγε του μητσάρα ήταν άραγε της μαύρης κοπέλας? Σίγουρα δεν ήταν η άλλη κοπέλα γιατί το οπτικό μου πεδίο μου επέτρεπε να την δω χτυπημένη και πεσμένη στο έδαφος αλλά όχι σκοτωμένη. Ποιον θα επέλεγα ? Ποιον θα ευχόμουν να δω.
Κι όμως δεν θα ήθελα να έχω αυτή την ικανότητα και ευτυχώς δεν την έχω. Από την φύση μου όχι μόνο απεχθάνομαι τη βία αλλά δεν θα ήμουν ποτέ εγώ αυτός που θα διάλεγε ποιος να πεθάνει. Ούτε σαν ευχή.
Γύρισα το κεφάλι και είδα την μαύρη κοπέλα ξαπλωμένη στο εδαφος. Το σώμα της μέσα στα αίματα το κεφάλι ακουμπούσε στο έδαφος και τα μάτια της κοιτούσαν προς τα πάνω.
Αλήθεια γιατί όσοι βρίσκουν τραγικό θάνατο οι κόρες τους κοιτούν προς τα πάνω? Είναι άραγε η απεγνωσμένη τους προσπάθεια να πείσουν τον Θεό να τους βοηθήσει? Η θέλουν να κοιτάξουν στα μάτια τον εκτελεστή τους.
Στην προκειμένη περίπτωση τα συγκεκριμένα ζώα και η μάνα τους να τα κοίταζε στα μάτια δεν θα συγκινουνταν. Ήταν αποφασισμένοι ήταν ανεγκέφαλοι ήταν φανατισμένοι.
Μέσα σε καθε αγέλη γιατί αυτοί ήταν αγέλη υπάρχει ένας που είναι πιο διστακτικός ένας που είναι πιο υποτακτικός και ένας που ενώ νοιώθει τύψεις φοβάται να πει τι σκέφτεται. Αυτός όμως είναι που πανικοβλήθηκε πρώτος όταν κατάλαβαν τι κάνανε. Αυτός ήταν που άρχισε να φωνάζει και τους έκανε όλους να τραπούν σε φυγή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Μείναμε μόνοι μας. 4 άτομα πεσμένα στην άσφαλτο να μας φωτίζει αυτό το περίεργο κίτρινο φως που επιλέγουν να φωτίσουν κάποιες υποβαθμισμένες περιοχές στην πόλη. 4 πτώματα γιατί έτσι μοιάζαμε και ένα σπασμένο κινητό. 5 λεπτά πριν στο ίδιο σημείο είμασταν χαρούμενοι υγειεις και ανεμελοι.
Έπεσα πάνω στην μαύρη κοπέλα και προσπαθούσα να την συνεφερω. Ο μητσαρας πιο πέρα ανήμπορος να κινηθεί έβγαλε το κινητό του και κάλεσε αστυνομία και Εκαβ.
Εγώ συνέχισα να φωνάζω με όλη μου την δύναμη στην κοπέλα λες και ο λόγος που δεν μου απαντούσε ήταν ότι δεν με άκουγε.
Υπομονή μικρέ σε λίγο θα έρθει βοήθεια ψέλλισε ο μητσαρας…
montiliani
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 30 Απρ 2008
- Μηνύματα
- 1.941
- Like
- 6.946
- Πόντοι
- 1.056
Την Καλημερα μου...τι ατυχιες ειναι αυτες????αν θελεις παρε τηλεφωνο τον Μαυριδη,αυτον που πιασανε στο Μεξικο να του εξιστορισεις τι εχεις περασει......να ενωθουν οι πονοι σας μωρε αδελφε μου.....
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
Αυτός έχει και φωτογραφία. Το 2003 τα κινητά δεν βγάζανε. Μονή απόδειξη μου η μνήμη και ο μητσαρας.
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
Επεισόδιο 87.
Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις ότι έχεις κάνει τα πάντα. Ότι προσπάθησες με κάθε μέσο και κάθε τρόπο να αποτρέψεις κάτι από το να συμβεί ή ακόμα πιο συχνά να ανατρέψεις κάτι που έχει συμβεί. Πεσμένος στην άσφαλτο πάνω σε μια άγνωστη κοπέλα που το μόνο που μας έδενε ήταν το αίμα της. Αφού το αίμα της είχε αρχίσει να τρέχει στην ξεθωριασμένη και βρώμικη άσφαλτο και τα ρούχα μου είχαν αρχίσει να to απορροφούν σαν καλό σφουγγάρι. Τα χέρια μου ηταν και αυτά γεματα αίματα αλλά δεν με αναγνωριζα σε αυτό το συμβάν. Υπο κανονικές συνθηκες ο Μάρκος θα έτρεχε, ο Μάρκος θα συχαινόταν να ακουμπήσει τα αίματα και να χαιδεύει τις πληγές, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ, αλλά δεν είχα και την εμπειρία πως να δράσω. Στο μυαλό μου ήρθαν στιγμές απο ταινές που ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να κρατήσει στην ζωή τον ετοιμοθάνατο μιλώντας τον και πειθοντας τον να μην παραιτηθεί. Πρόσπαθησα να κανω το ίδιο αλλα μάταια. Η κοπέλα δεν είχε καν τια αισθήσεις της και παρόλο τα τρανταγματα μου δεν έδινε σημαδια ζωής.
Αν με ρωτήσεις σήμερα δεν είμαι σε θέση να σου απαντήσω εαν χρόνος κυλούσε γρηγορα ή αργά. Δεν ξερω να σου πω εαν το ασθενοφόρο έφτασε στην ώρα του. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να σου πω εαν η αστυνομία ήρθε πριν το ασθενοφορο. Το μόνο που θυμάμαι είναι το κιτρινο φως να εναλλάσεται με παλλομενο μπλε εμένα να προσπαθούν να με ξεκολλήσουν πάνω απο την κοπέλα και τον κύριο μητσο να ακουμπά το κεφάλι του απο ανακούφιση στην ασφαλτο, την άλλη κοπέλα σαν τραγική φιγούρα να ουρλιάζει και εμένα στο πίσω καθισμα του περιπολικού.
Πήγαμε στην Αστυνομία δώσαμε καταθεση και το μόνο που ζητούσα ήταν να με αφήσουν να παω στο νοσοκομείο. Οι αστυνομικοί εδειχναν να μην πιστευουν και πολυ την ιστορία μας και το χειρότερο απο όλα δεν μου λέγανε έαν η κοπέλα είναι ζωντανή.
Για άλλη μια φορά εγω στο αστυνομικό Τμήμα, αλλά αυτή την φορά χωρίς την βοήθεια του πατέρα μου. Το χειρότερο όμως δεν ήταν η παρουσία μου στην αστυνομία αλλά η παρουσία μου στο Νοσοκομείο στισ 05 00 το πρωί. Να προσπαθώ να μάθω τι έγινε με την κοπέλα να μην με ενημερώνει κανείς και να με ρωτανε τι σχέση έχω με την κοπέλα.
Δεν ήξερα όυτε πως την λένε και δεν είχα και τον Μητσάρα μαζί μου. Δεν είχα τηλεφωνο και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Χαμένος, ματωμένος, κουρασμένος, αλλά όχι παραδομένος. Θα έκανα τα πάντα για να την φέρω στην ζωή και τα πάντα για να πληρώσουν αυτά τα καθίκια.
Λίγο αργότερα ένας νοσοκόμος βγήκε και με σχεδόν συνωμοτικό ύφος μου ψυθύρισε ότι η μαύρη κοπέλα είναι νεκρή και ότι δεν το έμαθα απο αυτόν.
