Για μένα ο πυρήνας και η ουσία του προβλήματος δεν είναι τόσο η οικονομική ανέχεια,όσο η έλλειψη προοπτικής για το μέλλον.Οι γονείς μου μεγάλωσαν μετά τον Πόλεμο σε μεγάλη φτώχεια,έβλεπαν όμως μπροστά τους τη βελτίωση των συνθηκών και τόλμησαν αυτοί,όπως και όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι Έλληνες,να κάνουν οικογένεια με χίλιες δυο στερήσεις και θυσίες.
Αφού υπήρξε μια σταδιακή μέση άνοδος του βιωτικού επιπέδου,ξαφνικά μετά το '90 οργανώθηκε μια μαζική πλύση εγκεφάλου ότι όλοι δικαιούνται το life style,άντρες και γυναίκες ψωνίστηκαν και το ακολούθησαν,ήρθε μετά το Χρηματιστήριο και μας έκανε να πιστέψουμε ότι όλοι μπορούμε άκοπα να πλουτίσουμε,και σαν ταφόπλακα η οικονομική κρίση μάς επανέφερε στην οδυνηρή πραγματικότητα αφήνοντάς μας έρμαιους νοοτροπιών και συνηθειών των εποχών των παχέων αγελάδων... Δεν θα επεκταθώ στο "τις πταίει" για όλα τα παραπάνω,φαίνεται όμως ότι χρονικά η σημερινή γενιά των σαραντάρηδων είμαστε οι χαμένοι και το απαισιόδοξο σενάριο λέει ότι το ελληνικό έθνος έθνος θα φθίνει ανεπανόρθωτα λόγω της υπογεννητικότητας από τη μία,και της υπεργεννητικότητας και της αθρόας εισροής των μεταναστών από την άλλη...