Κάποτε, μετά από ένα αχαστο δελτίο, κάθισα και ανέλυσα το θέμα αυτό. Εκδίκηση σε πρώην και είχα ένα στόρι βγαλμένο από ταινία και το δίκιο μαζί μου. Βασικά "αρρωστησα" εξαιτίας της. Μέχρι που κατάλαβα ότι δεν υφίσταται η λέξη "μισος". Η μόνη λέξη που υφίσταται είναι η "ζηλια". Και οποιοσδήποτε κάτσει κάτω και τα αναλύσει, τις φοβίες του, τα κόμπλεξ του, τη ζωη του κτλ, θα διαπιστώσει ότι δε νιώθει μίσος, ούτε θέλει εκδίκηση. Απλά θέλει να μη νιώθει ζήλια, παράπονο, ότι αδικήθηκε και πάει λέγοντας. Γι' αυτό και όταν η ζωή μας πάει καλά και νιώσουμε συνειδητά ότι αποδεχόμαστε την κατάσταση μας ως "αρεστη" σε εμάς και "αποδεχουμενη" από τον κοινωνικό περίγυρο, τότε ως δια μαγείας ξεχνάμε εντελώς την πρώην και τα πλάνα εκδίκησης και δε συμμαζεύεται. Και μετα απο καιρό αναπολείς και λες "κοιτα με τι ασχ.. όχι, βασικα δεν αναπολείς καθόλου. Είσαι αλλού και καλά.
Ζήλια φίλε μου. Το μίσος δεν υφίσταται.