Πήρα ένα ταξί και πηγα στο ξενοδοχείο. Ρώτησα το νουμερο του δωματιού του Μήτσου πήγα ξάπλωσα και περιμενα να ξημερώσει για να του χτυπήσω την πόρτα.
Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις ότι έχεις κάνει τα πάντα. Ότι προσπάθησες με κάθε μέσο και κάθε τρόπο να αποτρέψεις κάτι από το να συμβεί ή ακόμα πιο συχνά να ανατρέψεις κάτι που έχει συμβεί. Πεσμένος στην άσφαλτο πάνω σε μια άγνωστη κοπέλα που το μόνο που μας έδενε ήταν το αίμα της. Αφού το αίμα της είχε αρχίσει να τρέχει στην ξεθωριασμένη και βρώμικη άσφαλτο και τα ρούχα μου είχαν αρχίσει να to απορροφούν σαν καλό σφουγγάρι. Τα χέρια μου ηταν και αυτά γεματα αίματα αλλά δεν με αναγνωριζα σε αυτό το συμβάν. Υπο κανονικές συνθηκες ο Μάρκος θα έτρεχε, ο Μάρκος θα συχαινόταν να ακουμπήσει τα αίματα και να χαιδεύει τις πληγές, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ, αλλά δεν είχα και την εμπειρία πως να δράσω. Στο μυαλό μου ήρθαν στιγμές απο ταινές που ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να κρατήσει στην ζωή τον ετοιμοθάνατο μιλώντας τον και πειθοντας τον να μην παραιτηθεί. Πρόσπαθησα να κανω το ίδιο αλλα μάταια. Η κοπέλα δεν είχε καν τια αισθήσεις της και παρόλο τα τρανταγματα μου δεν έδινε σημαδια ζωής.
Αν με ρωτήσεις σήμερα δεν είμαι σε θέση να σου απαντήσω εαν χρόνος κυλούσε γρηγορα ή αργά. Δεν ξερω να σου πω εαν το ασθενοφόρο έφτασε στην ώρα του. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να σου πω εαν η αστυνομία ήρθε πριν το ασθενοφορο. Το μόνο που θυμάμαι είναι το κιτρινο φως να εναλλάσεται με παλλομενο μπλε εμένα να προσπαθούν να με ξεκολλήσουν πάνω απο την κοπέλα και τον κύριο μητσο να ακουμπά το κεφάλι του απο ανακούφιση στην ασφαλτο, την άλλη κοπέλα σαν τραγική φιγούρα να ουρλιάζει και εμένα στο πίσω καθισμα του περιπολικού.
Πήγαμε στην Αστυνομία δώσαμε καταθεση και το μόνο που ζητούσα ήταν να με αφήσουν να παω στο νοσοκομείο. Οι αστυνομικοί εδειχναν να μην πιστευουν και πολυ την ιστορία μας και το χειρότερο απο όλα δεν μου λέγανε έαν η κοπέλα είναι ζωντανή.
Για άλλη μια φορά εγω στο αστυνομικό Τμήμα, αλλά αυτή την φορά χωρίς την βοήθεια του πατέρα μου. Το χειρότερο όμως δεν ήταν η παρουσία μου στην αστυνομία αλλά η παρουσία μου στο Νοσοκομείο στισ 05 00 το πρωί. Να προσπαθώ να μάθω τι έγινε με την κοπέλα να μην με ενημερώνει κανείς και να με ρωτανε τι σχέση έχω με την κοπέλα.
Δεν ήξερα όυτε πως την λένε και δεν είχα και τον Μητσάρα μαζί μου. Δεν είχα τηλεφωνο και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Χαμένος, ματωμένος, κουρασμένος, αλλά όχι παραδομένος. Θα έκανα τα πάντα για να την φέρω στην ζωή και τα πάντα για να πληρώσουν αυτά τα καθίκια.
Λίγο αργότερα ένας νοσοκόμος βγήκε και με σχεδόν συνωμοτικό ύφος μου ψυθύρισε ότι η μαύρη κοπέλα είναι νεκρή και ότι δεν το έμαθα απο αυτόν.
Πήρα ένα ταξί και πηγα στο ξενοδοχείο. Ρώτησα το νουμερο του δωματιού του Μήτσου πήγα ξάπλωσα και περιμενα να ξημερώσει για να του χτυπήσω την πόρτα.
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
Ευχαριστώ sargiris!! όλο λεω θα βαλω πιο συχνα και όλο μπλεκω. Η μαλακία είναι ότι γραφω το κανονικο μου βιβλιο μου και με παει λιγο πίσω σε αυτό!!! αλλα ελπίζω σύντομα να τελειώσω το καλό και να σας το ανακοινώσω.
Υ.Σ η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους 3 μήνες όντως έχω περάσει πολλά.
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
=====88=====
Σε όλους μας έχει τύχει να κοιτάμε το ταβάνι. Σβήνουμε το φως κοιτάμε ψηλά δεν βλέπουμε τίποτα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τα μάτια μας συνηθίζουν. Το ταβάνι αρχίζει να διακρίνεται, το ίδιο και οι φιγούρες των επίπλων ακόμα και το έλαχιστο φως του δρόμου που περνούσε απο μια σχισμή μεταξύ των δυο βαριών κουρτινών άρχισε να με ενοχλεί. Και έτσι όπωσ συνηθίζουν τα μάτια μας έτσι συνηθίζει το μυαλό μας και ακόμα καλύτερα συνηθίζει η ψυχή μας. Μίκρος ακουγα να λένε ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και όσο περνάει ο καιρός όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω αυτή την φράση όλο και πιο πολύ. Βιώνω αυτή την φράση καθημερινά. Δεν πέρασε πολύς καιρός απο την ντόροθυ, ούτε απο το τροχαίο, και τα είχα διαγράψει απο το μυαλό μου σαν αρνητικές στιγμες. Απλά υπάρχουν εκεί να μου θυμίζουν ότι έζησα, υπάρχουν εκεί για να μπορώ και εγω όταν θα φτάσω στην ηλικία του μητσάρα να τα διηγούμε, υπάρχουν εκεί για να τα διηγούμε όχι όπως έγιναν, αλλα προσθέτοντας την απαραίτητη σάλτσα κάνοντας την ιστορία διαχρονική και ικανή να εξιστορηθεί μετά και απο 50 χρόνια, όπως ακριβώς έκανε ο Μήτσαρας, σημασία έχει μόνο κάθε φορά που θα τελειώνω την διήγηση να θυμίζω στον ευατό μου τι πραγματικά έγινε και να αφήνω τις υπερβολές και τις σάλτσες για τους άλλους. Αυτο που είμαι σήμερα και αυτο που θα είμαι σε πενήντα χρόνια με εκανε ότι πέρασα και όχι ότι διγηθηκα όποτε εαν δεν βρώ την ισοροπία θα υπάρχει μια αναντιστοιχία μεταξύ μυαλού και ψυχής.
Σε όλους μας έχει τύχει να κοιτάμε το ταβάνι μέχρι να μας παρει ο ύπνος. Όχι σε μένα, όχι εκείνο το βραδυ. Τα μάτια μου αντιλαμβανόταν την διακυμανση στο έλαχιστο φως όταν πέρναγε καποιο αυτοκίνητο, τα αυτιά μου ακουγαν την πόρτα του ασανσερ που αν και στην αλλη ακρη του διαδόμου ακουγόταν στο δωματιο μου.Κι όμως καρτερικά περίμενα να ξημερώσει να βρω τον Μητσαρα.
