το νόμισμα δεν διολισθαίνει αν έχεις μια πατριωτική κυβέρνηση.ο Καζάκης έχει εξηγήσει ότι το πρώτιστον για μια οικονομία είναι η αυξηση της παραγωγικότητας...έτσι και σαν χώρα έχεις αυτάρκεια σε αγαθά και δουλειά υπάρχει και η οικονομία κινείται και έχεις δυνατές εξαγωγές.
η Νορβηγική πχ κορόνα διολισθαίνει?Υποτίμηση του νομίσματος κάνεις όταν έχεις αποτύχει πλήρως στους στόχους σου.είναι η τελευταία λύση που φυσικά παλι ευνοεί το κεφάλαιο και τους ξένους που σαν τα κοράκια περιμένουν χαλάρωση του προστατευτισμου...
ας δουμε όμως παρακάτω...
Η ευρωζώνη οδηγείται τάχιστα σε αποπληθωρισμό και κατάρρευση
Οι τιμές καταναλωτή μειώθηκαν στην ευρωζώνη κατά 0,1% το Δεκέμβριο από το προηγούμενο έτος, σύμφωνα με τη μέση πρόβλεψη έρευνας του Bloomberg News. Αυτή θα είναι η πρώτη πτώση από τον Οκτώβριο του 2009, όταν η οικονομία αγωνιζόταν να ανακάμψει από την ύφεση μετά την οικονομική κρίση.
Τα στοιχεία για τον αρνητικό πληθωρισμό στις 7 Ιανουαρίου είναι πιθανόν να ανατρέψουν την πλάστιγγα υπέρ της μεγάλης κλίμακας αγοράς ομολόγων του δημοσίου από την ΕΚΤ. Το μέτρο αυτό που εντάσσεται σ' αυτό που οι αμερικανοί ονόμασαν "ποσοτική χαλάρωση", είναι στην ουσία μέτρο απελπισίας. Καθότι το μόνο που θα κάνει είναι να ενισχύσει την κερδοσκοπία στις κεφαλαιαγορές κυρίως με το δημόσιο χρέος, αποροφώντας κεφάλαια από την πραγματική οικονομία.
Το αποτέλεσμα θα είναι να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο οι ενδογενείς τάσεις αποπληθωρισμού που είναι προϊόν ταυτόχρονης συρρίκνωσης προσφοράς και ζήτησης στην οικονομία. Σε συνθήκες υπερχρεώσης ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός και συνιστά εφιάλτη για τον Ντράγκι και το καρτέλ της ευρωζώνης. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο αποπληθωρισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στα πλαίσια μιας ζώνης ενιαίου νομίσματος, όσες "ποσοτικές χαλαρώσεις" κι αν αποφασίσει η ΕΚΤ.
Την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος της ΕΚΤ ότι ο κίνδυνος του αποπληθωρισμού "δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς," ενώ άλλοι με επικεφαλής τον πρόεδρο της Bundesbank Jens Weidmann ευνοούν μια στάση αναμονής ώστε, όπως πιστεύουν, να επιτρέψουν προηγούμενα μέτρα να τεθούν σε ισχύ. Προκειμένου να ρίξουν τρις ευρώ στις κεφαλαιαγορές με την φρούδα ελπίδα να αναχαιτιστεί η κάθοδος στον αποπληθωρισμό, αλλά και να στηριχθεί το ευρώ, οι πολιτικές λιτότητας και οριζόντιων περικοπών θα ξεπεράσουν κάθε προηγούμενο μέσα στο 2015.
Κι έτσι στο βωμό μιας ευρωζώνης, η οποία δεν είναι βιώσιμη ιδίως σε συνθήκες αποπληθωρισμού, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι θα γνωρίσουν ξανά τον μεσαίωνα, ενώ ολόκληρες χώρες και λαοί θα εκποιηθούν έως ότου πάψουν να υφίστανται. Ας θυμηθούμε ότι στο καταστατικό της ΕΚΤ αναφέρεται πώς εντός ζώνης κοινού νομίσματος είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί ο αποπληθωρισμός. Ενώ την τελευταία φορά που η Ευρώπη γεύτηκε συνθήκες αποπληθωρισμού, οδηγήθηκε σε παγκόσμιο πόλεμο.
Όποιος σε τέτοιες συνθήκες αρνείται ακόμη και να θέσει το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ, τότε είναι άκρως επικίνδυνος είτε γιατί είναι παντελώς ανόητος και δεν αντιλαμβάνεται διόλου την κατάσταση, είτε γιατί έχει ταυτιστεί με αλλότρια συμφέροντα απ' αυτά της κοινωνίας και του λαού.
και η συνέχεια
Το εθνικό κράτος είναι ιστορική κατάκτηση του λαού υπό την ηγεμονία της αστικής τάξης εναντίον του οικουμενισμού της αυτοκρατορίας. Σήμερα συνιστά εμπόδιο στον ιμπεριαλισμό και αποτελεί το μοναδικό ανάχωμα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμένων. Το γεγονός ότι η ΕΕ έχει καταλύσει τα εθνικά κράτη, αυτό δεν σημαίνει ότι χάθηκαν. Η αναβίωση της λογικής της απολυταρχίας με όρους ιμπεριαλισμού στην ΕΕ, κάνει ακόμη πιο επιτακτική την λύτρωση των λαών με όρους εθνικής κυριαρχίας. Η διεκδίκηση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης αποτελεί την αφετηρία για την κοινωνική απελευθέρωση των λαών. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Ποιος μπορεί να διεκδικήσει την εθνική κυριαρχία, ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση σήμερα; Μήπως η αστική τάξη; Όχι. Η αστική τάξη διαλύθηκε και υποτάχθηκε στην υπερεθνική κρατικομονοπωλιακή ολιγαρχία που η κυριαρχία της εκφράζεται διαμέσου της ΕΕ.Μόνο οι λαοί μπορούν να το κάνουν και συνιστά το πρώτο βήμα της κοινωνικής τους απελευθέρωσης. Να γιατί οι υποτιμήσεις και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ξεχωριστά καπιταλιστικά κράτη δεν είναι μονόδρομος με τη διάλυση της ΕΕ. Άλλωστε, ποτέ άλλοτε η ζωντανή εργασία δεν έχει υποστεί τέτοια υποτίμηση, όπως την περίοδο της ευρωπαικής ολοκλήρωσης.