Τότε σταμάτησαν και οι κρίσεις.
τι φαρμακο πηρες?Την πρώτη φορά που έπαθα κρίση πανικού ήμουνα 22 χρονών. Την ώρα που πήγε να με πάρει ο ύπνος, μου κοβόταν η ανάσα, ένιωθα το μούδιασμα στο κεφάλι και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα πάθω ανακοπή. Περιττό να πω ότι είχα χεστεί πάνω μου. Σηκώθηκα κακήν κακώς το πρωι, πήρα ένα ταξί και πήγα στο νοσοκομείο. Στον καρδιολόγο φυσικά! Μου έκανε καρδιογράφημα και είχα 42 παλμούς το λεπτό! Με ρώτησε αν παίρνω φάρμακα, είπα όχι και μου είπε πήγαινε ξεκουράσου δεν έχεις τίποτα.
Το βράδυ πάλι τα ίδια... Για να μην τα πολυλογώ τις επόμενες μέρες έκανα ό,τι εξετάσεις υπήρχαν. Φυσικά και δεν μου έβρισκαν τίποτα. Εγώ βέβαια, ήμουν πεπεισμένος ότι έχω καμιά σπάνια αρρώστια και πέφτω σε άσχετους αλμπάνηδες. Όποιος τα χει περάσει καταλαβαίνει...
Νόμιζα ότι θα πεθάνω την ώρα που οδηγάω, το βράδυ που πίνω ποτό στο μπαρ, όταν παω για ψώνια... Μεγάλη φρίκη. Ζούσα με τον φόβο μην τυχόν και πάθω πάλι κρίση πανικού και φυσικά την προκαλούσα μόνος μου
Τελικά το ξεπέρασα όταν έπεισα τον εαυτό μου ότι αν πάθω κάτι οπουδήποτε κάποιος θα βρεθεί να με μαζέψει και αν ήμουν μόνος σπίτι είχα το τηλέφωνο αγκαλιά να ειδοποιήσω κάποιον ότι πεθαίνω να με μαζέψει
Έχουν περάσει 13 χρόνια απο τότε. Παθαίνω ακόμα βέβαια 1-2 φορές το χρόνο αλλά σε μια μέρα σταματάει.
Δε θέλω να σε αγχώσω συνάδελφε
αλλά οι άχρηστοι οι γιατροί όταν δεν ξέρουν - στο άγχος τα ρίχνουν όλα. 
Όχι 142. 42 είχα. Βραδυκαρδία.
Δεν πήρα φάρμακο. Μόνος μου το ξεπέρασα.
Noμίζει ότι είπε καμιά σοφία πάλι και κλείνει το μάτι για να ψαρώσουμε.
Πρωτη φορα το ακουω (διαβαζω ειναι το σωστο εδω) αυτο....
αυτο ειναι το ζητημα δηλαδη για σενα ?Σκέφτεσαι ν'αποχωρήσεις?
Την πρώτη φορά που έπαθα κρίση πανικού ήμουνα 22 χρονών. Την ώρα που πήγε να με πάρει ο ύπνος, μου κοβόταν η ανάσα, ένιωθα το μούδιασμα στο κεφάλι και η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα πάθω ανακοπή. Περιττό να πω ότι είχα χεστεί πάνω μου. Σηκώθηκα κακήν κακώς το πρωι, πήρα ένα ταξί και πήγα στο νοσοκομείο. Στον καρδιολόγο φυσικά! Μου έκανε καρδιογράφημα και είχα 42 παλμούς το λεπτό! Με ρώτησε αν παίρνω φάρμακα, είπα όχι και μου είπε πήγαινε ξεκουράσου δεν έχεις τίποτα.
Το βράδυ πάλι τα ίδια... Για να μην τα πολυλογώ τις επόμενες μέρες έκανα ό,τι εξετάσεις υπήρχαν. Φυσικά και δεν μου έβρισκαν τίποτα. Εγώ βέβαια, ήμουν πεπεισμένος ότι έχω καμιά σπάνια αρρώστια και πέφτω σε άσχετους αλμπάνηδες. Όποιος τα χει περάσει καταλαβαίνει...
Νόμιζα ότι θα πεθάνω την ώρα που οδηγάω, το βράδυ που πίνω ποτό στο μπαρ, όταν παω για ψώνια... Μεγάλη φρίκη. Ζούσα με τον φόβο μην τυχόν και πάθω πάλι κρίση πανικού και φυσικά την προκαλούσα μόνος μου
Τελικά το ξεπέρασα όταν έπεισα τον εαυτό μου ότι αν πάθω κάτι οπουδήποτε κάποιος θα βρεθεί να με μαζέψει και αν ήμουν μόνος σπίτι είχα το τηλέφωνο αγκαλιά να ειδοποιήσω κάποιον ότι πεθαίνω να με μαζέψει
Έχουν περάσει 13 χρόνια απο τότε. Παθαίνω ακόμα βέβαια 1-2 φορές το χρόνο αλλά σε μια μέρα σταματάει.
Έτσι. Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι δεν πρόκειται να πεθάνεις και πεις "μια χαρά είμαι μόνος μου το προκαλώ και σε λίγο θα σταματήσει" bye bye οι κρίσεις. Να φτάσεις εκεί είναι το θέμα
Έτσι. Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι δεν πρόκειται να πεθάνεις και πεις "μια χαρά είμαι μόνος μου το προκαλώ και σε λίγο θα σταματήσει" bye bye οι κρίσεις. Να φτάσεις εκεί είναι το θέμα
Τι να λέμε τώρα... Ο γαμπρός μου μέχρι εγκεφαλογράφημα έκανε την προηγούμενη βδομάδα. Φυσικά δεν του βρήκαν τίποτα. Αυτός το βιολί του! "Ρε άκου με" του λέω, "βαρέα και ανθυγιεινά έχω στο επάγγελμα" τίποτα αυτός. Αμα δεν ξεκολήσεις μόνος σου, ό,τι και να σου λένε παει στο βρόντο.
Δεν έχω ακούσει ούτε από έναν παντρεμένο ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ένα καλό λόγο ρε παιδιά - μα έναν. :S Μπορεί να είναι το νόημα της ζωής, αλλά για να τα μεγαλώσεις τα άτιμα (σε αυτή τη μπουρδελο-χώρα
Εχω καταληξει οτι η καλυτερη ηλικια για τον αντρα ειναι τα 10 που το μονο που σε νοιαζει ειναι να πας εξω να παιξεις
δεν το έλεγες άγχος ακριβώς αλλά ήταν μια μικρή έγνοια 