Μόλις το φως που διέσχιζε την κουρτίνα δυναμωσε λίγο πετάχτηκα απο το κρεβάτι και τράβηξα βίαια την κουρτίνα και σταθηκα στο παραθυρο να κοιταζω τον ήλιο που ανετειλε. Οσο ανετειλε τόσο με ποναγανε τα ματια μου που δεν είχαν συνηθίσει ακόμα, αλλά δεν με ένοιαζε.
Ξεκίνησα να γδύνομαι πετώντας τα ρούχα μου στο πάτωμα και σιγά σιγά πήγα προς το ντουζ. Μπήκα μέσα και ανοιξα το νερο τέρμα στο κρυο. Το αφησα για 5 λέπτα να πέφτει πανω μου και ξαφνικα άρχισα με μανία να τρίβω όλο μου το σώμα. Δεν ξέρω καν πόσο έμεινα στο ντουζ, αλλά στο τέλος βγήκα σκουπίστηκα και καθισα στο καπακι της λεκάνης. Κοιτώντας το πατωμα αυτή την φορά. Είχα αρχίσει να παραιτούμαι και να μην έχω όρεξη για τίποτα.
Ξαφνικά την απόλυτη ησυχία έσπασαν οι φωνές δυο γυναικών που καβγαδιζαν στο διπλανό δωμάτιο. Προσπάθησα να ακούσω τον λόγο αλλά δεν καταλαβαινα και καλά. Ακουγόταν σαν κάποια κακομαθημένη κοπέλα να υψώνει την φωνή στην μάνα της. Η κλασσική περίπτωση που η μάνα δεν χαλάει χατίρι και προσκολάται πάνω στην κοπέλα, και η κοπέλα αντιδρά και φωνάζει σε καθε κουβέντα της μάνας. Πίσω απο όλο αυτό υπάρχει όμως μια υπερβολική αγάπη σε βαθμό όμως που φέρνει τα αντιθετα αποτελσματα. Και αν με ρωτάτε εαν η αγάπη είναι πάντα καλη και ευπροσδεκτη, με βεβαιότητα θα πω πως ΟΧΙ, αλλά αυτο θα το συζητησουμε παρακατω. Απο τα λίγα που διεκρινα η κοπέλα βιαζόταν να παει στην δουλεια και η μάνα την πίεζε να παει για πρωινό στο ξενοδοχείο.
Σηκώθηκα ντυθηκα, έφτιαξα πρόχειρα τα μαλλιά μου και αποφάσισα να κατέβω για πρωινό. Δεν πείναγα αλλά δεν ήθελα και να μείνω άλλο στο δωματιο. Πίστευα ότι το ίδιο θα έκανε και ο Μητσάρας και θα τον συναντούσα εκεί.
Την στιγμή που ανοιξα την πόρτα έτυχε να ανοίγει την πόρτα και η κακομαθημένη τησ διπλανής πόρτας. Τα ήδη ταλαπωρημενα απο την αυπνία μάτια μου πονέσανε απο την κατάλευκη στολή της κοπέλας. Απο τα διακριτικά κατάλαβα ότι ήταν λιμενικός και απο την ηλικία φαινόταν νεα στην δουλειά. Λογικά τελείωσε την σχολή της την στειλανε στην Πάτρα και μέχρι να βρει σπίτι έμενε με την μανα της στο ξενοδοχείο. Φορούσε ένα ασπρο παντελόνι κολλητό το οποίο εφαρμοζε στον υπερβολικά μεγάλο κώλο για τον σωματοτυπο της. Τα μαλλιά της καστανοξανθα πιασμένα κότσο. Η ώρα την 6 30 το πρωί παρόλο είχε προλάβει και να βαφτεί και θα μπορούσα να πω υπερβολικά για την δουλειά της επίσης θα μπορούσα να πω ότι δεν το είχε αναγκη. Είναι όμως αυτή η ματαιοδοξία ορισμένων γυναικών που δεν τους αρκεί να είναι όμορφες αλλά πιο όμορφες απο τις άλλες. Δεν ξέρω εαν με εντυπωσίασε η στολή, δεν ξέρω εαν τυφλώθηκα απο την ομορφιά της, δεν ξέρω εαν το μυαλό μου προσπαθουσε να βρει τρόπους να ξεχασω όσα είχα περάσει, αλλά μπορώ να πω ότι ερωτευτηκα στην στιγμή. Ακαριαία ήθελα να της μιλήσω. Τραβηξα την πόρτα βιαστικά και την πλησίασα.
-Συγγνώμη ξέρετε που είναι ο χώρος του πρωινού.
Γυρισε με κοιταξε με ένα σνομπ ύφος»
-στον ημιόροφο πάνω απο την ρεσεψιον. Πάρε το ασανσερ και πατα ημιοροφος.
Λιγο το βλεμμα της λίγο η συμπεριφόρα της δεν μου αφησε περισσότερα περιθώρια Είπα απλα ευχαριστώ και κατευθυνθηκα προς το ασανσερ.
Ακουσα την μάνα της απο πίσω να ψιθυρίζει. Τα βλέπεις Ευτυχία όλοι τρώνε πρωινό… Και ενας καβγας ξεκινησε ξανα ενω έκλεινε η πορτα του ασανσερ.
Σε όλους μας έχει τύχει να κοιτάμε το ταβάνι. Σβήνουμε το φως κοιτάμε ψηλά δεν βλέπουμε τίποτα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τα μάτια μας συνηθίζουν. Το ταβάνι αρχίζει να διακρίνεται, το ίδιο και οι φιγούρες των επίπλων ακόμα και το έλαχιστο φως του δρόμου που περνούσε απο μια σχισμή μεταξύ των δυο βαριών κουρτινών άρχισε να με ενοχλεί. Και έτσι όπωσ συνηθίζουν τα μάτια μας έτσι συνηθίζει το μυαλό μας και ακόμα καλύτερα συνηθίζει η ψυχή μας. Μίκρος ακουγα να λένε ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και όσο περνάει ο καιρός όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω αυτή την φράση όλο και πιο πολύ. Βιώνω αυτή την φράση καθημερινά. Δεν πέρασε πολύς καιρός απο την ντόροθυ, ούτε απο το τροχαίο, και τα είχα διαγράψει απο το μυαλό μου σαν αρνητικές στιγμες. Απλά υπάρχουν εκεί να μου θυμίζουν ότι έζησα, υπάρχουν εκεί για να μπορώ και εγω όταν θα φτάσω στην ηλικία του μητσάρα να τα διηγούμε, υπάρχουν εκεί για να τα διηγούμε όχι όπως έγιναν, αλλα προσθέτοντας την απαραίτητη σάλτσα κάνοντας την ιστορία διαχρονική και ικανή να εξιστορηθεί μετά και απο 50 χρόνια, όπως ακριβώς έκανε ο Μήτσαρας, σημασία έχει μόνο κάθε φορά που θα τελειώνω την διήγηση να θυμίζω στον ευατό μου τι πραγματικά έγινε και να αφήνω τις υπερβολές και τις σάλτσες για τους άλλους. Αυτο που είμαι σήμερα και αυτο που θα είμαι σε πενήντα χρόνια με εκανε ότι πέρασα και όχι ότι διγηθηκα όποτε εαν δεν βρώ την ισοροπία θα υπάρχει μια αναντιστοιχία μεταξύ μυαλού και ψυχής.
Σε όλους μας έχει τύχει να κοιτάμε το ταβάνι μέχρι να μας παρει ο ύπνος. Όχι σε μένα, όχι εκείνο το βραδυ. Τα μάτια μου αντιλαμβανόταν την διακυμανση στο έλαχιστο φως όταν πέρναγε καποιο αυτοκίνητο, τα αυτιά μου ακουγαν την πόρτα του ασανσερ που αν και στην αλλη ακρη του διαδόμου ακουγόταν στο δωματιο μου.Κι όμως καρτερικά περίμενα να ξημερώσει να βρω τον Μητσαρα.
