Εγώ θα σας βάλω έναν προβληματισμό (υποθετικό· αλλά παρελθόντος χρόνου), και θα ρωτήσω τον καθένα σας:
Έστω ότι το αναγκέφαλο (ΓΑΠ) το Μάϊο το ’10 δεν έβγαινε στο Καστελλόριζονα πει αυτά που είπε, αλλά έλεγε:
«Μάγκες, λυπάμαι, αλλά 200.000 από τους 1.000.000 ΔΥ που έχουμε σήμερα, πρέπει να πάνε, και από αύριο πάνε σπίτι σους. Δυστυχώς, η χώρα δεν έχει να σας πληρώσει. Βρείτε αλλού δουλειά».
Ταυτόχρονα βέβαια θα ξενοίκιαζε κτίρια, θα έκοβε παροχές ΔΕΗ, θα σταμάταγε έξοδα ΔΣ, επιτροπών κλπ από τις οποίες αυτοί οι 200.000 επίσης τρώνε, γενικά θα μάζευε το μαγαζί από μέσα 2010. ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ και πλέον μέχρι σήμερα.
Κάθε ΔΥ στοιχίζει περίπου (κατά μέσο όρο) 40.000 το χρόνο.
200.000 x 40.000 = 8 δις.
Επί δύο χρόνια (μέχρι σήμερα) = 16 δις.
Συν του ότι λόγω των (ξαφνικά) 200.000 ανέργων θα έπεφταν τα μεροκάματα και δε θα χρειαζόντουσαν όλα αυτά τα αντιεργατικά μέτρα.
Επειδή ΔΕΝ το έκανε (και πως να το κάνει βέβαια? πελάτες του είναι όλοι αυτοί), γι’ αυτό φτάσαμε σήμερα, δυο χρόνια μετά εκεί που έχουμε φτάσει.
Τώρα:
ΚΑΙ θα διώξουμε τους 200.000.
ΚΑΙ έχουμε 1.300.000 ανέργους.
ΚΑΙ δε μας δανείζουν οι ξένοι (και παρακαλάμε σαν πρεζόνια ή στήνουμε κώλο στην κάθε Μέρκελ).
ΚΑΙ θα ξεπουλήσουμε μπιρ παρά ότι έχει απομείνει στη χώρα σαν περιουσία της.
ΚΑΙ στο τέλος δε θα κάνουμε τίποτα: Το πρόβλημα σήμερα πια δε λύνεται, ότι μέτρα κι αν παρθούν. Έχει γιγαντωθεί πέρα από δυνατότητα λύσης.
Είναι σωστός ο προβληματισμός μου?
