Παιδιά, θα σας πω ένα παραμύθι, (αληθινή ιστορία είναι, αλλά ας την πούμε παραμύθι).
Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας μεγαλέμπορας που τον έλεγαν Λαμπρόπουλο ( όχι αυτόν της διαφήμισης, αυτός με τα πολυκαταστήματα). Όταν ήρθαν οι κακοί Γερμανοί στην Αθήνα μας, 1941, μπουκάρησαν στα μαγαζιά του και κατέβασαν τα ράφια. Χαρά ο Λαμπρόπουλος (γέλαγε όπως αυτός της διαφήμισης, που δανείζεται από την τράπεζα συνεχώς, αλλά νομίζει ότι είναι όλα δικά του, μεγάλη επιτυχία) έτριβε τα χέρια του και στέφτονταν τα κέρδη. Σάκοι τα μάρκα. Πήγε λοιπόν στη Γερμανιά, αφού ξεπούλησε, να αγοράσει νέο εμπόρευμα. Όμως όταν έφτασε στο ταμειο για να πληρώσει, του είπαν ότι αυτά τα μάρκα δεν περνουν στη Γερμανία. Μα γιατί?
ρωτά ο κύριος Λαμπρόπουλος, τι έχουν? 
Δεν είναι δικά μας, τα τύπωσε ο γερμανικός στρατός κατοχής. Ετσι λοιπόν, πονηρά είχαν στεφτεί οι Κακοί Γερμανοί, είχαν μαζί με κάθε στρατό κατάληψης, μια μηχανή και τύπωνε χρήμα με την ουρά, χώρις κανένα αντίκρισμα. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα.
Σας άρεσε το παραμύθι παιδάκια.
Υ.Γ. Κάποιοι έξυπνοι είχαν χρυσό στην γκαβάτσα, άλλοι εξυπνότεροι είχαν λύρες και άλλοι (αυτοί πήραν μόνιμα όλη την Αθήνα για πάντα) πολύ έξυπνοι είχαν είδη διατροφής, οι κακοί μαυραγορίτες.
Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας μεγαλέμπορας που τον έλεγαν Λαμπρόπουλο ( όχι αυτόν της διαφήμισης, αυτός με τα πολυκαταστήματα). Όταν ήρθαν οι κακοί Γερμανοί στην Αθήνα μας, 1941, μπουκάρησαν στα μαγαζιά του και κατέβασαν τα ράφια. Χαρά ο Λαμπρόπουλος (γέλαγε όπως αυτός της διαφήμισης, που δανείζεται από την τράπεζα συνεχώς, αλλά νομίζει ότι είναι όλα δικά του, μεγάλη επιτυχία) έτριβε τα χέρια του και στέφτονταν τα κέρδη. Σάκοι τα μάρκα. Πήγε λοιπόν στη Γερμανιά, αφού ξεπούλησε, να αγοράσει νέο εμπόρευμα. Όμως όταν έφτασε στο ταμειο για να πληρώσει, του είπαν ότι αυτά τα μάρκα δεν περνουν στη Γερμανία. Μα γιατί?
ρωτά ο κύριος Λαμπρόπουλος, τι έχουν? Δεν είναι δικά μας, τα τύπωσε ο γερμανικός στρατός κατοχής. Ετσι λοιπόν, πονηρά είχαν στεφτεί οι Κακοί Γερμανοί, είχαν μαζί με κάθε στρατό κατάληψης, μια μηχανή και τύπωνε χρήμα με την ουρά, χώρις κανένα αντίκρισμα. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα.Σας άρεσε το παραμύθι παιδάκια.
Υ.Γ. Κάποιοι έξυπνοι είχαν χρυσό στην γκαβάτσα, άλλοι εξυπνότεροι είχαν λύρες και άλλοι (αυτοί πήραν μόνιμα όλη την Αθήνα για πάντα) πολύ έξυπνοι είχαν είδη διατροφής, οι κακοί μαυραγορίτες.
Πάντως για να γνωρίζετε όσοι έχετε καταθέσεις όψεως στις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση χρεωκοπίας τους αναγνωρίζεται στον καταθέτη μόνο το ποσό των 20000 ευρώ βάσει νόμου.Αν όμως ο αριθμός λογαριασμού έχει πάνω απο 1 όνομα τα 20000 πολλαπλασιάζονται αντίστοιχα με τον αριθμό των δικαιούχων του λογαριασμού.Δηλ.αν σε έναν λογαριασμό 500000 ευρώ αντιστοιχούν 3 ονοματα,τότε παίρνουν οι 3 δικαιούχοι συνολικά 60000 ευρώ ήτοι 20000 ευρώ έκαστος,αν όμως ο δικαιούχος είναι ένας τότε παίρνει μόνο 20000.Καλό είναι λοιπόν όσοι έχουν μεγάλες οικογένειες να βάζουν όλα τα μέλη δικαιούχους για να χάσουν όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα αν(χτύπα ξύλο) συμβεί ένα τέτοιο γεγονός.Βέβαια η ελλάδα είναι μία ιδιόμορφη οικονομικά χώρα που στηρίζεται πολύ στη γή και στα εισοδήματα απο ακίνητα οπότε είναι πολύ πιο δύσκολο να συμβεί ένα τέτοιο κράχ στις ελληνικές τράπεζες τη στιγμή μάλιστα πού δεν κάνουν μεγάλα ανοίγματα και κάνουν σωστή διαχείριση των χορηγήσεων σε σχέση με τις αμερικάνικες τράπεζες!