Μόλις το φως που διέσχιζε την κουρτίνα δυναμωσε λίγο πετάχτηκα απο το κρεβάτι και τράβηξα βίαια την κουρτίνα και σταθηκα στο παραθυρο να κοιταζω τον ήλιο που ανετειλε. Οσο ανετειλε τόσο με ποναγανε τα ματια μου που δεν είχαν συνηθίσει ακόμα, αλλά δεν με ένοιαζε.
Ξεκίνησα να γδύνομαι πετώντας τα ρούχα μου στο πάτωμα και σιγά σιγά πήγα προς το ντουζ. Μπήκα μέσα και ανοιξα το νερο τέρμα στο κρυο. Το αφησα για 5 λέπτα να πέφτει πανω μου και ξαφνικα άρχισα με μανία να τρίβω όλο μου το σώμα. Δεν ξέρω καν πόσο έμεινα στο ντουζ, αλλά στο τέλος βγήκα σκουπίστηκα και καθισα στο καπακι της λεκάνης. Κοιτώντας το πατωμα αυτή την φορά. Είχα αρχίσει να παραιτούμαι και να μην έχω όρεξη για τίποτα.
Ξαφνικά την απόλυτη ησυχία έσπασαν οι φωνές δυο γυναικών που καβγαδιζαν στο διπλανό δωμάτιο. Προσπάθησα να ακούσω τον λόγο αλλά δεν καταλαβαινα και καλά. Ακουγόταν σαν κάποια κακομαθημένη κοπέλα να υψώνει την φωνή στην μάνα της. Η κλασσική περίπτωση που η μάνα δεν χαλάει χατίρι και προσκολάται πάνω στην κοπέλα, και η κοπέλα αντιδρά και φωνάζει σε καθε κουβέντα της μάνας. Πίσω απο όλο αυτό υπάρχει όμως μια υπερβολική αγάπη σε βαθμό όμως που φέρνει τα αντιθετα αποτελσματα. Και αν με ρωτάτε εαν η αγάπη είναι πάντα καλη και ευπροσδεκτη, με βεβαιότητα θα πω πως ΟΧΙ, αλλά αυτο θα το συζητησουμε παρακατω. Απο τα λίγα που διεκρινα η κοπέλα βιαζόταν να παει στην δουλεια και η μάνα την πίεζε να παει για πρωινό στο ξενοδοχείο.
Σηκώθηκα ντυθηκα, έφτιαξα πρόχειρα τα μαλλιά μου και αποφάσισα να κατέβω για πρωινό. Δεν πείναγα αλλά δεν ήθελα και να μείνω άλλο στο δωματιο. Πίστευα ότι το ίδιο θα έκανε και ο Μητσάρας και θα τον συναντούσα εκεί.
Την στιγμή που ανοιξα την πόρτα έτυχε να ανοίγει την πόρτα και η κακομαθημένη τησ διπλανής πόρτας. Τα ήδη ταλαπωρημενα απο την αυπνία μάτια μου πονέσανε απο την κατάλευκη στολή της κοπέλας. Απο τα διακριτικά κατάλαβα ότι ήταν λιμενικός και απο την ηλικία φαινόταν νεα στην δουλειά. Λογικά τελείωσε την σχολή της την στειλανε στην Πάτρα και μέχρι να βρει σπίτι έμενε με την μανα της στο ξενοδοχείο. Φορούσε ένα ασπρο παντελόνι κολλητό το οποίο εφαρμοζε στον υπερβολικά μεγάλο κώλο για τον σωματοτυπο της. Τα μαλλιά της καστανοξανθα πιασμένα κότσο. Η ώρα την 6 30 το πρωί παρόλο είχε προλάβει και να βαφτεί και θα μπορούσα να πω υπερβολικά για την δουλειά της επίσης θα μπορούσα να πω ότι δεν το είχε αναγκη. Είναι όμως αυτή η ματαιοδοξία ορισμένων γυναικών που δεν τους αρκεί να είναι όμορφες αλλά πιο όμορφες απο τις άλλες. Δεν ξέρω εαν με εντυπωσίασε η στολή, δεν ξέρω εαν τυφλώθηκα απο την ομορφιά της, δεν ξέρω εαν το μυαλό μου προσπαθουσε να βρει τρόπους να ξεχασω όσα είχα περάσει, αλλά μπορώ να πω ότι ερωτευτηκα στην στιγμή. Ακαριαία ήθελα να της μιλήσω. Τραβηξα την πόρτα βιαστικά και την πλησίασα.
-Συγγνώμη ξέρετε που είναι ο χώρος του πρωινού.
Γυρισε με κοιταξε με ένα σνομπ ύφος»
-στον ημιόροφο πάνω απο την ρεσεψιον. Πάρε το ασανσερ και πατα ημιοροφος.
Λιγο το βλεμμα της λίγο η συμπεριφόρα της δεν μου αφησε περισσότερα περιθώρια Είπα απλα ευχαριστώ και κατευθυνθηκα προς το ασανσερ.
Ακουσα την μάνα της απο πίσω να ψιθυρίζει. Τα βλέπεις Ευτυχία όλοι τρώνε πρωινό… Και ενας καβγας ξεκινησε ξανα ενω έκλεινε η πορτα του ασανσερ.
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
======= 89 =======
Το ασανσέρ σταμάτησε στον ημιόροφο. Από την αρχή το βλέμμα είχε καρφωθεί στην λέξη ημί πριν το όροφος στην ετικέτα του ασανσέρ. Ποτέ δεν χώνεψα αυτή την λέξη υποβιβάζει ή καταστρέφει όποια λέξη την ακολουθεί. Ημίθεος, ημίμετρα. Αυτή η λέξη δεν ήταν για μένα. Μίσούσα το έτσι και ετσί, το λίγο, τα ήθελα όλα ή τίποτα και ακόμα έτσι είμαι 37 χρόνια ζωής χωρίσ συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.
Οι κινήσεις μου ασυναίσθητες, σχεδον ρομποτικές. Δεν σκέφτόμουν, δεν το ήθελα αλλά δεν μπορούσα κιόλας. Μπήκα στον χώρο, οι μυρωδιές απο τα εδέσματα έντονες, το μάτι μου έπεσε πάνω στην μηχανή του καφέ. Πλησίασα έβαλα την κούπα και πάτησα κάτι κουμπιά. Πήρα ένα πιατάκι έβαλα πάνω την κούπα και προχωρησα προς το πιο απόμακρο τραπέζι. Καθισα, κάτι δεν μου άρεσε. Είδα ότι μόλις άδειασε το μοναδικο τραπέζι με λίγο θεα την παραλιακή και στο βάθος την θάλασσα. Σηκώθηκα πήρα τον καφέ μου και πήγα σε εκείνο. Κοιτούσα έξω απο το παραθυρο σαν υπνοτισμένος και ρουφούσα λαίμαργες γουλιές απο αυτόν τον καφέ. Πικρός, ζεστός μα για μένα βάλσαμο. Ποτέ δεν έβαλα ζαχαρη στον καφέ μου, ποτέ δεν θα βάλω και δεν μπορώ να καταλαβω τους ανθρώπους που το κάνουν. Ο σκέτος καφές υποσυνήδειτα δηλωνει ενηλικίωση, κόβει κάθε δεσμό απο την μάνα, απο την μητέρα που μου έφτιαχνε έναν καφέ νες με πολυ γαλά και ακόμα πιο πολυ ζάχαρη για να με βοηθήσει όπως έλεγε τις μέρες που είχα πολυ διάβασμα.
