Οι αποκρατικοποιήσεις του Σύριζα θα είναι ένα θλιβερό κομμάτι της ιστορίας της χώρας....Δυστηχώς βρέθηκαν οι χειρότεροι των χειροτέρων για να χειριστούν ένα τόσο σημαντικό ζήτημα...
Στα αεροδρόμια έγινε η χειρότερη επιλογή με την πώληση στη Fraport...και στη τιμή που δόθηκαν και στους όρους!Μην μιλήσουμε για το δάνειο...
Τα εισητήρια ήδη έχουν ανέβει και υπάρχουν τέλη προς την εν λόγω εταιρία όπως επίσης και οι τιμές των χώρων που ενοικιάζονται εντός των αεροδρομίων σε ιδιώτες αλλά δεν έχει γίνει το παραμικρό έργο αναβάθμισης!
Και στη ΔΕΗ κάτι παρόμοιο πάει να γίνει και σίγουρα θα ανεβούν οι χρεώσεις...Δυστηχώς έχουμε τους πιο άχρηστους υπεύθυνους-ανέυθυνους σε σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα για να χειριστούν τα σημαντικότερα ζητήματα που θα επηρεάσουν το μέλλον της χώρας τις επόμενες δεκαετίες...
Σας βάζω και ένα κομμάτι απο τη βιογραφία του στρατηγού Πλαστήρα για να ξέρουμε τι σημαίνει πατριώτης --->
Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος – έπασχε από φυματίωση που είχε "αποκτήσει" κατά την εκστρατεία της Μικράς Ασίας. Έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι του αλλά αυτός αρνήθηκε λέγοντας : ''Μα τι λέτε; H Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;''
Τότε, το τηλέφωνο ήταν είδος πολυτελείας και στοίχιζε πολύ.
Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: ''Τι κάνω; Σκάβω για να καλοτρώγω'';
Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Ακρόπολη", περιγράφει το εξής περιστατικό: ''Kάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μία τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. "Τι;" απόρησε εκείνος. ''Δεν έχει σπίτι ο Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους''!
Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: ''Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;''
Έσκισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.
Ο Δημήτρης Λαμπράκης ''δώρισε'' κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι' αφού ο στρατηγός κάλεσε το φίλο του Ανδρέα του λέει:
-Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
-Μα θα προσβληθεί...
-Δεν πειράζει... Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα, Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!
Το 1952, πρωθυπουργός ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, και από εγκεφαλική συμφόρηση, όταν μια μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμα του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να είναι ξαπλωμένος σε ράντζο και τον ρώτησε με οικειότητα: ''Στρατηγέ, Πρόεδρε, γιατί το κάνεις αυτό;'' και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. ''Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ...''
Ένας στρατηγός, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει το παρακάτω: ''Όταν πέθανε ο Πλαστήρας δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά, που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: ''Όλα για την Ελλάδα!''. Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστάει στην Πατρίδα''.
(Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε απόρους και ορφανά παιδιά, ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.