Πολλές. Ακόμα και εαν υποθέσουμε ότι ο άλλος είναι το απόλυτο δείγμα ειλικρίνειας, η μέγιστη διαφορά είναι ότι συχνά, δεν υφίσταται η αρχική φυσιογνωμική αποδοχή κάποιου που είναι βασική προϋπόθεση για το πώς θα εκτιμηθεί από εσένα κ τη μετέπειτα στάση σου. Άρα όλα βασίζονται σε μια ψευδαίσθηση. Για τους εγκεφαλικότερους τύπους, εάν υπάρχει μία -που πολλές φορές δεν έχει πραγματική βάση- επικοινωνία σε λεκτικό επίπεδο, εύκολα μπορεί να θεωρηθεί συμβατότητα μεταξύ των δύο. Το μεγάλο πλεονέκτημα και ταυτοχρόνως μειονέκτημα λοιπόν του μέσου δεν είναι η έλλειψη της γλώσσας του σώματος.Αυτο μερικώς αναπληρώνεται με επικοινωνία μέσω κάμερας, εάν την υποθετική περι ης ο λόγος αφήνουν να το κάνει οι ανόητες αναστολές ("ντρέπομαι", "δε μ' αρέσει" κλπ) ή εξίσου ανόητες κυριαρχικές τάσεις-αποκυήματα εσφαλμένου "φεμινισμού" ή λάθος κοινωνικών προτύπων ("κάμερα δε βάζω και άμα γουστάρεις"). Η έλλειψη της πρώτης επικοινωνίας , που στον έξω κόσμο γίνεται δια ζώσης, δημιουργεί μια μεγάλη αυταπάτη ως βάση των όλων. Ακόμα και εαν κάποιος προορίζει εαυτόν για απλή συνεύρεση, η όλη -τελικώς- ασυμβατότητα των 2 εμπλεκόμενων θα προκύψει και εκεί. Νομίζω ότι στον πραγματικό κόσμο, απλώς αν ο άλλος δεν "περνάει" φυσιογνωμικώς ή δεν πείθει η γλώσσα του σώματός του, απορρίπτεται.
Δεν θέλω να βγω εκτός θέματος (αν και αρκετοί πίσω δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να το κάνουν με άκρως ανόητο τρόπο για 3-4 σελίδες) αλλά προσωπικά εύχομαι να μπορούσα να επιβληθώ δια της προσωπικότητάς μου και στον έξω κόσμο με την άνεση που γίνεται στο Διαδίκτυο. Αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν γίνεται κ η αυτοπεποίθησή μου όλο κ μειώνεται. Ίσως να το έχουν βιώσει και άλλοι "εξαρτημένοι", εξ ου και η αναφορά.