Και ενώ είχα χαθεί στις σκέψεις μου και ενώ δεν είχα καταλαβει ότι ήμουν πάνω απο καμιά ώρα εκεί πέρα ξαφνικα τρόμαξα όταν ο Μητσάρας ήρθε και τράβηξε απότομα τη απέναντι καρέκλα.
-Εδώ είσαι μικρέ?… έφαγες?
-Δεν έχω όρεξη για τίποτα.
– Δεν σε ρώτησα άν έχεις όρεξη. Πρέπει να φας.
– Δημήτρη ποιος το γαμάει το φαι? ενα ατομο πέθανε εξαιτιας μας στην αγκαλιά μου και εσυ ασχολείσαι με το φαί.
Δεν τον είχα πεί ποτέ Δημήτρη πάντα τον έλεγα κύριο Μήτσο ή Μητσάρα. Λίγο το ξενυχτι λίγο όλα όσα είχα περάσει την τελευταία βδομάδα, ένοιωθα ότι δεν είμαι εγώ, έβραζα απο νευρα και αγανακτηση.
Κοίτα μικρέ για ότι συνέβη δεν φταις εσυ ούτε και εγώ. Αυτό αργά ή γρηγορα θα συνέβαινε, απλά εσυ και εγω δράσαμε σαν καταλυτης, απλά εσυ και εγώ το επισπευσαμε.
Όση ώρα μιλούσε ασυναίσθητα έφερα στο μυαλό μου την εικόνα και του πατέρα μου που πεθανε πριν λίγες μέρες στο Νοσοκομείο και σκεφτόμουν ότι και σε εκείνο τον θάνατο έδρασα σαν καταλυτης. Εξαιτίας μου ξεσπασε και πέθανε φωναζοντας μου.
Μικρέ θα σου πω για τελευταια φορά αυτή την συμβουλή:
ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ.
Εδώ δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά, μπορούμε όμως να βοηθήσουμε τις αρχές. Έχω μιλήσει με δικηγόρο. Δεν θέλει και πολύ η αστυνομία να μας μπλέξει σε κάτι που δεν φταίμε. Θα πάει ο δικηγόρος να δει εαν μας χρειάζονται κάτι διαφορετικά θα φύγουμε, πρέπει να πάμε στην Ζάκυνθο. Θα σου κάνει και σενα καλό η ηρεμία του νησιού.
Σηκώθηκε πήγε στο μπουφέ έφτιαξε ένα πιατο για μένα και έναν για αυτό, έβαλε και καφέ και ήρθε στο τραπέζι.
Είχε ένα μαγικό τρόπο αυτός ο άνθρωπος να με ηρεμεί, είχε έναν τρόπο να σε πείθει για το οτιδήποτε, πάντα ήρεμος και πράος μιλούσε χωρίς να μπορέσεις να αισθάνθείς αγωνία ή εκνευρισμό ποτέ στο βλέμμα του.
Έφαγα ότι μου έβαλε στο πίατο και σηκώθηκα να συμπληρώσω καφέ, τον είχα αναγκη πιο πολύ απο ποτέ.
Λοιπόν μικρέ, φτιάξε πράγματα να είμαστε έτοιμοι και πάμε αγορά να σου πα΄ρω κινητό. εαν όλα πανε καλά 13:00 θα φύγουμε για ζάκυνθο.
Έτσι και έγινε. Σηκώθηκα εμφανώς πιο ήρεμος αλλά με τις σκέψεις ακόμα ανάκατες στο μυαλό μου πήγα στο δωματιο , πηρα την βαλίτσα και κατέβηκα κάτω. Ήρθε ο Μητσάρας πλήρωσε και ετοιμάστηκαμε να φύγουμε. Όταν πλησιάσαμε στο αυτοκίνητο καταλαβα ότι δεν μας θέλει καθόλου. Λείπανε οι πινακίδες και πάνω στο παρμπριζ ήταν τοποθέτημενη μια κλήση. Άρχισε να βρίζει ακατάπαυστα ο μητσαρας και να κλοτσάει την μπροστινή ρόδα.
Πήρε την κλήση να δει την γράφει….
Αν είναι δυνατόν μας έγραψε το λιμενικό. Ποιος το λιμενικό? ποιον εμένα? Είδαν ξένη πινακίδα και ξέσπασαν πάνω μας? Ποιον ενοχλούσαμε 8:15 το πρωι?
Την δίπλωσε την έβαλε στην τσέπη του πουκαμισου του και άνοιξε το βανακι. Βάλαμε μέσα τις βαλίτσες και μου λέει μπες μικρέ πάμε να τις παρουμε πίσω.
Μπήκα μέσα και φόρεσα τα γυαλιά ηλίου μου αφού ο ήλιος εκείνη την ώρα ήταν ανηποφορος, ειδικά έαν δεν εχεις κοιμηθεί καθόλου.
Μίλησε με τον δικηγόρο του πάλι στην διαδρομή και του είπε ότι θα καθαριζε αυτός και για αυτό. Παρκάραμε στο λιμεναρχείο με αλάρμ και μου λέει κάτσε εδω εσυ μικρέ παω να πάρω τις πινακίδες. και κάλεσε πάλι τον δικηγόρο.
Λίγα λεπτά άργοτερα επέστρεψε. Λοιπόν μικρέ έλα μαζί μου.
-ΤΙ έγινε?
είναι μια λιμενικός που πρέπει να την δείς?
Κατέβηκες να με φωνάξεις να δω την λιμενικό?
και για αυτό… αλλά θέλει να κάνουμε μαι προσφυγή και δεν έχω τα γυαλιά μου έλα να την γράψεις εσυ που είσαι και δικηγόρος…
Κατέβηκα και τον ακολούθησα.
Μπήκαμε μέσα στο λιμεναρχείο και ανεβηκαμε στον πρωτο όροφο. Η ζωή μου εκανε για άλλη μια φορά πλάκα. Στο εν λόγω γραφείο ήταν η λιμενικός που είδα τα ξημερώματα.
Να στον νεαρό δώσε την αιτηση κοπελιά, είπε ο Μητσάρας. Είναι ο ανιψιος μου και σπουδάζει νομική. Και είναι και καλό παιδί.
Εγώ δεν μιλούσα ούτε αυτή αλλά είδα στο δικηγόρος αντεδρασε κάπως θετικά. Ο ένας αναγνώρισε τον άλλο και απλά κοιταζόμασταν. Εγώ με μεγαλύτερο ενδιαφερον αυτή καχύποπτα και υπεροπτικά. Μου έδωσε την αίτηση και ένα στυλό και γύρισε την πλάτη της απότομα. Την πήρα και συμπλήρωσα ότι ήθελε.Στη συνέχειαο Μητσάρας μπήκε στον Λιμενάρχη. Ηταν απιστευτος αυτός ο ανθρωπός, όσο απλός έδειχνε τόσο ήξερε να ελίσσεται, ενώ οι γνωριμίες του ήταν σε άλλο επίπεδο.
Βγήκε απο το γραφέιο με τον λιμενάρχη να τον ακολουθεί. Λοιπόν ευτυχία δωσε στον κύριο τις πινακίδες πίσω. Ευχαριστούμε κύριε Λιμένάρχη είπε ο Μητσαρας. Σας περιμένουμε όποτε θέλετε τόσο εσάς όσο και την νεαρή στην ζάκυνθο για διακοπές.
-Εγώ πολυ δύσκολα είπε ο Λιμεναρχης. Αλλά η μικρή λογικά μόλις τελειωσει την εκπαιδευση για εκεί την βλέπω..
