OP
OP
podhlaths
Μέλος
- Εγγρ.
- 10 Αυγ 2008
- Μηνύματα
- 207
- Like
- 240
- Πόντοι
- 21
========91=========
Το καράβι έφτασε στο νησί! Ο κύριος Μήτσος πήγε να φέρει το βαν και εγω περίμενα στην άκρη της σκάλας του πλοιου για να αποβιβαστώ.
Πόσα πράγματα αλλάζουν απο την μια μέρα στην άλλη. Πριν 5 μέρες, το μονο που με ένοιαζε ήταν να κάνω σεξ με την Σουηδέζα και το προβλημα μου ήταν ο άντρας της. Σήμερα είμαι εδώ έτοιμος να πατήσω το πόδι μου στο νησί ένας άλλος άνθρωπος. Περιστατικά που άλλοι θα χρειαζόντουσαν ψυχοθεραπεία και χρόνια να ξεπερασουν έγω τα προσπέρασα έτσι άπλα. Βασικά έτσι μπορεί να νόμιζα. Ποτέ ένας γιος που χάνει τον πατέρα του δεν το προσπερνά έτσι απλά. Η πατρική φιγούρα είναι κομμάτι του ευατού σου, εμπεριέχει καλά και κακά στοιχεία αλλα είναι εκεί. Είναι εκεί κάθε φορά που νευριάζεις, καθε φορά που φωνάζεις, καθε φορά που τιμάς τα παντελόνια σου και κάθε φορά που κάποιος σου λέει ότι τον έκανες υπερήφανο. Είναι εκεί κάθε φορά που ρίχνεις μιά γκόμενα ή τρως μια χυλόπιτα είναι εκεί και σε βλέπει όταν χαμογελάς ή τον κλαίς αλλά είναι εκεί. Επίσης πότε ένας άντρας που πέθανε στη αγκαλιά του μια γυναίκα δεν είναι ο ίδιος. Λϊγο τα γονίδια μας, λίγο η ανατροφή μας, λίγο η ιστορία και πολύ περισσότερο η φύση μασ οδηγούν στο να προσέχουμε να αγαπάμε και να προστατευουμε το θηλυκό, κι ομως εγω πριν μια μέρα δεν έκανα τίποτα απο όλα αυτά.
Οπότε πως να είμαι ο ίδιος άνθρωπος, αφού όλα αυτά σιγοκαίγανε μεσα μου.
Περπάτησα γρηγορα την γέφυρα του πλοιου και βρέθηκα στο λιμάνι. Κοιτούσα ανυπόμονα να βγει ο μητσαρας. Δεν άργησε, βγηκε και δεν σταμάτησε να κορνάρει και να χαιρετά κόσμο, γιατί μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον Μητσάρα που μόλις επέστρεψε στην έδρα του.
Σταμάτησε λίγο παραπέρα, άνοιξα την πόρτα και μπήκα. Μικρέ ξεκίνα να κουρδίζεις την κιθάρα και να ζεσταίνεις την φωνή σου. Το βράδυ έχεις LIVE, μίλησα με το φιλαρακι.
Η αφιξη μου στο νησί με έκανε να νοιώσω πολύ διαφορετικά. Ενώ τον πρώτο καιρό ένοιωθα λίγο εγκλωβισμένος και ότι η θάλασσα με περιορίζει, τώρα ένοιωθα ότι η θάλασσα με προστατεύει. Οτι κρατά μακριά ότι με στεναχωρεί, ότι με πληγωνει και ότι με απειλεί.
Μίλησα με το αφεντικό για τον χαμό του πατέρα μου και ότι είχα αναγκη για το Live αλλά του εξήγησα ότι είχα ανάγκη να τραγουδησω αλλα όχι και πολύ χαρούμενα τραγούδια.
-Μικρέ καταλαβαίνω αλλά πες και καμια΄ερωτική μπαλαντα τόσα κοριτσακια θα έρθουν να σε δουν.
Δεν είχα ετοιμάσει τίποτα, δεν το είχα αναγκη, τα περίσσοτερα τραγούδια που λάτρευα να ακουω ήταν μελαγχολικά και ήξερα άπειρα, τα τραγούδια ταίριαζαν με την ψυχοσύνθεση μου όποτε όλα δεσανε.
Το αφεντικό έίχε φτιάξει κατασταση. Γύρω απο μένα και την υποτυπώδη πίστα είχε βάλει απειρα κεριά. Κάποια στο πάτωμα, άλλα πίσω ανάμεσα στα φυτα που είχα φόντο και μερικά κρεμόντουσαν απο το μια προχειρη κατασκευη που είχε σαν στέγαστρο.
Τα κεριά άρχισαν να αναβουν με την δυση του ηλίου, ενώ το αλκοολ ήδη κυλούσε μέσα στο αίμα μου. Το μαγαζί ήταν πιο γεμάτο απο ποτέ. Λες και ο κόσμος συναισθάνθηκε την αναγκη μου να τραγουδήσω, την αναγκη μου να με ακούσουν αλλα πάνω απο όλα την αναγκη μου να μην είμαι μόνος.