Λοιπόν κοπελιά γράψε το τηλέφωνο μου και παρε με πριν έρθεις…
Την είδα διστακτική σαν να μην ήθελε χάρες και αν υποχρεωθεί αλλά έγνεψε καταφατικά ο λιμεναρχής και υπάκουσε. Στα χέρια μου κρατούσα τις πινακίδες και ο Μητσαρας με ακολουθούσε κατεβηκαμε τις βαλαμε στο αυτοκινητο και ο δικηγόρος μας εδωσε το οκ για αναχωρηση.
Μικρε την είδες την λιμενικό?
Την έιχα δει και στο ξενοδοχείο κύριε μήτσο στο ίδιο μέναμε….
Το ασανσέρ σταμάτησε στον ημιόροφο. Από την αρχή το βλέμμα είχε καρφωθεί στην λέξη ημί πριν το όροφος στην ετικέτα του ασανσέρ. Ποτέ δεν χώνεψα αυτή την λέξη υποβιβάζει ή καταστρέφει όποια λέξη την ακολουθεί. Ημίθεος, ημίμετρα. Αυτή η λέξη δεν ήταν για μένα. Μίσούσα το έτσι και ετσί, το λίγο, τα ήθελα όλα ή τίποτα και ακόμα έτσι είμαι 37 χρόνια ζωής χωρίσ συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.
Οι κινήσεις μου ασυναίσθητες, σχεδον ρομποτικές. Δεν σκέφτόμουν, δεν το ήθελα αλλά δεν μπορούσα κιόλας. Μπήκα στον χώρο, οι μυρωδιές απο τα εδέσματα έντονες, το μάτι μου έπεσε πάνω στην μηχανή του καφέ. Πλησίασα έβαλα την κούπα και πάτησα κάτι κουμπιά. Πήρα ένα πιατάκι έβαλα πάνω την κούπα και προχωρησα προς το πιο απόμακρο τραπέζι. Καθισα, κάτι δεν μου άρεσε. Είδα ότι μόλις άδειασε το μοναδικο τραπέζι με λίγο θεα την παραλιακή και στο βάθος την θάλασσα. Σηκώθηκα πήρα τον καφέ μου και πήγα σε εκείνο. Κοιτούσα έξω απο το παραθυρο σαν υπνοτισμένος και ρουφούσα λαίμαργες γουλιές απο αυτόν τον καφέ. Πικρός, ζεστός μα για μένα βάλσαμο. Ποτέ δεν έβαλα ζαχαρη στον καφέ μου, ποτέ δεν θα βάλω και δεν μπορώ να καταλαβω τους ανθρώπους που το κάνουν. Ο σκέτος καφές υποσυνήδειτα δηλωνει ενηλικίωση, κόβει κάθε δεσμό απο την μάνα, απο την μητέρα που μου έφτιαχνε έναν καφέ νες με πολυ γαλά και ακόμα πιο πολυ ζάχαρη για να με βοηθήσει όπως έλεγε τις μέρες που είχα πολυ διάβασμα.
Και ενώ είχα χαθεί στις σκέψεις μου και ενώ δεν είχα καταλαβει ότι ήμουν πάνω απο καμιά ώρα εκεί πέρα ξαφνικα τρόμαξα όταν ο Μητσάρας ήρθε και τράβηξε απότομα τη απέναντι καρέκλα.
-Εδώ είσαι μικρέ?… έφαγες?
-Δεν έχω όρεξη για τίποτα.
– Δεν σε ρώτησα άν έχεις όρεξη. Πρέπει να φας.
– Δημήτρη ποιος το γαμάει το φαι? ενα ατομο πέθανε εξαιτιας μας στην αγκαλιά μου και εσυ ασχολείσαι με το φαί.
Δεν τον είχα πεί ποτέ Δημήτρη πάντα τον έλεγα κύριο Μήτσο ή Μητσάρα. Λίγο το ξενυχτι λίγο όλα όσα είχα περάσει την τελευταία βδομάδα, ένοιωθα ότι δεν είμαι εγώ, έβραζα απο νευρα και αγανακτηση.
Κοίτα μικρέ για ότι συνέβη δεν φταις εσυ ούτε και εγώ. Αυτό αργά ή γρηγορα θα συνέβαινε, απλά εσυ και εγω δράσαμε σαν καταλυτης, απλά εσυ και εγώ το επισπευσαμε.
Όση ώρα μιλούσε ασυναίσθητα έφερα στο μυαλό μου την εικόνα και του πατέρα μου που πεθανε πριν λίγες μέρες στο Νοσοκομείο και σκεφτόμουν ότι και σε εκείνο τον θάνατο έδρασα σαν καταλυτης. Εξαιτίας μου ξεσπασε και πέθανε φωναζοντας μου.
Μικρέ θα σου πω για τελευταια φορά αυτή την συμβουλή:
ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ.
Εδώ δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά, μπορούμε όμως να βοηθήσουμε τις αρχές. Έχω μιλήσει με δικηγόρο. Δεν θέλει και πολύ η αστυνομία να μας μπλέξει σε κάτι που δεν φταίμε. Θα πάει ο δικηγόρος να δει εαν μας χρειάζονται κάτι διαφορετικά θα φύγουμε, πρέπει να πάμε στην Ζάκυνθο. Θα σου κάνει και σενα καλό η ηρεμία του νησιού.
Σηκώθηκε πήγε στο μπουφέ έφτιαξε ένα πιατο για μένα και έναν για αυτό, έβαλε και καφέ και ήρθε στο τραπέζι.
Είχε ένα μαγικό τρόπο αυτός ο άνθρωπος να με ηρεμεί, είχε έναν τρόπο να σε πείθει για το οτιδήποτε, πάντα ήρεμος και πράος μιλούσε χωρίς να μπορέσεις να αισθάνθείς αγωνία ή εκνευρισμό ποτέ στο βλέμμα του.
Έφαγα ότι μου έβαλε στο πίατο και σηκώθηκα να συμπληρώσω καφέ, τον είχα αναγκη πιο πολύ απο ποτέ.
Λοιπόν μικρέ, φτιάξε πράγματα να είμαστε έτοιμοι και πάμε αγορά να σου πα΄ρω κινητό. εαν όλα πανε καλά 13:00 θα φύγουμε για ζάκυνθο.
Έτσι και έγινε. Σηκώθηκα εμφανώς πιο ήρεμος αλλά με τις σκέψεις ακόμα ανάκατες στο μυαλό μου πήγα στο δωματιο , πηρα την βαλίτσα και κατέβηκα κάτω. Ήρθε ο Μητσάρας πλήρωσε και ετοιμάστηκαμε να φύγουμε. Όταν πλησιάσαμε στο αυτοκίνητο καταλαβα ότι δεν μας θέλει καθόλου. Λείπανε οι πινακίδες και πάνω στο παρμπριζ ήταν τοποθέτημενη μια κλήση. Άρχισε να βρίζει ακατάπαυστα ο μητσαρας και να κλοτσάει την μπροστινή ρόδα.
Πήρε την κλήση να δει την γράφει….
Αν είναι δυνατόν μας έγραψε το λιμενικό. Ποιος το λιμενικό? ποιον εμένα? Είδαν ξένη πινακίδα και ξέσπασαν πάνω μας? Ποιον ενοχλούσαμε 8:15 το πρωι?
Την δίπλωσε την έβαλε στην τσέπη του πουκαμισου του και άνοιξε το βανακι. Βάλαμε μέσα τις βαλίτσες και μου λέει μπες μικρέ πάμε να τις παρουμε πίσω.
Μπήκα μέσα και φόρεσα τα γυαλιά ηλίου μου αφού ο ήλιος εκείνη την ώρα ήταν ανηποφορος, ειδικά έαν δεν εχεις κοιμηθεί καθόλου.
Μίλησε με τον δικηγόρο του πάλι στην διαδρομή και του είπε ότι θα καθαριζε αυτός και για αυτό. Παρκάραμε στο λιμεναρχείο με αλάρμ και μου λέει κάτσε εδω εσυ μικρέ παω να πάρω τις πινακίδες. και κάλεσε πάλι τον δικηγόρο.
Λίγα λεπτά άργοτερα επέστρεψε. Λοιπόν μικρέ έλα μαζί μου.
-ΤΙ έγινε?
είναι μια λιμενικός που πρέπει να την δείς?
Κατέβηκες να με φωνάξεις να δω την λιμενικό?
και για αυτό… αλλά θέλει να κάνουμε μαι προσφυγή και δεν έχω τα γυαλιά μου έλα να την γράψεις εσυ που είσαι και δικηγόρος…
Κατέβηκα και τον ακολούθησα.
Μπήκαμε μέσα στο λιμεναρχείο και ανεβηκαμε στον πρωτο όροφο. Η ζωή μου εκανε για άλλη μια φορά πλάκα. Στο εν λόγω γραφείο ήταν η λιμενικός που είδα τα ξημερώματα.
Να στον νεαρό δώσε την αιτηση κοπελιά, είπε ο Μητσάρας. Είναι ο ανιψιος μου και σπουδάζει νομική. Και είναι και καλό παιδί.
Εγώ δεν μιλούσα ούτε αυτή αλλά είδα στο δικηγόρος αντεδρασε κάπως θετικά. Ο ένας αναγνώρισε τον άλλο και απλά κοιταζόμασταν. Εγώ με μεγαλύτερο ενδιαφερον αυτή καχύποπτα και υπεροπτικά. Μου έδωσε την αίτηση και ένα στυλό και γύρισε την πλάτη της απότομα. Την πήρα και συμπλήρωσα ότι ήθελε.Στη συνέχειαο Μητσάρας μπήκε στον Λιμενάρχη. Ηταν απιστευτος αυτός ο ανθρωπός, όσο απλός έδειχνε τόσο ήξερε να ελίσσεται, ενώ οι γνωριμίες του ήταν σε άλλο επίπεδο.
Βγήκε απο το γραφέιο με τον λιμενάρχη να τον ακολουθεί. Λοιπόν ευτυχία δωσε στον κύριο τις πινακίδες πίσω. Ευχαριστούμε κύριε Λιμένάρχη είπε ο Μητσαρας. Σας περιμένουμε όποτε θέλετε τόσο εσάς όσο και την νεαρή στην ζάκυνθο για διακοπές.
-Εγώ πολυ δύσκολα είπε ο Λιμεναρχης. Αλλά η μικρή λογικά μόλις τελειωσει την εκπαιδευση για εκεί την βλέπω..
Λοιπόν κοπελιά γράψε το τηλέφωνο μου και παρε με πριν έρθεις…
Την είδα διστακτική σαν να μην ήθελε χάρες και αν υποχρεωθεί αλλά έγνεψε καταφατικά ο λιμεναρχής και υπάκουσε. Στα χέρια μου κρατούσα τις πινακίδες και ο Μητσαρας με ακολουθούσε κατεβηκαμε τις βαλαμε στο αυτοκινητο και ο δικηγόρος μας εδωσε το οκ για αναχωρηση.
Μικρε την είδες την λιμενικό?
Την έιχα δει και στο ξενοδοχείο κύριε μήτσο στο ίδιο μέναμε….
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
Εγω μέσα. Κανε τα κονέ.
OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
=======Επεισόδιο 90=======
Η ζωή ήταν, είναι και θα είναι δύσκολη, αλλά όχι το ίδιο δύσκολη για όλους. Όλοι μας έχουμε μέσα μας αυτό το συναίσθημα που μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, άλλοι το λένε ελπίδα, άλλοι αισιοδοξία και άλλοι θέληση για ζωή. Είναι αυτό το γονίδιο που εξελίχτηκε και μας έκανε ανθεκτικούς σε κάθε αντιξοότητα, δυνατούς να παλέψουμε, επίμονους να νικήσουμε. Είναι αυτή η ελπίδα που μας σηκώνει όταν πέφτουμε, που μας κάνει παραμονή πρωτοχρονιάς να βάλουμε στόχους για το νεο έτος, να ξαναερωτευτούμε μετα απο έναν χωρισμό αλλά και να συγχωρέσουμε μετά απο μια προδοσία.
Έτσι και εγώ συνοδηγός στο αυτοκίνητο του Μητσάρα κοιτώντας στο δρόμο και ακούγοντας χάλια μουσική απο τοπικούς σταθμούς του Πύργου, ήμουν έτοιμος να αφήσω πίσω όσα συνέβησαν, να σταματήσω να στενχωριέμαι για ότι δεν μπορώ να αλλάξω και διατεθειμένος να σταθώ στον κύριο Μήτσο που όντως είχε πραγματικά προβλήματα.
Φορούσαμε και οι 2 τα μαυρα γυαλιά ηλίου μέσα στο βαν. Τα παράθυρα τέρμα ανοιχτά για να αντιμέτωπίσουμε την ζέστη και το μόνο που σάλευε ήταν το κεφάλι απο αυτα τα ηλίθια σκυλάκια που βαζαν τότε στο ταμπλό του αυτοκινήτου και κουνιόταν κάθε φορά που ο μητσάρας πάτούσε σε κάποια κακοτεχνία της εθνικης πατρών πύργου.
Είχα πολλά να πώ, έιχε πολλά να πεί, αλλά και οι δυο επιλέξαμε την σιωπή. Απο παιδί λάτρευα την σιωπή και εκτιμούσα απεριόριστα όποιον ήξερε να σιωπά. Οι μεγαλύτερες κουβέντες έχουν ειπωθεί μετά απο παρατεταμένη σιωπή είπε κάποτε κάποιος, αλλά για μένα οι σοφότερες κουβέντες ειπώθηκαν κατα την διάρκεια τησ σιωπής.
Φτάσαμε στο Λιμάνι, μπήκαμε στο πλοίο της γραμμής. Ο μητσάρας πήρε 2 καφεδάκια και μου είπε να πάμε έξω στο καταστρωμα να αράξουμε. Παρόλο την παρατεταμένη σιωπή ένοιωθα ότι ήθελε να μιλήσουμε.
-Ωστε είδες την Λιμενικό στο ξενοδοχείο?
Του περιέγραψα τι προηγήθηκε.
Σηκώθηκε πλησίασε στο κάγκελο και κοιτώντας την θάλασσα ξεκίνησε να μου λέει μια ιστορία.
Μικρε δεν πρόκειται ποτέ να σου πώ τι να κάνεις και ακομα πιο πολύ τι δεν πρέπει να κανεις. Έκανα λαθη και έμαθα το ίδιο θέλω και για σένα αλλά απλά άκου.
Την λιμενικό την έχεις στο τσεπάκι και μπορείς να την έχεις όποτε θες. Αλλά θες? Εγώ όταν ήμουν κοντά στην ηλικία σου τα είχα με μια αξιωματικό του λιμενικού που πρωτοείχε έρθει στην Ζάκυνθο. Ηταν όμορφη έξυπνη και φιλόδοξη. Τόσο φιλόδοξη που με παράτησε για μια καλυτερη θέση στο Λιμεναρχείο της Ρόδου. Την δεκαετία του 80 το λιμεναρχειο της ρόδου θεωρούνταν πολυ καλή θέση σε σχέση με την υποβαθμισμένη Ζάκυνθο. Περνούσαμε τέλεια, της έκανα όλα τα χατιρια, αλλά αυτή ήταν κολλημένη με την δουλειά της. Γυρνούσε σπίτι αργά απο την δουλειά χώρις λόγο και μιλούσε για καριέρα στο Λιμενικό. Μια δεκαετία που οι γυναίκες δεν είχαν καν θέση στο λιμενικό. Μια μέρα ξαφνικά μου ανακοίνωσε ότι φεύγει.