Πρώτη φορά που ένοιωθα τόσο πολυ τα τραγούδια, τελευταία φορά που δεν είχα αναγκη να σταματήσω για ένα διαλειμα και ας πονούσε ο λαιμός μου και πρώτη και τελευταία φορά που δεν συγκρατησα κανενα πρόσωπο απο το κοινό μου. Απέφευγα να τους κοιτάξω και ειδικά στα μάτια. Ενώ ήθελα κόσμο να με ακούσει να είναι εκεί να με στηρίξει ένοιωθα ότι ανοιγομουν τόσο πολύ μέσα απο την μουσική μου εκείνο το βράδυ που έστω και ένα βλέμμα θα με διάβαζε.
Αφού έκλεισα πάνω απο 3 ώρες συνεχόμενα να τραγουδώ και να παίζω, και αφού δίπλα στο σκαμπό είχα ακουμπήσει πάνω απο 6 μπουκαλια μπυρας που ανα τακτά χρονικά διαστηματα ο σερβιτόρος μου έφερνε, ξαφνικά με πλησίασε ο σερβιτόρος και μου είπε στο αυτί:
-φτανει φιλαρακι το αφεντικό είπε να κανεις ένα διάλλειμα.
Ολοκλήρωσα το τραγούδι που έπαιζα και ακούμπησα την κιθάρα και σηκώθηκα να ξεπιαστώ.
Πήγα προς το μπαρ. Εκεί ήταν Μητσάρας και αφεντικό. Χειροκρότησαν όταν τους πλησίασα και ο Μητσάρας που έκλεισε το μάτι.
-όλα καλα μικρε?
-καλά…
-τα μισά τραγούδια τα είπες με κλειστά μάτια… δεν τραγουδούσες έτσι εσυ…
-Κυριε Μήτσο να με ρωταγε κανενας αλλός καλώς…. Αλλά και εσυ που ξέρεις!!!
-δεν το λεω για μένα μικρέ, Για μένα τραγούδα και με κλειστό το στόμα.
και άρχισε να γελά δυνατά και κάπως επιτηδευμενα.
-Απλά η κυριά προσπαθεί τόση ώρα να σου κάνει νοημα και εσυ δεν καταλαβαινεις Χριστό….
και με το κεφάλι του έγνεψε προς ένα τραπέζι που καθόταν η Σουηδέζα με τον άντρα της.
Γύρισα και μόλις το βλέμμα μου συναντήθηκε με το δικό της, μου έκανε νευμα να παω να καθίσω εκεί….
Το καράβι έφτασε στο νησί! Ο κύριος Μήτσος πήγε να φέρει το βαν και εγω περίμενα στην άκρη της σκάλας του πλοιου για να αποβιβαστώ.
Πόσα πράγματα αλλάζουν απο την μια μέρα στην άλλη. Πριν 5 μέρες, το μονο που με ένοιαζε ήταν να κάνω σεξ με την Σουηδέζα και το προβλημα μου ήταν ο άντρας της. Σήμερα είμαι εδώ έτοιμος να πατήσω το πόδι μου στο νησί ένας άλλος άνθρωπος. Περιστατικά που άλλοι θα χρειαζόντουσαν ψυχοθεραπεία και χρόνια να ξεπερασουν έγω τα προσπέρασα έτσι άπλα. Βασικά έτσι μπορεί να νόμιζα. Ποτέ ένας γιος που χάνει τον πατέρα του δεν το προσπερνά έτσι απλά. Η πατρική φιγούρα είναι κομμάτι του ευατού σου, εμπεριέχει καλά και κακά στοιχεία αλλα είναι εκεί. Είναι εκεί κάθε φορά που νευριάζεις, καθε φορά που φωνάζεις, καθε φορά που τιμάς τα παντελόνια σου και κάθε φορά που κάποιος σου λέει ότι τον έκανες υπερήφανο. Είναι εκεί κάθε φορά που ρίχνεις μιά γκόμενα ή τρως μια χυλόπιτα είναι εκεί και σε βλέπει όταν χαμογελάς ή τον κλαίς αλλά είναι εκεί. Επίσης πότε ένας άντρας που πέθανε στη αγκαλιά του μια γυναίκα δεν είναι ο ίδιος. Λϊγο τα γονίδια μας, λίγο η ανατροφή μας, λίγο η ιστορία και πολύ περισσότερο η φύση μασ οδηγούν στο να προσέχουμε να αγαπάμε και να προστατευουμε το θηλυκό, κι ομως εγω πριν μια μέρα δεν έκανα τίποτα απο όλα αυτά.
Οπότε πως να είμαι ο ίδιος άνθρωπος, αφού όλα αυτά σιγοκαίγανε μεσα μου.
Περπάτησα γρηγορα την γέφυρα του πλοιου και βρέθηκα στο λιμάνι. Κοιτούσα ανυπόμονα να βγει ο μητσαρας. Δεν άργησε, βγηκε και δεν σταμάτησε να κορνάρει και να χαιρετά κόσμο, γιατί μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον Μητσάρα που μόλις επέστρεψε στην έδρα του.