Αυτές οι γυναίκες είναι σκληρές και ιδιαίτερες, μπορεί να σε θάμπωσε η στολή, αλλά δεν θα περάσεις καλά στην φάση που είσαι. Εσένα η ζωή σου είναι η κιθάρα σου και τα λαιβ σου δεν έχεις καμία δουλειά εκεί και θα με θυμηθείς διπλά όταν πας φαντάρος. Σκέψου τα και πράξε όπως εσυ γουστάρεις.
Δεν μίλησα, απλά σηκώθηκα πήγα δίπλα του και κρατώντας τα κάγκελα άρχισα και εγώ να κοιτώ την αφρισμένη θάλασσα που αφηνε πίσω του το καραβι. Δεν ήθελα να διαφωνήσω και δεν είχα λόγο. Πολλά στο μυαλό μου, πολλά στο δικό του και ακατάλληλο μερός και στιγμή.
Κύριε Μήτσο πάρε τηλ το φιλαρακι σου θέλω το βραδυ να κάνω ένα λαιβ. Μόνο αυτό θα με χαλαρώσει.
Τώρα μιλάς σωστά Μικρέ!!!
Η ζωή ήταν, είναι και θα είναι δύσκολη, αλλά όχι το ίδιο δύσκολη για όλους. Όλοι μας έχουμε μέσα μας αυτό το συναίσθημα που μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, άλλοι το λένε ελπίδα, άλλοι αισιοδοξία και άλλοι θέληση για ζωή. Είναι αυτό το γονίδιο που εξελίχτηκε και μας έκανε ανθεκτικούς σε κάθε αντιξοότητα, δυνατούς να παλέψουμε, επίμονους να νικήσουμε. Είναι αυτή η ελπίδα που μας σηκώνει όταν πέφτουμε, που μας κάνει παραμονή πρωτοχρονιάς να βάλουμε στόχους για το νεο έτος, να ξαναερωτευτούμε μετα απο έναν χωρισμό αλλά και να συγχωρέσουμε μετά απο μια προδοσία.
Έτσι και εγώ συνοδηγός στο αυτοκίνητο του Μητσάρα κοιτώντας στο δρόμο και ακούγοντας χάλια μουσική απο τοπικούς σταθμούς του Πύργου, ήμουν έτοιμος να αφήσω πίσω όσα συνέβησαν, να σταματήσω να στενχωριέμαι για ότι δεν μπορώ να αλλάξω και διατεθειμένος να σταθώ στον κύριο Μήτσο που όντως είχε πραγματικά προβλήματα.
Φορούσαμε και οι 2 τα μαυρα γυαλιά ηλίου μέσα στο βαν. Τα παράθυρα τέρμα ανοιχτά για να αντιμέτωπίσουμε την ζέστη και το μόνο που σάλευε ήταν το κεφάλι απο αυτα τα ηλίθια σκυλάκια που βαζαν τότε στο ταμπλό του αυτοκινήτου και κουνιόταν κάθε φορά που ο μητσάρας πάτούσε σε κάποια κακοτεχνία της εθνικης πατρών πύργου.
Είχα πολλά να πώ, έιχε πολλά να πεί, αλλά και οι δυο επιλέξαμε την σιωπή. Απο παιδί λάτρευα την σιωπή και εκτιμούσα απεριόριστα όποιον ήξερε να σιωπά. Οι μεγαλύτερες κουβέντες έχουν ειπωθεί μετά απο παρατεταμένη σιωπή είπε κάποτε κάποιος, αλλά για μένα οι σοφότερες κουβέντες ειπώθηκαν κατα την διάρκεια τησ σιωπής.
Φτάσαμε στο Λιμάνι, μπήκαμε στο πλοίο της γραμμής. Ο μητσάρας πήρε 2 καφεδάκια και μου είπε να πάμε έξω στο καταστρωμα να αράξουμε. Παρόλο την παρατεταμένη σιωπή ένοιωθα ότι ήθελε να μιλήσουμε.
-Ωστε είδες την Λιμενικό στο ξενοδοχείο?
Του περιέγραψα τι προηγήθηκε.
Σηκώθηκε πλησίασε στο κάγκελο και κοιτώντας την θάλασσα ξεκίνησε να μου λέει μια ιστορία.
Μικρε δεν πρόκειται ποτέ να σου πώ τι να κάνεις και ακομα πιο πολύ τι δεν πρέπει να κανεις. Έκανα λαθη και έμαθα το ίδιο θέλω και για σένα αλλά απλά άκου.
Την λιμενικό την έχεις στο τσεπάκι και μπορείς να την έχεις όποτε θες. Αλλά θες? Εγώ όταν ήμουν κοντά στην ηλικία σου τα είχα με μια αξιωματικό του λιμενικού που πρωτοείχε έρθει στην Ζάκυνθο. Ηταν όμορφη έξυπνη και φιλόδοξη. Τόσο φιλόδοξη που με παράτησε για μια καλυτερη θέση στο Λιμεναρχείο της Ρόδου. Την δεκαετία του 80 το λιμεναρχειο της ρόδου θεωρούνταν πολυ καλή θέση σε σχέση με την υποβαθμισμένη Ζάκυνθο. Περνούσαμε τέλεια, της έκανα όλα τα χατιρια, αλλά αυτή ήταν κολλημένη με την δουλειά της. Γυρνούσε σπίτι αργά απο την δουλειά χώρις λόγο και μιλούσε για καριέρα στο Λιμενικό. Μια δεκαετία που οι γυναίκες δεν είχαν καν θέση στο λιμενικό. Μια μέρα ξαφνικά μου ανακοίνωσε ότι φεύγει.
Αυτές οι γυναίκες είναι σκληρές και ιδιαίτερες, μπορεί να σε θάμπωσε η στολή, αλλά δεν θα περάσεις καλά στην φάση που είσαι. Εσένα η ζωή σου είναι η κιθάρα σου και τα λαιβ σου δεν έχεις καμία δουλειά εκεί και θα με θυμηθείς διπλά όταν πας φαντάρος. Σκέψου τα και πράξε όπως εσυ γουστάρεις.
Δεν μίλησα, απλά σηκώθηκα πήγα δίπλα του και κρατώντας τα κάγκελα άρχισα και εγώ να κοιτώ την αφρισμένη θάλασσα που αφηνε πίσω του το καραβι. Δεν ήθελα να διαφωνήσω και δεν είχα λόγο. Πολλά στο μυαλό μου, πολλά στο δικό του και ακατάλληλο μερός και στιγμή.
Κύριε Μήτσο πάρε τηλ το φιλαρακι σου θέλω το βραδυ να κάνω ένα λαιβ. Μόνο αυτό θα με χαλαρώσει.
Τώρα μιλάς σωστά Μικρέ!!!
Καλη χρονια ρε μαστορα!!! Το οτι δεν σχολιαζουμε δεν παει να πει οτι δεν σε διαβαζουμε κιολας, και πραγματι εχεις παρα πολυ καλη πενα. Παντως το πας παρα πολυ αργα ρε συ... Οσο μπορεις γραφε... Το πας καλα.