Σταμάτησε λίγο παραπέρα, άνοιξα την πόρτα και μπήκα. Μικρέ ξεκίνα να κουρδίζεις την κιθάρα και να ζεσταίνεις την φωνή σου. Το βράδυ έχεις LIVE, μίλησα με το φιλαρακι.
Η αφιξη μου στο νησί με έκανε να νοιώσω πολύ διαφορετικά. Ενώ τον πρώτο καιρό ένοιωθα λίγο εγκλωβισμένος και ότι η θάλασσα με περιορίζει, τώρα ένοιωθα ότι η θάλασσα με προστατεύει. Οτι κρατά μακριά ότι με στεναχωρεί, ότι με πληγωνει και ότι με απειλεί.
Μίλησα με το αφεντικό για τον χαμό του πατέρα μου και ότι είχα αναγκη για το Live αλλά του εξήγησα ότι είχα ανάγκη να τραγουδησω αλλα όχι και πολύ χαρούμενα τραγούδια.
-Μικρέ καταλαβαίνω αλλά πες και καμια΄ερωτική μπαλαντα τόσα κοριτσακια θα έρθουν να σε δουν.
Δεν είχα ετοιμάσει τίποτα, δεν το είχα αναγκη, τα περίσσοτερα τραγούδια που λάτρευα να ακουω ήταν μελαγχολικά και ήξερα άπειρα, τα τραγούδια ταίριαζαν με την ψυχοσύνθεση μου όποτε όλα δεσανε.
Το αφεντικό έίχε φτιάξει κατασταση. Γύρω απο μένα και την υποτυπώδη πίστα είχε βάλει απειρα κεριά. Κάποια στο πάτωμα, άλλα πίσω ανάμεσα στα φυτα που είχα φόντο και μερικά κρεμόντουσαν απο το μια προχειρη κατασκευη που είχε σαν στέγαστρο.
Τα κεριά άρχισαν να αναβουν με την δυση του ηλίου, ενώ το αλκοολ ήδη κυλούσε μέσα στο αίμα μου. Το μαγαζί ήταν πιο γεμάτο απο ποτέ. Λες και ο κόσμος συναισθάνθηκε την αναγκη μου να τραγουδήσω, την αναγκη μου να με ακούσουν αλλα πάνω απο όλα την αναγκη μου να μην είμαι μόνος.
Πρώτη φορά που ένοιωθα τόσο πολυ τα τραγούδια, τελευταία φορά που δεν είχα αναγκη να σταματήσω για ένα διαλειμα και ας πονούσε ο λαιμός μου και πρώτη και τελευταία φορά που δεν συγκρατησα κανενα πρόσωπο απο το κοινό μου. Απέφευγα να τους κοιτάξω και ειδικά στα μάτια. Ενώ ήθελα κόσμο να με ακούσει να είναι εκεί να με στηρίξει ένοιωθα ότι ανοιγομουν τόσο πολύ μέσα απο την μουσική μου εκείνο το βράδυ που έστω και ένα βλέμμα θα με διάβαζε.
Αφού έκλεισα πάνω απο 3 ώρες συνεχόμενα να τραγουδώ και να παίζω, και αφού δίπλα στο σκαμπό είχα ακουμπήσει πάνω απο 6 μπουκαλια μπυρας που ανα τακτά χρονικά διαστηματα ο σερβιτόρος μου έφερνε, ξαφνικά με πλησίασε ο σερβιτόρος και μου είπε στο αυτί:
-φτανει φιλαρακι το αφεντικό είπε να κανεις ένα διάλλειμα.
Ολοκλήρωσα το τραγούδι που έπαιζα και ακούμπησα την κιθάρα και σηκώθηκα να ξεπιαστώ.
Πήγα προς το μπαρ. Εκεί ήταν Μητσάρας και αφεντικό. Χειροκρότησαν όταν τους πλησίασα και ο Μητσάρας που έκλεισε το μάτι.
-όλα καλα μικρε?
-καλά…
-τα μισά τραγούδια τα είπες με κλειστά μάτια… δεν τραγουδούσες έτσι εσυ…
-Κυριε Μήτσο να με ρωταγε κανενας αλλός καλώς…. Αλλά και εσυ που ξέρεις!!!
-δεν το λεω για μένα μικρέ, Για μένα τραγούδα και με κλειστό το στόμα.
και άρχισε να γελά δυνατά και κάπως επιτηδευμενα.
-Απλά η κυριά προσπαθεί τόση ώρα να σου κάνει νοημα και εσυ δεν καταλαβαινεις Χριστό….
και με το κεφάλι του έγνεψε προς ένα τραπέζι που καθόταν η Σουηδέζα με τον άντρα της.
Γύρισα και μόλις το βλέμμα μου συναντήθηκε με το δικό της, μου έκανε νευμα να παω να καθίσω εκεί….
